ΦΩΤΙΑ. ΘΑΛΑΣΣΑ. ΓΥΝΑΙΚΑ.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Και ξαφνικά, στη μοναξιά, χαμένος στους δρόμους του μυαλού και της πόλης, μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι ταξιδεύεις…

Εκδικείσαι άδικα τη μόνη συντροφιά που σου απέμεινε και ξαφνικά την πετάς…

Κλείνοντας τα μάτια ένα κόκκινο πέπλο σε σκεπάζει…

Τι κρίμα την αγαπάς.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Και ξαφνικά, στη μοναξιά, χωρίς να γνωρίζεις που βρίσκεσαι και που πας, με μια σκέψη στο μυαλό ταξιδεύεις…

Τα κύματα σε φιλούν κι εσύ μαζί τους πετάς…

Κλείνοντας τα μάτια ένα γαλάζιο πέπλο σε σκεπάζει…

Καλό ταξίδι δε σου είπε μα εσύ την αγαπάς.

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Και ξαφνικά, στη μοναξιά, οδηγάς αργά και με σβηστά τα φώτα εσένα…

Χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα ταξιδεύεις…

Δίχως παρέα και με ένα φτερό πετάς…

Κλείνοντας τα μάτια ο ουρανός σε σκεπάζει…

Πετάς με δυο φτερά γιατί είναι αυτή που αγαπάς.

ευχαριστώ που θέλησες να μοιραστείς μαζί μου τις σκέψεις σου... πόσο μάλλον να τις δημοσιεύσω στο blog!