ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΤΟΠΙΟ

Ο άλλοτε πολυσύχναστος παραλιακός δρόμος, ήταν πια ερειπωμένος από ανθρώπους και μουσικές. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το βουητό των κυμάτων. Πηγαινοέρχονταν, άφριζαν, πάφλαζαν κι εγώ ένοιωθα πως καταβάλλουν προσπάθεια να αντλήσουν κάτι, ίσως κάποιον, απ' τα βάθη της θάλασσας και να το αφήσουν στα πόδια μου. Η σκοτεινιασμένη θάλασσα φωτιζόταν μόνο απ' το ταπεινό φως ενός φαναριού. Φάνταζε μυστηριώδης και ταυτόχρονα γοητευτική. Στο βάθος του ορίζοντα μερικά φώτα απ' τον κεντρικό δρόμο, αντανακλούνταν στα νερά της και έμοιαζαν να προσπαθούν να τη ζεστάνουν.

Η βροχή έπεφτε στο τζάμι του αυτοκινήτου αφήνοντας τον αλλόκοτο ήχο που βγαίνει όταν οι σταγόνες συναντιούνται, χτυπούν στη σκληρή επιφάνεια και χέρι χέρι , κατρακυλούν στο έδαφος. Το νερό έτρεχε με ορμή και δημιουργούσε αυλάκια στη βρεγμένη άμμο με κατεύθυνση τη θάλασσα.

Οι σταγόνες χάραζαν το δρόμο που έπρεπε να ακολουθηθεί για τη μεγάλη συνάντηση. Τότε η θάλασσα σαν να μην επιθυμούσε αυτή την ένωση, έσβηνε τα σημάδια, φέρνοντας τα κύματα προς τα πάνω μου, αγριεμένα, αφρισμένα και θορυβώδη.

Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος, όμως που και που διέκρινα από κάποιο άνοιγμα, αστέρια να τρεμοπαίζουν. Κάθισα και ρούφηξα κάθε στιγμή από τα φαινόμενα που διαδραματίζονταν γύρω μου, χωρίς να έχω αίσθηση του χρόνου.

Όταν πια γέμισε το είναι μου θάλασσα, όταν ένοιωσα πως στο αίμα μου τρέχει ξανά νερό και όχι καυσαέριο, πήρα απόφαση πως η θάλασσα θα ξεράσει μόνο σκουπίδια και όχι αυτό που μου λείπει. Έβαλα μπροστά τη μηχανή χαλώντας το κονσέρτο των κυμάτων και ξαναγύρισα στην καθημερινή ρουτίνα, ήρεμη και σίγουρη ότι εδώ θέλω να χτίσω τη ζωή μου.

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

«Για σένα είμαι ακόμα εδώ,
μαθαίνω ν' αντέχω, να θυμάμαι, να ξεχνώ».
Τους ζωγραφίζω όνειρα, αισθήματα και πάθη
Το χρώμα των ονείρων μου, μπλέκεται μες στα μάτια σου
κι αλλάζει όταν αλλάζεις προοπτικές
Το χρώμα των ονείρων μου κυλάει πάνω στο σώμα σου,
κρύβεται στην ανάσα σου, κάνει κύκλους γύρω από το είναι σου.
Αλλάζει.. αλλάζει όψεις, αλλάζει μορφές»

Μη φεύγεις, μη τρέχεις
δε θέλω να απέχεις
τις δύσκολες ώρες
μαζί μου να ανέχεις

Μη φεύγεις, μη τρέχεις
δε θέλω ν' απέχεις
και στα όνειρά σου
για πάντα να μ'έχεις

Αα.
Να ταξίδευα
Μες στα μάτια σου
Δες πόσα χρώματα
Ντύνω στα βράδια σου

«Για σένα είμαι ακόμα εδώ
μαθαίνω ν' αντέχω να θυμάμαι να ξεχνώ»

Τις μέρες μου τώρα
στις δίνω για δώρα
να ελπίζεις μέχρι
που να φύγει η μπόρα

Τις μέρες μου τώρα
στις δίνω για δώρα
να μη σταματήσει
του έρωτα η ώρα

Αα
Να ταξίδευα
μες στα μάτια σου
δες πόσα χρώματα
ντύνω στα βράδια σου

«Για σένα είμαι ακόμα εδώ
μαθαίνω ν'αντέχω, να θυμάμαι, να ξεχνώ
Θέλω να σου φωνάξω δυνατά,
Τις πιο μεγάλες μου στιγμές, τις έζησα μαζί σου
Γιατί εσύ,
μονάχα εσύ κατάργησες τη μοναξιά μου
Έδωσες χρώμα στα όνειρά μου
Έγινες φλόγα που σιγοκαίει μες στα μάτια μου
για να βλέπω πάντοτε τον κόσμο φωτεινό
Μία αφορμή για να σωθώ απ'τα σκοτάδια μου
σ'ένα παρόν θαμπό και σκοτεινό..
Αυτή είναι η αλήθεια μου, και υπάρχει μόνο
γιατί τη μοιράστηκα κάποτε μαζί σου..
Που θέλω να σου φωνάξω δυνατά
Άκου τα λόγια μου
Είναι φωνές που σκίζουν τη σιωπή σου
Άκου τη σκέψη μου (άκου τη σκέψη μου)
Και την ελάχιστη μου αναπνοή
Άκου τον ήχο μου
Που σε τυλίγει κι ύστερα αφήνεται να υπάρχει για να τον ακούσω
Εσύ..»

ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ.

• Με ένα ρολόι ξέρεις πάντα τι ώρα είναι. Με δύο, ποτέ δεν μπορείς να πεις με σιγουριά.

• Δεν έχει τόση σημασία που έπεσες, αλλά εκεί που γλίστρησες.

• Δες τη ζωή μέσα από το παμπρίζ. Όχι από το πλαϊνό καθρεφτάκι

• Οι άνθρωποι μπορεί να αμφισβητούν όσα λες, αλλά θα πιστέψουν αυτά που κάνεις.

• Να είσαι εντάξει με τους γύρω σου όσο ανεβαίνεις, γιατί θα τους χρειαστείς στο κατέβασμα.

• Ποτέ μη δίνεις εξηγήσεις. Οι φίλοι σου δεν τις χρειάζονται και οι εχθροί σου ποτέ δε θα πειστούν.

• Όταν ψάχνεις για εκδίκηση, σκάψε δύο λάκκους. Ο ένας για σένα.

• Ο χρόνος που έχασες περνώντας καλά, ποτέ δε χάθηκε.

• Κουράγιο, δεν είναι η έλλειψη φόβου, αλλά η ικανότητα να αντιδράς μπροστά στο φόβο.

• Πρέπει να πετάξεις το δικό σου μπόι, άσχετα από το πόσο ψηλός είναι ο μπαμπάς σου.

• Ο καλύτερος τρόπος για να προβλέψεις το μέλλον σου, είναι να το δημιουργήσεις

ΤΩΡΑ Η ΠΟΤΕ.

Οι γιατροί ξοδεύουν πολύ χρόνο στο να είναι συγκεντρωμένοι στο μέλλον. Να το σχεδιάζουν και να δουλεύουν προς αυτό. Αλλά κάποια στιγμή, αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου είναι το παρόν. Ούτε μετά την ιατρική σχολή, ούτε μετά από την ειδικότητα αλλά τώρα. Αυτό είναι. Είναι εδώ. Αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, μπορεί να τη χάσεις.

{... ... ... ... ...}

-Θα πάω στο δημαρχείο να κάνω εκείνο το πράγμα..

-Σοβαρά; δε μου φαίνεται η καλύτερη μέρα γι' αυτό.

-Κοίτα τον Άλεξ. Προσπαθεί τόσο σκληρά όλη τη μέρα κι εκείνη δεν το ξέρει. Κι αν μείνει έτσι για πάντα, τότε δε θα μάθει ποτέ πόσο πολύ την αγαπάει. Κι αυτό το κορίτσι η Αμάντα, κάθεται εκει και αγαπάει έναν άγνωστο, που νομίζει ότι είναι ο πρίγκιπας της. Οι πιο πολλές πιθανότητες είναι να μη βγάλει τη μέρα. 'Ετσι, ναι, θα πάω να παντρευτώ γιατί είναι σημαντικό να βρεις χρόνο να πεις στους ανθρώπους που αγαπάς, πόσο πολύ τους αγαπάς όσο ακόμα μπορούν να σε ακούσουν. Σ' αγαπώ Κριστίνα Γιάνγκ.

-Άλλαξες.

-Ναι μπορεί να άλλαξα.

{... ... ... ... ...}

Το είπατε; "Σ' αγαπώ". "Δε θέλω να ζω χωρίς εσένα". "Άλλαξες τη ζωή μου". Τα είπατε;

Κάντε ένα σχέδιο... Βάλτε έναν στόχο... Και δουλέψτε για να τα πετύχετε. Αλλά μία στο τόσο, ρίξτε μια ματιά γύρω σας και αδράξτε ό,τι μπορείτε. Γιατί αυτό είναι. Αύριο μπορεί να έχουν χαθεί όλα..

Grey's anatomy, season 5, episode 24

ΤΟ ΚΑΘΑΡΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Δεν ξέρω, μα δεν έμεινε καθόλου σκοτάδι.
Ο ήλιος χύθηκε μέσα μου από χίλιες πληγές.
Και τούτη τη λευκότητα που σε περιβάλλω
δε θα τη βρεις ούτε στις Άλπεις, γιατί αυτό ο αγέρας
στριφογυρνά ως εκεί ψηλά και το χιόνι λερώνεται.
Και στο λευκό τριαντάφυλλο βρίσκεις μια ιδέα σκόνης.
Το τέλειο θαύμα, θα το βρεις μοναχά μες στον άνθρωπο:
λευκές επεκτάσεις που ακτινοβολούν αληθινά
στο σύμπαν και υπερέχουν. Το πιο καθαρό
πράγμα λοιπόν της δημιουργίας δεν είναι το λυκόφως,
ούτε ο ουρανός που καθρεπτίζεται μες στο ποτάμι, ούτε
ο ήλιος πάνω στης μηλιάς τ άνθη. Είναι η αγάπη.

ποίηση: Νικηφόρος Βρεττάκος, 1912-1991

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Πως μπορεί ένας άνθρωπος και συγκεκριμένα ο άνθρωπός σου να μη δίνει βάση στα λεγόμενά σου; Απ' τη στιγμή που λέει πως σ' αγαπάει, που δίνει υποσχέσεις πως θα είναι πάντα κοντά σου δεν πρέπει να τις τηρεί; Δεν έχεις το δικαίωμα, την οικειότητα, το θράσος να νυστάζει αλλά να του θέσεις το πρόβλημά σου; Δεν είναι υποχρεωμένος να σου συμπαρασταθεί; να ενδιαφερθεί; Δεν έχεις το δικαίωμα ακόμα και να τον ξυπνήσεις χαράματα για να ακούσεις τη γνώμη του; Φυσικά και το έχεις. Αυτός σου το έχει δώσει άλλωστε.

Μια σχέση δεν είναι μόνο οι αγκαλιές, τα φιλιά και γενικά οι προσωπικές στιγμές. Ούτε μια ρομαντική βόλτα κάτω απ' την Ακρόπολη. Δεν είναι ένας καφές σε μια ζεστή καφετέρια, μια ωραία ταινία, ένα θέατρο. Το παν σε μια σχέση είναι η συζήτηση. Με τη συζήτηση γνωρίζεις τον άλλο. Μαθαίνεις τα ενδιαφέροντα του, τις απόψεις του. Με τη συζήτηση ξεδιπλώνεται η προσωπικότητά του. Αυτή είναι η άποψη μου. Πχ τι νόημα έχουν οι βόλτες στην Ακρόπολη όταν επικρατεί σιωπή; δε λέω! καλή και η σιωπή αλλά όχι συνεχώς. Όχι πάντα.

Το χειρότερο δεν είναι απλά να μη γίνεται συζήτηση. Το χειρότερο είναι να προσπαθείς να κάνεις συζήτηση και ο άλλος να την προσπερνά. Να σου δείχνει με τον τρόπο του πως δεν ενδιαφέρεται. Όχι μόνο για τη συγκεκριμένη συζήτηση αλλά για όλα τα θέματα που θέτεις.

Ακόμα χειρότερο από αυτό, είναι να έχεις κάνει γνωστό στον άλλο πως αυτό σε ενοχλεί. Πως δεν αντέχεις να μη συζητάτε. Όποτε γίνεται λόγος (μονόλογος από μέρους σου δηλαδή) για τη σχέση σας και το πως προχωράει το όλο πράγμα, να υπάρχει πάντα αυτό το παράπονο. ΠΑΝΤΑ. Ίσως να είναι και το μόνο σημαντικό μειονέκτημα . Και να μην αλλάζει τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε για λίγο χρονικό διάστημα. Έστω να πιστέψεις πως ο άλλος προσπάθησε.

Θα το πάω μακριά το γράμμα αλλά ποτέ δεν ξέρουμε πως τα φέρνει η ζωή. Όταν ένα ζευγάρι δεν μπορεί να συζητήσει απ' τον πρώτο καιρό της σχέσης του, τότε τι θα κάνει μετά; Όταν γεράσει, το μόνο πράγμα που μένει είναι η συζήτηση. Τίποτα άλλο. Διαφορετικά θα γίνουν ξένοι. Θα κλειστεί ο καθένας στον εαυτό του και θα περιμένει σιωπηλά το θάνατο σε στυλ "μόνος ήρθα στη ζωή και μόνος θα φύγω".

Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Στη ζωή δεν ήρθαμε μόνοι. Είμαστε καρπός της αγάπης ενός άλλου ζευγαριού. Των γονιών μας. Και στην πορεία δεν πορευόμαστε μόνοι. Έχουμε δίπλα μας αγαπημένα άτομα που όταν έρθει η ώρα να φύγουμε θα μας κρατήσουν το χέρι και θα κάνουν τα πάντα για να παραμείνουμε στη ζωή. Κοντά τους.

Όπως και να το κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Αν όμως αυτό που μας λείπει -είτε αυτό είναι αγάπη, είτε συζήτηση, είτε φιλία είτε ευγένεια- είναι το παν για εμάς;

KOMMATI THΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Η ζωή μας αποτελείται από κομμάτια. Άλλα μικρότερα και άλλα μεγαλύτερα. Τα άτομα στη ζωή μας, αρχικά είναι πολύ μικρά κομμάτια, όμως αν συνεχίσουν να έχουν ενεργό ρόλο σ' αυτή, με την πάροδο του χρόνου, μεγαλώνουν, επεκτείνονται και μας κάνουν να μην μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτά. Δύσκολα λέμε σε κάποιον ότι είναι κομμάτι της ζωής μας. Πρέπει κάτι απ' την παρουσία του να μας έχει αγγίξει. Να σημειώσω πως κομμάτια της ζωής μας δεν είναι μόνο αυτοί που μας ενδιαφέρουν ερωτικά. Είναι επίσης η οικογένεια, οι φίλοι μας ακόμα και άτομα που δεν ανήκουν σε καμιά απ' αυτές τις κατηγορίες.

Η οικογένεια μας έτσι κι αλλιώς αποτελεί τεράστιο κομμάτι μας. Ως επί το πλείστον, είναι τα άτομα που ποτέ δε σταματούν να μας δείχνουν την αγάπη τους. Οι γονείς μας είναι αυτοί που σαν λεπτεπίλεπτοι τεχνίτες διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας και εκτελούν ορισμένα καθήκοντα για εμάς, που θα μπορούσαν άνετα να αρνηθούν.

Υπάρχουν φίλοι που κατέχουν μικρά κομμάτια του εαυτού μας και άλλοι που κατέχουν μεγαλύτερα. Πολύ λίγοι όμως είναι αυτοί που κερδίζουν πολύ μεγάλα κομμάτια μας. Είναι τα άτομα που μας έχουν δώσει πράγματα. Που μας έχουν βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές. Που μας έχουν δείξει ότι μας νοιάζονται και δε μας ξεχνάνε.

Δεσμοί... χμμμ... Άλλοι άνθρωποι παίρνουν μικρά και άλλοι μεγάλα κομμάτια μας. Λίγοι μπορούν να πάρουν το μεγαλύτερο απ' όλα. Αντιστοιχεί μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος σε κάθε άτομο. Ένας είναι αυτός που θα αφήσουμε να γίνει κομμάτι μας. ΖΩΗ μας. Όλοι οι υπόλοιποι θα έχουν πάντα χαμηλότερη θέση σε σχέση με αυτόν.

Δυστυχώς όλα αλλάζουν. Πρόσωπα που είχαν μεγάλη αξία για εμάς, που ήταν κομμάτι μας, απομακρύνονται για τον άλφα ή βήτα λόγο και φεύγουν απ' τη ζωή μας. Τότε, το κομμάτι που καταλάμβανε η παρουσία τους, σπάει απ' το σύνολο των κομματιών μας και ραγίζει σε χιλιάδες κομμάτια, τα οποία πολύ επώδυνα απορροφούνται απ' τον οργανισμό μας με μόνο φάρμακο το χρόνο. Όσο μικρότερο είναι ένα κομμάτι, τόσο λιγότερο πονάει. Μερικά πονάνε τόσο λίγο, που δεν το καταλαβαίνουμε καν. Αλλά δεν παύει να λείπει απ' τη ζωή μας. Να μένει μια μικρή τρύπα. Ένα κενό στη θέση του. Μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος να το αναπληρώσει. Τα μεγάλα κομμάτια πονάνε πάρα πολύ όταν σπάνε και θέλουν πάρα πολύ χρόνο για να απορροφηθούν. Επίσης, είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να αποκατασταθούν.

Είναι τραγικό. Να έχει γίνει κάποιος κομμάτι σου με πολύ κόπο και κάτι να γίνεται και να σπάει. Και να καταλαβαίνεις πως δεν άξιζε. Δεν άξιζε αυτό το κομμάτι. Όμως παρ' όλα αυτά να μην υπάρχει κανείς να καλύπτει όλο το χώρο του σπασμένου κομματιού. Πάντα να λείπει κάτι. Γιατί αυτός ο άνθρωπος άγγιξε μια πολύ λεπτή χορδή σου. Απ' αυτές που αγγίζεις τυχαία. Χωρίς να ξέρεις ότι υπάρχουν. Και που κανείς άλλος δε θα μπορέσει να τη βρει. Αλλά ακόμα κι αν τη βρει, εσύ θα ξέρεις πως κάποιος την έχει αγγίξει πριν απ' αυτόν.

Επιστρέφουμε στα ίδια λοιπόν. Δεν αφήνουμε εύκολα τους άλλους να γίνουν κομμάτι μας γιατί φοβόμαστε. Φοβόμαστε, μήπως γίνει άλλος ένας κενός χώρος στην καρδιά και τη ψυχή μας.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Σβήνει το φώς

από τα μάτια μου

κι όλα όσα έζησα

μπρος μου περνάνε

Στέκομαι εδώ

στον τελευταίο σταθμό

με όλα όσα αγάπησα

και πήγαν χαμένα

Δεν μετανιώνω πια

όλα ή τίποτα

δάσος και ερημιά

αυτή ήταν η ψυχή μου

πάει πια

Σαν νοσταλγώ

πουλιά με παν μακριά

πόνο δεν νιώθω πια

μόνο θυμάμαι

Πάντα έλεγες

πως η ζωή ειν' στιγμές

κύμα που σκάει σ' ακτές

κερί που λιώνει

Δεν μετανιώνω πια

όλα ή τίποτα

δάσος και ερημιά

αυτή ήταν η ψυχή μου

πάει πια

Δεν κόβεται στα δυο η ζωή

είναι ήλιος και μαζί βροχή

κι ούτε για μια αιωνιότητα

δεν θ' άλλαζα μια μέρα απ' αυτή

δεν κόβεται στα δυο η ζωή

είναι κόλαση, παράδεισος μαζί

κι αυτά που έζησα είτε άσχημα

είτε όμορφα ήσαν εγώ κι εσύ

Δεν κόβεται στα δυο η ζωή

είναι ήλιος και βροχή μαζί

Δεν κόβεται στα δυο η ζωή

είναι ήλιος και βροχή μαζί

ΠΕΥΚΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΜΟ...

Είναι στιγμές που οι άνθρωποι μοιάζουμε με τα πεύκα στην άκρη του γκρεμού: Μόνα κι έρημα, ταλαντεύονται μεταξύ ζωής ή θανάτου την οποία ορίζουν τα καιρικά φαινόμενα. Έτσι κι εμείς ταλαντευόμαστε μεταξύ χαράς ή λύπης, αν θέλετε συναισθηματικής ζωής ή συναισθηματικού θανάτου.

Σας έχει τύχει ποτέ να "πνίγεστε", να θέλετε να φωνάξετε βοήθεια, αλλά να ξέρετε πως δεν είναι κανείς εκεί να σας βοηθήσει; κανείς απ' τα άτομα που θα θέλατε να βρίσκονται γύρω σας; Μοναξιά λοιπόν... το χειρότερο συναίσθημα. Μόνος ούτε στον Παράδεισο λένε... όμως τι γίνεται όταν γύρω μας υπάρχουν πολλά άτομα αλλά εμείς αισθανόμαστε μόνοι; Μόνοι γιατί τα άτομα που έχουμε ανάγκη τη συγκεκριμένη στιγμή είναι απόντα;

Όταν αλλάζουμε παραστάσεις κερδίζουμε πράγματα, βγαίνουμε όμως χαμένοι σε άλλα. Οικογένεια, αδελφικές ή απλά φιλικές σχέσεις, δεσμοί... μένουν πίσω. Και τότε αρχίζει η μοναξιά. Ναι μεν γνωρίζουμε καινούργια άτομα και κάνουμε νέες φιλίες και νέους δεσμούς, όμως υπάρχει μια αποκοπή απ' τους πραγματικά δικούς μας ανθρώπους. Αυτούς με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί. Αυτούς με τους οποίους έχουμε κοινούς γνωστούς, κοινές εμπειρίες και τελικά κοινή ζωή. Αυτούς που ξέρουν τα πάντα για εμάς και που δε διστάζουμε να τους πούμε το παραμικρό που μας αφορά γιατί ξέρουμε πως ακόμα και αν κάνουμε κάτι που δεν αρμόζει στο χαρακτήρα μας, θα καταλάβουν.

