Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ 99

Ζούσε κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ένας βασιλιάς πολύ θλιμμένος που είχε έναν υπηρέτη χαρούμενο και αισιόδοξο.
Κάθε πρωί ξυπνούσε τον βασιλιά πηγαίνοντας του το πρόγευμα, τραγουδούσε χαρούμενα στιχάκια, του έκανε αστείους μορφασμούς. Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο, αλλά και όλη του η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη.
Κάποια μέρα ο βασιλιάς δεν άντεξε και τον ρώτησε:
-Ποιό είναι το μυστικό σου;
-Ποιό μυστικό Μεγαλειότατε;
-Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Ποιό είναι το μυστικό της χαράς σου. Λέγε γρήγορα.
-Μα. δεν υπάρχει μυστικό Μεγαλειότατε.
-Πως τολμάς να λες ψέματα σ΄ εμένα. Έχω κόψει κεφάλια για πολύ μικρότερες προσβολές, από ένα ψέμα.
-Πιστέψτε με Μεγαλειότατε, σας παρακαλώ, δεν σας κρύβω τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα μυστικό.
-Και πως τα καταφέρνεις βρε ανόητε και είσαι όλη την μέρα τόσο κεφάτος; Σε έχω παρακολουθήσει, σε βλέπω. Όλο χαχαχού και αστεία είσαι.
-Μα Μεγαλειότατε, η ζωή ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί μου. Η Λαμπροσύνη σας με τιμά και με έχει στην υπηρεσία της. Με την γυναίκα μου και τα παιδιά μου μένουμε σ ΄ένα ωραίο σπίτι που μας παραχώρησε το παλάτι. Μας προσφέρετε ρούχα και τροφή για όλους μας, δωρεάν εκπαίδευση στα παιδιά μου, επί πλέον δε, η Μεγαλειότητα σας μου πληρώνει και ένα μικρό μηνιαίο επίδομα, που ικανοποιεί τις μικροεπιθυμίες μας. Πως να μην είμαι ευτυχισμένος;
-Άκου, ηλίθιες δικαιολογίες έχω χορτάσει από τους συμβούλους μου. Αν δεν μου πεις το μυστικό της χαράς σου, η υπομονή μου θα εξαντληθεί και μαζί της και το κεφάλι στους ώμους σου. Είναι αδύνατον να είναι κάποιος ευτυχισμένος με αυτά που μου παρέθεσες.
-Μα Βασιλιά μου σας παρακαλώ πιστέψτε με. Δεν σας κρύβω κάτι. Πως θα μπορούσα άλλωστε. Δεν υπάρχει μυστικό.
-Χάσου από μπροστά μου ηλίθιε, πριν φωνάξω το δήμιο. Γελοίε. Καραγκιόζη.
Ο υπηρέτης χαμογέλασε, έκανε μια βαθειά υπόκλιση, και βγήκε από το δωμάτιο. Τον βασιλιά όμως, δεν τον χωρούσε ο τόπος. Του φαινόταν τόσο παράλογο ο βαλές του να είναι τόσο ευτυχισμένος, ζώντας σε δανεικό σπίτι, τρώγοντας από τα περισσεύματα των αυλικών, φορώντας ρούχα από δεύτερο χέρι. Αφού κατάφερε κάπως να ηρεμήσει, φώναξε τον πιο σοφό σύμβουλό του και του διηγήθηκε την συζήτηση και την απορία του.
-Πες μου γέροντα, γιατί ο άνθρωπος αυτός είναι ευτυχισμένος;
-Α, Μεγαλειότατε, επειδή προφανώς βρίσκεται έξω από τον κύκλο.
-Έξω από που;
-Μα από τον κύκλο.
-Γι αυτό είναι ευτυχισμένος;
-Όχι μεγαλειότατε, γι αυτό δεν είναι δυστυχισμένος.
-Δεν καταλαβαίνω γέροντα. Δηλαδή όποιος είναι στον κύκλο είναι δυστυχής; Εγώ είμαι δυστυχής διότι είμαι μέσα στον κύκλο;
-Ακριβώς βασιλιά μου.
-Και πως βγήκε;
-Δεν μπήκε ποτέ.
-Βάλθηκες να με τρελάνεις κι εσύ γέροντα. Τι στην οργή κύκλος είναι αυτός και γιατί μας προκαλεί θλίψη;
-Είναι ο κύκλος του ενενήντα εννέα.
-Και πως λειτουργεί αυτός ο διαολόκυκλος;
-Μεγαλειότατε είναι δύσκολο να σας τον εξηγήσω με λόγια, μπορώ όμως να σας τον δείξω στην πράξη.
-Δηλαδή τι θα κάνεις;
-Αν μου επιτρέψετε θα βάλω τον υπηρέτη σας στον κύκλο.
-Πως δηλαδή, θα τον σπρώξεις; είπε ο βασιλιάς κοροϊδευτικά.
-Δεν θα χρειαστεί βασιλιά μου. Αν βρει την ευκαιρία θα μπει μόνος του.
-Και καλά, όταν μπει δεν θα δει ότι αυτό τον έκανε δυστυχισμένο, ώστε να βγει κατ΄ευθείαν;
-Θα το αντιληφθεί, αλλά δεν θα θέλει να φύγει.
-Δηλαδή μου λες ότι θα καταλάβει πως αν μπει στον κύκλο θα δυστυχήσει, αλλά παρ΄όλα αυτά θα μπει οικιοθελώς και δεν πρόκειται να ξαναβγεί;
-Ακριβώς Μεγαλειότατε. Κανένας δεν θέλει να βγει από τον κύκλο του ενενήντα εννέα. Όσο και αν τον κάνει δυστυχισμένο. Θα μάθεις λοιπόν πως λειτουργεί ο κύκλος, αλλά εσύ θα χάσεις έναν εξαίρετο υπηρέτη και το παλάτι έναν χαρούμενο άνθρωπο.
-Δεν με νοιάζει. Τι πρέπει να κάνουμε; Πότε ξεκινάμε;
-Σήμερα το βράδυ βασιλιά μου. Θα περάσω να σε πάρω . Θα έχεις ετοιμάσει ένα σακί με ενενηνταεννέα φλουριά. Ούτε ένα περισσότερο, ούτε ένα λιγότερο.
Πράγματι, την νύχτα ο σοφός πέρασε να πάρει τον βασιλιά. Πήγαν μαζί στο σπιτάκι του υπηρέτη, στην άκρη της αυλής του παλατιού, κρύφτηκαν και περίμεναν να ξημερώσει. Μόλις αχνοφέγγισε και άναψε στο δωμάτιο ένα κερί, ο σοφός έβαλε στο σακούλι ένα μήνυμα που έλεγε:
Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΣΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟΝ. ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΩΣ ΤΟΝ ΒΡΗΚΕΣ.
Έδεσε το σακί στην πόρτα του υπηρέτη, χτύπησε δύο φορές και έτρεξε να ξανακρυφτεί. Όταν υπηρέτης βγήκε ξαφνιασμένος, ο βασιλιάς παρακολουθούσε πίσω από έναν θάμνο. Τον είδε να διαβάζει το μήνυμα και να ανοίγει το πουγκί. Είδε την έκπληξη στο πρόσωπό του, το αρχικό φόβο, την καχύποπτη, ερευνητική ματιά μήπως ήταν κανένας τριγύρω. Τον είδε να σφίγγει το πουγκί στην αγκαλιά του, να ανοίγει το πουκάμισο και να το βάζει στο στήθος του, να χώνεται γρήγορα σπίτι του. Μόλις άκουσαν την κλειδαριά να διπλοαμπαρώνει, ο βασιλιάς με τον σοφό πλησίασαν στο παράθυρο για να κατακοπεύσουν.
Ο υπηρέτης είχε ρίξει στο πάτωμα τα πιατικά που ήσαν στο τραπέζι, αφήνοντας μόνο το κερί. Καθισμένος σε μια καρέκλα άδειαζε το περιεχόμενο.Τα μάτια ήταν γουρλωμένα, κόντευαν να βγουν έξω από τις κόγχες. ΄Ηταν φανερό δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Ενα βουνό από χρυσά φλουριά. ΄Ενας θησαυρός. ΄Ολος δικός του. Αυτός που δεν είχε ποτέ ως τώρα στην ζωή ακουμπήσει έστω ένα χρυσό φλουρί, τώρα είχε ένα μικρό βουνό από αυτά. Δικά του. ΄Αρχισε να τα χαζεύει και να τα κάνει στοίβες. Τα κοίταζε πως άστραφταν στο φως του κεριού και χαζογελούσε. Τα συγκέντρωνε, τα σκόρπιζε για να ακούει το κουδούνισμα τους. Και όλο χαμογελούσε.
Παίζοντας άρχισε να τοποθετεί σε στοίβες των δέκα. Μια δεκάδα, δύο δεκάδες, τρείς, τέσσερις, πέντε, έξι. Ταυτόχρονα έκανε και το άθροισμα. Πενήντα, εξήντα, εβδομήντα, ογδόντα, ενενήντα, εκατ. που είναι το τελευταίο? Ξαναμετρά μία μία τις στοίβες να βρει το λάθος, τίποτα. Τα στήνει σε κολώνες, την μία δίπλα στην άλλη, μήπως κάποια προεξέχει. Τίποτα. Η τελευταία κολώνα ελλειμματική. Μόνο εννέα φλουριά. Κοιτάζει ερευνητικά το τραπέζι, σηκώνει το κερί, γυρίζει το μέσα έξω στο σακούλι. Τίποτα, Γονατίζει και αρχίζει να ψάχνει στο πάτωμα. Δεν μπορεί τα φλουριά ΕΠΡΕΠΕ να είναι εκατό.
-Δεν είναι δυνατόν, μονολογούσε όσο έψαχνε. Κάπου πρέπει να μου έπεσε, κάπου πρέπει να είναι. Με λήστεψαν! Αλήτες! Κερατάδες! Με κλέψανε!
Γονατισμένος κοιτούσε πάνω στο τραπέζι, έβλεπε τις κολώνες με τα φλουριά και αισθανόταν πως κάτι του είχε διαφύγει. Δεν μπορεί, κάπου έκανε λάθος. Αδύνατον η μία κολώνα να είναι κουτσή. Αλλά το φλουρί που έλειπε, πουθενά.
Τελικά σαν να το πήρε απόφαση. Ενενήντα εννέα φλουριά, είναι πολλά λεφτά. συλλογίστηκε. Μπορώ να ζήσω την υπόλοιπη ζωή σαν άρχοντας. συνέχισε. Αλλά δεν είναι στρογγυλός αριθμός, ρε γαμώτο. Το εκατό, μάλιστα, είναι στρογγυλός αριθμός. Τώρα μου λείπει ένα.
Ο βασιλιάς και ο σοφός σύμβουλος κοιτούσαν από το παράθυρο. Το πρόσωπο του υπηρέτη δεν ήταν το ίδιο. Ήταν σκεπτικός, σκυθρωπός με χείλη στενά, τραβηγμένα. Με μάτια μισόκλειστα έξυνε το κεφάλι του. Κάτι σκεπτόταν. Μάζεψε τα φλουριά στο σακούλι και κοιτάζοντας καχύποπτα ολόγυρα, το έκρυψε προσεκτικά, όσο πιο αθόρυβα μπορούσε πίσω από ένα σωρό καυσόξυλα. ΄Υστερα πήρε χαρτί και μολύβι και κάθισε να κάνει λογαριασμούς.
Πόσο καιρό πρέπει να κάνω οικονομίες, ώστε να αποκτήσω και το εκατοστό φλουρί; Ο υπηρέτης μιλούσε μόνος, παραμιλούσε ασυναίσθητα. Θα βρω και δεύτερη δουλειά, θα δουλέψω σκληρά για ένα διάστημα, μέχρι να το κερδίσω. Μετά όμως μεγάλε. άραγμα. Ναι, με εκατό φλουριά, μπορεί ένας άνθρωπος να μην δουλεύει. Μπορεί να ζει δίχως σκοτούρες. Είσαι πλούσιος! Είσαι άρχοντας! Δεν υπάρχει λόγος να δουλεύεις. αγόρι μου!
Τελείωσε τους υπολογισμούς του. Αν δούλευε σκληρά κι έβαζε στην άκρη όλο το μηνιάτικο του και ότι έξτρα χρήματα έπαιρνε, σε πέντε το πολύ έξι χρόνια θα μπορούσε να αγοράσει ένα χρυσό φλουρί.
-Έξι χρόνια είναι πάρα πολλά, μονολόγησε. Θα μπορούσα όμως να βάλω και την γυναίκα μου να δουλέψει. Κάποια δουλειά θα βρει να κάνει στην πολιτεία. Θα μπορούσε να καθαρίζει σπίτια. Αλλά κι εγώ, πέντε η ώρα τελειώνω από το παλάτι. Μπορώ να κάνω το βοηθό σε κανένα μάστορα, δύο τρεις ώρες μέχρι να νυχτώσει.
Ξαναπιάνει το μολύβι και αρχίζει πάλι τους υπολογισμούς. Με την έξτρα δουλειά τη δική του και την συνεισφορά της γυναίκας του θα μάζευε τα χρήματα για το φλουρί σε τρία χρόνια. Εξακολουθούσε να είναι πολύς, πολύς καιρός.
Ισως θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάποιες οικονομίες. Να πουλήσουμε ας πούμε λίγο από το φαγητό. ΄Ετσι κι αλλιώς το πολύ φαί, κακό κάνει.΄ Ασε που μια και είναι τζάμπα, τό΄χουμε παρακάνει. Και τα χειμωνιάτικα παπούτσια. Τι χρειάζονται; Μπαίνει η ΄Ανοιξη. ΄Ερχονται ζέστες. Και τα επανωφόρια μπορώ να το πουλήσω. Να πουλήσω. Να πουλήσω .Πρέπει να γίνουν θυσίες. Αλλωστε θα πιάσουν τόπο. Σε δυό χρονάκια το πολύ θα αγοράσουμε το φλουρί που μας λείπει και μετά .ποιός μας πιάνει μετά. Θα είμαστε πλούσιοι. Ότι μας γυαλίζει θα το αγοράζουμε. Αυτό είναι. Δύο χρόνια στο τούνελ και μετά.
Ο βασιλιάς και ο σύμβουλος γύρισαν στο παλάτι. Ο υπηρέτης είχε μπει στον κύκλο του ενενήντα εννέα.
Τους μήνες που ακολούθησαν, ο υπηρέτης έβαλε σε εφαρμογή τα σχέδια που είχε αποφασίσει εκείνο το πρωινό. Δούλευε πολύ, κουραζόταν, κακοκοιμόταν, αλλά επέμενε στην απόφασή του. Ένα πρωινό, μπήκε με το πρωινό στο δωμάτιο του βασιλιά, αργός, κακόκεφος, αμίλητος, όπως συνήθιζε τελευταία.
-Μα καλά, τί έπαθες εσύ, ρωτά τάχα ανήξερος ο βασιλιάς.
-Μια χαρά είμαι Μεγαλειότατε. Θέλετε τίποτε άλλο;
-Μέρες έχω να σ΄ακούσω να τραγουδάς. Σου συμβαίνει κάτι;
-Αν δεν κάνω λάθος, η δουλειά μου είναι σας σερβίρω και να σας βοηθώ να ντυθείτε. Δεν κάνω τη δουλειά μου? Την κάνω και μάλιστα άψογα, συνέχισε. Δεν με προσλάβατε για γελωτοποιό ούτε για τραγουδιστή.
Μετά από μερικούς μήνες, ο βασιλιάς έδιωξε τον υπηρέτη από το παλάτι. Δεν είναι ευχάριστο να περιβάλλεσαι από κακόκεφους, μουρτζούφληδες υπαλλήλους."

