Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ (iv)

Κανείς δε φοβάται το άγνωστο γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι ικανός να κατακτήσει ό.τι επιθυμεί και ό,τι χρειάζεται. Το μόνο που φοβόμαστε είναι μήπως χάσουμε αυτά που έχουμε, είτε πρόκειται για τη ζωή μας είτε για τις καλλιέργειές μας. Όμως ο φόβος αυτός παύει να υπάρχει όταν καταλάβουμε ότι η ιστορία μας και η ιστορία του κόσμου είναι γραμμένες απ' το ίδιο Χέρι

PAULO COELHO ο αλχημιστής Σελ: 125-126

Ο καμηλιέρης δεν έδειχνε να εντυπωσιάζεται από την απειλή του πολέμου.

- Είμαι ζωντανός, είπε στο αγόρι, τρώγοντας ένα πιάτο χουρμάδες κάποια νύχτα χωρίς φεγγάρι και φωτιές. Ενώ τρώω, δεν κάνω τίποτα άλλο από το να τρώω. Αν βαδίζω, απλώς βαδίζω. αν πρέπει να πολεμήσω , όποια μέρα κι αν είναι να πεθάνω θα είναι εξίσου καλή.

Γιατί δε ζω ούτε στο παρελθόν μου ούτε στο μέλλον μου. Έχω μόνο το παρόν, αυτό μ' ενδιαφέρει. Αν μπορείς να μείνεις για πάντα στο παρόν, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Θα καταλάβεις ότι στην έρημο υπάρχει ζωή, ότι ο ουρανός έχει αστέρια και ότι οι πολεμιστές πολεμούν γιατί αυτό είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Η ζωή θα είναι μια γιορτή, ένα μεγάλο πανηγύρι, γιατί είναι πάντα και μόνο η στιγμή που ζούμε.

Δυο νύχτες αργότερα, ενώ ετοιμαζόταν να πέσει για ύπνο, το αγόρι κοίταξε προς το άστρο που ακολουθούσαν τη νύχτα. Του φάνηκε ότι ο ορίζοντας είχε χαμηλώσει λίγο, γιατί πάνω από την έρημο υπήρχαν εκατοντάδες αστέρια.

- Είναι η όαση, είπε ο καμηλιέρης.

- Και γιατί δεν πάμε εκεί αμέσως?

- Γιατί πρέπει να κοιμηθούμε.

PAULHO COELHO ο αλχημιστής Σελ: 137-138