ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΟΥ: 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική: Μαθαίνει να κατακρίνει Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα: Μαθαίνει να καυγαδίζει Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνία: Μαθαίνει να είναι ντροπαλό Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή: Μαθαίνει να είναι ένοχο Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση: Μαθαίνει να είναι υπομονετικό Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο: Μαθαίνει να εκτιμά Αν ένα παιδί ζει μέσα στη δικαιοσύνη: Μαθαίνει να είναι δίκαιο Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια: Μαθαίνει να πιστεύει Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία: Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία: Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο R. RUSSEL

ΟΙ 3 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ευρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου, ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του:

1. Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.
2. Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει (ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους) να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.
3. Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο, σε θέα όλων.

Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι.

Ο Αλέξανδρος του εξήγησε:

1. Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν!
2. Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν!
3. Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είναι ο χρόνος!

" Ο ΧΡΟΝΟΣ" είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που έχουμε, γιατί είναι περιορισμένος. Μπορούμε να δημιουργήσουμε χρήμα, αλλά όχι περισσότερο χρόνο. Όταν αφιερώνουμε χρόνο σε ένα πρόσωπο, του παραχωρούμε ένα μέρος από τη ζωή μας που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε.

Ο χρόνος είναι η ζωή μας.

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ που μπορείς να δώσεις σε κάποιον είναι ο χρόνος σου !!!

Και εσύ, αν έχεις τη "διαίσθηση", θα καταλάβεις

ΠΕΡΙ ΙΔΑΝΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ...

Έχω αρχίσει να χάνω την εμπιστοσύνη μου απέναντι στις ανθρώπινες σχέσεις. Κάποτε πίστευα πως όταν αγαπάς έναν άνθρωπο, τότε, ζεις και αναπνέεις γι αυτόν. Δε σε νοιάζει τίποτα και κανένας άλλος. Στην πορεία όμως βλέπω πως η πραγματικότητα είναι άλλη. Και με επηρεάζει απόλυτα.

Στην ίδια μου την παρέα, οι περισσότερες φίλες μου, αν δεν έχουν ήδη απατήσει τον σύντροφό τους μία ή και περισσότερες φορές, είναι απόλυτα πρόθυμες να το κάνουν αν βρουν κάτι ενδιαφέρον. Το ίδιο ισχύει και για μερικά απ' τα αγόρια τους. Και μιλάμε για σχέσεις χρόνων και για σχέσεις όχι ελεύθερες. Ο ένας να κρύβει απ' τον άλλο τις αταλασθίες του. Και στο τέλος, να φανερώνεται η αλήθεια απ' τον έναν και ο άλλος να θίγεται επειδή έφαγε κέρατο και να κάνει σκηνές. Αργότερα όμως να αποκαλύπτεται ότι κι αυτός έχει κερατώσει.

Το κακό είναι πως δεν είναι μόνο η παρέα μου έτσι, αλλά και πολλά άλλα άτομα από διαφορετικές παρέες. Και από εκεί που ποτέ δεν πίστευα ότι κάποιος που σ' αγαπάει υπάρχει ποτέ περίπτωση να σε απατήσει, έχω φτάσει σε σημείο να αμφιβάλλω όλο και πιο πολύ γι' αυτό και να πιστεύω πως πλέον δεν υπάρχει αληθινή αγάπη και απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ δύο ανθρώπων. Βλέπω παντού ανταγωνίστριες και φοβάμαι πως ίσως και η δική μου σχέση κρύβει ατασθαλίες. Γιατί σκέφτομαι πως δε μπορεί οι σχέσεις των φίλων μου να είναι έτσι και η δική μου να είναι ιδανική. Όμως απ' την άλλη σκέφτομαι πως αφού εγώ αγαπάω τον άνθρωπό μου και είμαι σίγουρη πως δεν πρόκειται να του κάνω λαδιά (πως άλλωστε; δε μπορώ να δω ερωτικά κανέναν άλλο πέρα απ' αυτόν) τότε γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για εκείνον;

Όπως και να 'χει δε νομίζω πως υπάρχει σχέση στην οποία να μην έχεις ανασφάλειες για τον αν είσαι αρκετός, ποθητός, ιδανικός κλπ... Βάζεις τα δυνατά σου, κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, προσπαθείς να είσαι όσο πιο σωστός γίνεται απέναντι στον άλλο και απλά ελπίζεις πως θα το εκτιμήσει και θα σου συμπεριφερθεί ανάλογα. Πόσες απιστίες όμως δεν έγιναν ποτέ γνωστές...

ΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΞΕΡΩ ΤΑ ΕΜΑΘΑ ΣΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ...

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.

Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:
1. Να μοιράζεσαι τα πάντα.
2. Να παίζεις τίμια.
3. Να μη χτυπάς τους άλλους.
4. Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
5. Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
6. Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
7. Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
8. Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
9. Να κοκκινίζεις.
10. Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
11. Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να
ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
12. Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
13. Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να
μένεις μαζί με τους άλλους.
14.Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ.
Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικάδεν ξέρει πώς
και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
15. Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς. Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ άλλους: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.
Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή...
Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.

Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο. Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.
Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με άλλους.

ROBERT FULGHUM. Εκδόσεις “ΛΥΧΝΟΣ”

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια μηλιά και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα. Παίζανε και κρυφτό. Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της. Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά πάρα πολύ. Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια και το αγόρι μεγάλωσε.

Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά και η μηλιά είπε:

<< έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να σαι ευτυχισμένο>>.

<< Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω>> είπε το αγόρι. <<θέλω να αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;>>

<<Λυπάμαι>> είπε η μηλιά, <<μα εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. 'Ετσι θα έχεις λεφτά και θα ' σαι ευτυχισμένο>>.

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ' τη χαρά της κι είπε:

<<έλα Αγόρι, να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου, να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ' σαι ευτυχισμένο>>.

<<Δεν έχω καιρό για να σκαρφαλώνω σε δέντρα>>, είπε το αγόρι. <<Θέλω ένα σπίτι που να μου δίνει ζεστασιά>>, είπε. <<Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι' αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;>>

<< Εγώ δεν έχω σπίτι>>, είπε η μηλιά. << Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα είσαι ευτυχισμένο>>.

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν ξαναγύρισε, η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλα-καλά δε μπορούσε.

<<Έλα Αγόρι>>, ψιθύρισε, <<έλα να παίξεις>>.

<<Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω>> είπε το αγόρι. <<Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;>>

<<Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα>>, είπε η μηλιά. << Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά... και να 'σαι ευτυχισμένο>>.

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της, έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη... μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

<<Λυπάμαι Αγόρι>>, είπε η μηλιά, <<μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα>>.

<<Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα>>, είπε το αγόρι.

<<Δεν έχω κλαδιά>>, είπε η μηλιά. <<Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...>>

<<Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια>>, είπε το αγόρι.

<<Δεν έχω κορμό>>, είπε η μηλιά. << Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...>>

<< Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω>>, είπε το αγόρι.

<<Λυπάμαι>>, αναστέναξε η μηλιά. <<Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...>>

<<Δε θέλω και πολλά τώρα πια>>, είπε το αγόρι, <<μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος>>.

<<Τότε>>, είπε η μηλιά κι ίσιωσε όσο μπορούσε τον κορμό της, <τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ότι πρέπει για να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου>>.

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Τέλος.

