ΠΕΥΚΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΜΟ...

Είναι στιγμές που οι άνθρωποι μοιάζουμε με τα πεύκα στην άκρη του γκρεμού: Μόνα κι έρημα, ταλαντεύονται μεταξύ ζωής ή θανάτου την οποία ορίζουν τα καιρικά φαινόμενα. Έτσι κι εμείς ταλαντευόμαστε μεταξύ χαράς ή λύπης, αν θέλετε συναισθηματικής ζωής ή συναισθηματικού θανάτου.

Σας έχει τύχει ποτέ να "πνίγεστε", να θέλετε να φωνάξετε βοήθεια, αλλά να ξέρετε πως δεν είναι κανείς εκεί να σας βοηθήσει; κανείς απ' τα άτομα που θα θέλατε να βρίσκονται γύρω σας; Μοναξιά λοιπόν... το χειρότερο συναίσθημα. Μόνος ούτε στον Παράδεισο λένε... όμως τι γίνεται όταν γύρω μας υπάρχουν πολλά άτομα αλλά εμείς αισθανόμαστε μόνοι; Μόνοι γιατί τα άτομα που έχουμε ανάγκη τη συγκεκριμένη στιγμή είναι απόντα;

Όταν αλλάζουμε παραστάσεις κερδίζουμε πράγματα, βγαίνουμε όμως χαμένοι σε άλλα. Οικογένεια, αδελφικές ή απλά φιλικές σχέσεις, δεσμοί... μένουν πίσω. Και τότε αρχίζει η μοναξιά. Ναι μεν γνωρίζουμε καινούργια άτομα και κάνουμε νέες φιλίες και νέους δεσμούς, όμως υπάρχει μια αποκοπή απ' τους πραγματικά δικούς μας ανθρώπους. Αυτούς με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί. Αυτούς με τους οποίους έχουμε κοινούς γνωστούς, κοινές εμπειρίες και τελικά κοινή ζωή. Αυτούς που ξέρουν τα πάντα για εμάς και που δε διστάζουμε να τους πούμε το παραμικρό που μας αφορά γιατί ξέρουμε πως ακόμα και αν κάνουμε κάτι που δεν αρμόζει στο χαρακτήρα μας, θα καταλάβουν.

Ξαφνικά λοιπόν, βρισκόμαστε αποκομμένοι απ' όλα αυτά. Βρισκόμαστε να επικοινωνούμε με τους αγαπημένους αραιά και πού, ενώ είχαμε συνηθίσει να μιλάμε κάθε μέρα. Βρισκόμαστε να μαθαίνουμε πράγματα που ξέραμε το επόμενο dt απ' τη στιγμή που έγιναν, με μεγάλη καθυστέρηση. Να ζούμε διαφορετικές ζωές. Από εκεί που γνωρίζαμε το πρόγραμμα του άλλου, καταφέρνουμε όταν μπορούμε εμείς να επικοινωνήσουμε να μην μπορεί ο άλλος, και όταν μπορεί ο άλλος να μην μπορούμε εμείς. Κι όταν καταφέρνουμε να βρούμε χρόνο, τότε δεν λέμε τα πάντα, γιατί απλά δε θυμόμαστε σε ποιο επεισόδιο της ζωής μας έχει μείνει ο αγαπημένος μας. Γιατί όταν τον είχαμε ανάγκη απουσίαζε. Όταν είχαμε ανάγκη να μιλήσουμε, να ακούσουμε μια παρηγορητική κουβέντα, μια λύση στο όποιο πρόβλημα μας απασχολούσε, απουσίαζε. Απουσίαζε όπως απουσιάζουμε κι εμείς απ' τη δική του ζωή.

Πλέον ο ένας δε γνωρίζει την πραγματικότητα του άλλου. Δεν καταλαβαίνει τους καινούργιους κώδικες επικοινωνίας που έχει αναπτύξει. Λέμε μια αστεία φάση που αφορά την καινούργια μας παρέα και βλέπουμε πως ο άνθρωπος μας δε το βρίσκει αστείο. Δεν καταλαβαίνει τους κώδικες. Του είναι ξένοι. Θέλουμε να πούμε πράγματα που αφορούν τα νέα άτομα στη ζωή μας και διαπιστώνουμε πως ο άλλος δεν ενδιαφέρεται να μάθει. Το κάνει από ευγένεια και μόνο επειδή δεν αφορούν τη δική του πραγματικότητα πλέον... Γιατί ζούμε δύο διαφορετικές ζωές.

Δεν είναι εύκολο να συνηθίσουμε σε αυτά τα νέα δεδομένα. Δεν είναι εύκολο να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε τον άνθρωπό μας. Να διαπιστώσουμε πως πλέον δεν είμαστε όλος του ο κόσμος γιατί λόγο περιστάσεων απομακρυνθήκαμε απ' τον κόσμο του και αυτός βρήκε άλλα άτομα να ζει μαζί... Κι όμως πρέπει. Κι ας ξέρουμε πως μετά από κάθε επικοινωνία μαζί τους θα μας μένει η πικρία. Πλέον θα γελάμε αναπολώντας στιγμές του παρελθόντος και όχι στιγμές του παρόντος. Δε θα μπορούμε να κάνουμε κοινά όνειρα για το μέλλον όπως παλιά. Δε θα λέμε εμείς παρά μόνο ΕΓΩ.

Σαν τα πεύκα λοιπόν... μόνοι κι έρημοι... Οι αγαπημένοι μας η ζωή μας και η απουσία τους ο θάνατος μας. Από κάτω γκρεμός...