Ο ασπρομάλλης ψυχαναλυτής έκανε μια παύση και κοίταξε προσεκτικά τον ασθενή του. Προσπάθησε να διαβάσει τα συναισθήματα από την ιστορία στο πρόσωπό του. Ανακάθισε στην πολυθρόνα του, πήρε το ποτήρι δίπλα του και ρούφηξε μια μεγάλη γουλιά σάκε. Καθάρισε την φωνή του και συνέχισε:
Βλέπεις Ντεμιάν, εσύ, εγώ και όλοι μας έχουμε εκπαιδευθεί σ΄ αυτήν την ηλίθια ιδεολογία. Πάντοτε κάτι μας λείπει για να νιώσουμε ικανοποιημένοι, και δυστυχώς μόνο αν είσαι ικανοποιημένος μπορείς να απολαύσεις όσα έχεις. Γι αυτό, μάθαμε πως τάχα η ευτυχία θα έλθει όταν ολοκληρώσουμε αυτό που μας λείπει. Και επειδή πάντα κάτι λείπει, ξαναγυρίζουμε στην αρχή και δεν απολαμβάνουμε ποτέ την ζωή.
Τι θα συνέβαινε όμως, αν η φώτιση ερχόταν στις ζωές μας και αντιλαμβανόμαστε, έτσι ξαφνικά, ότι τα ενενήντα εννιά φλουριά μας είναι το 100% του θησαυρού;
ότι δεν μας λείπει τίποτα, κανένας δεν μας έκλεψε τίποτα, το εκατό δεν είναι καθόλου πιο στρογγυλός αριθμός από το ενενήντα εννιά;
ότι αυτό, είναι μόνο μια παγίδα, ένα καρότο που έβαλαν μπροστά μας, για να είμαστε βλάκες, για να σέρνουμε το κάρο, κουρασμένοι, κακόκεφοι, δυστυχείς και συμβιβασμένοι;
Μια παγίδα για να μην σταματήσουμε ποτέ να σπρώχνουμε και να μείνουν όλα όπως έχουν. Αιωνίως τα ίδια. Πόσα θα άλλαζαν αν μπορούσαμε να απολαύσουμε τους θησαυρούς μας, έτσι ακριβώς όπως είναι. Έτσι ακριβώς όπως τους κατέχουμε.
Προσοχή όμως Ντεμιάν. Το να παραδεχτείς ότι το ενενηνταεννιά είναι ο θησαυρός, δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψεις τους στόχους σου. Δεν σημαίνει άραγμα, συμβιβασμός με οτιδήποτε. Γιατί άλλο το να παραδέχεσαι, κι άλλο το να συμβιβάζεσαι. Αυτό όμως, είναι σε άλλο παραμύθι.