Το Δέντρο που Εδινε, Σελ Σιλβερστάιν. Εκδόσεις : ΔΩΡΙΚΟΣ

ΤΑ ΞΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΧΑΙΡΙΑ

Δε μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως είναι ο βιασμός και πως μπορεί να αισθάνεται κάποιος που τον βιώνει. μόνο ευχόταν να μην τύχει και μάθει το συναίσθημα. Η κακιά στιγμή θέλησε να δεχτεί άγριο λεκτικό βιασμό και ένα χούφτωμα για να δέσει η κατάσταση. Ευτυχώς το θέμα δεν προχώρησε παραπέρα αν και πίστευε ακράδαντα πως υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε άνετα. Ούτε η ίδια δεν πίστευε την ένταση της οργισμένης της φωνής όταν ένιωσε τα χέρια του πάνω της. Αυτός προχώρησε αδιάφορα και ακούγοντας τις βρισιές που του απηύθυνε γύρισε το κεφάλι και έριξε ένα γλοιώδες χαμόγελο ικανοποίησης. Εκείνη ανέβηκε στο λεωφορείο και κατέρευσε. Ευχαριστούσε το Θεό που δεν την ακολούθησε στο λεωφορείο. Νιώθοντας τα πόδια της να μη τη βαστάνε καθότι έτρεμε ολόκληρη, με τη λιγοστή όραση που της άφηναν τα δάκρυα, εντόπισε μια κενή σειρά θέσεων και κατευθύνθηκε προς αυτή. Κάθησε και προσπάθησε να συνέλθει απ'το σοκ που υπέστη. Δεν τα κατάφερε. Στο μετρό τα ίδια. Μόνο όταν έφτασε στον προορισμό της και με τη βοήθεια των δικών της ανθρώπων κατάφερε να ηρεμήσει. Όχι τελείως, αλλά τουλάχιστον δεν έκλαιγε με λυγμούς. Στην επιστροφή αναγκαστικά έπρεπε να ακολουθήσει την ίδια διαδρομή και όταν κατέβηκε απ' το λεωφορείο, κοίταξε στην απέναντι στάση και είδε έναν άνδρα να στέκεται στο ίδιο σημείο και με ίδια στάση σώματος με αυτόν που της είχε επιτεθεί. Ξαναήρθαν στο μυαλό της τα πάντα και την κυρίευσε ο φόβος. Επιτάχυνε τον βηματισμό της και ήταν καχύποπτη με όποιον τύχαινε να συναντήσει μπροστά της. Δεν ήταν ο ίδιος άνδρας. Αλλά μόνο όταν μπήκε σπίτι της ένοιωσε ασφαλής. Αργότερα, πριν την πάρει ο ύπνος και ενώ είχε ηρεμήσει αρκετά, επεξεργάστηκε στο μυαλό της την όλη φάση. ΚΑΝΕΙΣ δε γύρισε να τη ρωτήσει αν ήταν καλά, αν χρειαζόταν βοήθεια, να της δώσει ένα χαρτομάντηλο να σκουπίσει τα δάκρυά της, κάτι που να υποδηλώνει ενδιαφέρον. ΚΑΝΕΙΣ. Μόνο κλεφτές ματιές εξέλαβε. Ούτε καν οι επιβάτες του λεωφορείου που είδαν τι έγινε και άκουσαν τις φωνές της. Ούτε αυτοί... Πως γίναμε έτσι οι άνθρωποι; γιατί επιτρέψαμε να γίνουμε έτσι; Δεν ήταν καν ώριμη γυναίκα. Ένα παιδί σε ξένο τόπο, μακριά απ' την οικογένεια του που πλάνταζε στο κλάμα. Γιατί τόση αδιαφορία; Νόμιζε πως σε μια πόλη με τόσους πολλούς κατοίκους, αν χρειαζόταν βοήθεια θα της έδιναν. Έκανε λάθος. Και αυτό ήταν που την πίκρανε περισσότερο.

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ

Όταν ήταν μικρότερη, της άρεσε η μοναχικότητα... Λάτρευε να είναι μόνη της και να ασχολείται με αγαπημένα πράγματα ακούγοντας μουσική. Αυτή και ο εαυτός της. Ήταν τόσο δεμένη μαζί του που τον προτιμούσε για παρέα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Εδώ που τα λέμε όμως, δεν είχε καμία άλλη αξιόλογη παρέα. Οι γονείς της ενώ κανονικά θα έπρεπε να της βάζουν φρένο στις εξόδους, την παρακαλούσαν να βγει απ' το σπίτι. Αυτή όμως επέμενε να κλείνεται στο δωμάτιο της και να ονειρεύεται. Το μέλλον της, τον ανεκπλήρωτο έρωτά της, το πως θα ήθελε να είναι ο κόσμος. Και έχτιζε ένα τοίχος γύρω απ΄την καρδιά της. Έτσι ώστε να μη βλέπουν όλοι ποια πραγματικά ήταν παρά μόνο αυτοί που όντως τους ενδιέφερε να τη γνωρίσουν. Με τα χρόνια ήταν σίγουρη πως τίποτα δε θα μπορούσε να την πληγώσει. Άλλωστε όταν έβλεπε πως δένεται πολύ με κάποιον, έφευγε. Μεγαλώνοντας, εκπλήρωσε ένα απ΄τα όνειρα της που αφορούσε την επαγγελματική της σταδιοδρομία, άφησε πίσω εκείνον τον έρωτα και προχώρησε σε μια σχέση. Ακόμα, έκανε ενδιαφέρουσες φιλίες και περνούσε το χρόνο της όσο μπορούσε καλύτερα. Όμως ο τέλειος σύντροφος συνέχιζε να είναι ο εαυτός της. Όλες της οι σχέσεις λοιπόν είχαν μεγάλη δόση εγωισμού. Στην πορεία κατάλαβε πως αυτή η σχεδόν ερωτική σχέση με το είναι της, την πήγαινε πίσω. Σ' αυτό συνέβαλε και μια κρίση που πέρασε με τον πραγματικό σύντροφο της. Και αποφάσισε πως αν ήθελε να ζήσει με όλη τη σημασία της λέξης, έπρεπε να ξεφύγει λίγο απ' τον εαυτό της. Να ανοίξει την καρδιά της και να αφήσει τα συναισθήματα της, θετικά και αρνητικά, να ξεχυθούν σαν χείμαρρος χωρίς να τη νοιάζει τίποτα. Ήταν άθλος γι' αυτή. Δεν είχε μάθει έτσι. Έπρεπε όμως. Γιατί σε όλους έλεγε να ζουν κάθε λεπτό, να λένε ό,τι αισθάνονται ενώ η ίδια δεν έκανε τίποτα απ' αυτά. Δε θα μπορούσε ποτέ να νοιώσει στο πετσί της τι είναι αγάπη, τι είναι έρωτας, τι είναι χαρά, τι είναι τρέλα,τι είναι ζήλια, τι είναι λύπη, τι είναι πόνος. Γιατί όλα τα ζούσε μισά και τα μοιραζόταν μόνο με τον εαυτό της και όχι στην πραγματική τους διάσταση. Για να μην πληγωθεί. Αφέθηκε... άρχισε να κάνει όλα όσα ήθελε να κάνει και δεν έκανε για να μη δεθεί πολύ με κάποιον. Δεν μπόρεσε να καταπολεμήσει το φόβο μήπως στο μέλλον πληγωνόταν αλλά είχε καταλήξει πως αν πληγωνόταν θα ήταν για καλό της. Σήμερα ήθελε να θυμηθεί μερικές στιγμές μοναχικότητας. Το είχε πολύ ανάγκη. Μπορούσε να παραδεχτεί πως είχε δώσει πολλά τους τελευταίους μήνες και την είχαν ζώσει οι φοβίες της. Στον εαυτό της έλεγε πάντα την αλήθεια. Ήθελε χρόνο να σκουπίσει τα δάκρυά της, να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή της και να ξαναβγεί στον αγώνα. Στον αγώνα για τη ζωή.

Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑΩ ΕΓΩ "ΠΕΘΑΙΝΕΙ"

Όσο θυμόταν τον εαυτό της, έδινε όλο της το είναι σε αυτά που αγαπούσε. Ήθελε και το έκανε. Κάποιες φορές, έτυχε να κουραστεί.. Όχι επειδή έδινε αλλά επειδή δεν έπαιρνε τίποτα. Συνήθως δεν περίμενε αντάλλαγμα. Δε λειτουργούσε έτσι. Αλλά κάποιες φορές θα έπρεπε να της είχαν δώσει κάτι. Κυρίως όταν είχε περάσει πολλά χρόνια δίνοντας απλόχερα τον εαυτό της. Ίσως δε διάλεγε τα σωστά άτομα. ίσως... Αλλά γιατί το κατάλαβε τόσο αργά; Δε μετάνιωνε. Είχε όμως μέσα της μια ανοιχτή πληγή... αυτή της αδιαφορίας. Η οποία μάτωνε όποτε έβλεπε εκείνη στο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης να ασχολείται με οποιονδήποτε άλλο εκτός από αυτή. Δεν το άντεχε... Δεν άντεχε να λέει κολλητές της άτομα που τα ήξερε μόνο ένα χρόνο. Όπως δεν άντεχε και να την παίρνει τηλέφωνο και ούτε να το σηκώνει ούτε να την παίρνει πίσω. Η μόνιμη δικαιολογία ήταν "το ξέχασα". Τόσο πολύ μετρούσε στη ζωή της λοιπόν... Ζούσαν μακριά ναι. Αλλά οι φορές που την πήρε τηλέφωνο για να μοιραστεί μαζί της τη ζωή της εκεί ήταν ελάχιστες. Σε αντίθεση με την ίδια. Κακές οι συγκρίσεις το ήξερε. Αλλά προτίμησε να δωθεί σε αυτούς που της ανταπέδιδαν. Το είχε ανάγκη. Γνωριμίες ναι είχε πολλές. Φίλους όμως λίγους και καλούς. Το ότι ήταν η κολλητή της και πάντα θα ήταν εκεί γι' αυτή, δε θα άλλαζε ποτέ. Άλλωστε είχαν μοιραστεί 15 χρόνια απ΄τις ζωές τους τα οποία με τίποτα δε μπορούν να διαγραφούν. Προσπαθούσε μόνη της να κρατήσει τη σχέση τους ζωντανή και δεν έβρισκε ιδιαίτερη ανταπόκριση από μέρους της. Μόνο όταν ήθελε να της κάνει κάποια εξυπηρέτηση. Ίσως τελικά αυτό το κεφάλαιο είχε κλείσει πολύ πριν το πάρει απόφαση η ίδια και απλώς δεν ήθελε να το διαπιστώσει. Δε της άρεσε να χάνει αγαπημένα άτομα. Δε το ξεπερνούσε. Τον Στράτο ακόμα τον έψαχνε. Κι ας μη τον είχε δει ούτε ακούσει ποτέ. Τις συζητήσεις που έκανε μαζί του δε θα μπορούσε να της κάνει με κανέναν άλλο. Τώρα έχανε και άλλο αγαπημένο της άτομο. Φίλος δεν ήταν ποτέ. όσο κι αν το ήθελε. Και γι' αυτό ήταν καλύτερα έτσι. Αλλά της έλειπε... πολύ. Και ήταν πιο επίπονο γιατί πρώτον είχε μοιραστεί υπέροχες στιγμές μαζί του και δεύτερον υπήρχε παντού γύρω της. Στις αναμνήσεις της, στη μουσική της, στις αναζητήσεις της, στον τοίχο του γραφείου της, στη ντουλάπα της, στη βιβλιοθήκη της, παντού! Είχε τους λόγους της να μην έρχεται σε άμεση επαφή μαζί του και τον είχε προειδοποιήσει. Αυτός όμως γιατί; ίσως μάθαινε κάποια στιγμή. Αλλά ήταν κάποιος που αγαπούσε και αυτοί που αγαπούσε έφευγαν από κοντά της. Οπότε ίσως και να μη μάθαινε ποτέ...

ΥΓ: jffbeugie... (οι νεράιδες ξέρουν)

ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Αισθάνθηκε τόσο απαίσια στην θέα του γνώριμου ταλαντούχου άνδρα στη σκηνή απέναντι της... Το μυαλό της γύρισε λίγους μήνες πριν σε ένα live που έτυχε να συστηθούν και να προσπαθήσουν να πιάσουν κουβέντα. Μετρίου αναστήματος, μακρυμάλλης, με γυαλιά τόσο μεγάλης μυωπίας που δεν μπορούσε να διακρίνει τα μάτια του, εμφανισιακά αδιάφορος(τουλάχιστον γι' αυτή), με μπερδεμένη ομιλία. Τον ακύρωσε αμέσως. Αντάλλασσε ματιές πλήξης με τη φίλη της και κρυφογελούσαν εις βάρος του. Κι όμως! εκείνος ο άνδρας ήταν σήμερα μπροστά της και έπαιζε καταπληκτικό πιάνο. Στη συνέχεια τραγούδησε και η φωνή του ήταν πολύ ευχάριστη στο άκουσμα. ερμήνευσε και ένα δικό του κομμάτι... Τόσα ταλέντα που ούτε καν φανταζόταν όταν τον ακύρωνε. Κοιταζόταν με τη φίλη της (την ίδια με τότε) και σταυροκοπιόντουσαν απ' την έκπληξη. Κάποιες στιγμές που τύχαινε να μιλήσει για να ευχαριστήσει το κοινό ή για να παρουσιάσει κάποιο τραγούδι, ήταν όντως όσο χάλια τον είχαν γνωρίσει και κατέληξαν πως ήταν καλύτερα να παίζει πιάνο και να τραγουδάει παρά να μιλάει. Πέρα απ' αυτό όμως, διαπίστωσαν πως η συμπεριφορά τους ήταν τελείως λάθος απέναντί του. Η συνάντησή τους ήταν σύντομη και δε θα προλάβαιναν να δουν τα ταλέντα του ( λέω να δουν γιατί μάλλον δε θα τον πίστευαν αν τους έλεγε ότι ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική) οπότε γνώρισαν την "προβληματική" πλευρά του εαυτού του και επικέντρωσαν την προσοχή τους σ' αυτή χωρίς να του δώσουν την ευκαιρία να δείξει κάτι περισσότερο. Όμως κανένας δεν είναι τελείως άχρηστος. Όλοι είμαστε καλοί σε κάτι. Άλλος στη ζωγραφική, άλλος στο τραγούδι, άλλος στη συγγραφή, στις χειροτεχνίες, στους υπολογιστές, στα αθλήματα... και ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να εκφράζεται. Σαφώς η πρώτη εντύπωση είναι πάρα πολύ σημαντική αλλά δεν είναι το παν γιατί τα φαινόμενα μπορεί να απατούν. Εξάλλου δε φταίμε εμείς για τα γενετικά μας προβλήματα ούτε για την εμφάνισή μας. Πέρα απ' αυτά υπάρχει κάτι βαθύτερο που μας κάνει ανθρώπους και αυτό είναι η καρδιά και η ψυχή μας. Αλλά για να έρθει κάποιος σε επαφή με αυτά πρέπει να μπει στη διαδικασία να μας γνωρίσει καλύτερα. Και δυστυχώς, για όλους η πρώτη εντύπωση είναι όντως το παν. Πότε όμως θα μάθουμε να δίνουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους γύρω μας;

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Είναι κάποιες φορές, που είτε λόγο κάποιου συγκεκριμένου γεγονότος είτε λόγο μιας αινιγματικής και πολλά υποσχόμενης συμπεριφοράς, αναμένουμε να γίνουν πολλά όμορφα ή άσχημα πράγματα. Ορισμένες φορές όντως γίνεται αυτό. Όμως είναι πιο σύνηθες το να μη γίνεται τίποτα συνταρακτικό. Και εάν δεν έχουμε αφήσει κάτι άλλο περιμένοντας αυτό το απροσδόκητο και μεγάλο, τότε πάει στο κέρατο. Όπως επίσης και όταν δεν έχουμε δείξει με τη συμπεριφορά μας πως έχουμε ανάγκη κάτι απροσδόκητο. Όταν όμως γίνεται το αντίθετο, τότε η απογοήτευση μας είναι πολύ μεγαλύτερη απ΄αυτή που θα νοιώθαμε αν δεν περιμέναμε τίποτα. Αυτοί οι παλιοί τελικά, για τα πάντα έχουν πει πολύ σοφά λόγια. " όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι" είναι η παροιμία. Και αυτό νομίζω πως πρέπει να κάνουμε. Εντάξει... όλοι θέλουμε να πιστεύουμε σε μια παραμυθένια μέρα που θα μας ανεβάσει στα ουράνια, αλλά αυτό δε σημαίνει πως έχουν οι άλλοι τα ίδια σχέδια με εμάς... Θα ήταν πολύ όμορφο αν γινόταν, αλλά ο καθένας είναι διαφορετικός. Αυτό που θεωρούμε εμείς υπέροχο μπορεί να μην υπάρχει καν στη φαντασία του άλλου και αυτό που θεωρεί ο άλλος υπέροχο ίσως είναι στα πολύ χαμηλά στρώματα της φαντασίας μας. Απ΄την άλλη ίσως οι συνθήκες είναι τέτοιες που να μη δίνουν περιθώρια για την επίτευξη ορισμένων υποσχέσεων. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, το μυστικό για να αποφύγουμε την απογοήτευση, είναι να μην προσδοκούμε πολλά, όσα κι αν μας υπόσχονται. Και να θυμόμαστε πως εμείς, είμαστε εμείς και θα αντιδρούσαμε με έναν άλφα τρόπο. Δεν θα πρέπει όμως αυτόν τον άλφα τρόπο που πηγάζει απ' τη δική μας προσωπικότητα να τον αναμένουμε από άλλο άτομο... Ίσως σκεφτεί κάτι παρόμοιο. Δε θα είναι όμως ίδιο με αυτό που σκεφτήκαμε εμείς. Ίσως είναι καλύτερο ίσως χειρότερο. Δεν έχει σημασία. Αρκεί να είναι κάτι που να μας αξίζει...

