KOMMATI THΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Η ζωή μας αποτελείται από κομμάτια. Άλλα μικρότερα και άλλα μεγαλύτερα. Τα άτομα στη ζωή μας, αρχικά είναι πολύ μικρά κομμάτια, όμως αν συνεχίσουν να έχουν ενεργό ρόλο σ' αυτή, με την πάροδο του χρόνου, μεγαλώνουν, επεκτείνονται και μας κάνουν να μην μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτά. Δύσκολα λέμε σε κάποιον ότι είναι κομμάτι της ζωής μας. Πρέπει κάτι απ' την παρουσία του να μας έχει αγγίξει. Να σημειώσω πως κομμάτια της ζωής μας δεν είναι μόνο αυτοί που μας ενδιαφέρουν ερωτικά. Είναι επίσης η οικογένεια, οι φίλοι μας ακόμα και άτομα που δεν ανήκουν σε καμιά απ' αυτές τις κατηγορίες.

Η οικογένεια μας έτσι κι αλλιώς αποτελεί τεράστιο κομμάτι μας. Ως επί το πλείστον, είναι τα άτομα που ποτέ δε σταματούν να μας δείχνουν την αγάπη τους. Οι γονείς μας είναι αυτοί που σαν λεπτεπίλεπτοι τεχνίτες διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας και εκτελούν ορισμένα καθήκοντα για εμάς, που θα μπορούσαν άνετα να αρνηθούν.

Υπάρχουν φίλοι που κατέχουν μικρά κομμάτια του εαυτού μας και άλλοι που κατέχουν μεγαλύτερα. Πολύ λίγοι όμως είναι αυτοί που κερδίζουν πολύ μεγάλα κομμάτια μας. Είναι τα άτομα που μας έχουν δώσει πράγματα. Που μας έχουν βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές. Που μας έχουν δείξει ότι μας νοιάζονται και δε μας ξεχνάνε.

Δεσμοί... χμμμ... Άλλοι άνθρωποι παίρνουν μικρά και άλλοι μεγάλα κομμάτια μας. Λίγοι μπορούν να πάρουν το μεγαλύτερο απ' όλα. Αντιστοιχεί μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος σε κάθε άτομο. Ένας είναι αυτός που θα αφήσουμε να γίνει κομμάτι μας. ΖΩΗ μας. Όλοι οι υπόλοιποι θα έχουν πάντα χαμηλότερη θέση σε σχέση με αυτόν.

Δυστυχώς όλα αλλάζουν. Πρόσωπα που είχαν μεγάλη αξία για εμάς, που ήταν κομμάτι μας, απομακρύνονται για τον άλφα ή βήτα λόγο και φεύγουν απ' τη ζωή μας. Τότε, το κομμάτι που καταλάμβανε η παρουσία τους, σπάει απ' το σύνολο των κομματιών μας και ραγίζει σε χιλιάδες κομμάτια, τα οποία πολύ επώδυνα απορροφούνται απ' τον οργανισμό μας με μόνο φάρμακο το χρόνο. Όσο μικρότερο είναι ένα κομμάτι, τόσο λιγότερο πονάει. Μερικά πονάνε τόσο λίγο, που δεν το καταλαβαίνουμε καν. Αλλά δεν παύει να λείπει απ' τη ζωή μας. Να μένει μια μικρή τρύπα. Ένα κενό στη θέση του. Μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος να το αναπληρώσει. Τα μεγάλα κομμάτια πονάνε πάρα πολύ όταν σπάνε και θέλουν πάρα πολύ χρόνο για να απορροφηθούν. Επίσης, είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να αποκατασταθούν.

Είναι τραγικό. Να έχει γίνει κάποιος κομμάτι σου με πολύ κόπο και κάτι να γίνεται και να σπάει. Και να καταλαβαίνεις πως δεν άξιζε. Δεν άξιζε αυτό το κομμάτι. Όμως παρ' όλα αυτά να μην υπάρχει κανείς να καλύπτει όλο το χώρο του σπασμένου κομματιού. Πάντα να λείπει κάτι. Γιατί αυτός ο άνθρωπος άγγιξε μια πολύ λεπτή χορδή σου. Απ' αυτές που αγγίζεις τυχαία. Χωρίς να ξέρεις ότι υπάρχουν. Και που κανείς άλλος δε θα μπορέσει να τη βρει. Αλλά ακόμα κι αν τη βρει, εσύ θα ξέρεις πως κάποιος την έχει αγγίξει πριν απ' αυτόν.

Επιστρέφουμε στα ίδια λοιπόν. Δεν αφήνουμε εύκολα τους άλλους να γίνουν κομμάτι μας γιατί φοβόμαστε. Φοβόμαστε, μήπως γίνει άλλος ένας κενός χώρος στην καρδιά και τη ψυχή μας.