Πηγή: Χόρχε Μπουκάι «Να σου πω μια Ιστορία»

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Το ημερολόγιο μου αυτή τη στιγμή λέει 20 Δεκεμβρίου. Η ώρα είναι 7.43. Μετά από μια μέρα με βόλτα στο Σύνταγμα και αγορά δώρων για αγαπημένα πρόσωπα, διαπίστωσα ότι σε 5 μέρες έχουμε Χριστούγεννα κι εγώ ακόμα δεν έχω μπει σε χριστουγεννιάτικη διάθεση. Γενικά αυτή η χρονιά αν και πίστευα πως θα είναι η καλύτερη των φοιτητικών μου χρόνων επειδή είναι η τελευταία μου, έχει αρχίσει τελείως στραβά. Δεν κάνω τίποτα άλλο στη ζωή μου 3 μήνες τώρα πέρα από πρακτική, εργασίες και διάβασμα. Έχω πήξει. Έχω 1 μήνα να γράψω στο μπλογκ ενώ είχα υποσχεθεί πως θα γράφω πιο συχνά. Πραγματικά δεν προλαβαίνω. Διανύω τη χειρότερη περίοδο της ζωής μου. Οκ η σχολή μου είναι κάτι που αγαπώ, πτυχιακή ήταν δική μου επιλογή να πάρω, αλλά πέρα απ' αυτό τίποτα άλλο? Δεν είναι δυνατόν... Έχω σαπίσει τελείως. Οι φορές που έχω ξενυχτίσει διασκεδάζοντας φέτος είναι μετρημένες στα δάχτυλα (του ενός χεριού) όπως και επίσης και οι φορές που βγήκα και το χάρηκα γιατί δεν είχα τίποτα να με αγχώνει και να με απασχολεί. Σκέψου ότι πήγα στο μέγαρο μουσικής χθες και αποκοιμήθηκα (για δευτερόλεπτα) 2 φορές! ε δεν είναι ζωή αυτή! Απ' την άλλη τρέχω τόσο πολύ να προλάβω τις υποχρεώσεις μου που βρίσκομαι εκτός τόπου και χρόνου. Δε θυμάμαι σημαντικά γενέθλια, γιορτάζω τη γιορτή μου κάνοντας εργασία πρακτικής, χτυπάω παντού γιατί απ' την κούραση είμαι αφηρημένη και τέλος παρεξηγούμαι, παρεξηγώ και κατ' επέκταση τσακώνομαι πολύ εύκολα. Το σπίτι μου είναι αχούρι και δεν βρίσκω χρόνο να το τακτοποιήσω, έχω παραμελήσει τον εαυτό μου γιατί ούτε να ξεκουραστώ δεν προλαβαίνω και διακοπές θα κάνω 5 μέρες λιγότερο γιατί πρέπει να γυρίσω για εργασία. Κοινώς, ΑΡΧΙΔΙΑ. Αυτό όμως που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση πέρα απ' τα δικά μου τρεχάματα, είναι ότι δεν έχω δει ούτε έναν άνθρωπο που να πω ότι βρίσκεται σε χριστουγεννιάτικη διάθεση. Ούτε καν τα παιδιά. Όλοι γύρω μου μου φαίνονται ανέκφραστοι. Και που πήγα στα μαγαζιά σήμερα δεν αντίκρισα ανθρώπους που χαίρονταν επειδή ψώνιζαν για άτομα που αγαπούν και με το δώρο τους θα τους δώσουν χαρά, αλλά ανθρώπους που την ίδια ώρα που κατανάλωναν το μετάνιωναν γιατί έβλεπαν να λιγοστεύουν τα χρήματα στο πορτοφόλι. Δηλαδή μου δόθηκε η εντύπωση πως ψώνιζαν επειδή έπρεπε και όχι επειδή το ήθελαν. Λες και υπάρχει κάποιος νόμος που να λέει πως αν δεν κάνεις δώρα (και μάλιστα ακριβά), οι άλλοι θα σ' αγαπούν λιγότερο. Πάντα θεωρούσα πως είναι η πράξη που μετράει. Στην τελική αν δεν έχεις χρήματα για να πάρεις δώρα μπορείς να φτιάξεις κάτι με πολύ απλά υλικά το οποίο θα είναι πολύ πιο φθηνό και θα αξίζει πολύ περισσότερο γιατί είναι δικό σου και το γεγονός ότι σπατάλησες το χρόνο σου για να φτιάξεις κάτι σε κάποιον σημαίνει πως τον αγαπάς, εκτιμάς κλπ. Επιπλέον ούτε ο φετινός στολισμός της Αθήνας έχει καταφέρει να μας βάλει σε χριστουγεννιάτικη διάθεση. Το στόλισμα της πλατείας Συντάγματος, οκ, μπράβο για την ανακύκλωση, συγχαρητήρια που τη στόλισαν σχολεία αλλά κατά τη δική μου άποψη και πολλών άλλων, είναι τελείως κιτς. Εννοώ, 3 χρόνια τώρα, ανυπομονούσα να έρθουν τα Χριστούγεννα και να πάω Σύνταγμα να δω το δέντρο, να δω τα μαγαζάκια με τα ξωτικά, τον Άγιο Βασίλη με το πόνυ του, τις τσιγγάνες με τα μπαλόνια, τους ανθρώπους να χαμογελούν... Φέτος μέχρι και οι τσιγγάνες καμία φαντασία στα μπαλόνια τους. 2 πέτυχα μπροστά μου σήμερα και είχαν κάτι μπαλόνια άθλια. Μες το ματ πλαστικό και την άθλια ζωγραφιά. Δηλαδή αν ο δημιουργός του Μπομπ (σφουγγαρακι) έβλεπε το μπαλόνι του Μπομπ θα τους έκανε μίμηση για προσβολή του ονόματος του! Τέλος, ήταν πολύ ψεύτικη εικόνα αυτή της Ερμού. Δηλαδή, όλοι με σακούλες αγορών, όλα καθαρά, τα πολυκαταστήματα με τόνους ρούχων που δε θα αγοραστούν ποτέ όλα και στο δίπλα στενό η πραγματικότητα. Άστεγοι που ζητιάνευαν, που κοιμούνταν σε κούτες για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι ζεσταίνονται λίγο, άλλοι που έψαχναν στα σκουπίδια για ένα εισιτήριο, άνθρωποι με κατεβασμένο κεφάλι, ανέκφραστοι... Δεν ξέρω.. απ' τη μια χαίρομαι που κάνω κάποια πράγματα που απαιτούν τη σπατάλη χρημάτων (πχ να πάω για καφέ, στο θέατρο, σινεμά, να ψωνίσω για τα Χριστούγεννα) αλλά απ' την άλλη κάθε φορά που κρατάω σακούλα από ψώνια (και έχει ελαττωθεί υπερβολικά αυτή η φορά σε σχέση με προηγούμενες χρονιές) ή που ντύνομαι όμορφα για να πάω κάπου, νιώθω πολύ αμήχανα όταν διασταυρώνομαι με αυτούς τους ανθρώπους. Σαν να έχω κάνει κάτι κακό. Μετανιώνω που έχω τόσα ρούχα και παπούτσια, μετανιώνω που έχω χρήματα για να περνάω καλά... Αλλά μετά σκέφτομαι εγωιστικά ίσως ότι δε γίνεται επειδή κάποιοι για τους χ λόγους δε μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς να συμπάσχω κι εγώ μαζί τους ενώ ακόμα έχω τη δυνατότητα να ζήσω λίγο πιο αξιοπρεπώς και κάπως παρηγορούμαι. Αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν, μέχρι στιγμής προβλέπονται τα χειρότερα της μέχρι τώρα ζωής μου. Και ξέρω τι είναι αυτό που λείπει. Το παραμύθι. Ένα παραμύθι που κάποιες φορές, όσο κι αν έχεις όλη την καλή διάθεση να το ζήσεις, η θλιβερή πραγματικότητα το καπελώνει και δε σε αφήνει να το σκεφτείς και να προλάβεις να το ζήσεις. 


Πολλές μπερδεμένες σκέψεις και σήμερα... Είναι το διάστημα που πέρασε απ' την προηγούμενη ανάρτηση... Το κλείνω λοιπόν ώστε να μην περιπλέξω ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Άλλωστε έχω πάλι διάβασμα.. Χριστουγεννιάτικο πνεύμα και βλακείες σου λέει μετά... ( το παραμύθι που λέγαμε ότι κάποιες φορές δε μπορείς να ζήσεις?)

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

Είναι τόσο περίεργο το πως μπορεί να αλλάξει η γνώμη σου για έναν άνθρωπο απ' τη μια μέρα στην άλλη... Είναι τόσο εύκολο να "πέσει" στα μάτια σου κάποιος που τον είχες ψηλά όσο εύκολο είναι να "ανέβει" κάποιος που τον είχες χαμηλά. Αυτά τα δύο απέχουν μεταξύ τους μια λάθος ή μια σωστή κίνηση. Αυτό που με απασχολεί όμως και στις δύο περιπτώσεις είναι κατά πόσο αυτή η μία κίνηση πρέπει να θεωρηθεί καθοριστική για να αλλάξει η γνώμη σου για αυτόν τον άνθρωπο. Με το δίκιο σου θα μου πεις πως εξαρτάται απ' τη σημαντικότητα αυτής της κίνησης. Πες λοιπόν πως αυτή η κίνηση ήταν πολύ σημαντική για να αναθεωρήσεις γιατί αντιτίθεται στις δικές σου αρχές. Αλλά αναρωτιέμαι: μήπως πρέπει να εξετάσει κανείς τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η συγκεκριμένη κίνηση και μετά να βγάλει συμπεράσματα? Πιστεύω πως ναι. Αλλά και πάλι: αν η κίνηση είναι λανθασμένη για σένα αλλά ο άλλος τη θεωρεί απόλυτα λογική και δε βρίσκει κάποιο παράπτωμα στην όλη φάση? τότε τι? Προφανώς το συζητάς. Αλλά αν και πάλι δεν μπορείς να καταλάβεις τη λογική του άλλου και συνεχίζεις να θεωρείς σημαντικό κάτι που ο άλλος θεωρεί ασήμαντο? Μήπως τελικά το λογικό/άλογο,  σωστό/λάθος, σημαντικό/ασήμαντο κλπ είναι έννοιες σχετικές και εξαρτάται απ' τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά πως θα ερμηνεύσει το κάθε τι? Μάλλον ναι. Αλλά κι αυτό σχετικό είναι. 

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ

Πάει κι αυτό... Πότε πήγαμε πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο πότε πέρασαν τρεις εβδομάδες και φτάσαμε στην τελευταία μέρα, δεν το κατάλαβα. Ούτε αν στενοχωριέμαι ή χαίρομαι που τελείωσε η πρακτική ξέρω. Απ' τη μια 3 εβδομάδες δεν έκανα σχεδόν τίποτα άλλο εκτός απ' το να ασχολούμαι με τις δραστηριότητες του νηπιαγωγείου και να ξεκουράζομαι οπότε κάπου μπούχτησα και θέλησα να τελειώσει όλο αυτό για να διασκεδάσω λίγο. Απ' την άλλη αυτά τα παιδάκια είχαν γίνει η καθημερινότητα μου. Μια καθημερινότητα που μου άρεσε πολύ και δεν θέλω να σταματήσει. Αν πιστεύω πως πήγε καλά η πρακτική? όχι δεν το πιστεύω. Θεωρώ πως μπορούσα να είμαι πολύ καλύτερη. Αλλά εντάξει. Πειραματιζόμαστε ακόμα και μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε. Το θέμα όμως είναι πως όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους, πόσο μάλλον με παιδιά, δεν ξέρω κατά πόσο επιτρέπεται να κάνεις λάθη. Εννοώ δεν ξέρω κατά πόσο τα λάθη σου έχουν αρνητικό αντίκτυπο. Δηλαδή η πιθανότητα ένα λάθος σου να σημαδέψει αρνητικά κάποιο παιδί για όλη την υπόλοιπη ζωή του με φρικάρει. Και βρίσκω τον εαυτό μου να αιωρείται μεταξύ θεωριών οι οποίες πιστεύω πως δεν είναι και τόσο εύκολα εφαρμόσιμες στην τάξη όταν έχεις 25 διαφορετικά παιδιά απέναντι σου, και πράξεων που για τον ίδιο λόγο έρχονται αντιμέτωπες με αυτές τις θεωρίες. Δεν ξέρω... ίσως το γεγονός πως ξαφνικά μπαίνουν σε μια τάξη 5 άτομα 20 χρονών που απ' τη μια μέρα στην άλλη γίνονται "κυρίες" αποσυντονίζει τα παιδιά και επιπρόσθετα τα κάνει να βρίσκονται σε μια σύγχυση για το ποια απ' όλες θα πρέπει να υπακούσουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κι εμείς να κάνουμε τις τρελές και να γκαρίζουμε για να επιβάλλουμε την τάξη. Αλλά και πάλι. Και 1 να ήταν η κυρία τους, όταν 25 παιδιά μιλάνε ταυτόχρονα, η φωνή αυτής της μίας δεν μπορεί να ακουστεί σε φυσιολογικό τόνο. Αναγκάζεσαι να φωνάξεις. Δεν πιστεύω πως το θες... άλλωστε στη δική μου περίπτωση, το αποτέλεσμα ήταν να πάθω μια ελαφριά φαρυγγίτιδα. Ή μας λένε να δίνουμε τον λόγο σε όλα τα παιδιά. Αν κάποια παιδιά σηκώνουν συνέχεια το χέρι και λένε ό,τι πιο άκυρο βρουν με αποτέλεσμα να σου χαλάνε την κουβέντα και κάποια άλλα κομπλάρουν τόσο πολύ που τους κόβεται η λαλιά και μέχρι να καταφέρουν να απαντήσουν έχουν κάνει το χαμό τα υπόλοιπα πώς θα δώσεις το λόγο σε όλους? με 25 παιδιά απλά δε γίνεται. Έχω καταλήξει ότι πολλά απ' αυτά που μας λένε στη σχολή είναι ανεφάρμοστα. Απλά δε γίνεται με τέτοιον αριθμό παιδιών. Ή καλύτερα όχι ανεφάρμοστα, ιδανικά. Είναι θεωρίες που απευθύνονται σε μια ιδανική τάξη η οποία ευτυχώς κατά την άποψη μου δεν γίνεται να υπάρξει εύκολα. Ευτυχώς γιατί πιστεύω πως μέσα από την ανομοιογένεια βγαίνουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα και κατακτάει κανείς ευρύτερες γνώσεις βιωματικά. Ελπίζω όταν και αν έχω τη δική μου τάξη, να είμαι πιο ευχαριστημένη απ' τον εαυτό μου. Μέχρι τότε όμως, καλό βράδυ.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ

Αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το καταλάβω. Έχω ένα σωρό πράγματα στο μυαλό μου να δημοσιεύσω, και πάντα όταν φτάνει η στιγμή να μπω στο blog για να διατυπώσω τις σκέψεις μου, έχει προκύψει ένα καινούργιο θέμα που με εκφράζει περισσότερο τη δεδομένη στιγμή και τελικά δημοσιεύω αυτό βάζοντας τα υπόλοιπα σχέδια πίσω στο συρτάρι τους. Που θα πάει αυτή η κατάσταση? Η μόνη λύση είναι να δημοσιεύω πιο συχνά αλλά δυστυχώς μέχρι τέλη του μήνα αυτό είναι αδύνατο λόγο των ακαδημαϊκών μου υποχρεώσεων (κοινώς λόγο πρακτικής). Το πρόβλημα είναι ότι τελικά ξεχνάω αυτά που βάζω στο συρτάρι και δεν τα δημοσιεύω ποτέ! Τεσπα. Ας ελπίσουμε πως από Δεκέμβρη θα είμαι πιο συνεπής στις "υποχρεώσεις" του blog. 