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΤΕΛΕΙΑΣ

Επιτέλους κράταγε ξανά στα χέρια της ένα απ'τα αγαπημένα της βιβλία που οι συνθήκες θέλησαν να αφήσει πίσω κατά το πακετάρισμα. Άγγιζε το σκληρό εξώφυλλο, χάζευε τη γνώριμη ζωγραφιά του εξώφυλλου, έχωνε τη μύτη της στην κόλληση των φύλλων και μύριζε τη μυρωδιά του χαρτιού. Πόσα ταξίδια της - άλλα κοντινά, άλλα μακρινά - είχε περάσει με αυτό το βιβλίο ανά χείρας ή χωμένο μες την τσάντα... Τη συντρόφευε συνεχώς και όσες φορές κι αν το διάβαζε, ποτέ δεν έμενε στα ίδια. πάντα ανακάλυπτε κάτι καινούργιο. Είχε ιδιαίτερη αξία γι' αυτή. Ίσως δεν ήταν το αγαπημένο της από λογοτεχνικής/συγγραφικής άποψης, αλλά ήταν το αγαπημένο της επειδή ήταν δώρο κάποιου που αγαπούσε και εκτιμούσε πολύ. Και ακόμα κι ο συγγραφέας της θύμιζε όμορφες στιγμές. Κι ας της ήταν άγνωστος μέχρι να της τον μάθει. Ένα μόνο έλειπε. Η αφιέρωση που της είχε υποσχεθεί. Δεν έφταιγε αυτός όμως. Εκείνη δεν το επιδίωξε. Για τους δικούς της σεβαστούς λόγους. Άρχισε να το διαβάζει λαίμαργα λες και θα το ξανάχανε. Τόσες όμορφες εικόνες και ιστορίες! της είχαν λείψει. Σε πόσες από αυτές έβρισκε κατά καιρούς τον εαυτό της... Σήμερα μεταξύ των άλλων, χαμογέλασε με το εξής:

Η τελεία της Άννας

Η δασκάλα, η κυρία Ελένη, έδωσε στα παιδιά να ζωγραφίσουν ό,τι ήθελαν.

Όλα άρχισαν με όρεξη, εκτός από την Άννα, που κοίταζε το χαρτί χωρίς να κάνει τίποτα.

<< Αννούλα μου γιατί δε ζωγραφίζεις κάτι;>>

<< Αφού δεν ξέρω να ζωγραφίζω, κυρία>>

<< Κάνε μια κουκίδα >> είπε η δασκάλα και απομακρύνθηκε χαμογελώντας.

Όταν ξαναπέρασε, η Αννούλα είχε κάνει μια πολύ ωραία τελεία, όπως της είχε πει η κυρία.

<<Κάνε άλλη μια, κι άλλη, κι άλλη...>>

Έτσι η Άννα άρχισε να ζωγραφίζει.

Όταν έγινε η έκθεση των έργων, όλοι πρόσεξαν το έργο με τις τελείες.

Ήταν το πιο πρωτότυπο και ιδιαίτερο.

Ένας μαθητής πλησίασε την Άννα.

<<Σ΄αγάπησα από το έργο σου>>, της είπε,

<<και σε ζηλεύω, γιατί εγώ δεν ξέρω να ζωγραφίζω.>>

<<Κάνε μια τελεία>>, του είπε τρυφερά η Αννούλα...

Η εξομολόγηση μιας τελείας, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Σελ. 39.

ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Άλλη μια όμορφη μέρα βαρετού διαβάσματος είχε αρχίσει... Διάβαζε τις σειρές αλλά δεν καταλάβαινε τίποτα. Το μυαλό της έκανε βόλτες στην παραλία και ήταν για καφέ με κάποια ευχάριστη παρέα. Πόσο το βαριόταν αυτό το μάθημα! Ήταν η τέταρτη φορά που θα το έδινε και ήξερε πως δεν είχε καμιά ελπίδα να το περάσει. Διάβαζε αδιάφορα, μέχρι που το μάτι της έπεσε σε έναν ορισμό και το μυαλό της άρχισε να παίρνει στροφές. Συνέχισε την ανάγνωση με ενδιαφέρον αυτή τη φορά, και διαπίστωσε πως εκεί μπροστά της ξεδιπλώνονταν όλες οι σκέψεις της περί "μασκών". και μάλιστα, επιστημονικά διατυπωμένες. Ορίστε το ακριβές αντίγραφο λοιπόν...

<< [...] Η παρουσίαση του εαυτού μας στους άλλους με τρόπους που θα τους κάνουν να μας κρίνουν ευνοϊκά είναι προς το συμφέρον μας, και αποτελεί μια διαδικασία την οποία ονόμασε διαχείριση της εντύπωσης. Στη διαδικασία αυτή χρησιμοποιούμε τόσο την απόκρυψη όσο και τη στρατηγική αποκάλυψη. [...] Ο Γκόφμαν θεωρούσε ότι οι θεατρικές παραστάσεις αποτελούν αναλυτικό εργαλείο και χρήσιμη μεταφορά για την περιγραφή και κατανόηση της κοινωνικοποίησης και της διαμόρφωσης του εαυτού. Η μέθοδος αυτή ονομάζεται δραματουργική προσέγγιση. Παρουσίασε την κοινωνική ζωή σαν μια θεατρική σκηνή, πάνω στην οποία διαντιδρούν οι άνθρωποι. Όλοι μας είμαστε ταυτόχρονα ηθοποιοί και θεατές. ενώ οι ρόλοι είναι αυτοί που υποδυόμαστε στην καθημερινή μας ζωή. Σύμφωνα με τον Γκόφμαν, ο εαυτός είναι προϊόν της διαρκούς επιτέλεσης ρόλων που χαρακτηρίζει την καθημερινή διαντίδραση μας με τους άλλους και του πώς αυτές οι επιτελέσεις ερμηνεύονται από αυτούς. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, ο εαυτός δεν είναι μια ιδιότητα την οποία μεταφέρουν οι άνθρωποι απαράλλακτη από τη μια κατάσταση στην άλλη, αλλά ένα "δραματουργικό αποτέλεσμα" που αναδύεται από τις κοινωνικές καταστάσεις στις οποίες οι άνθρωποι επιχειρούν να διαχειριστούν τις εντυπώσεις που έχουν οι άλλοι γι΄αυτούς. [...] Καθώς οι άνθρωποι μετακινούνται από κατάσταση σε κατάσταση, αλλάζουν ριζικά τον τρόπο έκφρασής τους. Προσπαθούν να ορίσουν την κατάσταση, προσπαθώντας να υποδείξουν στους άλλους να ενεργήσουν με τους τρόπους που επιθυμούν οι ίδιοι.>>

