ΜΟΝΑΞΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΥΛΛΑ

Και καθώς κουλουριάζομαι στην αγκαλιά του μονού μου κρεβατιού

μια απέραντη θλίψη με καλύπτει...

Μου λείπει η δική σου τρυφερή αγκαλιά, τα φιλιά σου.

Τα μπερδεμένα άκρα μας... εμείς σαν ένα.

Αγκαλιάζω το αρκουδάκι μας

αλλά δεν είναι αρκετό για να καλύψει την απουσία σου...

Μόνη σε ένα (επιτέλους) καθαρό δυαράκι

που μου φαίνεται τεράστιο και με πνίγει.

Δεν έχω συνηθίσει την καθαριότητά του...

Περπατάω προσεχτικά μήπως σκοντάψω στα πεταμένα βιβλία

όμως δεν υπάρχουν πια στο πάτωμα...

Βρίσκονται τακτοποιημένα στη βιβλιοθήκη.

Βρίσκομαι στο χώρο μου

κι όμως μοιάζει τόσο ξένος στα μάτια μου...

Μου λείπει η ακαταστασία του...

δεν μπορώ να υπάρχουν όλα σε μια τάξη.

Μιλάω και το μόνο που ακούω

είναι ο αντίλαλος της φωνής μου.

Είμαι πάνω απ'το τηλέφωνο

και ανυπομονώ να χτυπήσει...

Με θυμάται ο κάθε άκυρος

αλλά όχι εσύ...

Ωπα! είναι άκυροι οι γονείς μου? οχι.

κι όμως έτσι αισθάνομαι τώρα...

Θέλω να ακούσω τη φωνή σου...

τη δική μου βαρέθηκα να την ακούω.

Σχηματίζω τον αριθμό σου στο κινητό...

κι όμως δεν πρέπει να σε πάρω.

Είπες "δε θα ξυπνήσω πριν τις πέντε"

και αυτό πρέπει να κάνω...

Οι δείκτες του ρολογιού κυλούν τόσο αργά..

Πότε θα πάει πέντε?

Όταν με πάρεις είμαι σίγουρη

πως θα κάνω λες κι έχω χρόνια να σου μιλήσω...

Θα μιλάω δυνατά κι ας ξέρω πως δεν το αντέχεις

όταν έχεις μόλις ξυπνήσει...

Δε με νοιάζει όμως

γιατι επιτέλους θα μιλάω στον άνθρωπό μου.

Έχω μεγάλη ανάγκη να σου πώ

πόσο πολύ μου λείπεις...

Κι εκεί που είμαι απορροφημένη στις σκέψεις μου

το τηλέφωνο χτυπάει με τον ήχο σου...

απαντάω.. "έλα χαρά μου"

και μου λες "καλημέρα ζωή μου"...

Έξω φυσάει και βρέχει

όμως εγώ πλέω σε πελάγη ευτυχίας.

"μου λείπεις.. πότε θα σε δω"?

" το απόγευμα"...

Το απόγευμα λοιπόν...

θα σε σφίξω στην αγκαλιά μου

και θα γίνουμε πάλι δυο ζωές σ' ένα σώμα.

Ανυπομονώ...

Ανυπομονώ να σηκωθώ στις μύτες των ποδιών μου

να φτάσω το αυτί σου

και να σου ψιθυρίσω...

Σ' ΑΓΑΠΩ.