Χθες, μετά από μια πάαααααααρα πολύ κουραστική μέρα στο νηπιαγωγείο, έλαβα το εξής μήνυμα στο κινητό μου: "αμάν πια με την πριγκιπούπολη. θα ερημώσει εντελώς! κάνε κάτι." Προφανώς αυτός που μου το έστειλε, δεν είχε διαβάσει την προηγούμενη ανάρτηση στην οποία έλεγα πως δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο γιατί πνίγομαι με την πρακτική, ούτε την υποσημείωση ότι παρόλο που είχα ελάχιστο χρόνο στη διάθεση μου έκατσα και έγραψα καινούργια δημοσίευση. Όπως και να ' χει όμως, μου έδωσε έμπνευση για τη σημερινή δημοσίευση.


Όλοι οι άνθρωποι, πέρα απ' την καθημερινότητα μας, αρεσκόμαστε να ασχολούμαστε με πράγματα που μας ευχαριστούν. Άλλος παίζει κιθάρα, άλλος ποδόσφαιρο, άλλος βλέπει ταινίες κλπ. Κάποιες συνηθισμένες, κάποιες εξεζητημένες, είναι όλες δραστηριότητες οι οποίες μας βοηθούν να εκφραστούμε, να επικοινωνήσουμε, να διασκεδάσουμε, να εξελιχθούμε. Θεωρώ όμως, πως εάν για αυτό που κάνουμε δεν υπάρχει κάποια αποδοχή, τότε είναι δύσκολο να το συνεχίσουμε.
Ας δούμε ένα παράδειγμα. Κάποιος που αγαπάει τη ζωγραφική, του αρέσει να εκφράζεται μέσα απ' αυτή και διακοσμεί το σπίτι του με τα έργα του, περιμένει από κάποιον άλλο που ξέρει ότι είναι δικές του δημιουργίες να του πει έναν καλό ή κακό λόγο. Αν έρθει σπίτι του και περάσουν όλοι οι πίνακες απαρατήρητοι, τότε κι αυτός θα νοιώσει πως μάλλον ο τρόπος έκφρασης του δεν "μιλάει" στους άλλους. Αν επισκεφτούν και άλλα άτομα το σπίτι του ξανά και ξανά και ποτέ κανείς δεν πει ένα σχόλιο για τους πίνακες του, τότε θα τα παρατήσει. Ενώ αν έρθει κάποιος και του πει ότι ένας πίνακας του αρέσει και θα ήθελε να του φτιάξει έναν, τότε θα τον κάνει να νοιώσει πως η δουλειά του αρέσει και θα του δώσει έναν λόγο να συνεχίσει να δημιουργεί. Το ίδιο και αν αυτό που κάνει δεν φανεί ωραίο σε κάποιον. Μπαίνει στη διαδικασία να ακούσει τα επιχειρήματα του, να τα σκεφτεί και να φτιάξει κάτι ομορφότερο την επόμενη φορά. Το θέμα είναι να έχει κάποιον διαθέσιμο να ασχοληθεί με τους πίνακες του. Είτε θετικά είτε αρνητικά είναι τα σχόλια του δεν έχει σημασία. Το ότι ένας άλλος άνθρωπος ασχολείται με κάτι που αγαπά πιστεύω πως αρκεί για να συνεχίσει. Έστω κι αν έχει μόνο ένα άτομο διαθέσιμο. Όταν όμως δει πως ακόμα και αυτό το άτομο κάπου χάθηκε και δεν ασχολείται πλέον με τα έργα του, τότε κι αυτός θα πιστέψει πως πλέον η δουλειά του δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο πέρα από τον ίδιο και θα μειώσει το ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική. Σαφώς κάποιους δεν τους νοιάζει αν δεν υπάρχει ενδιαφέρον απ' τους άλλους. Δημιουργούν για την πάρτη τους. Όμως σε οτιδήποτε, η επιβράβευση των άλλων, δίνει την ώθηση να δημιουργείς πλέον όχι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για τους υπόλοιπους που ενδιαφέρονται για το έργο σου.. Γιατί αν τους αρέσει θα ρωτήσουν αν έχεις φτιάξει κάτι καινούργιο κι εσύ θα θέλεις να μοιραστείς μαζί τους τις ιδέες σου. Αν τύχει και δεν έχεις φτιάξει κάτι, θα νοιώσεις λίγο άβολα να πεις πως "όχι", γιατί θα δεις πως περιμένουν να δουν την πρόοδο σου.  Το ίδιο πιστεύω πως συμβαίνει και με όλα τα υπόλοιπα "χόμπι"¨.
Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι δεν αρκεί να κάνουμε κάτι δημιουργικό επειδή μας αρέσει και πιστεύουμε πως είμαστε καλοί σ' αυτό. Χρειαζόμαστε και το ενδιαφέρον του περίγυρου μας για να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε μαζί του. Όταν αυτό δεν υπάρχει, δυστυχώς μειώνεται και το δικό μας ενδιαφέρον ( με ό,τι αυτό συνεπάγεται). 

ΠΕΡΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

Ναι ό,τι και να πείτε έχετε δίκιο, το παραμέλησα λίγο το blog αλλά πεθαίνωωωωωω! Δεν έχω χρόνο ούτε να φάω που λέει ο λόγος και αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί για τις επόμενες 3 εβδομάδες. Πρακτική βλέπεις... τα κοκαλάκια μου στο νηπιαγωγείο θα αφήσω. Τεσπά. Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει λένε, οπότε ας μπω στο θέμα.


Το σημερινό θέμα προέκυψε από τον τίτλο μιας φωτογραφίας σε ένα site που κοιτάω τον τελευταίο καιρό (2 μήνες δηλαδή) στο οποίο διάφοροι ανεβάζουν το ντύσιμό τους. Ο τίτλος στο τέλος της ανάρτησης.


Έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους να αναρωτιούνται "ποιος είμαι". Να ψάχνουν  δηλαδή ποια είναι τα πιστεύω τους, γιατί ήρθαν στον κόσμο, ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης τους. Δεν ξέρω κανέναν που να βρήκε απάντηση. Μόνο κάποιους που έφαγαν φλασιά και κατέστρεψαν την πορεία που είχαν κάνει στη ζωή, προκειμένου να βρουν ένα λόγο ύπαρξης μέσα από πράγματα που δεν έκαναν ως τότε. Εγώ πιστεύω ότι δεν έχουμε λόγο ύπαρξης. Εννοώ, δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που καθένας από εμάς γεννήθηκε πέρα απ' την βιολογική ανάγκη δημιουργίας οικογένειας και διαιώνισης του είδους, Δε βγαίνουμε με οδηγίες χρήσης ούτε έχουμε τυποποιημένες δυνατότητες. 
Από βρέφη εξερευνούμε το περιβάλλον γύρω μας. Αργότερα, ακούμε διάφορους να μας μεταδίδουν γνώσεις γι αυτό. Όταν αρχίσουμε να έχουμε κριτική σκέψη, επεξεργαζόμαστε τις πληροφορίες που λαμβάνουμε, συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτές και αποφασίζουμε ποιες κρατάμε. Φτάνουμε λοιπόν σε μια ηλικία που διαπιστώνουμε ότι όλη αυτή η γνώση έχει κενά. Δεν καλύπτει τα πραγματικά μας ενδιαφέροντα. Το φαινόμενο γίνεται χειρότερο όταν πια ενηλικιωνόμαστε και διαπιστώνουμε ότι τελικά αυτή η γνώση μας είναι άχρηστη. Τελειώνοντας το σχολείο και αρχίζοντας να συμπεριφερόμαστε σαν ανεξάρτητα άτομα, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε ένα σωρό θεωρητικές γνώσεις τις οποίες είναι πιθανό να μη χρησιμοποιήσουμε ποτέ, και δεν ξέρουμε πράγματα για τη ζωή. Γι' αυτό λοιπόν αρχίζουμε μια διαδικασία "τυφλής" αναζήτησης. "Τυφλή" γιατί στην ουσία δεν ξέρουμε τι ψάχνουμε. Πολλοί χάνονται στο δρόμο και φτάνουν σε ένα σημείο να πουν πως τελικά δεν είναι αυτή η ζωή που ήθελαν να κάνουν. Κάποιοι άλλοι όμως, βάζουν τα πράγματα κάτω και κάνουν διερεύνηση για το τι τους ενδιαφέρει να μάθουν. Τι τους ενδιαφέρει να ζήσουν. Τι τους ενδιαφέρει να κάνουν στη ζωή τους. Και από κάπου αρχιζουν να μαζεύουν γνώσεις και εμπειρίες. Και σιγά σιγά δομούν την προσωπικότητα τους. Θεωρώ όμως, ότι για να μην αποτύχει μια τέτοια διαδικασία πρέπει να είσαι μόνος. Μόνος απ την άποψη ότι αν ακολουθήσουμε τις προτιμήσεις άλλων, είναι πολύ πιθανό να μαζέψουμε γνώσεις και εμπειρίες για πράγματα που τελικά δε μας ενδιαφέρουν και δεν αντικατοπτρίζουν το δικό μας εαυτό.
Το θέμα λοιπόν είναι ότι εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε την προσωπικότητα μας. Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο να λύσουμε σχετικά με την ύπαρξη μας. "It's all about creating yourself not finding yourself" 




ΥΓ: Βιαστική ανάρτηση αλλά ήθελα οπωσδήποτε κάτι να γράψω όσο λίγο χρόνο κι αν είχα στη διάθεση μου. 