Οι μάσκες μας λοιπόν έχουν και όνομα... Δραματουργική προσέγγιση. Όμορφο ακούγεται. θεατρικό όπως και είναι. Γιατί όμως; γιατί να μην παρουσίαζαν όλοι αυτό που πραγματικά είναι και όχι κάτι ψεύτικο; Δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις. αρκετές φορές είχε προσποιηθεί. Κυρίως όταν δεν ήθελε να δώσει εξηγήσεις. Όμως ποτέ δεν έδειξε κάτι άλλο απ΄αυτό που πραγματικά ήταν και ποτέ δεν υποδείκνυε στους άλλους πως να συμπεριφερθούν. Είχε κάποιες προσδοκίες συμπεριφοράς αλλά δεχόταν τη διαφορετικότητα των άλλων. Όμως για να υπάρχει ολόκληρη θεωρία περί δραματουργικής προσέγγισης, αυτό σήμαινε πως η πλειοψηφία δρα με αυτό τον τρόπο. Πως να πάει μπροστά ο κόσμος όταν όλοι ψεύδονται κάθε λεπτό;

Ήταν το μόνο πράγμα που θυμόταν αυτολεξεί κατά τη διάρκεια της εξέτασης... και το μόνο που έπεσε σε σωστό - λάθος ήταν, αν ο Γκόφμαν δανείστηκε τον ορισμό του για την κοινωνικοποίηση απ΄την τέχνη του κινηματογράφου. Πόσο λυπηρό...

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΟΥ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές

πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές

Όποιος χωρίς δαιμόνους δαιμονίζεται,
πάει μια δεξιά, μια αριστερά

Ποτέ δεν πάει μπροστά

Λόγια γνωστά και ίδια λόγια αδειανά

ατέλειωτα ταξίδια στο πουθενά

Όποιος χωρίς ανέμους ανεμίζεται, πάει μια ψηλά, μια χαμηλά

Ποτέ δεν πάει σωστά

Αν μ' αγαπάς κι αν θες να σ' αγαπώ

Σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό

Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς, αλλού να μην κοιτάς

Ο κόσμος σου να είμαι εγώ

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές,
πάλι μεγάλα λόγια μην ξαναλές

Όποιος χωρίς φεγγάρια φεγγαριάζεται,
πάει μια κρυφά, μια φανερά

Ποτέ δεν πάει στρωτά

Αν μ' αγαπάς κι αν θες να σ' αγαπώ

Σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό

Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς, αλλού να μην κοιτάς
ο κοσμος σου να ειμαι εγω...

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Αλίκη Καγιαλόγλου

ΜΟΝΗ

Μόνη. Τόσο έντονα μόνη. Καθόταν στο μεζεδοπωλείο με την παρέα της αλλά ένοιωθε μόνη. Τα καραφάκια ούζο έδιναν και έπαιρναν και αυτή είχε χαθεί σε μια γλυκιά ζάλη ποτού και τσιγάρου. Κάπου μακριά άκουγε τις συζητήσεις τους. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν. Δε την ενδιέφερε. Για ακόμα μια φορά είχε χαθεί στις σκέψεις της. Είχε βρεθεί πρωτύτερα στη δύσκολη θέση να περιγράψει το καλοκαίρι της. Δεν ήταν δύσκολη η περιγραφή. Δεν είχε κανένα πρόβλημα ως προς αυτό. Άλλωστε τα άτομα απέναντι της ήταν οι φίλες της. Είχε μοιραστεί όλη της τη ζωή μαζί τους κι ας γνωρίζονταν μόνο δύο χρόνια. Το δύσκολο ήταν να φέρει στο μυαλό της εκείνον το μήνα που της στοίχισε τόσα πολλά. Δεν προέβει σε περιγραφές. Δεν το άντεχε.Ήξερε πως δεν το είχε ξεπεράσει. Ήξερε πως ίσως ποτέ δεν κατάφερνε να το ξεπεράσει. Κι ας περνούσε τόσο όμορφα από εκεί και πέρα. Είχαν κλονιστεί τόσα πολλά... η εμπιστοσύνη της απέναντί του, η ανοχή της, τα αισθήματά της, η αυτοπεποίθηση της... Δεν έτρεφε αυταπάτες. Γνώριζε πως για πρώτη φορά είχε φερθεί αδύναμα. Πώς μπόρεσε ούτε αυτή το ήξερε. Μετά την πρώτη της αγάπη είχε ορκιστεί στον εαυτό της πως δε θα ξαναγίνει χάλια για κανέναν. Και να που αθέτησε το λόγο της. Τον αγαπούσε. Ποτέ δεν αμφέβαλε γι αυτό. Όμως δεν της άξιζε ό,τι πέρασε. Τόση ανωριμότητα... Αυτά που άκουγε και σιχαινόταν, τα έκανε η ίδια. Πόσο μίσησε τον εαυτό της... Θα της έπαιρνε καιρό να ξεχάσει. Άλλωστε ποτέ δε της ήταν εύκολο να ξεχνά. Προσωρινά ναι, μπορεί. Έτρωγε όμως φλασιές και στενοχωριόταν για πράγματα που την είχαν πικράνει καιρό πριν. Ευτυχώς γινόταν πιο συχνά το αντίθετο. δηλαδή να θυμάται όμορφα πράγματα του παρελθόντος και να μένει με το χαζό χαμόγελο της νοσταλγίας. Τις σκέψεις της διέκοψε κάποιος απ' την παρέα που για πολλοστή φορά ρώταγε αν ήταν καλά. Αυτό για τις μάσκες θα το σκεφτόταν άλλη φορά. Προς το παρόν φόρεσε τη δική της και απάντησε "ναι όλα τέλεια. κάπου αφαιρέθηκα". Δν το σχολίασε κανείς. Ήξεραν πως ήθελε τον χρόνο της.

ΣΤΙΓΜΕΣ

Τον Φλεβάρη νομίζω, είχα αναρτήσει πάλι κείμενο στην πριγκιπούπολη με τον τίτλο "στιγμές". Όχι δεν θεωρώ πως επαναλαμβάνομαι. Απλώς υπενθυμίζω πόσο σημαντικό είναι να ρουφάμε τις στιγμές της ζωής μας. Προσωπικά, για να ζήσω μερικές στιγμές, θα μπορούσα να κάνω τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ίσως επειδή μπορώ να φτιάχνω όμορφες στιγμές, να μοιράζομαι με άτομα που αγαπάω όμορφες στιγμές, να δέχομαι όμορφες στιγμές. Περισσότερο όμως, να καταλαβαίνω πότε κάτι που βιώνω ξεφεύγει απ τα δόντια της ρουτίνας και γίνεται στιγμή. Στιγμή που είναι μία και μοναδική και που όσες προσπάθειες κι αν κάνω να την ξαναζήσω δε θα είναι ποτέ ίδια με την πρώτη. Οι πιο ωραίες στιγμές είναι αυτές που συμβαίνουν εντελώς αυθόρμητα. να, όπως μια προγραμματισμένη βόλτα η οποία όμως απρόσμενα καταλήγει σε βραδινό μπάνιο, απλώς και μόνο επειδή κάποιος πέταξε την ιδέα και όλοι συμφώνησαν. ή η αγκαλιά σου που ξαφνικά γεμίζει απ΄το σώμα κάποιου άλλου ανθρώπου που ζήλεψε τη ζεστασιά της. Ωωω... και πόσο μελαγχολική είναι η διακοπή μιας στιγμής που πολύ θα ήθελες να κρατήσει για πάντα. Πόσο δύσκολη η επιστροφή στην απλή ζωή. Γιατί όταν βιώνω στιγμές, τότε ξεφεύγω απ την κοινή ζωή. Τότε η ευτυχία που νοιώθω με βοηθά να βρεθώ σε έναν άλλο κόσμο γεμάτο όμορφα συναισθήματα, χαμόγελα, χρώματα. και πόσο μα πόσο απότομα προσγειώνομαι στη γη όταν η στιγμή τελειώσει.

Στιγμές...

