ΘΑΛΑΣΣΑ

Οδηγούσε αργά.

Σε όλη τη διαδρομή τον σκεπτόταν.

Έφτασε στον προορισμό της και βγήκε απ το αμάξι.

Κατέβηκε την γνώριμη τσιμεντένια σκάλα και αντίκρισε την παραλία. Διάλεξε βραχάκι και κάθισε.

Έστρεψε το βλέμμα της ένα γύρω: τα φώτα των μαγαζιών, τα βράχια, η αμμουδιά, οι ξαπλώστρες, η επόμενη παραλία… ΑΥΤΗ.

Και μπροστά της να απλώνεται η θάλασσα. Ήρεμη, με ελαφριούς κυματισμούς οι όποιοι έδιναν ζωή στα αραγμένα βαρκάκια.

Κάρφωσε το βλέμμα της εκεί που έσκαγε το κύμα

κι έμεινε έτσι για πολλή ώρα. Ακίνητη.

Στα αυτιά της ερχόταν η απαλή μουσική κάποιου μπαρ.

Δε την ενοχλούσε το άκουσμα.

Ο συνδυασμός με τον ήχο των κυμάτων

ήταν ιδανικός για να πετύχει το σκοπό της.

Η θάλασσα… πάντα την ηρεμούσε η θάλασσα.

Τη βοηθούσε να σκεφτεί ώριμα και να πάρει αποφάσεις.

Σήμερα μόνο την ηρέμησε. Αυτό ήταν που είχε ανάγκη τελικά.

Πήγε με σκοπό να σκεφτεί τη ζωή της αλλά δεν τα κατάφερε.

Όσες σκέψεις έκανε στη διαδρομή, σαν να χάθηκαν μονομιάς

με το που αντίκρισε τη θάλασσα.

Να ηρεμήσει. Να χαλαρώσει. Αυτό χρειαζόταν.

Ξαφνικά τα κύματα περικύκλωσαν το βραχάκι της και την έβρεξαν. Κατάλαβε πως ήταν καιρός να φύγει.

Σήκωσε το μακρύ της φόρεμα μέχρι τη γάμπα

και όταν έφτασε στο τέλος της σκάλας,

έριξε μια τελευταία ευχαριστήρια ματιά πίσω της.

Μπήκε στο αυτοκίνητο και αφού έβαλε ένα ταξιδιάρικο τραγούδι να παίζει, πήρε το δρόμο της επιστροφής.

Ήρεμη και γαλήνια όπως η θάλασσα που άφησε πίσω της.