ΜΟΝΗ

Μόνη. Τόσο έντονα μόνη. Καθόταν στο μεζεδοπωλείο με την παρέα της αλλά ένοιωθε μόνη. Τα καραφάκια ούζο έδιναν και έπαιρναν και αυτή είχε χαθεί σε μια γλυκιά ζάλη ποτού και τσιγάρου. Κάπου μακριά άκουγε τις συζητήσεις τους. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν. Δε την ενδιέφερε. Για ακόμα μια φορά είχε χαθεί στις σκέψεις της. Είχε βρεθεί πρωτύτερα στη δύσκολη θέση να περιγράψει το καλοκαίρι της. Δεν ήταν δύσκολη η περιγραφή. Δεν είχε κανένα πρόβλημα ως προς αυτό. Άλλωστε τα άτομα απέναντι της ήταν οι φίλες της. Είχε μοιραστεί όλη της τη ζωή μαζί τους κι ας γνωρίζονταν μόνο δύο χρόνια. Το δύσκολο ήταν να φέρει στο μυαλό της εκείνον το μήνα που της στοίχισε τόσα πολλά. Δεν προέβει σε περιγραφές. Δεν το άντεχε.Ήξερε πως δεν το είχε ξεπεράσει. Ήξερε πως ίσως ποτέ δεν κατάφερνε να το ξεπεράσει. Κι ας περνούσε τόσο όμορφα από εκεί και πέρα. Είχαν κλονιστεί τόσα πολλά... η εμπιστοσύνη της απέναντί του, η ανοχή της, τα αισθήματά της, η αυτοπεποίθηση της... Δεν έτρεφε αυταπάτες. Γνώριζε πως για πρώτη φορά είχε φερθεί αδύναμα. Πώς μπόρεσε ούτε αυτή το ήξερε. Μετά την πρώτη της αγάπη είχε ορκιστεί στον εαυτό της πως δε θα ξαναγίνει χάλια για κανέναν. Και να που αθέτησε το λόγο της. Τον αγαπούσε. Ποτέ δεν αμφέβαλε γι αυτό. Όμως δεν της άξιζε ό,τι πέρασε. Τόση ανωριμότητα... Αυτά που άκουγε και σιχαινόταν, τα έκανε η ίδια. Πόσο μίσησε τον εαυτό της... Θα της έπαιρνε καιρό να ξεχάσει. Άλλωστε ποτέ δε της ήταν εύκολο να ξεχνά. Προσωρινά ναι, μπορεί. Έτρωγε όμως φλασιές και στενοχωριόταν για πράγματα που την είχαν πικράνει καιρό πριν. Ευτυχώς γινόταν πιο συχνά το αντίθετο. δηλαδή να θυμάται όμορφα πράγματα του παρελθόντος και να μένει με το χαζό χαμόγελο της νοσταλγίας. Τις σκέψεις της διέκοψε κάποιος απ' την παρέα που για πολλοστή φορά ρώταγε αν ήταν καλά. Αυτό για τις μάσκες θα το σκεφτόταν άλλη φορά. Προς το παρόν φόρεσε τη δική της και απάντησε "ναι όλα τέλεια. κάπου αφαιρέθηκα". Δν το σχολίασε κανείς. Ήξεραν πως ήθελε τον χρόνο της.