Απογοήτευση.
Απογοήτευση για όσα έτρεξα να προλάβω
για όσα δεν κατάφερα να κάνω
για όσα έκανα.
Απογοήτευση για αυτά που ήθελα πάρα πολύ να γίνουν
και δεν έγιναν.
Για όσα υπήρχε μία και μοναδική ευκαιρία να πραγματοποιηθούν
και αυτό τελικά δεν ήταν εφικτό.
Απογοήτευση για τη ζωή μου.
Για τη ζωή γενικότερα και τα παιχνίδια της.
Αυτά τα βρώμικα παιχνίδια
που μπορούν να σταθούν ικανά
να καταστρέψουν ό,τι ωραίο έχεις χτίσει.
Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ τυρανάει το μυαλό μου.
Γιατί να είναι έτσι τα πράγματα.
Γιατί να μην γίνονται όλα όπως τα θέλουμε.
Γιατί αυτά που θέλουμε να έρχονται ετεροχρονισμένα.
Θέλω να χορέψω ένα τανγκό.
να γίνω ένα με την αργεντίνικη μουσική
όλο το σώμα μου να δονείται απ'το συναίσθημα
και να ξεσπάσω έτσι.
Όλα αυτά που νοιώθω να εκφραστούν με ένα χορό.
Τι κρίμα!
Δεν ξέρω να χορεύω tango...
και μ΄αρέσει τόσο μα τόσο πολύ!
Κλείνω τα μάτια
και φαντάζομαι πως χορεύω.
Υπάρχει τόση χημεία με τον παρτενέρ μου...
Στο μυαλό μας βρίσκονται οι ίδιες σκέψεις
οι ίδιοι φόβοι.
Η μουσική γίνεται βίαιη
βίαιη και συνάμα παθιασμένη.
Πόσο όμορφα ενσωματώνεται το καλό στο κακό...
Κι εγώ χορεύω.
Περιστρέφομαι στα χέρια του άγνωστού παρτενέρ
τόσο γρήγορα...
τα κορμιά μας, τα πόδια μας
ακολουθούν το ρυθμό της μουσικής
μ' ένα μαγικό τρόπο.
Σαν να χορεύω χρόνια.
Κι όμως δεν ξέρω να χορεύω...
Τα σώματά μας
ενώνονται και απομακρύνονται τόσο γρήγορα...
Διψώ γι αυτή την επαφή
που διεγείρει τις αισθήσεις μου.
Και η μουσική γίνεται γρήγορη.
Τόσο γρήγορη που αδυνατώ να συλλάβω τους ήχους
καθώς ο ένας πέφτει στην αγκαλιά του άλλου
και γίνονται ένα.
Κι εμείς..
μιμούμενοι το παράδειγμα των ήχων,
στροβιλιζόμαστε.. και στροβιλιζόμαστε..
σε σημείο να μην ξεχωρίζουν οι μορφές μας
και να φαινόμαστε σαν μία.
Η μουσική παύει απότομα.
Σαν να μας ήταν γνωστό,
κάνουμε μια εντυπωσιακή κίνηση για το φινάλε.
Το κοινό χειροκροτεί.
Με φιλάς...
Η παράσταση τελείωσε.
Το όνειρο τελείωσε.
Και να 'μαι ξανά στο γεμάτο (πλέον) σπίτι,
μ' ένα κενό στην καρδιά
και ένα ίχνος απ' τη φωτιά των χειλιών σου
να καίει ακόμα τα χείλη μου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου