Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑΩ ΕΓΩ "ΠΕΘΑΙΝΕΙ"

Όσο θυμόταν τον εαυτό της, έδινε όλο της το είναι σε αυτά που αγαπούσε. Ήθελε και το έκανε. Κάποιες φορές, έτυχε να κουραστεί.. Όχι επειδή έδινε αλλά επειδή δεν έπαιρνε τίποτα. Συνήθως δεν περίμενε αντάλλαγμα. Δε λειτουργούσε έτσι. Αλλά κάποιες φορές θα έπρεπε να της είχαν δώσει κάτι. Κυρίως όταν είχε περάσει πολλά χρόνια δίνοντας απλόχερα τον εαυτό της. Ίσως δε διάλεγε τα σωστά άτομα. ίσως... Αλλά γιατί το κατάλαβε τόσο αργά; Δε μετάνιωνε. Είχε όμως μέσα της μια ανοιχτή πληγή... αυτή της αδιαφορίας. Η οποία μάτωνε όποτε έβλεπε εκείνη στο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης να ασχολείται με οποιονδήποτε άλλο εκτός από αυτή. Δεν το άντεχε... Δεν άντεχε να λέει κολλητές της άτομα που τα ήξερε μόνο ένα χρόνο. Όπως δεν άντεχε και να την παίρνει τηλέφωνο και ούτε να το σηκώνει ούτε να την παίρνει πίσω. Η μόνιμη δικαιολογία ήταν "το ξέχασα". Τόσο πολύ μετρούσε στη ζωή της λοιπόν... Ζούσαν μακριά ναι. Αλλά οι φορές που την πήρε τηλέφωνο για να μοιραστεί μαζί της τη ζωή της εκεί ήταν ελάχιστες. Σε αντίθεση με την ίδια. Κακές οι συγκρίσεις το ήξερε. Αλλά προτίμησε να δωθεί σε αυτούς που της ανταπέδιδαν. Το είχε ανάγκη. Γνωριμίες ναι είχε πολλές. Φίλους όμως λίγους και καλούς. Το ότι ήταν η κολλητή της και πάντα θα ήταν εκεί γι' αυτή, δε θα άλλαζε ποτέ. Άλλωστε είχαν μοιραστεί 15 χρόνια απ΄τις ζωές τους τα οποία με τίποτα δε μπορούν να διαγραφούν. Προσπαθούσε μόνη της να κρατήσει τη σχέση τους ζωντανή και δεν έβρισκε ιδιαίτερη ανταπόκριση από μέρους της. Μόνο όταν ήθελε να της κάνει κάποια εξυπηρέτηση. Ίσως τελικά αυτό το κεφάλαιο είχε κλείσει πολύ πριν το πάρει απόφαση η ίδια και απλώς δεν ήθελε να το διαπιστώσει. Δε της άρεσε να χάνει αγαπημένα άτομα. Δε το ξεπερνούσε. Τον Στράτο ακόμα τον έψαχνε. Κι ας μη τον είχε δει ούτε ακούσει ποτέ. Τις συζητήσεις που έκανε μαζί του δε θα μπορούσε να της κάνει με κανέναν άλλο. Τώρα έχανε και άλλο αγαπημένο της άτομο. Φίλος δεν ήταν ποτέ. όσο κι αν το ήθελε. Και γι' αυτό ήταν καλύτερα έτσι. Αλλά της έλειπε... πολύ. Και ήταν πιο επίπονο γιατί πρώτον είχε μοιραστεί υπέροχες στιγμές μαζί του και δεύτερον υπήρχε παντού γύρω της. Στις αναμνήσεις της, στη μουσική της, στις αναζητήσεις της, στον τοίχο του γραφείου της, στη ντουλάπα της, στη βιβλιοθήκη της, παντού! Είχε τους λόγους της να μην έρχεται σε άμεση επαφή μαζί του και τον είχε προειδοποιήσει. Αυτός όμως γιατί; ίσως μάθαινε κάποια στιγμή. Αλλά ήταν κάποιος που αγαπούσε και αυτοί που αγαπούσε έφευγαν από κοντά της. Οπότε ίσως και να μη μάθαινε ποτέ...

ΥΓ: jffbeugie... (οι νεράιδες ξέρουν)