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΟΠΩΣ ΣΤΑ ΟΡΓΙΑ?

Ανάμεσα στο πολλά που παράγουν οι πρωτόγνωρες κοινωνικές εξελίξεις είναι και κάποια πλαδαρά, άυλα σχήματα. Μια ανησυχούσα ελαφρότητα παίρνει τη θέση της ελαφρότητας χωρίς ευθύνη. Αφού όλοι ανησυχούμε, όλοι φοβόμαστε, ίσως το «όλοι» να είναι και η απάντηση. «Όλοι μαζί» για να σωθούμε. Για τραγική ειρωνεία, αυτό το σλόγκαν της σωτηρίας ήταν το διαφημιστικό μότο μιας από τις τράπεζες, την εποχή που μας καλούσε «μαζί» να χρεωθούμε, αλλά όχι και «μαζί» να κερδίσουμε. Μια άλλη εταιρεία είχε για σλόγκαν της το «θέλω». Κάπως έτσι, στην αρχή οι λέξεις και μετά η ζωή μας έπαψαν να είναι μια ουσία κι έγιναν κάτι από διαφήμιση. Τα νοήματα έγιναν σποτάκια. Όλες οι ισχυρές έννοιες έχασαν το βάρος τους για να γίνουν προθέματα μιας καμπάνιας. Μέχρι που πιστέψαμε πως ζούμε σε διαφημιστική καμπάνια. Με ευτυχισμένες νοικοκυρές να πετάνε στον αέρα κουβάδες απ’ τη χαρά τους, κομψευόμενους τριαντάρηδες να φοράνε κουστούμι για ν’ αλείψουν μια φέτα Βιτάμ κι ευτυχισμένους σύγχρονους Τζον Μπόι να τρέχουν προς το λιβάδι στο οποίο δεν υπήρχε πια μικρό σπίτι, αλλά πολυκατοικία.
Και τώρα το «όλοι μαζί» πασχίζει να ξαναγίνει κοινωνική συμφωνία. Στις ομιλίες του πρωθυπουργού μπορείς να το μετρήσεις πάνω από δέκα φορές, ενώ στα γραπτά του Μίμη Ανδρουλάκη είναι το απαραίτητο συνοδευτικό του «πατριωτισμού». Ακόμη και στα μεσημεριανά των καναλιών, το «μαζί» εχει γίνει σαν τη σιλικόνη, κρέμεται από τα χείλια των παρουσιαστριών.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιστορική απάτη από το «όλοι μαζί». Η ιστορία ποτέ δεν κινήθηκε με ατμομηχανή τους πάντες. Ναι, οι μάζες και το «μαζί» αποτέλεσαν την ιστορική οντότητα, το τρένο, αλλά ποτέ δεν κίνησαν την ιστορία, όπως μας αρέσει να πιστεύουμε. Αντιθέτως, η ιστορία κινήθηκε πάντα από τις αντιθέσεις και τις ανάγκες της. Όπως ακριβώς οι άνθρωποι.
Στην ιστορία του ελληνικού κράτους αυτό είναι ευδιάκριτο. Το 1821 δεν το έκαναν όλοι μαζί. Εκκλησία και κοτζαμπάσηδες ήταν απ’ έξω. Από το 1821 έως το 1824, στην Ελλάδα έγινε ένας αιματηρός εμφύλιος, τον οποίο κρύβουν τα σχολικά εγχειρίδια. Προκειμένου να χρηματοδοτηθεί, μάλιστα, αυτός ο εμφύλιος, πήραμε το πρώτο δάνειο ως ελληνικό κράτος, του οποίου τα αποτελέσματα βλέπουμε και σήμερα. Το 1940 την εποποιία του «έθνους» δεν την έγραψαν «όλοι». Όταν απελευθερώθηκε η Ελλάδα, πάλι δεν ήταν όλοι μαζί. Οι συνεργάτες των Γερμανών έγιναν επίσημες κυβερνήσεις και πολλοί απ’ αυτούς που τους πολέμησαν «ανθέλληνες». Τη χούντα, πάλι, δεν την πολέμησαν όλοι μαζί. Αν στην Ελλάδα υπήρχαν τόσοι αντιστασιακοί όσα τα μετάλλια που μοιράστηκαν, τότε θα ήμασταν σήμερα μια αξιοπρεπής χώρα. Και αν όλοι μαζί νοιαζόμασταν για το μέλλον μας, σήμερα θα είχαμε πραγματικά μέλλον. Άρα, μαζί δεν ήμασταν ποτέ.
Η απαίτηση για μια συσπείρωση που θα έχει όλα τα στοιχεία μιας συναισθηματικής ομογενοποίησης των πάντων, ενός πολιτικού αυγοτάραχου, που θα έλεγε και η Μαρίκα Μητσοτάκη, είναι μια οφθαλμαπάτη που θέλει να βλέπει για νερό την έρημο των ιδεών και των οραμάτων. Το «όλοι μαζί» έχει ειλικρίνεια κι ενιαίο σκοπό ίσως μόνο στα όργια. Στην κοινωνία και την πολιτική είναι γεμάτο σκοπιμότητες.
Όλοι μαζί για μια κυβέρνηση που θα κάνει ό,τι δεν έκανε ο καθένας χώρια; Όλοι μαζί, δηλαδή οι τραπεζίτες με τα θύματά τους; Αυτός που θέλει ν’ αλλάξει τα πάντα με αυτόν που δεν θέλει ν’ αλλάξει τίποτα; Τι είναι αυτό στο οποίο θα συμφωνήσουμε;
Πάρτε, για παράδειγμα, τον πατριωτισμό. Όλοι θεωρούν τον εαυτό τους αξιωματικά πατριώτη. Πόσο πατριώτης είναι αυτός που σηκώνει τη σημαία, αλλά δεν πληρώνει τον φόρο του, με το επιχείρημα έστω πως δεν πληρώνουν οι «μεγάλοι»; Πόσο πατριώτης είναι αυτός που διαμαρτύρεται πως ξεπουλιέται η ελληνική επικράτεια, όταν ο ίδιος έχει εγκαταλείψει την επικράτεια που του ανήκει: το χωράφι του;
Δεν μπορούμε να πάμε «όλοι μαζί». Μπορούμε και πρέπει ν’ ανακαλύψουμε ξανά τις συλλογικότητες. Να περάσουμε από τον ευδαιμονικό εγωκεντρισμό στην κοινωνική ευθύνη. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι να πάμε όλοι μαζί. Ίσως είναι καιρός να πορευτούμε όλοι μόνοι μας και μέσα μας, ώσπου ν’ ανακαλύψουμε με ποιους πρέπει να πάμε. Και σίγουρα ποιους θ’ αφήσουμε.
Το «όλοι μαζί» είναι ένα συνθηματικό μόρφωμα που προσθέτει αυταπάτες, αφαιρεί ευθύνες, πολλαπλασιάζει τους κινδύνους και στο τέλος διαιρεί το πραγματικά «μαζί». Για να είμαστε μαζί πρέπει ο καθένας να είναι απέναντι στον εαυτό του και τις ευθύνες του. Να ξεκαθαρίσει τι είναι αυτό που θέλει και τι έχει πραγματικά αξία. Διαφορετικά, θα δημιουργήσει μια υποκριτική ομοψυχία παρελάσεων. Όπου όλοι θα είναι εθνικά υπερήφανοι με μία έννοια τσαρουχιού, οι παρελαύνουσες θα φοράνε μίνι και γόβες και τη σημαία, τελικώς, θα την κρατάει κάποιος Αλβανός που διαπρέπει.

