ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Πως μπορεί ένας άνθρωπος και συγκεκριμένα ο άνθρωπός σου να μη δίνει βάση στα λεγόμενά σου; Απ' τη στιγμή που λέει πως σ' αγαπάει, που δίνει υποσχέσεις πως θα είναι πάντα κοντά σου δεν πρέπει να τις τηρεί; Δεν έχεις το δικαίωμα, την οικειότητα, το θράσος να νυστάζει αλλά να του θέσεις το πρόβλημά σου; Δεν είναι υποχρεωμένος να σου συμπαρασταθεί; να ενδιαφερθεί; Δεν έχεις το δικαίωμα ακόμα και να τον ξυπνήσεις χαράματα για να ακούσεις τη γνώμη του; Φυσικά και το έχεις. Αυτός σου το έχει δώσει άλλωστε.

Μια σχέση δεν είναι μόνο οι αγκαλιές, τα φιλιά και γενικά οι προσωπικές στιγμές. Ούτε μια ρομαντική βόλτα κάτω απ' την Ακρόπολη. Δεν είναι ένας καφές σε μια ζεστή καφετέρια, μια ωραία ταινία, ένα θέατρο. Το παν σε μια σχέση είναι η συζήτηση. Με τη συζήτηση γνωρίζεις τον άλλο. Μαθαίνεις τα ενδιαφέροντα του, τις απόψεις του. Με τη συζήτηση ξεδιπλώνεται η προσωπικότητά του. Αυτή είναι η άποψη μου. Πχ τι νόημα έχουν οι βόλτες στην Ακρόπολη όταν επικρατεί σιωπή; δε λέω! καλή και η σιωπή αλλά όχι συνεχώς. Όχι πάντα.

Το χειρότερο δεν είναι απλά να μη γίνεται συζήτηση. Το χειρότερο είναι να προσπαθείς να κάνεις συζήτηση και ο άλλος να την προσπερνά. Να σου δείχνει με τον τρόπο του πως δεν ενδιαφέρεται. Όχι μόνο για τη συγκεκριμένη συζήτηση αλλά για όλα τα θέματα που θέτεις.

Ακόμα χειρότερο από αυτό, είναι να έχεις κάνει γνωστό στον άλλο πως αυτό σε ενοχλεί. Πως δεν αντέχεις να μη συζητάτε. Όποτε γίνεται λόγος (μονόλογος από μέρους σου δηλαδή) για τη σχέση σας και το πως προχωράει το όλο πράγμα, να υπάρχει πάντα αυτό το παράπονο. ΠΑΝΤΑ. Ίσως να είναι και το μόνο σημαντικό μειονέκτημα . Και να μην αλλάζει τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε για λίγο χρονικό διάστημα. Έστω να πιστέψεις πως ο άλλος προσπάθησε.

Θα το πάω μακριά το γράμμα αλλά ποτέ δεν ξέρουμε πως τα φέρνει η ζωή. Όταν ένα ζευγάρι δεν μπορεί να συζητήσει απ' τον πρώτο καιρό της σχέσης του, τότε τι θα κάνει μετά; Όταν γεράσει, το μόνο πράγμα που μένει είναι η συζήτηση. Τίποτα άλλο. Διαφορετικά θα γίνουν ξένοι. Θα κλειστεί ο καθένας στον εαυτό του και θα περιμένει σιωπηλά το θάνατο σε στυλ "μόνος ήρθα στη ζωή και μόνος θα φύγω".

Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Στη ζωή δεν ήρθαμε μόνοι. Είμαστε καρπός της αγάπης ενός άλλου ζευγαριού. Των γονιών μας. Και στην πορεία δεν πορευόμαστε μόνοι. Έχουμε δίπλα μας αγαπημένα άτομα που όταν έρθει η ώρα να φύγουμε θα μας κρατήσουν το χέρι και θα κάνουν τα πάντα για να παραμείνουμε στη ζωή. Κοντά τους.

Όπως και να το κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Αν όμως αυτό που μας λείπει -είτε αυτό είναι αγάπη, είτε συζήτηση, είτε φιλία είτε ευγένεια- είναι το παν για εμάς;