Ξαφνικά λοιπόν, βρισκόμαστε αποκομμένοι απ' όλα αυτά. Βρισκόμαστε να επικοινωνούμε με τους αγαπημένους αραιά και πού, ενώ είχαμε συνηθίσει να μιλάμε κάθε μέρα. Βρισκόμαστε να μαθαίνουμε πράγματα που ξέραμε το επόμενο dt απ' τη στιγμή που έγιναν, με μεγάλη καθυστέρηση. Να ζούμε διαφορετικές ζωές. Από εκεί που γνωρίζαμε το πρόγραμμα του άλλου, καταφέρνουμε όταν μπορούμε εμείς να επικοινωνήσουμε να μην μπορεί ο άλλος, και όταν μπορεί ο άλλος να μην μπορούμε εμείς. Κι όταν καταφέρνουμε να βρούμε χρόνο, τότε δεν λέμε τα πάντα, γιατί απλά δε θυμόμαστε σε ποιο επεισόδιο της ζωής μας έχει μείνει ο αγαπημένος μας. Γιατί όταν τον είχαμε ανάγκη απουσίαζε. Όταν είχαμε ανάγκη να μιλήσουμε, να ακούσουμε μια παρηγορητική κουβέντα, μια λύση στο όποιο πρόβλημα μας απασχολούσε, απουσίαζε. Απουσίαζε όπως απουσιάζουμε κι εμείς απ' τη δική του ζωή.

Πλέον ο ένας δε γνωρίζει την πραγματικότητα του άλλου. Δεν καταλαβαίνει τους καινούργιους κώδικες επικοινωνίας που έχει αναπτύξει. Λέμε μια αστεία φάση που αφορά την καινούργια μας παρέα και βλέπουμε πως ο άνθρωπος μας δε το βρίσκει αστείο. Δεν καταλαβαίνει τους κώδικες. Του είναι ξένοι. Θέλουμε να πούμε πράγματα που αφορούν τα νέα άτομα στη ζωή μας και διαπιστώνουμε πως ο άλλος δεν ενδιαφέρεται να μάθει. Το κάνει από ευγένεια και μόνο επειδή δεν αφορούν τη δική του πραγματικότητα πλέον... Γιατί ζούμε δύο διαφορετικές ζωές.

Δεν είναι εύκολο να συνηθίσουμε σε αυτά τα νέα δεδομένα. Δεν είναι εύκολο να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε τον άνθρωπό μας. Να διαπιστώσουμε πως πλέον δεν είμαστε όλος του ο κόσμος γιατί λόγο περιστάσεων απομακρυνθήκαμε απ' τον κόσμο του και αυτός βρήκε άλλα άτομα να ζει μαζί... Κι όμως πρέπει. Κι ας ξέρουμε πως μετά από κάθε επικοινωνία μαζί τους θα μας μένει η πικρία. Πλέον θα γελάμε αναπολώντας στιγμές του παρελθόντος και όχι στιγμές του παρόντος. Δε θα μπορούμε να κάνουμε κοινά όνειρα για το μέλλον όπως παλιά. Δε θα λέμε εμείς παρά μόνο ΕΓΩ.

Σαν τα πεύκα λοιπόν... μόνοι κι έρημοι... Οι αγαπημένοι μας η ζωή μας και η απουσία τους ο θάνατος μας. Από κάτω γκρεμός...

ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ

<<...>> Έπειτα βρήκε τον Ντίλαν Τόμας, που αναρωτιόταν γιατί έγραψε ποίηση:

Όχι για τους βίαιους νεκρούς

Με τα αηδόνια και τους ψαλμούς τους

Αλλά για τους εραστές, για τα χέρια τους

Γύρω απ' τη θλίψη των αιώνων.

Ο Νίκολας της το είχε διαβάσει μήνες πριν και αυτή δεν το είχε καταλάβει. Αλλά ο στίχος για τους εραστές είχε ριζώσει μέσα της και τώρα -εδώ, στις τέσσερις το πρωί, μέσα στο σιωπηλό μπάνιο- πετύχαινε τον ταπεινό σκοπό του. Της είχε εντυπωθεί γιατί εξέφραζε την τρομακτική υπόσχεση της αγάπης: μπορούσε να επεκταθεί τόσο, ώστε να περικλείσει κάθε έκφανση θλίψης. Της είχε εντυπωθεί επειδή ήξερε ότι, με την απόφασή της να αγαπήσει, είχε θέσει μια πρόκληση στο ίδιο της το μέλλον: είχε βάλει μία πινακίδα στην καρδιά της που έλεγε "Διαλέγω την αγάπη. Κάνε ό,τι θέλεις".

Πίσω στην κρεβατοκάμαρα, η Κλόε τον κοίταζε, την ώρα που εκείνος κοιμόταν. Είναι πολύ αργά για να κάνω πίσω τώρα, σκέφτηκε.

GLEN DUNCAN μόνο η αγάπη μένει Σελ: 50-51

Μόνο Από Έρωτα

Βαδίζω το δρόμο μου.
Το δρόμο μου, που έχει μία μόνο λωρίδα κυκλοφορίας: τη δική μου.
Στ' αριστερά μου, ένας αιώνιος τοίχος χώριζει το δρόμο μου απ' το δρόμο κάποιου που βαδίζει δίπλα μου, απ' την άλλη πλευρά του τοίχου.
Πού και πού, σ' αυτόν τον τοίχο βρίσκω μια τρύπα, ένα παράθυρο, μια σχισμή... Και μπορώ να κοιτάξω το δρόμο του γείτονα ή της γειτόνισσάς μου.
Μια μέρα, καθώς περπατώ, μου φαίνεται ότι βλέπω στην άλλη άκρη του τοίχου μια μορφή που κινείται στον δικό μου ρυθμό, προς την ίδια κατεύθυνση.
Κοιτάζω αυτή τη μορφή: είναι μια γυναίκα. Είναι όμορφη.
Με βλέπει και αυτή. Με κοιτάζει.
Την ξανακοιτάζω.
Της χαμογελώ... Μου χαμογελά.
Παίρνει πάλι να βαδίζει το δρόμο της, κι εγώ επιταχύνω για την επόμενη ευκαιρία να ξανασυναντηθώ με αυτήν την γυναίκα.
Στο επόμενο παράθυρο κοντοστέκομαι μισό λεπτό.
Όταν εκείνη φτάνει, κοιταζόμαστε μέσα από το άνοιγμα.
Της δείχνω με νοήματα πόσο πολύ μου αρέσει.
Μου απαντά με νοήματα. Δεν ξέρω αν σημαίνουν ό,τι και τα δικά μου, αλλά διαισθάνομαι ότι καταλαβαινει τι θέλω να της πω.
Νιώθω ότι θα μπορούσα να σταθώ εκεί αρκετή ώρα να την κοιτάζω και να την αφήνω να με κοιτάζει, αλλά ξέρω πώς ο δρόμος μου συνεχίζεται...
Λεω στον εαυτό μου ότι ίσως, παρακάτω, να υπάρχει μια πόρτα. και ίσως να μπορώ να την διαβώ για να συναντηθώ μαζί της.
Τίποτα δεν δίνει περισσότερη σιγουριά από την επιθυμία, κι έτσι επιταχύνω για να βρώ την πόρτα που φαντάζομαι...
Αρχίζω να τρέχω με την ματιά μου καρφωμένη στον τοίχο.
Λίγο πιο κάτω, η πόρτα εμφανίζεται.
Είναι εκαί, στην άλλη πλευρά, η πολυπόθητη πια και αγαπημένη μου σύντροφος. Περιμένοντας... Περιμενοντάς με...
Κάνω μια χειρονομία. Αυτή μου επιστρέφει ένα φιλί στον αέρα.
Μου κάνει ένα νόημα σαν να με καλεί. Μου αρκεί. Επιταχύνω προς την πόρτα για να βρεθώ μαζί της στην δική της πλευρά του τοίχου.
Η πόρτα είναι πολύ στενή. Περνάω ένα χέρι, περνάω έναν ώμο, ρουφάω λίγο το στομάχι, στρίβω λιγάκι το σώμα μου, σχεδόν τα καταφέρνω να περάσω το κεφάλι μου... Αλλά το δεξί μου αύτι μένει σφηνωμένο.
Σπρώχνω.
Δεν υπάρχει τρόπος. Δεν περνάει.
Και δεν μπορώ να βοηθήσω με το χέρι μου, γιατί δεν περνάει ουτε δαχτυλάκι εκεί μεσα.
Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να περάσω μαζί με το αυτί μου, και έτσι παίρνω μια απόφαση... (γιατί η αγαπημένη μου είναι εκεί και με περιμένει... γιατί είναι η γυναίκα που πάντα ονειρευόμουν και με καλεί...)
Βγάζω ένα σουγιά από την τσέπη μου και, με μια γρήγορη κίνηση βρίσκω το κουράγιο να κόψω το αυτί μου για να περάσω απ' την πόρτα.
Και το καταφέρνω: το κεφάλι μου περνάει.
Αλλά μετά το κεφάλι μου, βλέπω πως και ο ώμος μου μένει παγιδευμένος.
Η πόρτα δεν έχει το σχήμα του σώματος μου.
Βάζω δύνάμη, αλλά ο άλλος μου ώμος και το άλλο μου χέρι δεν περνούν...
Και δεν με νοιάζει τίποτα οπότε...
Κάνω πίσω, και χώρις να σκεφτώ τις συνέπειες παίρνω φόρα και ορμώ να περάσω την πόρτα.
Από το χτύπημα, ο ώμος μου εξαρθρώνεται και το χέρι μου μένει κρεμασμένο και άψυχο. Αλλά τώρα, ευτυχώς, σε μια θέση που μου επιτρέπει να περάσω την πορτά... Είμαι σχεδόν στην άλλη πλευρά.
Μόλις είμαι έτοιμος να ολοκληρώσω το πέρασμά μου από τη σχισμή συνειδητοποιώ ότι το δεξί μου πόδι έχει μείνει κολλημένο στην άλλη πλευρά.
Όσο και να προσπαθώ, δεν τα καταφέρνω να περάσω.
Δεν υπάρχει τρόπος. Η πόρτα είναι υπερβολικά στενή για να περάσει ολόκληρο το σώμα μου.
Υπερβολικά στενή: δεν χωρούν και τα δύο μου πόδια...
Δε διστάζω. Είμαι πια σχεδόν δίπλα στην αγαπημένη μου.
Δεν μπορώ να κάνω πίσω... Έτσι, αρπάζω τον μπαλτά και σφίγγοντας τα δόντια μου δίνω ένα χτύπημα και κόβω και το πόδι.

Ματωμένος, κουτσός, στηριγμένος στον μπαλτά και με το ένα χέρι εξαρθρωμένο, μ' ένα αυτί κι ένα πόδι λιγότερο, συναντιέμαι με την αγαπημένη μου.
"Να 'μαι. Επιτέλους, πέρασα. Με κοίταξες, σε κοίταξα, και σε ερωτεύτικα. Πλήρωσα όλα τα τημήματα για σένα. Όλα επιτρέπονται στον έρωτα και στον πόλεμο. Δεν έχουν σημασία οι θυσίες. Άξιζε τον κόπο, αν έγιναν για να συναντηθώ μαζι σου, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί.... Μαζί, για πάντα..."

Αυτή με κοιτάζει και της ξεφεύγει ένας μορφασμός.
"Έτσι, όχι... Έτσι, δεν θέλω... Εμένα μου άρεσες όταν ήσουν ολόκληρος."


ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ
Ιστορίες να Σκεφτείς σελ. 57-60

ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ (vi)

Χωρίς να έχεις καταλάβει, ότι η Αγάπη ποτέ δεν εμποδίζει έναν άνθρωπο ν' ακολουθήσει τον Προσωπικό Μύθο του. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πει ότι δεν πρόκειται για την αληθινή Αγάπη, εκείνη που μιλά τη Γλώσσα του Κόσμου.