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης
Πηγή: Lifo.gr

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ

Τελικά στο διάβασμα όλο και κάποιο ενδιαφέρον κομμάτι βρίσκεις. Διαβάστε λοιπόν αυτό (Ελευθέριος Κάρκαλος, Το παιδί και το παιχνίδι, Αθήνα 2000, Σελ. 25):


[...] Κύριες μορφές του συμβολικού παιχνιδιού (το παιχνίδι στο οποίο ένα αντικείμενο, παριστάνει ένα άλλο. Για παράδειγμα, το παιδί κάνει πως ανακατεύει τον «καφέ του» με ένα κλαδάκι), είναι το φανταστικό παιχνίδι των μικρών παιδιών, ο φανταστικός φίλος, η δραματοποίηση, το όνειρο της ημέρας κλπ. 
[...]
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ
Το παιδί και ο μεγάλος πολύ συχνά βρίσκεται έξω από την πραγματικότητα και προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα του με μέσα που δεν έχει στη διάθεση του, με το όνειρο. Φαντάζεται ότι είναι πολύ δυνατός και όλοι τον θαυμάζουν για τη σωματική του δύναμη, όταν συμβαίνει να είναι ένα αδύναμο αγόρι.
Συμπληρώνει με τη φαντασία του ό,τι του αρνείται η πραγματικότητα. Το όνειρο της μέρας είναι αναπλήρωση, είναι ένα μέσο για να ξεπεράσει τις δυσκολίες. Γι αυτό θα πρέπει να προσπαθήσουμε μέσα απ' το όνειρο της μέρας να ανακαλύψουμε τις δυσκολίες που συναντά για να βοηθήσουμε να τις παρακάμψει.
Το όνειρο ακόμη ετοιμάζει το παιδί για ανώτερες επιτεύξεις και το οδηγεί πολλές φορές στην ικανοποίηση μιας φιλοδοξίας. Ό,τι κι αν πέτυχε ο άνθρωπος το προετοίμασε με το όνειρό του πρώτα. Το ονειρεύτηκε, άντλησε από το όνειρο δύναμη και βάλθηκε να το επιτύχει. Η επιτυχία πολλές φορές εξαρτάται από μια διαδοχή ονείρου και πραγματικότητας.
Χρειάζεται όμως προσοχή όταν το παιδί καταφεύγει με την παραμικρή δυσκολία στο όνειρο για να αποφύγει την πραγματικότητα.
Στην παιδική ηλικία το βύθισμα στο όνειρο συντελεί στην ανάπτυξη της δημιουργικής φαντασίας.

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΗ ΤΡΕΛΑ

Κεντρική είσοδος, λευκές ποδιές κι ασθενοφόρα. Μεγάλος ηλεκτρονικός πίνακας στάζει αίμα "δεν εφημερεύει". Σφίξιμο στην καρδιά. Δεν αντέχω τα νοσοκομεία. Χώρος υποδοχής. Μακρόστενη αυλή με παγκάκια και δέντρα. Ασθενείς κ επισκέπτες/συνοδοί σκοτώνουν τις ατέλειωτες ώρες αναμονής. Οροί, πατερίτσες, γέροι-νέοι, χαρούμενοι-κλαμένοι... Περισσότερο σφίξιμο στην καρδιά. Φτάνω στην υποδοχή. Πατάω το κουμπί του ασανσέρ.  Ατέλειωτη η ώρα μέχρι να κατέβει. Δεν μπαίνω μόνη. Έξι άτομα με συνοδεύουν στα λίγα λεπτά μέχρι τον τέταρτο. Κάποιοι μιλούν μεταξύ τους για τον άνθρωπο που πήγαιναν να συναντήσουν και την ασθένεια του.  Άλλοι, σιωπηλοί, κάνουν παρέα στους δικούς μου χτύπους της καρδιάς. Φωτεινή ένδειξη  "4". Κατεβαίνω. Άθλιο "σαλόνι", τηλεόραση, άνθρωποι με μάσκες να πηγαινοέρχονται. Περίοδος γρίπης, ΜΜΜ, χαμογελώ στη θύμηση. Αίσθηση βρώμικης ατμόσφαιρας, ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις... Συλλογισμός: μην ανησυχείς είσαι σε νοσοκομείο όλα είναι αποστειρωμένα. Ανακούφιση στη σκέψη. Βαθιά αναπνοή και προχωράω. Ατέλειωτος διάδρομος. Με πνίγει. Ανοιχτές πόρτες θαλάμων. Επιγραφές "γραφείο γιατρών", "απαγορεύεται το επισκεπτήριο", "wc", "απαγορεύεται η είσοδος"... 403, 404, σφίξιμο στο στομάχι. 405, 406, αμηχανία. 407... προσποιητό χαμόγελο και ευδιαθεσία για να μπω στο 408. 4 κρεβάτια στη σειρά.  2 μεγάλα κατάμαυρα τσιγγάνικα μάτια  και δίπλα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι μια γυναίκα, τσιγγάνα κι αυτή, κατακίτρινη. κίτρινο δέρμα, κίτρινα μάτια, κίτρινα νύχια... αναμονή για μεταμόσχευση εντέρου είπαν... Στο διπλανό κρεβάτι ο δικός μου άνθρωπος, ταλαιπωρημένος. Μιλάει στο τηλέφωνο και τον παρατηρώ όρθια. Φοράει καλοκαιρινή πιτζάμα και τα νύχια των ποδιών είναι βαμμένα κόκκινα. Χαμογελάω ενθυμούμενη μια κουβέντα σχετικά με τα νύχια. Κλείνει το τηλέφωνο. "τα μπούτια σου Μαρία..." τραγουδάω και γελάμε. Μιλάμε και κάποια στιγμή μας διακόπτει ο ήχος του κινητού. Μήνυμα. Το διαβάζει και είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Μου το δείχνει και δακρύζω. Η τηλεόραση να δείχνει Mr Bean... ειρωνεία. Ζέστη. Το κλιματιστικό ανοιχτό και τα παράθυρα το ίδιο. Ανεβαίνει πυρετός. Ζέστη. Άκυρα εξανθήματα σε όλο το σώμα. Επίσκεψη στο γιατρό. "αχα.. αχα... οκ... θα το έχω υπόψη μου". ΜΑΣ ΦΩΤΙΣΕΣ! επιστροφή στον θάλαμο, νοσοκομειακό φαγητό. "έχω επιθυμήσει μακαρόνια με φρέσκια ντομάτα. αυτό δεν τρωγόταν". "θα σου φέρω αύριο". Σακούλα με πλυμμένες πιτζάμες κ μέσα μια μικρή σακουλίτσα δώρου. "τι είναι αυτό"? "για σένα άνοιξέ το". "ααα ένα δεντράκι!" "το έφτιαξα χθες που γύρισα σπίτι... για να σου κάνει παρέα όταν φεύγω..." "έχει υπέροχα χρώματα. Σ ευχαριστώ." Αποτελέσματα αξονικής: Καθαρή. Παρακέντηση μυελού των οστών. "Αποτελέσματα σε 5 μέρες".  5? δηλαδή 10 μέρες στο νοσοκομείο. Πρήξιμο στο πέτο. Ξανά επίσκεψη στο γιατρό. "Χτυπάει όπου βρει. θα το σημειώσουμε ΚΑΙ αυτό". Δάγκωμα των χειλιών σε κάθε κίνηση που περιλαμβάνει τη μέση. "Κανονικά δε θα έπρεπε να πονάτε ακόμα απ' την παρακέντηση..." 39.6 πυρετός. Σπασμοί επάνω στο κρεβάτι. Εξέταση αίματος. Σπασμένες φλέβες. "τα αποτελέσματα τη Δευτέρα". 12 μέρες μέσα. Επιτέλους (?) αντιβίωση. Σπίτι. πλύσιμο στο χέρι των ιδρωμένων ρούχων. "με ενοχλεί η μυρωδιά του μαλακτικού..." "εντάξει θα τα πλύνω στο χέρι". Δεν με κουράζει. Το κάνω με αγάπη. Σούπερ Μάρκετ, πλυντήριο, μαγείρεμα, "ωωωχ... πρέπει να φτιάξω και μακαρόνια με σάλτσα". Δεύτερη κατσαρόλα. 2 ώρες μαγείρεμα. Άπλωμα ρούχων. Ουφ τελείωσα. "ωωωχ... πρέπει να σιδερώσω τα ρούχα του μπαμπά μου". Σιδέρωμα. Το φαγητό της άρεσε. Χάρηκα. Συνέλευση. Λήξη κατάληψης. Πρόγραμμα εξεταστικής. Whaaaaat? ιστορία 19ου μεθαύριο. Διάβασμα. Διάλειμμα, μαγείρεμα. Διάβασμα. Διάλειμμα, πλυντήριο. Διάβασμα. Διάλειμμα, άπλωμα ρούχων. Διάβασμα, ξενύχτι. Εξέταση. Δεν το πέρασα. Σπίτι, πρόγραμμα. Whaaaaat? δίνω πάλι μεθαύριο? ΤΡΕΛΑ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΗΛΙΟΣ No2

