ΠΕΡΙ ΙΔΑΝΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ...

Έχω αρχίσει να χάνω την εμπιστοσύνη μου απέναντι στις ανθρώπινες σχέσεις. Κάποτε πίστευα πως όταν αγαπάς έναν άνθρωπο, τότε, ζεις και αναπνέεις γι αυτόν. Δε σε νοιάζει τίποτα και κανένας άλλος. Στην πορεία όμως βλέπω πως η πραγματικότητα είναι άλλη. Και με επηρεάζει απόλυτα.

Στην ίδια μου την παρέα, οι περισσότερες φίλες μου, αν δεν έχουν ήδη απατήσει τον σύντροφό τους μία ή και περισσότερες φορές, είναι απόλυτα πρόθυμες να το κάνουν αν βρουν κάτι ενδιαφέρον. Το ίδιο ισχύει και για μερικά απ' τα αγόρια τους. Και μιλάμε για σχέσεις χρόνων και για σχέσεις όχι ελεύθερες. Ο ένας να κρύβει απ' τον άλλο τις αταλασθίες του. Και στο τέλος, να φανερώνεται η αλήθεια απ' τον έναν και ο άλλος να θίγεται επειδή έφαγε κέρατο και να κάνει σκηνές. Αργότερα όμως να αποκαλύπτεται ότι κι αυτός έχει κερατώσει.

Το κακό είναι πως δεν είναι μόνο η παρέα μου έτσι, αλλά και πολλά άλλα άτομα από διαφορετικές παρέες. Και από εκεί που ποτέ δεν πίστευα ότι κάποιος που σ' αγαπάει υπάρχει ποτέ περίπτωση να σε απατήσει, έχω φτάσει σε σημείο να αμφιβάλλω όλο και πιο πολύ γι' αυτό και να πιστεύω πως πλέον δεν υπάρχει αληθινή αγάπη και απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ δύο ανθρώπων. Βλέπω παντού ανταγωνίστριες και φοβάμαι πως ίσως και η δική μου σχέση κρύβει ατασθαλίες. Γιατί σκέφτομαι πως δε μπορεί οι σχέσεις των φίλων μου να είναι έτσι και η δική μου να είναι ιδανική. Όμως απ' την άλλη σκέφτομαι πως αφού εγώ αγαπάω τον άνθρωπό μου και είμαι σίγουρη πως δεν πρόκειται να του κάνω λαδιά (πως άλλωστε; δε μπορώ να δω ερωτικά κανέναν άλλο πέρα απ' αυτόν) τότε γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για εκείνον;

Όπως και να 'χει δε νομίζω πως υπάρχει σχέση στην οποία να μην έχεις ανασφάλειες για τον αν είσαι αρκετός, ποθητός, ιδανικός κλπ... Βάζεις τα δυνατά σου, κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, προσπαθείς να είσαι όσο πιο σωστός γίνεται απέναντι στον άλλο και απλά ελπίζεις πως θα το εκτιμήσει και θα σου συμπεριφερθεί ανάλογα. Πόσες απιστίες όμως δεν έγιναν ποτέ γνωστές...