PAULO COELHO ο αλχημιστής Σελ: 190

Όταν αγαπά κανείς, τότε καταφέρνει να γίνει οτιδήποτε μέσα στη δημιουργία! Όταν αγαπά κανείς, δεν έχει ανάγκη να καταλάβει τι συμβαίνει, γιατί από εκείνη τη στιγμή όλα συμβαίνουν μέσα του, ακόμη και οι άνθρωποι οι ίδιοι μπορούν να μεταμορφωθούν σε άνεμο. Φτάνει να βοηθάνε οι άνεμοι, εννοείται.

PAULO COELHO ο αλχημιστής Σελ: 227-228

Εμείς είμαστε εκείνοι που τροφοδοτούμε την Ψυχή του Κόσμου και η γη που ζούμε θα είναι καλύτερη ή χειρότερη, αν εμείς είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι. Εκεί μπαίνει τότε η δύναμη της αγάπης. γιατί, όταν αγαπάμε, επιθυμούμε πάντα να γίνουμε καλύτεροι απ' ότι είμαστε.

PAULO COELHO ο αλχημιστής Σελ: 232

ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ (v)

Υπάρχει πάντα στον κόσμο ένας άνθρωπος που περιμένει έναν άλλο, είτε αυτό γίνεται μέσα στην έρημο είτε στις μεγάλες πόλεις. Κι όταν συναντιούνται και ανταλλάζουν βλέμματα, το παρελθόν και το μέλλον χάνουν τη σημασία τους και το μόνο που υπάρχει εκείνη τη στιγμή είναι αυτή η απίστευτη βεβαιότητα ότι τα πάντα κάτω απ' τον ήλιο γράφτηκαν από το ίδιο Χέρι. Το Χέρι που γεννάει την αγάπη και δημιουργεί μια δίδυμη ψυχή για τον κάθε άνθρωπο που εργάζεται, ξεκουράζεται και ψάχνει θησαυρούς κάτω από τον ήλιο. Γιατί, χωρίς αυτό, τα όνειρα της ανθρώπινης φύσης δε θα είχαν κανένα νόημα.

PAULO COELHO Ο αλχημιστής Σελ: 151

Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ (iv)

Κανείς δε φοβάται το άγνωστο γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι ικανός να κατακτήσει ό.τι επιθυμεί και ό,τι χρειάζεται. Το μόνο που φοβόμαστε είναι μήπως χάσουμε αυτά που έχουμε, είτε πρόκειται για τη ζωή μας είτε για τις καλλιέργειές μας. Όμως ο φόβος αυτός παύει να υπάρχει όταν καταλάβουμε ότι η ιστορία μας και η ιστορία του κόσμου είναι γραμμένες απ' το ίδιο Χέρι

PAULO COELHO ο αλχημιστής Σελ: 125-126

Ο καμηλιέρης δεν έδειχνε να εντυπωσιάζεται από την απειλή του πολέμου.

- Είμαι ζωντανός, είπε στο αγόρι, τρώγοντας ένα πιάτο χουρμάδες κάποια νύχτα χωρίς φεγγάρι και φωτιές. Ενώ τρώω, δεν κάνω τίποτα άλλο από το να τρώω. Αν βαδίζω, απλώς βαδίζω. αν πρέπει να πολεμήσω , όποια μέρα κι αν είναι να πεθάνω θα είναι εξίσου καλή.

Γιατί δε ζω ούτε στο παρελθόν μου ούτε στο μέλλον μου. Έχω μόνο το παρόν, αυτό μ' ενδιαφέρει. Αν μπορείς να μείνεις για πάντα στο παρόν, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Θα καταλάβεις ότι στην έρημο υπάρχει ζωή, ότι ο ουρανός έχει αστέρια και ότι οι πολεμιστές πολεμούν γιατί αυτό είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Η ζωή θα είναι μια γιορτή, ένα μεγάλο πανηγύρι, γιατί είναι πάντα και μόνο η στιγμή που ζούμε.

Δυο νύχτες αργότερα, ενώ ετοιμαζόταν να πέσει για ύπνο, το αγόρι κοίταξε προς το άστρο που ακολουθούσαν τη νύχτα. Του φάνηκε ότι ο ορίζοντας είχε χαμηλώσει λίγο, γιατί πάνω από την έρημο υπήρχαν εκατοντάδες αστέρια.

- Είναι η όαση, είπε ο καμηλιέρης.

- Και γιατί δεν πάμε εκεί αμέσως?

- Γιατί πρέπει να κοιμηθούμε.

PAULHO COELHO ο αλχημιστής Σελ: 137-138

ΠΡΟΑΙΣΘΗΜΑΤΑ..

Τα προαισθήματα είναι οι γρήγορες βουτιές της ψυχής στο παγκόσμιο στρώμα ζωής, όπου οι ιστορίες όλων των ανθρώπων αλληλοσυνδέονται και μπορούμε να μάθουμε τα πάντα, γιατί τα πάντα είναι γραμμένα.

PAULO COELHO o αλχημιστής σελ: 123

Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ (iii)

<<. . . >> Θα ήθελα να σου διηγηθώ μια μικρή ιστορία. Κάποιος έμπορος έστειλε το γιο του να μάθει το μυστικό της ευτυχίας με το σοφότερο των ανθρώπων. Το αγόρι βάδιζε σαράντα μέρες στην έρημο, ώσπου τελικά έφτασε σε ένα ωραίο κάστρο, στην κορυφή ενός βουνού. Εκεί κατοικούσε ο σοφός που το αγόρι αναζητούσε.

Αντί όμως να συναντήσει έναν άγιο άνθρωπο, ο ήρωάς μας μπήκε σε μια αίθουσα γεμάτη κίνηση. έμποροι μπαινόβγαιναν, άνθρωποι συζητούσαν στις γωνίες, μια μικρή ορχήστρα έπαιζε απαλές μελωδίες και υπήρχε ένα πλούσιο τραπέζι στρωμένο με τα πιο νόστιμα φαγητά εκείνης της περιοχής του κόσμου. Ο σοφός συζητούσε με όλους και το αγόρι έπρεπε να περιμένει δυο ώρες ωσπου να φτάσει η σειρά του να τον δεχτεί.

Ο σοφός άκουσε προσεχτικά το λόγο της επίσκεψης του αγοριού, του απάντησε όμως οτι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καιρό να του εξηγήσει το μυστικό της ευτυχίας. Πρότεινε στο αγόρι να κάνει μια βόλτα μέσα στο παλάτι του και να ξαναγυρίσει σε δυο ώρες.

- " Στο μεταξύ θέλω να σου ζητήσω μια χάρη", είπε ο σοφός τελειώνοντας κι έδωσε στο αγόρι ένα μικρό κουτάλι στο οποίο έριξε δυο σταγόνες λάδι. "Καθώς περπατάς, κράτα αυτό το κουτάλι, προσέχοντας να μη χυθεί λάδι"

Το αγόρι άρχισε ν' ανεβαίνει και να κατεβαίνει τις σκάλες του παλατιού, μην αφήνοντας το κουτάλι απ' τα μάτια του. Δυο ώρες αργότερα, παρουσιάστηκε στον σοφό.

- "Λοιπόν", ρώτησε ο σοφός, " κοίταξες καθόλου τα περσικά χαλιά που έχω στην τραπεζαρία μου? είδες τον κήπο που ο αρχικηπουρός έκανε δέκα ολόκληρα χρόνια να τον φτιάξει? πρόσεξες τις θαυμάσιες περγαμηνές της βιβλιοθήκης μου?"

Το αγόρι ντράπηκε και παραδέχτηκε ότι δεν είχε δει τίποτα απ' όλα αυτά. Η μόνη του φροντίδα ήταν να μη χυθούν οι σταγόνες του λαδιού που ο σοφός του είχε εμπιστευτεί.

- " Πήγαινε πίσω, λοιπόν, για να γνωρίσεις τα θαύματα του κόσμου μου", είπε ο σοφός. " Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο, αν δε γνωρίζεις το σπίτι του".

Το αγόρι, πιο ήρεμο τώρα πια, έπιασε το κουτάλι και ξεκίνησε πάλι για το γύρο του παλατιού, προσέχοντας αυτή τη φορά όλα τα έργα τέχνης που κρέμονταν απ' το ταβάνι και τους τοίχους. Θαύμασε τους κήπους, τα τριγύρω βουνά, τα ευαίσθητα λουλούδια, πρόσεξε με τι γούστο κάθε έργο τέχνης ήταν τοποθετημένο στη σωστή θέση. Γυρίζοντας στο σοφό του διηγήθηκε λεπτομερειακά όσα είχε δει.

- "Που είναι όμως οι σταγόνες λαδιού που σου είχα εμπιστευτεί?" ρώτησε ο σοφός.

Κοιτάζοντας το κουτάλι, το αγόρι κατάλαβε ότι είχαν χυθεί.

- "Να λοιπόν, η συμβουλή που έχω να σου δώσω", είπε ο σοφότερος των σοφών. "Το μυστικό της ευτυχίας βρίσκεται στο να κοιτάζεις τα θαύματα του κόσμου, χωρίς να ξεχάσεις ποτέ τις δυο σταγόνες λαδιού στο κουτάλι".

Το αγόρι έμεινε σιωπηλό. Είχε καταλάβει την ιστορία του γέρου βασιλιά. Ένας βοσκός αγαπά τα ταξίδια ποτέ όμως δεν ξεχνάει τα πρόβατά του.

Ο γέρος κοίταζε το αγόρι και με τις δυο παλάμες έκανε μερικές παράξενες χειρονομίες πάνω απ' το κεφάλι του.

Μετά τράβηξε το δρόμο του μαζί με τα πρόβατα.

PAULO COELHO ο Αλχημιστής Σελ: 59-62

Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ (ii)

Όταν βλέπεις τα ίδια πρόσωπα, καταλήγεις στο να γίνουν κομμάτι της ζωής σου.

Κι όταν γίνουν κομμάτι της ζωής σου, επιδιώκουν να την αλλάξουν.

Αν δεν ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες τους, γκρινιάζουν.

Κι αυτό γιατί όλοι νομίζουν ότι ξέρουν το πώς πρέπει να ζούμε τη δική μας ζωή.

Κανείς όμως δε γνωρίζει πώς πρέπει να ζει τη ζωή του...

PAULO COELHO ο αλχημιστής Σελ:39-40

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ

«....... Δεν ερωτεύεσαι τον άλλον για αυτό που είναι, αλλά για αυτό που προσφέρει η παρουσία του σε εσένα τον ίδιο. Αν διακοπεί η προσφορά του συναισθηματικά, υλικά, ή αισθητικά, παύει και ο έρωτας…….»

«…… Στον έρωτα δεν αγαπάς πραγματικά κάποιον άλλον, αλλά τον εαυτό σου τον ίδιο. Είναι κατάσταση λήψης, όχι προσφοράς. Τις δικές σου ανάγκες καλύπτεις, όχι τις ανάγκες εκείνου που δήθεν αγαπάς. Για αυτό, άλλωστε, ο έρωτας συνδυάζεται με ζήλια. Ο ερωτευμένος δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τον άλλον. Ενδιαφέρεται για τον εαυτό του.
Για αυτό ζηλεύει. Ο αληθινός εραστής, ο εραστής της ψυχής, δεν ζηλεύει. Δεν μπορεί να ζηλέψει. Τι να ζηλέψει; Είναι παράλογη η ζήλια, αν αγαπάς ουσιαστικά τον άλλον και όχι μόνο τον εαυτό σου.

Έρωτας σημαίνει κτητική στάση απέναντι στον άλλον.»

Απόσμασμα απ' το μυθιστόρημα του Τάκη Μπαλτάκου "το τέλος του εφιάλτη",

Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ...