• η πρόβα στην παραλία
• τα σύννεφα που κρύβαν το φεγγάρι
• ο φόβος που προέκυψε απ' την επίσκεψη αγνώστων
• η κορυφαία δικαιολογία για να τους αποφύγουμε
• η ροζ θάλασσα στην ανατολή
• ο γνωστός παππούλης που απολαμβάνει την πρωινή του ηλιοθεραπεία και το μπάνιο
• το πλοίο να δένει στο λιμάνι και μέσα σ αυτό ο άνθρωπος που προσμένεις
• το άγχος της υποδοχής. ένας κόμπος στο στομάχι να σου κόβει τη μιλιά και να μπορείς να εκφραστείς μόνο με αγκαλιές και φιλιά
• το Σ' ΑΓΑΠΩ
• τα γυμνά κορμιά που τυλίγονται
• τα κοινά όνειρα
• οι ατέλειωτες συζητήσεις
• μια ξαπλώστρα, άτομα δυο κι εκεί να ξετυλίγεται το κουβάρι της ζωής
• τάβλι στην παραλία, κωλοφαρδία, υπονοούμενα
• άσπρα πατουσάκια εξαιτίας των βοτσάλων
• κρύα ανέκδοτα αλλά ζεστό γέλιο
• ο δύσκολος αποχωρισμός, τα σώματα που δε θέλουν να χωριστούν, οι ευχές για καλό βράδυ και όνειρα γλυκά
• η χαρά της αντάμωσης
• το κρυφτό απ'τους γονείς και τα υπονοούμενα που δίνουν και παίρνουν (κοινώς, ο κόσμος το χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι)
• οι βόλτες με το αμάξι σε στυλ "όπου μας βγάλει ο δρόμος"
• τα δάκρυα χαράς
• οι ταινίες αγκαλιά στο κρεβάτι που ποτέ δεν βλέπονται ολόκληρες
• το χουχούλιασμα
• ο φόβος της παρανομίας
• το "σε 5' επιστρέφω" που γίνεται 2 ώρες
• το "σε 5' πρέπει να φύγω γιατί θα φωνάζουν" που όλο αυξάνεται αλλά τελικά διακόπτεται απ' την εκνευριστική φωνή στο τηλέφωνο που φωνάζει "ακόμα να γυρίσεις?" και "που γυρνάς νυχτιάτικα?"
• το σιγοτραγούδισμα στίχων
• ένα χαμόγελο
• τα πειράγματα
• τα μικροτσακώματα, οι παρεξηγήσεις και η επανασύνδεση
• αγγίγματα κάτω από το τραπέζι
• ψάχνοντας τους αστερισμούς
• η αντίδραση στο υποκοριστικό "παραμυθάκι μου"
• το χέρι που μόνιμα βρίσκεται στο πόδι μου και με χαϊδεύει όταν οδηγάω
• οι βαθιές ματιές
• διαφορετικές παρέες, ίδιο μέρος συνάντησης για να είμαστε μαζί
• συζητήσεις γραμμένες σε χαρτί
• η στάνταρ έξοδος της Τετάρτης
• το άγχος όταν ανέβηκα στη σκηνή να τραγουδήσω, το τρέμουλο στη φωνή, το χειροκρότημα του κοινού, τα θετικά σχόλια, η συνειδητοποίηση του πόσο πολύ μου άρεσε
• το κοινό κρυολόγημα
• ο αγώνας δρόμου για το ποιος θα ανεβάσει υψηλότερο πυρετό
• το ξαφνικό ξέσπασμα και η παρήγορη αγκαλιά...
• οι κρυφές επισκέψεις σε διπλανά άδεια σπίτια
• ο φίλος που θυμήθηκε να τηλεφωνήσει μόνο για να ρωτήσει πως να πάει σε μια περιοχή...
• στιγμές στο χρόνο που αιχμαλωτίστηκαν για πάντα απ'το φακό μιας φωτογραφικής μηχανής
• η λιτανεία του Αγίου που πρώτη φορά παρακολουθήσαμε μαζί
• τα πυροτεχνήματα και τα κοροϊδευτικά επιφωνήματα ενθουσιασμού
• ο ήχος της θάλασσας στο παραθαλάσσιο μπαράκι
• οι εκπλήξεις
• οι λέξεις " ΣΕ ΘΕΛΩ"
• η διανυκτέρευση στο αυτοκίνητο
• τα χρώματα της ανατολής
• η άφιξη στο αεροδρόμιο
• η στιγμή του αποχωρισμού
• αίθουσα αναμονής / χώρος ελέγχου, οπτική επαφή και επικοινωνία με μηνύματα
• το "δούλεμα" των μπάτσων
• η στιγμή επιβίβασης στο πουλμανάκι του αεροδρομίου
• η τελευταία ματιά, η τελευταία χειρονομία, το τελευταίο μήνυμα πριν χαθεί πίσω απ' τους τοίχους
• ένα τεράστιο κενό...
• η αναμονή της απογείωσης του αεροπλάνου
• η παρακολούθηση του μέχρι να το καταπιεί ο ουρανός
• η διαδρομή μέχρι το σπίτι με βλέμμα στο κενό
• το τηλεφώνημα που επιβεβαίωνε τα χιλιόμετρα απόστασης
• η κούραση και η στενοχώρια που εκφράστηκαν ως τρελή ενέργεια
• η επίγνωση ότι είναι παράλογο το αίσθημα της απώλειας αφού θα κρατούσε δύο μέρες μόνο
• η παραδοχή πως θα ήταν όντως παράλογο αν δε με αφορούσε
• το πακετάρισμα
• ο αποχαιρετισμός και το μαράζι της γιαγιάς μου που με είδε ελάχιστα
• η επιβίβαση στο καράβι
• η ευχή "καλό χειμώνα" που άκουσα με το που έφτασα στην Αθήνα και για την οποία δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη
• η σύντομη συγκατοίκηση
• τα ατέλειωτα δάκρυα μοναξιάς
• η ρουτίνα της Αθήνας σε περίοδο εξεταστικής

Στιγμές του Αυγούστου λοιπόν... σίγουρα είναι ελάχιστες οι αναφορές μου σε σχέση με τα όσα έζησα αλλά είναι τα πιο τρανταχτά πράγματα που μπορούσα να θυμηθώ. Πως γίνεται να μοιράζεται έτσι ένα καλοκαίρι... Το μισό να είναι το χειρότερο και το άλλο μισό το καλύτερο της μικρής ζωής μου;

Διάβασα το εξής κάπου και θα ήταν όμορφο να το μοιραστώ...

" Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου. Στιγμές...

Έτσι κι αλλιώς, τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν. Η ζωή ξέρει..."

ΕΠΑΙΞΑ - ΚΕΡΔΙΣΑ

Υπάρχουν φορές που εμείς οι άνθρωποι παίρνουμε τελείως μαλακισμένες αποφάσεις. Έτσι. επειδή φάγαμε φλασιά εκείνη τη στιγμή. Αποφάσεις οι οποίες μπορούν να μας στερήσουν αγαπημένα πρόσωπα.

Όταν κάτι τέτοιο γίνεται μια φορά, τότε εύκολα συνερχόμαστε. συχνά με τη βοήθεια αυτών των προσώπων τα οποία δε θέλουν για κανένα λόγο να μας χάσουν. Στη δεύτερη φορά πάλι συνερχόμαστε αλλά αυτά τα πρόσωπα αντιδρούν πιο διπλωματικά. Λένε πως μας θέλουν δίπλα τους αλλά αν θα είμαστε ευτυχισμένοι χωρίς αυτούς τότε οκ. Όταν όμως αυτή η κατάσταση επαναληφθεί και τρίτη φορά τότε όχι. είναι δύσκολο να κάνουν το οτιδήποτε για να γυρίσουμε κοντά τους. Και έχουν απόλυτο δίκιο. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να γαμάμε εντελώς κάθε τρεις και λίγο την ψυχολογία αυτών που αγαπάμε. Δεν ξέρω τι αποτελέσματα μπορεί να έχει γενικά όλο αυτό, σε μένα πάντως αυτή η τρίτη φορά δούλεψε εναντίων μου. Τόσο εναντίων μου που κόντεψα να φτάσω στο νοσοκομείο για χορήγηση ορού. Όμως δεν το έβαλα κάτω. Κυρίως γιατί η καρδιά μου μου έλεγε πως δεν πρέπει να το κάνω.

