ΤΑ ΞΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΧΑΙΡΙΑ

Δε μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως είναι ο βιασμός και πως μπορεί να αισθάνεται κάποιος που τον βιώνει. μόνο ευχόταν να μην τύχει και μάθει το συναίσθημα. Η κακιά στιγμή θέλησε να δεχτεί άγριο λεκτικό βιασμό και ένα χούφτωμα για να δέσει η κατάσταση. Ευτυχώς το θέμα δεν προχώρησε παραπέρα αν και πίστευε ακράδαντα πως υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε άνετα. Ούτε η ίδια δεν πίστευε την ένταση της οργισμένης της φωνής όταν ένιωσε τα χέρια του πάνω της. Αυτός προχώρησε αδιάφορα και ακούγοντας τις βρισιές που του απηύθυνε γύρισε το κεφάλι και έριξε ένα γλοιώδες χαμόγελο ικανοποίησης. Εκείνη ανέβηκε στο λεωφορείο και κατέρευσε. Ευχαριστούσε το Θεό που δεν την ακολούθησε στο λεωφορείο. Νιώθοντας τα πόδια της να μη τη βαστάνε καθότι έτρεμε ολόκληρη, με τη λιγοστή όραση που της άφηναν τα δάκρυα, εντόπισε μια κενή σειρά θέσεων και κατευθύνθηκε προς αυτή. Κάθησε και προσπάθησε να συνέλθει απ'το σοκ που υπέστη. Δεν τα κατάφερε. Στο μετρό τα ίδια. Μόνο όταν έφτασε στον προορισμό της και με τη βοήθεια των δικών της ανθρώπων κατάφερε να ηρεμήσει. Όχι τελείως, αλλά τουλάχιστον δεν έκλαιγε με λυγμούς. Στην επιστροφή αναγκαστικά έπρεπε να ακολουθήσει την ίδια διαδρομή και όταν κατέβηκε απ' το λεωφορείο, κοίταξε στην απέναντι στάση και είδε έναν άνδρα να στέκεται στο ίδιο σημείο και με ίδια στάση σώματος με αυτόν που της είχε επιτεθεί. Ξαναήρθαν στο μυαλό της τα πάντα και την κυρίευσε ο φόβος. Επιτάχυνε τον βηματισμό της και ήταν καχύποπτη με όποιον τύχαινε να συναντήσει μπροστά της. Δεν ήταν ο ίδιος άνδρας. Αλλά μόνο όταν μπήκε σπίτι της ένοιωσε ασφαλής. Αργότερα, πριν την πάρει ο ύπνος και ενώ είχε ηρεμήσει αρκετά, επεξεργάστηκε στο μυαλό της την όλη φάση. ΚΑΝΕΙΣ δε γύρισε να τη ρωτήσει αν ήταν καλά, αν χρειαζόταν βοήθεια, να της δώσει ένα χαρτομάντηλο να σκουπίσει τα δάκρυά της, κάτι που να υποδηλώνει ενδιαφέρον. ΚΑΝΕΙΣ. Μόνο κλεφτές ματιές εξέλαβε. Ούτε καν οι επιβάτες του λεωφορείου που είδαν τι έγινε και άκουσαν τις φωνές της. Ούτε αυτοί... Πως γίναμε έτσι οι άνθρωποι; γιατί επιτρέψαμε να γίνουμε έτσι; Δεν ήταν καν ώριμη γυναίκα. Ένα παιδί σε ξένο τόπο, μακριά απ' την οικογένεια του που πλάνταζε στο κλάμα. Γιατί τόση αδιαφορία; Νόμιζε πως σε μια πόλη με τόσους πολλούς κατοίκους, αν χρειαζόταν βοήθεια θα της έδιναν. Έκανε λάθος. Και αυτό ήταν που την πίκρανε περισσότερο.