Τώρα βρίσκεσαι στην έρημο. Να βυθιστείς λοιπόν στην έρημο. Αυτή είναι τόσο χρήσιμη για να καταλάβεις τον κόσμο, όσο οποιοδήποτε άλλο πράγμα πάνω στη γη. Ούτε καν χρειάζεται να καταλάβεις την έρημο: αρκεί να θαυμάσεις έναν απλό κόκκο άμμου. εκεί θα ανακαλύψειςόλα τα θαύματα της δημιουργίας.

- Τι να κάνω για να βυθιστώ στην έρημο?

-Ν' ακούσεις την καρδιά σου. Αυτή γνωρίζει όλα τα πράγματα, επειδή κατάγεται από την Ψυχή του Κόσμου, στην οποία και θα επιστρέψει μια μέρα.

Προχώρησαν σιωπηλοί άλλες δυο μέρες, Ο αλχημιστής ήταν τώρα πιο προσεκτικός, γιατί πλησίαζαν την περιοχή των πιο σκληρών μαχών. Και το αγόρι προσπαθούσε να ακούσει την καρδιά του.

Ήταν μια δύσκολη καρδιά. μέχρι τώρα είχε συνηθίσει να φεύγει πάντα, από εδώ και πέρα ήθελε να επιστρέψει πάσα θυσία. Μερικές φορές, η καρδιά του διηγιόταν με τις ώρες ιστορίες νοσταλγίας, άλλες φορές συγκινούνταν με την ανατολή του ήλιου στην έρημο, κάτι που έκανε το αγόρι να δακρύζει κρυφά. Η καρδιά χτυπούσε πιο γρήγορα όταν έλεγε στο αγόρι για το θυσαυρό, χτυπούσε όμως πιο αργά όταν το βλέμμα του αγοριού χανόταν στον απέραντο ορίζοντα της ερήμου. Ποτέ όμως δε σιωπούσε, ακόμη κι αν το αγόρι δεν αντάλλαζε λέξη με τον αλχημιστή.

- Γιατί πρέπει να ακούμε την καρδιά? ρώτησε το αγόρι εκείνη τη μέρα, καθώς έστηναν τη σκηνή.

- Γιατί όπου είναι η καρδιά σου, εκεί είναι και ο θυσαυρός σου.

- Η καρδιά μου είναι ταραγμένη, είπε το αγόρι. Βλέπει όνειρα, συγκινείται, είναι ερωτευμένη με μια γυναίκα της ερήμου. Μου ζητά πράγματα και, πολλές νύχτες, όταν τη σκέφτομαι, δε μ αφήνει να κοιμηθώ.

- Αυτό είναι καλό. Η καρδιά σου είναι ζωντανή. Συνέχιζε να ακούς αυτά που έχει να σου πει.

Τις επόμενες τρεις μέρες συνάντησαν πολλούς πολεμιστές και διέκριναν άλλους στον ορίζοντα. Η καρδιά του αγοριού άρχισε να μιλάει για το φόβο. Διηγιόταν στο αγόρι ιστορίες που είχε ακούσει απ την Ψυχή του Κόσμου, ιστορίες ανθρώπων που είχαν ξεκινήσει μάταια σε σε αναζήτηση θυσαυρών. Μερικές φορές τρόμαζε το αγόρι με τη σκέψη ότι δε θα κατάφερνε να βρει το θησαυρό ή ότι θα πέθαινε στην έρημο. Άλλες φορές έλεγε στο αγόρι ότι αισθανόταν ήδη ικανοποιημένη, αφού είχε βρει κιόλας μια αγάπη και πολλά χρυσά νομίσματα.

- Η καρδιά μου με προδίδει, είπε το αγόρι στον αλχημιστή όταν έκαναν στάση για να ξεκουραστούν τα άλογα. Δε θέλει να συνεχίσω.

- Αυτό είναι καλό. Αποδεικνύει πως η καρδιά σου είναι ζωντανή. Είναι φυσικό να φοβάσαι να ανταλλάξεις μ' ένα όνειρο όσα έχεις καταφέρει μέχρι τώρα.

- Τότε γιατί πρέπει ν ακούω την καρδιά μου?

- Γιατί ποτέ δε θα καταφέρεις να την κάνεις να βουβαθεί. Ακόμη κι αν προσποιηθείς ότι δεν ακούς τι σου λέει , αυτή θα είναι μες στο στήθος σου, επαναλαμβάνοντας πάντα αυτό που σκέφτεται για τη ζωή και τον κόσμο.

- Ακόμη κι αν με προδώσει.

- Προδοσία είναι το απροσδόκητο χτύπημα. Αν γνωρίζεις καλά την καρδιά σου, δε θα σε αιφνιδιάσει ποτέ. Γιατί θα γνωρίζεις τα όνειρα και τις επιθυμίες σου και θα ξέρεις πως ν' αντιδράσεις. Κανείς δεν μπορεί ν' αγνοήσει την καρδιά του. Επομένως, είναι καλύτερα ν' ακούς τι σου λέει. Για να μην καταφέρει ποτέ να σε αιφνιδιάσει.

Το αγόρι εξακολουθούσε ν ακούει την καρδιά του, ενώ προχωρούσαν στην έρημο. Σιγά σιγά έμαθε τις πονηριές και τα κόλπα της, έμαθε να τη δέχεται όπως ήταν. Τότε το αγόρι έπαψε να φοβάται κι έπαψε και η επιθυμία του να γυρίσει πίσω, γιατί κάποιο απόγευμα η καρδιά του του είπε ότι ήταν ευχαριστημένη. << Μπορεί να διαμαρτύρομαι μερικές φορές>>, έλεγε η καρδιά του, << επειδή είμαι μια καρδιά ανθρώπου και οι καρδιές των ανθρώπων είναι έτσι. Φοβούνται να πραγματοποιήσουν τα μεγαλύτερά τους όνειρα, επειδή νομίζουν ότι δεν το αξίζουν ή ότι δε θα τα καταφέρουν . Εμείς οι καρδιές πεθαίνουμε από το φόβο, μόνο και μόνο που σκεφτόμαστε αγάπες που έφυγαν για πάντα, στιγμές που θα μπορούσαν να είναι καλές και δεν ήταν , θησαυρούς που θα μπορούσαν να είχαν ανακαλυφθεί και όμως έμειναν για πάντα θαμμένοι στην άμμο. Γιατί όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, στο τέλος υποφέρουμε πολύ>>.

- Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο, είπε το αγόρι στον αλχημιστή μια νύχτα που κοιτούσαν τον αφέγγαρο ουρανό.

- Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος κι απ' τον ίδιο τον πόνο. Και ότι καμιά καρδιά δεν υπέφερε ποτέ όταν ξεκίνησε να αναζητήσει τα όνειρά της, γιατί κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης με το Θεό και την αιωνιότητα.

<< Κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης >>, είπε το αγόρι στην καρδιά του. << Ενώ αναζητούσα το θησαυρό μου, η κάθε μέρα ήταν φωτεινή. γιατί ήξερα ότι η κάθε ώρα της ήταν μέρος του ονείρου μου να τον ανακαλύψω. Ενώ αναζητούσα αυτό το όνειρο, στην πορεία, ανακάλυψα πράγματα που ποτέ δεν έλπιζα ότι θα τα βρω, αν δεν είχα βρει το θάρρος να αποτολμήσω πράγματα αδύνατα για τους βοσκούς>>.

Τότε η καρδιά του ηρέμησε για ένα ολόκληρο απόγευμα. Τη νύχτα το αγόρι κοιμήθηκε ήσυχα κι όταν ξύπνησε η καρδιά του βάλθηκε να του διηγείται τα πράγματα της Ψυχής του Κόσμου. Του είπε ότι κάθε ευτυχισμένος άνθρωπος κουβαλούσε το Θεό μέσα του. Και ότι την ευτυχία μπορούμε να τη βρούμε σ' έναν απλό κόκκο άμμου της ερήμου, όπως είχε πει ο αλχημιστής. Γιατί ένας κόκκος άμμου είναι μια στιγμή της δημιουργίας και το σύμπαν χρειάστηκε χιλιάδες, εκατομμύρια χρόνια για να τον δημιουργήσει.

<< Ο κάθε άνθρωπος πάνω στη γη έχει ένα θησαυρό που τον περιμένει >>, του είπε η καρδιά του. << Εμείς οι καρδιές , συνήθως μιλάμε σπάνια γι αυτούς τους θησαυρούς, γιατί οι άνθρωποι δε θέλουν πια να τους βρουν. Μόνο στα μικρά παιδιά μιλάμε. Μετά αφήνουμε τη ζωή να οδηγήσει τον καθένα στον προορισμό του. Αλλά, δυστυχώς, λίγοι είναι εκείνοι που ακολουθούν το δρόμο που είναι χαραγμένος γι αυτούς, το δρόμο του Προσωπικού Μύθου και της ευτυχίας. Νιώθουν τον κόσμο σαν κάτι το απειλητικό και γι' αυτό γίνεται ο κόσμος κάτι το απειλητικό. Τότε εμείς οι καρδιές μιλάμε όλο και πιο σιγά, αλλά ποτέ δε σιωπούμε. Και ευχόμαστε για να μην ακουστούν τα λόγια μας: δε θέλουμε να υποφέρουν οι άνθρωποι επειδή δεν ακολούθησαν τις καρδιές τους>>.

- Γιατί δε λένε οι καρδιές στους ανθρώπους ότι πρέπει να συνεχίσουν την πορεία προς τα όνειρα τους, ρώτησε το αγόρι τον αλχημιστή.

- Γιατί, σε μια τέτοια περίπτωση, η καρδιά υποφέρει πιο πολύ απ' όλους. Και στις καρδιές δεν αρέσει να υποφέρουν.

Από εκείνη τη μέρα, το αγόρι κατάλαβε την καρδιά του. Την παρακάλεσε να μην τον εγκαταλείψει ποτέ. Κι αν κάποτε εκείνος απομακρυνόταν από τα όνειρα του, να του σφίξει το στήθος και να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Το αγόρι ορκίστηκε να προσέχει πάντα αυτό το σημάδι, θα το υπάκουε.

Εκείνη τη νύχτα εκμυστηρεύτηκε τα πάντα στον αλχημιστή. Και ο αλχημιστής κατάλαβε ότι η καρδιά του αγοριού είχε επιστρέψει στην Ψυχή του Κόσμου.

- Τι να κάνω τώρα? ρώτησε το αγόρι.

- Κατευθύνσου προς τις πυραμίδες , είπε ο αλχημιστής. Και εξακολούθησε να προσέχεις τα σημάδια. Η καρδιά σου είναι πια ικανή να σου δείξει το θησαυρό.

- Αυτό είναι που μου απέμενε να μάθω?

- Όχι, απάντησε ο αλχημιστής. Αυτό που ακόμη πρέπει να μάθεις είναι το εξής:

<< Πάντα, πριν πραγματοποιήσει ένα όνειρο, η Ψυχή του Κόσμου αποφασίζει να ελέγξει τι μαθεύτηκε κατά την πορεία. Και αυτό, όχι επειδή είναι κακιά, αλλά για να μπορέσουμε, μαζί με τ όνειρό μας, να κάνουμε κτήμα και αυτά που μάθαμε κατά την πορεία μας προς τα εκεί. Αυτή είναι η στιγμή που οι περισσότεροι άνθρωποι τα παρατάνε. Είναι αυτό που στη γλώσσα της ερήμου το λέμε " Να πεθάνεις από τη δίψα, ενώ οι φοινικιές φαίνονται πια στον ορίζοντα".

Μια αναζήτηση αρχίζει πάντα με την τύχη του πρωτάρη. Και τελειώνει πάντα με τη δοκιμασία του κατακτητή.

Το αγόρι θυμήθηκε μια παλιά παροιμία της χώρας του. Έλεγε ότι η πιο σκοτεινή ώρα ήταν εκείνη πριν από την ανατολή.

PAULO COELHO ο Αλχημιστής. Σελ 200-207

ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΑ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΔΥΝΑΤΟ

Σε τι κόσμο ζούμε - σε τι κόσμο ζούμε.
Κοιτάζω γύρω μου μέσα απ' τ' αμάξι,
σκυμμένα βλέμματα, σκυμμένα σώματα,
κοιτάζω τα παιδιά στα φανάρια,
κοιτάζω τους ξένους μας, φυλακισμένοι στους δρόμους
μ' ένα βιολί, ένα ακορντεόν
και μια φωτογραφία των γονιών τους
κρεμασμένη στο λαιμό σαν σταυρό.
Εφημερίδα ψυχή, μολυσμένες ειδήσεις,
η τιμή του πετρελαίου, η τιμή των μετοχών,
η τιμή της πατρίδας, η τιμή της ζωής μου.

Να πέθαινα για κάτι δυνατό,
όχι για δόξα, ούτε χρήμα.
Ούτε στην εθνική οδό
βράδυ Σαββάτου μετωπική με φορτηγό.
Να πέθαινα για κάτι δυνατό.
Έτσι που ζω σα να μη ζω,
είναι μεγάλο άδικο και κρίμα.

Σε τι κόσμο ζούμε - σε τι κόσμο ζούμε θεέ μου.
Κοιτάζω στις οθόνες τα κομμένα κεφάλια.
Μιλούν για πολέμους, μιλούν για ιδέες,
μιλούν κι η φωνή τους βογγάει απ' το ψέμα.
Τα κτίρια τρέμουν, σωριάζονται άδεια.
Δεν έχουμε σπίτια, δεν έχουμε χέρια,
δεν έχουμε μάτια, παιδιά να γελάνε.
Έχουμε αίμα και σάρκα που καίει,
που κλαίει για το φόνο, το μάταιο ψέμα.
Σαν νάρκη στο χώμα θαμμένη η αλήθεια,
στο χώμα που όλους θα κρύψει μια μέρα.

Να πέθαινα για κάτι δυνατό,
όχι για δόξα, ούτε χρήμα.
Ούτε στην εθνική οδό
βράδυ Σαββάτου μετωπική με φορτηγό.
Να πέθαινα για κάτι δυνατό.
Έτσι που ζω σα να μη ζω,
είναι μεγάλο άδικο και κρίμα.

Συγνώμη, συγνώμη, να μη σας τρομάζω.
Ξυπνάτε, κοιμάστε, κοιτάτε με τρόμο
τον φίλο που φεύγει για ξένα λιμάνια,
την άδεια καρδιά σας που λέει φοβάμαι
χτυπάει το τηλέφωνο,ουρλιάζει σαν σφαίρα
έχετε μήνυμα,μήνυμα πάλι το μήνυμα γράφει:
"Είμαι καλά,είμαι καλά"
Εσείς ευλαβικά στέλνετε το μήνυμα πάντα στο ίδιο νούμερο
στο δικό σας το νούμερο,κάθε μέρα κάθε μέρα
ξανά και ξανά,ξανά και ξανά.
Εσείς ευλαβικά στέλνετε το μήνυμα πάντα στο ίδιο νούμερο
στο δικό σας το νούμερο,κάθε μέρα κάθε μέρα
ξανά και ξανά,ξανά και ξανά.

Να πέθαινα για κάτι δυνατό,
όχι για δόξα, ούτε χρήμα.
Ούτε στην εθνική οδό
βράδυ Σαββάτου μετωπική με φορτηγό.
Να πέθαινα για κάτι δυνατό.
Έτσι που ζω σα να μη ζω,
είναι μεγάλο άδικο και κρίμα.

ΒΡΟΧΗ ΜΟΥ

Βρέχει σήμερα και οι συνειρμοί που κάνει το μυαλό μου είναι πάρα πολλοί.

Ο Θεός ξέρει πότε πρέπει να δακρύσει. Όλα στη γη δείχνουν να περιμένουν τα δάκρυα του για να ξεδιψάσουν. Βρέχει λοιπόν και τότε γίνεται μια μουσική γιορτή με λεπτές ψιχάλες που τις διαδέχονται χοντρές και μετά η βροχή. Άλλες φορές τόσο δυνατή που νομίζεις ότι πληγώνει ο,τι χτυπάει κι άλλες ήρεμη σαν ψίθυρος. Τη συνοδεύουν ο άνεμος, οι αστραπές και οι βροντές και όλα αυτά μαζί εναλλάσσονται έτσι που δημιουργούν μια τέλεια και μοναδική μελωδία που θα ζήλευε και ο καλύτερος σύνθετης. Άλλωστε, πολλοί από μας έχει τύχει να βουλιάζουμε στην πολυθρόνα μπροστά απ το τζάκι ένα κρύο απόγευμα του χειμώνα και να ακούμε το τραγούδι της βροχής να μας χαϊδεύει τα αυτιά.

Η βροχή με έναν τόσο γλυκό τρόπο, παρασέρνει ο,τι περιττό βρίσκει μπροστά της και με τους χείμαρρους της το απομακρύνει. Όταν σταματάει νοιώθεις τα πάντα γύρω πιο καθαρά και το χώμα αναδύει μια όμορφη μυρωδιά ευχαρίστησης.

Σαν τη βροχή λοιπόν είναι και τα δικά μας δάκρυα. έρχονται όταν τα χρειαζόμαστε και πλένουν τη ψυχή μας. Την καθαρίζουν από ο,τι μας βασανίζει και δε μας αφήνει να χαρούμε. Μας βοηθά να φύγει ένα βάρος από πάνω μας. Να ξεσπάσουμε. Να βγάλουμε το θυμό, την υπερένταση, το άγχος, τη χαρά μας. Όταν σταματήσουν τότε η ψυχή και το μυαλό μας μοιάζουν πιο καθαρά και τα μάτια μας είναι όμορφα πρησμένα. Τότε είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε πράγματα, να σκεφτούμε ορθά και να πάρουμε σωστές αποφάσεις.

Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να κλαίει. Άλλοι με δάκρυα, άλλοι με λυγμούς, άλλοι σιωπηλά. Η τελική έκβαση όμως είναι πάντα η ίδια. Τη βροχή ακολουθεί ο ήλιος. Δεν έχει σημασία αν θα την ακολουθήσει την ίδια μέρα ή την επόμενη ή μετά από μια βδομάδα. Σημασία έχει πως όταν βγει, τότε οι αχτίδες του θα αγκαλιάσουν τα δέντρα και τα λουλούδια και θα ζεστάνουν τις καρδιές μας.

Εσωστρέφεια…

Κλεινόμαστε στον εαυτό μας, κρατάμε μέσα μας ό,τι μας συμβαίνει και ό,τι μας απασχολεί αφήνοντας τον εαυτό μας να μην προσπαθεί να γιατρέψει το μικρόβιο μέσα του κι αυτό σε αντίποινα να σκάβει περισσότερο τις πληγές μας.

Η εσωστρέφεια τελικά είναι αρρώστια. Αν δε την καταπολεμήσουμε καταντάμε μίζεροι και κλαίμε μια μοίρα η οποία δε μας φταίει σε τίποτα. Είναι στο χέρι μας να ξεφύγουμε απ τα δίχτυα της. Σαφώς και είναι δύσκολο.

Όταν έχουμε συνηθίσει σε μια κατάσταση είναι δύσκολο να αλλάξουμε. Όμως πρέπει. Πρέπει για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Για να μπορέσουμε να αναπτύξουμε τις κοινωνικές μας σχέσεις.

Πως μπορεί να μας εμπιστευτεί κάποιος αν δεν είναι ανοιχτή η ψυχή μας; αν υπάρχουν ανούσια περιτυλίγματα γύρω μας; Είναι πολύ ψυχοφθόρο να σκίζουμε και να σκίζουμε άχρηστα χαρτιά μέχρι να φτάσουμε στο δώρο. Και αν αυτό το δώρο μας είναι άχρηστο, τότε όλη η διαδικασία μας αφήνει μια πίκρα. Έναν καημό. Ένα παράπονο.

Αν είμαστε τυχεροί και βρούμε το δώρο που ποθούσαμε, ίσως κληθούμε να αντιμετωπίσουμε μια δεύτερη δοκιμασία. Το αντικείμενο του πόθου μας να είναι σπασμένο απ’ το ταξίδι. Και τότε εμείς, επειδή το αγαπάμε, φροντίζουμε έτσι ώστε να το επισκευάσουμε για να μπορέσουμε στη συνέχεια να το απολαύσουμε.

Ένας άνθρωπος που θα μας δει σαν δώρο για τη δική του ζωή, είναι ικανός να επουλώσει τα τραύματα μας και να μας βγάλει απ την εσωστρέφεια μας. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μπορεί να μας πληγώσει και να γυρίσουμε ξανά πίσω στον παλιό καιρό με τα περιτυλίγματα να πνίγουν την προσωπικότητα μας.

Αυτό θα συμβεί πολλές φορές, γιατί η ζωή είναι ένας κύκλος. Όσο κι αν πέφτουμε σε παγίδες, το πάθημα δεν μπορεί να μας γίνει μάθημα. Πιστεύουμε πως κάθε φορά θα είναι διαφορετική. Καλύτερη απ την προηγούμενη κατάσταση. Όμως οι ελπίδες μας γκρεμίζονται όταν πέφτουμε στην ίδια ακριβώς παγίδα.

Ένας εσωστρεφής χωρίς κάποιον δίπλα του να τον στηρίζει, πρέπει να παλέψει πολύ με τον εαυτό του μέχρι να γιατρευτεί. Να βρει έναν λόγο πολύ σοβαρό που να του δίνει δύναμη και κουράγιο να ξεπεράσει τα όρια του. Να μπορέσει να αφεθεί ελεύθερος και να μιλάει γι αυτόν, ακόμα κι αν έχει επίγνωση πως θα το μετανιώσει μετά. Αυτό είναι πιο εύκολο να επιτευχθεί όταν έχουμε απέναντι μας καινούργιους ανθρώπους. Άτομα που δεν ξέρουν τίποτα για εμάς και το παρελθόν μας. Τότε η δίψα μας να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο είναι τόσο μεγάλη που αισθανόμαστε όμορφα μιλώντας για εμάς.

Το παν είναι να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Να μάθουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, πως το θέλουμε. Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε ακόμα και το άγνωστο θα μας φαίνεται γνωστό. Άλλωστε, απ τη στιγμή που δεύτερη επίγεια ζωή δε θα μας δοθεί, δεν έχουμε περιθώρια για εσωστρέφειες παρά μόνο για ΖΩΗ.

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΡΧΗ

Λέξη-λέξη πώς να το πω

όλο αυτό που όταν δεν σ' έχω περνάω

δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτό το τέρμα

που δεν πάει πιο ‘κει

που διψάει για σένα

Λέξη-λέξη πώς να βρεθώ

στο στενό κρεβάτι που ανάψαν οι φλέβες

δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτό το δέρμα

Δέρμα από φωτιά

Δυνατό μετάξι

Λέξη-λέξη θα ψάχνω ακούς

όλα αυτά που όταν δε σ' έχω τα θέλω

δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτό το τέρμα

την καινούρια αρχή

που ζητάει εσένα...