Κάποιοι είπαν πως φέρομαι σαν χαζογκόμενα και πως δεν περίμεναν ποτέ από κάποιον με τόσες αναζητήσεις να συμπεριφέρεται τόσο "κοινά". Στην αρχή με απασχόλησε πολύ αυτό, αλλά τελικά το ξεπέρασα γιατί πιστεύω ακράδαντα πως για κάτι που αγαπάς αξίζει να κάνεις τα πάντα. Μπορεί να χάσεις. Αν όμως δεν δοκιμάσεις τότε δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να κερδίσεις. Κι εγώ μέχρι στιγμής δεν έχω βγει ποτέ χαμένη.

Απ αυτή τη δοκιμασία βγήκα πιο δυνατή. Πήρα ένα μάθημα για το πως αισθάνονται οι άλλοι όταν τους πληγώνω. Χρειαζόταν να βρεθεί κάποιος να σπάσει λίγο τον εγωισμό μου. Να με κάνει να σταματήσω να είμαι παρτάκιας. Κυρίως όμως κατάλαβα πόσο δυνατά είναι τα συναισθήματά μου και πόσο απαραίτητη είναι η ύπαρξη κάποιων ανθρώπων στη ζωή μου για να είμαι ευτυχισμένη. Δεν κρύβω πως όλο αυτό με φοβίζει πολύ. Θα το τραβήξω όμως μέχρι τέλους. Αυτός ο φόβος είναι που με ωθεί να το τραβήξω μέχρι τέλους. Να δω πόσο ψηλά μπορεί να με ανεβάσει η αγάπη ή πόσο χαμηλά μπορώ να πέσω εξαιτίας της. Δε θέλω όμως σε καμία περίπτωση να γυρίσω πίσω και να σκεφτώ πως ρε γαμώτο! δεν προσπάθησα αρκετά για κάτι που ήθελα.

Έπαιξα - κέρδισα και ζω την απόλυτη ευτυχία. Αυτό είναι που μετράει.

ΜΙΛΑ!

Σώπα. Μη μιλάς! είναι ντροπή! κόψ'τη φωνή σου.Σώπασε επιτέλους. Κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί. Έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν σώπα. Στο σχόλείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μιση. Μου λέγαν ... " εσένα τι σε νοιάζει? ΣΩΠΑ" .Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε "κοιτα μην πεις τίποτα...ΣΩΠΑ. Κόψ'τη φωνή σου! μη μιλάς! ΣΩΠΑΙΝΕ! Κι αυτό βάσταξε μέχρι τα 20 μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού, έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο " τι σε νοιάζει" μου λέγανε? " θα βρείς το μπελά σου ΣΩΠΑ!" Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι " μη χώνεις τη μύτη σου παντού! κάνε πως δεν καταλαβαίνεις! ΣΩΠΑ". Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά και τα έμαθα να σωπαίνουν. Η γυναίκα μου ήταν τίμια και εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή που της έλεγε "ΣΩΠΑ"!. Σε χρόνια δύσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβούλευαν . Λέγαν... " μην ανακατεύεσαι! κάνε πως δεν είδες τίποτα ΣΩΠΑ!" Μπορεί να μην είχα γνωριμία ζηλευτή με τους γείτονες, μας ένωνε όμως το ΣΩΠΑ. Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι πάνω, σώπα οι κάτω. σώπα όλη η πολυκατοικία κι όλο το τετράγωνο, σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι, οι δρόμοι οι παράλληλοι κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του ΣΩΠΑ... και μαζευτήκαμε πολλοί... μια πολιτεία ολόκληρη... μια δύναμη ναι μεν μεγάλη αλλά μουγγή. Πετύχαμε πολλά ,φτάσαμε ψηλά, μας έδωσαν παράσιμα , τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα με το ΣΩΠΑ... ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΧΝΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΩΠΑ...μάθε το στη γυναίκα σου, το παιδί σου, την πεθερά σου κι αν έχεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν'τη να σωπάσει. Κόψ'τη σύριζα, πέτα τη στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο απ΄τη στιγμή που δε το μεταχειρίζεσαι σωστά.Δε θα'χεις έτσι εφιάλτες, τύψεις και αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ'το βραχνά να μιλάς. Θα μπορείς να μιλάς; να λες "έχετε δίκιο είμαι σαν κι εσάς" Αχ... Πόσο θα'θελα να μιλήσω κερατάς κ δε θα μιλάς. Θα γίνεις φαφλατάς. Θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς. Κόψε τη γλώσσα σου... κόψ'την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια μείνε μουγγός. Αφού δε θα μιλήσεις καλύτερα να το τολμήσεις ΚΟΨΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ. Για να'σαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και τα όνειρά μου. Ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δε θ'αντέξω και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω μ'ένα φθόγγο, μ'έναν ψίθυρο, μ'ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει...

ΜΙ-ΛΑ!

Ασίζ Νεσίν

Ένα σκοινί τεντωμένο η αγάπη μου. Με δυο άκρες. Εσένα κι εμένα. Ακροβατώντας να το περπατώ μήπως και φτάσω απέναντι. Κι ας γλυστράω. Κι ας μην έχει δίχτυ ασφαλείας. Ζογκλέρ στο όνομα του έρωτα να γίνομαι, κι ας γελάει το τσίρκο όλο κάθε φορά που προσγειώνομαι ατσούμπαλα. Ένα σκοινί ελαστικό η αγάπη μου. Άλλοτε οι δυο άκρες μακριά και άλλοτε κοντά, πολύ κοντά. Extreme sport ο έρωτας. Κάτι σαν bungee jumping. Να ταλαντεύομαι εγώ με το βάρος της καρδιάς μου, κι εσύ απόμακρος κι ακίνητος, δεμένος στις μακρινές σου σταθερές. Ένα φονικό σκοινί η αγάπη μου. Μια θηλιά που με μπουκώνει και δεν παίρνω ανάσα. Να λαχανιάζω στη χαρά του έρωτά σου και μετά να ασφυκτιώ στην απουσία σου. Να μην μπορώ να ελευθερωθώ, κι ας μην υπάρχει κόμπος πουθενά. Ελεύθερη θηλιά. Μαζοχιστική. Να μπορεί να λυθεί και να μην λύνεται. Τυφλή η αγάπη μου. Μπλεγμένο σκοινί η αγάπη μου. Γόρδιος δεσμός. Να μην μπορώ στον λαβύρινθό του να βρω την άλλη άκρη. Εσένα, να μην μπορώ να φτάσω. Κι αν πλησιάζουμε πότε πότε από τύχη, να πρέπει να λύσω το κουβάρι για να σε ξαναβρώ μια ακόμη φορά. Η αγάπη μου? Ένα σκοινί ανθεκτικό. Όχι τριχιά φτηνή που ξεφτίζει... σκοινί που αντέχει. Με κόμπους περίτεχνους ναυτικούς και άλλους ασφαλείας, να θαλασσοδέρνεται. Κι όμως, δεμένο στο λιμάνι σου, μην τύχει και η καρδιά μου σαλπάρει για άλλα μέρη. Ένα σκοινί η αγάπη μου. Μαλακό. Χρωματιστό. Δέσε το σε έναν υπέροχο φιόγκο και ξετύλιξέ το χαρούμενα. Και με τη φλόγα σου κάψε τις δυο άκρες να κολλήσουν. Έναν φαύλο κύκλο φτιάξε αλλιώτικο, χωρίς αρχή και τέλος. Να ενωθούν οι άκρες γερά και να κυκλώσουν τα κορμιά μας. Να φυλακίσεις τον έρωτα, μην τύχει και μου τελειώσει. Πόσο πεθύμησα την άλλη άκρη της αγάπης μου..

ΘΑΛΑΣΣΑ

Οδηγούσε αργά.

