Εσωστρέφεια…

Κλεινόμαστε στον εαυτό μας, κρατάμε μέσα μας ό,τι μας συμβαίνει και ό,τι μας απασχολεί αφήνοντας τον εαυτό μας να μην προσπαθεί να γιατρέψει το μικρόβιο μέσα του κι αυτό σε αντίποινα να σκάβει περισσότερο τις πληγές μας.

Η εσωστρέφεια τελικά είναι αρρώστια. Αν δε την καταπολεμήσουμε καταντάμε μίζεροι και κλαίμε μια μοίρα η οποία δε μας φταίει σε τίποτα. Είναι στο χέρι μας να ξεφύγουμε απ τα δίχτυα της. Σαφώς και είναι δύσκολο.

Όταν έχουμε συνηθίσει σε μια κατάσταση είναι δύσκολο να αλλάξουμε. Όμως πρέπει. Πρέπει για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Για να μπορέσουμε να αναπτύξουμε τις κοινωνικές μας σχέσεις.

Πως μπορεί να μας εμπιστευτεί κάποιος αν δεν είναι ανοιχτή η ψυχή μας; αν υπάρχουν ανούσια περιτυλίγματα γύρω μας; Είναι πολύ ψυχοφθόρο να σκίζουμε και να σκίζουμε άχρηστα χαρτιά μέχρι να φτάσουμε στο δώρο. Και αν αυτό το δώρο μας είναι άχρηστο, τότε όλη η διαδικασία μας αφήνει μια πίκρα. Έναν καημό. Ένα παράπονο.

Αν είμαστε τυχεροί και βρούμε το δώρο που ποθούσαμε, ίσως κληθούμε να αντιμετωπίσουμε μια δεύτερη δοκιμασία. Το αντικείμενο του πόθου μας να είναι σπασμένο απ’ το ταξίδι. Και τότε εμείς, επειδή το αγαπάμε, φροντίζουμε έτσι ώστε να το επισκευάσουμε για να μπορέσουμε στη συνέχεια να το απολαύσουμε.

Ένας άνθρωπος που θα μας δει σαν δώρο για τη δική του ζωή, είναι ικανός να επουλώσει τα τραύματα μας και να μας βγάλει απ την εσωστρέφεια μας. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μπορεί να μας πληγώσει και να γυρίσουμε ξανά πίσω στον παλιό καιρό με τα περιτυλίγματα να πνίγουν την προσωπικότητα μας.

Αυτό θα συμβεί πολλές φορές, γιατί η ζωή είναι ένας κύκλος. Όσο κι αν πέφτουμε σε παγίδες, το πάθημα δεν μπορεί να μας γίνει μάθημα. Πιστεύουμε πως κάθε φορά θα είναι διαφορετική. Καλύτερη απ την προηγούμενη κατάσταση. Όμως οι ελπίδες μας γκρεμίζονται όταν πέφτουμε στην ίδια ακριβώς παγίδα.

Ένας εσωστρεφής χωρίς κάποιον δίπλα του να τον στηρίζει, πρέπει να παλέψει πολύ με τον εαυτό του μέχρι να γιατρευτεί. Να βρει έναν λόγο πολύ σοβαρό που να του δίνει δύναμη και κουράγιο να ξεπεράσει τα όρια του. Να μπορέσει να αφεθεί ελεύθερος και να μιλάει γι αυτόν, ακόμα κι αν έχει επίγνωση πως θα το μετανιώσει μετά. Αυτό είναι πιο εύκολο να επιτευχθεί όταν έχουμε απέναντι μας καινούργιους ανθρώπους. Άτομα που δεν ξέρουν τίποτα για εμάς και το παρελθόν μας. Τότε η δίψα μας να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο είναι τόσο μεγάλη που αισθανόμαστε όμορφα μιλώντας για εμάς.

Το παν είναι να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Να μάθουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, πως το θέλουμε. Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε ακόμα και το άγνωστο θα μας φαίνεται γνωστό. Άλλωστε, απ τη στιγμή που δεύτερη επίγεια ζωή δε θα μας δοθεί, δεν έχουμε περιθώρια για εσωστρέφειες παρά μόνο για ΖΩΗ.