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Η ζωή μπορεί να παρομοιαστεί με ένα αμάξι και τις διεργασίες που γίνονται για να το οδηγήσεις.

Όταν ζεις τη ζωή σου τότε τρέχεις με χίλια σε αυτοκινητόδρομο που δεν έχει τέλος.

Μερικές φορές τρακάρεις. Λογική συνέπεια της ταχύτητας.

Είναι γνωστό όμως πως σε ένα τρακάρισμα ή ζεις ή πεθαίνεις.

Στη ζωή τρακάρεις πάνω σε ανθρώπους. Άλλοι θα σ αφήσουν τραύματα πληγώνοντάς σε, ενώ με άλλους θα τρακάρεις μεν, αλλά θα συνεχίσετε και οι δυο να αναπτύσετε ταχύτητα μέχρι να ξανα φτάσετε τα χίλια. Ίσως χαράσοντας κοινή πορεία στο οδόστρωμα.

Άνθρωποι που δε ζουν τη ζωή τους μένουν σε μικρή ταχύτητα.

Γι' αυτούς είναι πάρα πολύ εύκολο να πατήσουν φρένο και να σταματήσουν να ζουν. απέχει λίγες κινήσεις. Έτσι λοιπόν καθίσταται δύσκολο και να τρακάρουν.

Οπότε μένουν σε μια ζωή μουντή, να βλέπουν τον κόσμο γύρω τους να τρέχει κι αυτοί να μένουν παρατηρητές χιλιόμετρα μακριά κοιτώντας το σύννεφο σκόνης που σηκώνουν στο πέρασμά τους.

Όπως είναι εύκολο να είσαι εσύ υπαίτιος για ένα ατύχημα, εξίσου εύκολο είναι να ευθύνεται κάποιος άλλος. Αυτός ο άλλος μπορεί να είναι ο άνθρωπος που θα σου δώσει το ερέθισμα να αρχίσεις να τρέχεις, και να σου συμπαρασταθεί στην πρώτη αλλαγή ταχύτητας από τρίτη σε τέταρτη. Να σου συμπαρασταθεί στο να γυρίσεις σελίδα στο βιβλίο της ζωής και να αρχίσεις να τη βλέπεις από διαφορετική οπτική γωνία. Όμορφη και απαστράπτουσα όπως της αξίζει να είναι.

Υπάρχει ένα σημείο στα πετάλια του αυτοκινήτου πατώντας συμπλέκτη και γκάζι όπου το αυτοκίνητο ακινητοποιείται χωρίς να πατάς φρένο... αρκεί να το βρεις.

Στη ζωή μπορούμε να παρομοιάσουμε τον συμπλέκτη με την ηθική μας και το γκάζι με τους πειρασμους. Τα θέλω μας.

Ο σωστός συνδυασμός αυτών των δύο φέρνει και την ισσοροπία στη ζωή μας.

Είναι δύσκολο για όλους εμάς να αντισταθούμε στα "θέλω" μας.

Θέλω, που αν δεν υπήρχε η ηθική σε συνεργασία με τη λογική, ίσως κατέληγαν μοιραία είτε για τη ζωή μας είτε για τη σχέση μας με τους άλλους.

Δεν είναι πάντα εύκολο να ημερεύουμε τις επιθυμίες μας αλλά απ' την άλλη τι αξίζει περισσότερο; Να δοκιμάζουμε τα όριά μας με κίνδυνο να χάσουμε τον εαυτό μας, την εμπιστοσύνη, τη φιλία, την αγάπη των γύρω μας ή να ζούμε θέλοντας λιγότερα και δίνοντας περισσότερα;

Αν οι επιλογές μας είναι σωστές, κανείς δε θα μας εκμεταλευτεί.

Τότε κι εμείς θα παίρνουμε περισσότερα απ' τους άλλους και για ακόμα μια φορά θα βρίσκουμε την ισσοροπία μας.

Στην τελική, αν οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας δεν είναι αυτο που περιμέναμε, θα βρεθούν άτομα να μας τρακάρουν ή να τρακάρουμε.

Στην επόμενη γωνία... στο επόμενο τετράγωνο... στο επόμενο χωριό. Αρκεί να έχουμε τα μάτια της καρδιάς μας ανοιχτά.

Μ' αυτά θα βρούμε το σωστό δρόμο.

Ακολουθώντας τον δρόμο της καρδιάς...

Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ

Η αγάπη είναι μια τράπουλα σημαδεμένη

μονάχα ό,τι ξόδεψες σε προστατεύει

αν ήμουνα παιχνίδι θα 'χες κερδίσει

αν είχα φαντασία θα σ' είχα ζωγραφίσει

σε φύλλα γυάλινα να τα κάνεις κομμάτια

κι αλίμονο αν είχα ένα μαχαίρι αντί για μάτια

ας μην μπορούσα να αρνηθώ ποτέ μου

πως αν ήμουνα γωνιά, θα σ' είχα αποκοιμίσει

αν ήμουνα βροχή θα σ' είχα ποτίσει

αν ήμουνα σκιά θα σ' είχα κρύψει

αν ταξιδευα στ αληθεια θα σε συναντουσα

σε κάθε σταυροδρόμι χίλιες φορές θα σε φιλούσα

αν ήμουν όπλο θα σ' είχα προστατέψει

και στην καρδιά το χρόνο θα 'χα σημαδέψει

αν ήμουνα ιερέας σαν προσευχή

με τη γλώσσα μες στα δόντια μου θα σε φορούσα

αν ήμουνα πιστός θα ήσουνα ο ψαλμός μου

με τα δάχτυλα στα χείλια θα σε τραγουδούσα

Αν ήμουνα αγκαλιά θα σε είχα πείσει

με χείλια ματωμένα θα σ' είχα νικήσει

αν μου έφτανε η ανάσα θα σε ξεδιψούσα

αν είχα εύκολα τα λόγια θα σε σταματούσα

σε κάθε σταυροδρόμι θα σε σταματούσα

μα αν ήμουν σταυρός θα σε καρφώναν ακόμα

κι όμως σαν το κλέφτη, σαν το δολοφόνο

κρύβομαι στο φως της διαδρομής σου

για να κλέψω τα βήματα, την όμορφη σκιά σου

να αγαπήσω το σκοτάδι, φτάνει να 'μαι κοντά σου

να σε κάνω δικιά μου ατέλειωτες ώρες

τόσο δικιά μου που να μπορώ να σε σκοτώσω

πριν με δεις να φεύγω μόλις ξημερώσει

κι εγώ να σου χρωστάω που ζω, να σου χρωστάω

γιατί η αγάπη είναι μια τράπουλα σημαδεμένη

κι όλοι εμείς στα νύχια της βαφτισμένοι

κι αν η αγάπη είναι γεμάτη σημάδια να μαντέψω

συγχώρα με αν δεν προλαβαίνω πάντα να τα δω

συγχώρα με που προλαβαίνω πάντα ν’ αμυνθώ...

ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΞΕΝΟΣ ΠΟΘΟΣ ΞΕΝΟ ΣΩΜΑ...

ΑΠΙΣΤΙΑ...

Δεν υπάρχει μόνο στις πράξεις αλλά και στα λόγια.

Είπες πως δε θα με πληγώσεις ποτέ...

κι όμως το έκανες.

Στην καρδιά μου ένα κενό.

Σ' ΑΓΑΠΑΩ... αλλά κενό.

Εσύ το δημιούργησες.

Εσύ θέλησες να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα

ακριβώς την περίοδο που σου έδειχνα ότι όλη η ύπαρξη μου σου ανήκει.

Προσπαθώ να καταπιέσω τον πόνο μου γιατί αυτή τη στιγμή δε μπορώ να ξεσπάσω.

Προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα που ποθούν να τρέξουν απ΄τα μάτια μου.

το στομάχι μου ανακατεύεται. Δεν έχω όρεξη να φάω τίποτα.

Και μόνο στη σκέψη νομίζω πως θα βγάλω τα (άδεια) σωθηκά μου.

Πέρα απ' τα λόγια που τυχαία διάβασα, μου είπες και ψέματα.

Τσακωθήκαμε και μου έλεγες ψέματα.

Πως μπόρεσες?

Πως μπορείς να με κοιτάς στα μάτια?

ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥ!

Πάντα σου είχα τυφλή εμπιστοσύνη.

Πίστευα πως δε θα με πρόδιδες ποτέ

γιατί το έβλεπα...

Έβλεπα πως η αγάπη σου για μένα ξεχείλιζε από όλο σου το είναι.

Κάθε φιλί σου, κάθε άγγιγμα, κάθε χάδι, ήταν κι ένα "σ΄αγαπω"...

Έκανα λάθος.

Ίσως τελικά δεν πρέπει να εμπιστεύομαι κανέναν.

Συζήταγες για γκόμενες, για τα προσόντα καθεμιάς,

για το ποια σου άρεσε...

Ανυπομονούσες να συναντηθείτε για να δεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα,

δε θέλησες ακόμη κι αν σε γούσταρε η κοπελιά να μην κάνει κίνηση

όπως ο υποτιθέμενος φίλος σου πρότεινε,

και η φθηνη δικαιολογία ήταν πως ήθελες να δοκιμάσεις πόσο μπορείς να αντισταθεις.

Αφού λες πως μ' αγαπάς γιατί θέλησες να ψάξεις τα όριά σου?

Που ήξερες πως θα κατάφερνες να αντισταθείς στον πειρασμό?

Παρ' όλα αυτά Σ΄ΑΓΑΠΑΩ.

Παρ' όλα αυτά αντί να σ' αφήσω να κυλιέσαι στο πάτωμα και να χτυπιέσαι καταλαβαίνοντας το λάθος σου, σε είχα αγκαλιά, σε χάιδευα και σε φίλαγα προσπαθώντας να σε ηρεμήσω.

Με είχες κάνει χώμα, ήμουν γενικότερα άρρωστη και νοιαζόμουν για σένα.

Να μη μου πάθεις τίποτα.

Αυτό είναι αγάπη άγγελέ μου!

Να ξεχνάς πως έχεις λιποθυμήσει

να ξεχνάς τον δικό σου πόνο

να φροντίζεις τον άνθρωπό σου

ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ.

Η αγάπη δεν κρύβεται πίσω απ' τη συνεχή επανάληψη της λέξης "σ' αγαπάω" χαρά μου!

είναι κάτι βαθύτερο.

Πολύ βαθύτερο που δυστυχώς μου έδειξες πως δεν κατέχεις.

ΛΥΠΑΜΑΙ.

Λυπάμαι αλλά παρ' όλα αυτά σ' αγαπάω.

Σ' αγαπάω και είμαι πρόθυμη να σε δω να προσπαθείς να κερδίσεις την εμπιστοσύνη που σου είχα.

Είμαι πρόθυμη να σε αφήσω να μπαλώσεις το κενό που δημιούργησες μέσα μου.

Άργησα πάρα πολύ να σταματήσω να ζω με τα φαντάσματα του παρελθόντος

κι αντί να το εκτιμήσεις μας γύρισες πίσω.

πολύ πίσω μάτια μου.

Τόσο πίσω που αμφιβάλλω οτι θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε όπως πριν.

ΛΥΠΑΜΑΙ...

ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ

Απογοήτευση.

Απογοήτευση για όσα έτρεξα να προλάβω

για όσα δεν κατάφερα να κάνω

για όσα έκανα.

Απογοήτευση για αυτά που ήθελα πάρα πολύ να γίνουν

και δεν έγιναν.