Σε όλη τη διαδρομή τον σκεπτόταν.

Έφτασε στον προορισμό της και βγήκε απ το αμάξι.

Κατέβηκε την γνώριμη τσιμεντένια σκάλα και αντίκρισε την παραλία. Διάλεξε βραχάκι και κάθισε.

Έστρεψε το βλέμμα της ένα γύρω: τα φώτα των μαγαζιών, τα βράχια, η αμμουδιά, οι ξαπλώστρες, η επόμενη παραλία… ΑΥΤΗ.

Και μπροστά της να απλώνεται η θάλασσα. Ήρεμη, με ελαφριούς κυματισμούς οι όποιοι έδιναν ζωή στα αραγμένα βαρκάκια.

Κάρφωσε το βλέμμα της εκεί που έσκαγε το κύμα

κι έμεινε έτσι για πολλή ώρα. Ακίνητη.

Στα αυτιά της ερχόταν η απαλή μουσική κάποιου μπαρ.

Δε την ενοχλούσε το άκουσμα.

Ο συνδυασμός με τον ήχο των κυμάτων

ήταν ιδανικός για να πετύχει το σκοπό της.

Η θάλασσα… πάντα την ηρεμούσε η θάλασσα.

Τη βοηθούσε να σκεφτεί ώριμα και να πάρει αποφάσεις.

Σήμερα μόνο την ηρέμησε. Αυτό ήταν που είχε ανάγκη τελικά.

Πήγε με σκοπό να σκεφτεί τη ζωή της αλλά δεν τα κατάφερε.

Όσες σκέψεις έκανε στη διαδρομή, σαν να χάθηκαν μονομιάς

με το που αντίκρισε τη θάλασσα.

Να ηρεμήσει. Να χαλαρώσει. Αυτό χρειαζόταν.

Ξαφνικά τα κύματα περικύκλωσαν το βραχάκι της και την έβρεξαν. Κατάλαβε πως ήταν καιρός να φύγει.

Σήκωσε το μακρύ της φόρεμα μέχρι τη γάμπα

και όταν έφτασε στο τέλος της σκάλας,

έριξε μια τελευταία ευχαριστήρια ματιά πίσω της.

Μπήκε στο αυτοκίνητο και αφού έβαλε ένα ταξιδιάρικο τραγούδι να παίζει, πήρε το δρόμο της επιστροφής.

Ήρεμη και γαλήνια όπως η θάλασσα που άφησε πίσω της.

ΒΑΘΕΙΑ ΠΛΗΓΗ

Είναι κάποιες φορές που πληγώνουμε τους γύρω μας είτε εσκεμμένα είτε χωρίς να το καταλάβουμε καν. Προσωπικά πιστεύω πως τα βαριά λόγια που λέμε σε έναν τσακωμό ή όταν είμαστε κουρασμένοι αντικατοπτρίζουν αυτό που πραγματικά πιστεύουμε.

Νοιώθω σαν να με χτύπησε κάτι δυνατά στο στήθος

Δε μπορώ να μιλήσω... πνίγομαι.

Τα μάτια μου τρέχουν

και οι λυγμοί μου κλείνουν το στόμα.

Όχι. Δεν πρέπει να με δει όχι.

Δεν έγινε τίποτα. Δεν άκουσα τίποτα.

Συνεχίζω να δείχνω το ίδιο μες την καλή χαρά

και δε σταματάω να τον χαϊδεύω

παρ όλο που το μόνο που θέλω,

είναι όλως τυχαίως να βρεθεί με δύναμη το χέρι μου στο όμορφο πρόσωπό του.

Καταλαβαίνω πως τα μάτια μου είναι έτοιμα να τρέξουν

και φροντίζω να κουλουριαστώ με τέτοιον τρόπο δίπλα του

ώστε να μη βλέπει το πρόσωπό μου.

Απελευθερώνω τους χειμάρρους των δακρύων μου σιωπηλά.

Τόσο σιωπηλά για τα δικά του αυτιά,

όσο σιωπηλά με πλήγωσε.

Μέσα μου είχε έρθει η καταιγίδα.

ένοιωθα τα σύννεφα, τα μπουμπουνητά, τις αστραπές...

Έκλαιγα δίπλα του χωρίς να σταματήσω να τον χαϊδεύω

ενώ αυτός κοιμόταν.

Κάποια στιγμή σηκώθηκα και ξύπνησε.

Με ρώτησε που πάω και του απάντησα πως πάω μέσα.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά, έγειρε το κεφάλι του στον λεκέ των δακρύων μου

πάνω στο μαξιλάρι.

Ξανακοιμήθηκε χωρίς να καταλάβει τίποτα...

Δεν θα το κάνω θέμα. όχι τώρα.

Αύριο φεύγω.

φεύγω...

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Eρχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο,

καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο,

το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή!

Ευθύς σα γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή,

ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός,

κάθε στιγμή πεθαίνουμε.

Γι αυτό πολλοί είπαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευθύς σα γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια

να δημιουργήσουμε,

να συνθέσουμε, να κάνουμε την ύλη ζωή.

Κάθε στιγμή γεννιόμαστε.

Γι αυτό πολλοί είπαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής, είναι η αθανασία!

"Ασκητική", Ν. Καζαντζάκης

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΜΟΥ

Υπάρχουν στιγμές που νοιώθω μεγάλη ανάγκη να αποστασιοποιηθώ απ' τους πάντες και τα πάντα και να μείνω μόνη μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω γιατί συμβαίνει. Συνήθως περνάω αυτή τη φάση όταν για κάποιο λόγο βρίσκομαι σε σύγχυση. Και αυτή την περίοδο υπάρχουν πάρα μα πάρα πολύ λόγοι. Δυστυχώς όλο αυτό γίνεται εις βάρος κάποιων ατόμων τα οποία σε αντίθεση με εμένα όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα θέλουν να είμαι εκεί. Λυπάμαι γι' αυτό. Όμως δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργώ. Ίσως είναι εγωιστικός. Ίσως πάλι όχι. Δεν ξέρω... Τα έχω πολύ καλά με τον εαυτό μου και μου είναι πολύ πιο εύκολο να ψάχνω μέσα μου τις απαντήσεις, τους τρόπους, το κουράγιο για οτιδήποτε. Ήμουν πάρα πολύ καιρό κλεισμένη στον εαυτό μου και δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα με αυτό. Μου λείπει πολλές φορές... και όταν φτάνω πλέον στα όριά μου, το να μείνω μόνη μου είναι αυτό που με βοηθάει να συνέλθω. Απ' την άλλη όμως, μου κακοφαίνεται όταν χάνομαι και οι άλλοι δεν κάνουν κάτι για να έλθουν σε επαφή μαζί μου. Πόσο μάλλον όταν στο παρελθόν έκαναν. Ίσως βέβαια έχουν αποδεχτεί ότι έτσι αντιδρώ και μου δίνουν τον "αέρα" που χρειάζομαι για να "αναπνεύσω". Όμως τους έχω ανάγκη. Άλλωστε ποτέ δεν είπα ότι μ' αρέσει η μοναξιά. Το αντίθετο. Αλλά για κάποια πράγματα που αφορούν τα όνειρά μου, τους στόχους μου, τα λάθη μου, τη ζωή μου, μόνο εγώ έχω λόγο. Εκ των πραγμάτων! Γιατί έχω δοκιμάσει να συζητήσω για την μελλοντική ζωή μου και δεν έχω βρει ανταπόκριση. Και είναι λογικό. Όταν κάποιος δεν έχει τους ίδιους στόχους με μένα και τα ίδια προβλήματα ως προς την υλοποίησή τους, τότε δεν τον αφορά. Δεν μπορεί να καταλάβει δηλαδή. Όμως κι ας μη μιλάω σε άνθρωπο, έχω πολύ μεγάλη ανάγκη μια αγκαλιά. Κάποιον δίπλα μου να μου θυμίζει πως όποια απόφαση κι αν πάρω θα με στηρίξει. Έχω. αλλά όχι όπως θα ήθελα. Και αυτό είναι που πολλές φορές με τσακίζει.