Για όσα υπήρχε μία και μοναδική ευκαιρία να πραγματοποιηθούν

και αυτό τελικά δεν ήταν εφικτό.

Απογοήτευση για τη ζωή μου.

Για τη ζωή γενικότερα και τα παιχνίδια της.

Αυτά τα βρώμικα παιχνίδια

που μπορούν να σταθούν ικανά

να καταστρέψουν ό,τι ωραίο έχεις χτίσει.

Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ τυρανάει το μυαλό μου.

Γιατί να είναι έτσι τα πράγματα.

Γιατί να μην γίνονται όλα όπως τα θέλουμε.

Γιατί αυτά που θέλουμε να έρχονται ετεροχρονισμένα.

Θέλω να χορέψω ένα τανγκό.

να γίνω ένα με την αργεντίνικη μουσική

όλο το σώμα μου να δονείται απ'το συναίσθημα

και να ξεσπάσω έτσι.

Όλα αυτά που νοιώθω να εκφραστούν με ένα χορό.

Τι κρίμα!

Δεν ξέρω να χορεύω tango...

και μ΄αρέσει τόσο μα τόσο πολύ!

Κλείνω τα μάτια

και φαντάζομαι πως χορεύω.

Υπάρχει τόση χημεία με τον παρτενέρ μου...

Στο μυαλό μας βρίσκονται οι ίδιες σκέψεις

οι ίδιοι φόβοι.

Η μουσική γίνεται βίαιη

βίαιη και συνάμα παθιασμένη.

Πόσο όμορφα ενσωματώνεται το καλό στο κακό...

Κι εγώ χορεύω.

Περιστρέφομαι στα χέρια του άγνωστού παρτενέρ

τόσο γρήγορα...

τα κορμιά μας, τα πόδια μας

ακολουθούν το ρυθμό της μουσικής

μ' ένα μαγικό τρόπο.

Σαν να χορεύω χρόνια.

Κι όμως δεν ξέρω να χορεύω...

Τα σώματά μας

ενώνονται και απομακρύνονται τόσο γρήγορα...

Διψώ γι αυτή την επαφή

που διεγείρει τις αισθήσεις μου.

Και η μουσική γίνεται γρήγορη.

Τόσο γρήγορη που αδυνατώ να συλλάβω τους ήχους

καθώς ο ένας πέφτει στην αγκαλιά του άλλου

και γίνονται ένα.

Κι εμείς..

μιμούμενοι το παράδειγμα των ήχων,

στροβιλιζόμαστε.. και στροβιλιζόμαστε..

σε σημείο να μην ξεχωρίζουν οι μορφές μας

και να φαινόμαστε σαν μία.

Η μουσική παύει απότομα.

Σαν να μας ήταν γνωστό,

κάνουμε μια εντυπωσιακή κίνηση για το φινάλε.

Το κοινό χειροκροτεί.

Με φιλάς...

Η παράσταση τελείωσε.

Το όνειρο τελείωσε.

Και να 'μαι ξανά στο γεμάτο (πλέον) σπίτι,

μ' ένα κενό στην καρδιά

και ένα ίχνος απ' τη φωτιά των χειλιών σου

να καίει ακόμα τα χείλη μου.

ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ

...υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα. Όταν νιώθεις μοναξιά, σκέφτεσαι τον άλλον, σου λείπει ο άλλος, είσαι εξαρτημένος. Η μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση. Η μοναξιά είναι η απουσία του άλλου. Η μοναχικότητα είναι η παρουσία του εαυτού. Η μοναχικότητα είναι πολύ θετική, είναι αληθινή ελευθερία. Είναι μια παρουσία που ξεχειλίζει. Είσαι τόσο γεμάτος από παρουσία, που μπορείς να γεμίσεις ολόκληρο το σύμπαν με την παρουσία σου και δεν υπάρχει η ανάγκη του άλλου.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho "Από τη μοναξιά στη μοναχικότητα"

ΜΟΝΑΞΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΥΛΛΑ

Και καθώς κουλουριάζομαι στην αγκαλιά του μονού μου κρεβατιού

μια απέραντη θλίψη με καλύπτει...

Μου λείπει η δική σου τρυφερή αγκαλιά, τα φιλιά σου.

Τα μπερδεμένα άκρα μας... εμείς σαν ένα.

Αγκαλιάζω το αρκουδάκι μας

αλλά δεν είναι αρκετό για να καλύψει την απουσία σου...

Μόνη σε ένα (επιτέλους) καθαρό δυαράκι

που μου φαίνεται τεράστιο και με πνίγει.

Δεν έχω συνηθίσει την καθαριότητά του...

Περπατάω προσεχτικά μήπως σκοντάψω στα πεταμένα βιβλία

όμως δεν υπάρχουν πια στο πάτωμα...

Βρίσκονται τακτοποιημένα στη βιβλιοθήκη.

Βρίσκομαι στο χώρο μου

κι όμως μοιάζει τόσο ξένος στα μάτια μου...

Μου λείπει η ακαταστασία του...

δεν μπορώ να υπάρχουν όλα σε μια τάξη.

Μιλάω και το μόνο που ακούω

είναι ο αντίλαλος της φωνής μου.

Είμαι πάνω απ'το τηλέφωνο

και ανυπομονώ να χτυπήσει...

Με θυμάται ο κάθε άκυρος

αλλά όχι εσύ...

Ωπα! είναι άκυροι οι γονείς μου? οχι.

κι όμως έτσι αισθάνομαι τώρα...

Θέλω να ακούσω τη φωνή σου...

τη δική μου βαρέθηκα να την ακούω.

Σχηματίζω τον αριθμό σου στο κινητό...

κι όμως δεν πρέπει να σε πάρω.

Είπες "δε θα ξυπνήσω πριν τις πέντε"

και αυτό πρέπει να κάνω...

Οι δείκτες του ρολογιού κυλούν τόσο αργά..

Πότε θα πάει πέντε?

Όταν με πάρεις είμαι σίγουρη

πως θα κάνω λες κι έχω χρόνια να σου μιλήσω...

Θα μιλάω δυνατά κι ας ξέρω πως δεν το αντέχεις

όταν έχεις μόλις ξυπνήσει...

Δε με νοιάζει όμως

γιατι επιτέλους θα μιλάω στον άνθρωπό μου.

Έχω μεγάλη ανάγκη να σου πώ

πόσο πολύ μου λείπεις...

Κι εκεί που είμαι απορροφημένη στις σκέψεις μου

το τηλέφωνο χτυπάει με τον ήχο σου...

απαντάω.. "έλα χαρά μου"

και μου λες "καλημέρα ζωή μου"...

Έξω φυσάει και βρέχει

όμως εγώ πλέω σε πελάγη ευτυχίας.

"μου λείπεις.. πότε θα σε δω"?

" το απόγευμα"...

Το απόγευμα λοιπόν...

θα σε σφίξω στην αγκαλιά μου

και θα γίνουμε πάλι δυο ζωές σ' ένα σώμα.

Ανυπομονώ...

Ανυπομονώ να σηκωθώ στις μύτες των ποδιών μου

να φτάσω το αυτί σου

και να σου ψιθυρίσω...

Σ' ΑΓΑΠΩ.

ΦΩΤΙΑ. ΘΑΛΑΣΣΑ. ΓΥΝΑΙΚΑ.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Και ξαφνικά, στη μοναξιά, χαμένος στους δρόμους του μυαλού και της πόλης, μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι ταξιδεύεις…

Εκδικείσαι άδικα τη μόνη συντροφιά που σου απέμεινε και ξαφνικά την πετάς…

Κλείνοντας τα μάτια ένα κόκκινο πέπλο σε σκεπάζει…

Τι κρίμα την αγαπάς.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Και ξαφνικά, στη μοναξιά, χωρίς να γνωρίζεις που βρίσκεσαι και που πας, με μια σκέψη στο μυαλό ταξιδεύεις…

Τα κύματα σε φιλούν κι εσύ μαζί τους πετάς…

Κλείνοντας τα μάτια ένα γαλάζιο πέπλο σε σκεπάζει…

Καλό ταξίδι δε σου είπε μα εσύ την αγαπάς.

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Και ξαφνικά, στη μοναξιά, οδηγάς αργά και με σβηστά τα φώτα εσένα…

Χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα ταξιδεύεις…

Δίχως παρέα και με ένα φτερό πετάς…

Κλείνοντας τα μάτια ο ουρανός σε σκεπάζει…

Πετάς με δυο φτερά γιατί είναι αυτή που αγαπάς.

ευχαριστώ που θέλησες να μοιραστείς μαζί μου τις σκέψεις σου... πόσο μάλλον να τις δημοσιεύσω στο blog!

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Οι παλιές αγάπες πεθαίνουν.

πεθαίνουν και πάνε στον παράδεισο στολισμένες απ την καλοσύνη της αγίας μνήμης που θέλει να ξεχνά κάθε πίκρα τους, κάθε ώρα κακιά. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο καθαγιασμένες, εξωραϊσμένες, καταξιωμένες μέσα σε σύννεφα νοσταλγίας που ακούραστα μνημονεύει τη δόξα τους και την ανεπανάληπτη ομορφιά τους.

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμβιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνονται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες.

…

Νομίζει πως θα έρθει η μέρα που θα είναι έτοιμη να ερωτευτεί πάλι. Δεν ξέρει πότε, δεν ξέρει ποιον, όμως τώρα, που της γκρεμίσθηκε το μόνιμο είδωλο του έρωτα της, τώρα που βρήκε κουράγιο να ξεφύγει από ένα είδωλο γάμου και να εισχωρήσει σε μια θαρραλέα μοναξιά, νομίζει πως θα έρθει η μέρα που θα ερωτευτεί τον έρωτα πάλι.

Αισθάνεται ν’ ανοίγει, σιγά-σιγά σαν αχιβάδα, να αχνοφέγγει σαν φίλντισι. Ανοίγει και περιμένει ακόμα και τώρα που το έμαθε, πως ο έρωτας είναι για το άπιαστο, πως ο πόθος είναι προς το ανέφικτο. Πως η παρουσία φωλιάζει σε απουσίες. Ο ωραιότερος εραστής είναι ο αναμενόμενος κι ο γλυκύτερος σύντροφος ο ερχόμενος.

Όταν, κάποτε, αυτό που πολύ προσδοκάς να συμβεί, συμβαίνει, σ αφήνει την αλλόκοτη γεύση του ανικανοποίητου μια και σπάνια συμπίπτει μ εκείνο που περίμενες…

αργά και που, κάποιες στιγμές μονάχα, ανεπαίσθητες στιγμές, ανοίγουν οι ουρανοί, γίνονται όλα όπως τα θέλησες ή κι ακόμα καλύτερα απ όσο τα θέλησες, ίσα-ίσα για να σε κεντρίσουνε και ν αρχίσεις, μετά, ξανά να περιμένεις.

σπάνια κανείς το αποδέχεται αυτό γιατί πως γίνεται να ερωτεύεται αν δεν πιστεύει στα απίστευτα, αν δεν μπορεί να λέει κάθε φορά, «αυτή τη φορά θα είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα» ή «εγώ όμως θα τα καταφέρω!».

κι εκεί ακριβώς, σ αυτή την εκ πρώτης όψεως, σχεδόν γελοία αφέλεια, προβάλλει το θαύμα της πίστης και της ελπίδας που, ενώ χτίζει κόσμους από υλικά ονείρου, μπορεί να στεγάσει τον άνθρωπο στερεότερα και ασφαλέστερα απ τα υλικά των οικοδομών.

Αποσπάσματα απ’ το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο»…