Όπως έχω πει και σε προηγούμενο post, μετά την καταιγίδα βγαίνει πάντα ο ήλιος. Το ίδιο συμβαίνει κ με την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου. Δε θα σταθώ σ αυτό γιατί δεν είναι ευχάριστο να επαναλαμβάνομαι. Όμως, αυτή η κοινή παραδοχή -μετά την καταιγίδα βγαίνει ο ήλιος- ισχύει και για τη δημιουργικότητα του ανθρώπου κ συνήθως έχει αντίστροφη έννοια.
Σ΄αυτή την περίπτωση, σύμφωνα πάντα με τη δική μου θεώρηση των πραγμάτων, "μπόρα" είναι η παραγωγή έργου. Η "μπόρα" για τους δημιουργικούς ανθρώπους, αυτούς που έχουν μια καλλιτεχνική φύση, σημαίνει "Δημιουργία". Σημαίνει γράφω στίχους, ζωγραφίζω, ηχογραφώ, σκαλίζω ένα γλυπτό, φτιάχνω ένα κόσμημα, πλέκω κλπ. Ο "ήλιος" συμβολίζει την αδράνεια. Η αδράνεια όμως για έναν καλλιτέχνη είναι επιφανειακή. Αυτό γιατί όταν βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας, δηλαδή μη παραγωγής έργου, δε σημαίνει πως τα παράτησε και δε θα δημιουργήσει κάτι καινούργιο. Σημαίνει πως κατά την περίοδο αυτή ηρεμεί και ψάχνει ερεθίσματα που θα του δώσουν την έμπνευση για να δημιουργήσει κάτι καινούργιο. Όταν βρει την έμπνευση, τότε ψάχνει τον τρόπο με τον οποίο θα την εκφράσει στο έργο του. Μαθαίνει την ιστορία που πιθανόν έχει η έμπνευση του, σκέφτεται ποια είναι η δική του γνώμη γι αυτή, αποφασίζει τι είναι αυτό που θέλει να τονίσει και με ποιον τρόπο θα το κάνει, αναζητά και -αν χρειάζεται μαθαίνει- καινούργιες τεχνικές ή υλικά... Ο δρόμος προς την παρουσίαση είναι ο τελευταίος τροχός της άμαξας και η μέρα που το έργο αρχίζει να υλοποιείται σημαίνει την αρχή της μπόρας. Μπόρα επειδή όταν δημιουργεί, βρίσκεται σε μια τρομερή εγρήγορση θέλοντας αυτό που κάνει να είναι διαφορετικό απ τα προηγούμενα, να μην ξεφεύγει απ το θέμα κλπ. Επίσης μπόρα, επειδή συνήθως δεν είναι ευχαριστημένος με το πρώτο έργο και είτε προσπαθεί συνεχώς να το τελειοποιήσει είτε φτιάχνει πολλά διαφορετικά έργα μέχρι να είναι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα.

Όταν πιέζεις έναν καλλιτέχνη, ερασιτέχνη ή οποιονδήποτε ασχολείται με κάποιου είδους τέχνη να παράγει έργο, τότε τον οδηγείς σε έναν δρόμο επανάληψης ο οποίος θα σημάνει γρήγορα το τέλος του. Η περίοδος "ήλιου" πρέπει να κρατήσει όσο ο ίδιος επιθυμεί. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μια κ μόνο τρομερή καταιγίδα και μετά να ξαναβγεί ο ήλιος, ή ένα φθινόπωρο με καταιγίδες διαφορετικής έντασης και διάρκειας που θα διαρκέσουν αρκετό καιρό. Μπορεί επίσης να μη μάθει κανείς ότι υπήρξε περίοδος "μπόρας", επειδή ο δημιουργός δεν κατάφερε να εκφράσει αυτό που ένοιωθε όσο κι αν προσπάθησε. Έτσι ξανακύλησε σε περίοδο "ήλιου" και είτε άρχισε να ψάχνει καινούργια ερεθίσματα, είτε τον τρόπο με τον οποίο θα καταφέρει να εκφράσει το υπάρχον ερέθισμα.
Τα παραπάνω εκφράζουν εμένα. Στο διάστημα των 4 μηνών που διήρκεσε ο "ήλιος" μου, μου δόθηκε η ευκαιρία να σκεφτώ και να διατυπώσω κάποια άποψη για αρκετά θέματα που με απασχολούσαν. Βρίσκομαι λοιπόν στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω, πως έρχεται μπλογκομπόρα. Μείνετε συντονισμένοι!

ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ, ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ

Στημένος στην καλύτερη γωνία, με θέα και απόσταση αναπνοής από το βαμμένο τραπεζάκι (μπλε-πράσινο-κόκκινο κτλ), μπανάροντας και πουλώντας τον αέρα που σου έχει εμφυσήσει η παράταξή σου είσαι έτοιμος να δώσεις τα φώτα σου στα ανυποψίαστα νεόφερτα μυαλά που προσπαθούν να αφουγκραστούν το βάθος της επιβράβευσης για τις θυσίες που υπέστησαν.
Τσακαλίστικη ρητορεία, αυτοπεποίθηση για την ικανότητα να υπάρχεις μέσα από το τίποτα και ικανοποίηση από το εύκολο προσπέρασμα των απαιτήσεων του σήμερα, για ένα αύριο που μόνο με συμβιβασμό θα σου κλείσει το μάτι. Ποτέ δεν είχες την ευκαιρία τόσο γρήγορα να αυτοθαυμαστείς επειδή δέχτηκες κάτι που κάποιοι δεν επιτρέπουν την είσοδό τους σε αυτό ούτε σε ένα παράλληλο σύμπαν.


Δαπ Πασπ Κνε, μια ζωή προσπαθώντας για το καλύτερο με ένα μυστηριακό τρόπο πετυχαίνοντας το χειρότερο. Είναι ακόμα εκεί. Βάζουν πρώτο στη σειρά αυτόν που θα πει "δε βαριέσαι" και χαμογελούν από συνήθεια, αποπνέοντας μια θλίψη για τα πληγωμένα ιδανικά που κλείστηκαν στην μοναξιά τους για να μην φθαρούν και αυτά από το εύκολο.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο χρωμάτων, ουράνιο τόξο ψεύτικο όσο και το χρυσάφι που περιμένει στην αρχή του.

Όσα δεν έσπασα στο ξέσπασμά μου επάνω όσα δε φώναξα γιατί δε θα μου έδιναν αυτό που ήθελα να ζήσω, γράφω εδώ χωρίς να περιμένω κάτι σύντομα να αλλάζει. Ξέρω ότι και αύριο θα είναι όλοι αυτοί κάπου αλλού εκεί έξω και θα πρέπει να αντέχω στα βίτσια που σαν ομάδα μου επιβάλλουν. Τίποτα όμως δεν έχει νόημα χωρίς χιούμορ και εγώ μέσα μου και πάλι θα γελάω σιωπηλά, γέλιο με δάκρυ, δάκρυ που θα γεννιέται από την ευχή για μια αλλαγή.

Όσες φορές έκανα προσπάθεια να μιλήσω με έναν από εσάς, χωρίς να μου το πει ευθέως μου απάντησε ότι ο δρόμος αυτός είναι επιλογή της μη αυτοπεποίθησης. Είναι ο δρόμος που η κοινωνία έβαλε την πινακίδα "προς την επιτυχία-ταχείας κυκλοφορίας".

Χειροκροτείς χωρίς να ξέρεις, μολύνεις έναν χώρο νομίζοντας ότι είσαι αναγκαίο κακό. Δεν έχεις απαντήσεις, μόνο αναπαράγεις χωρίς να δημιουργείς. Και το πιο αστείο, γκρινιάζεις για όσα βλέπεις γύρω σου να μη σου αρέσουν. Γκρινιάζεις φωνάζεις χλευάζεις βρίζεις υποτιμάς, δεν ακούς μα θες να ακούγεσαι.

Ας διεκδικήσουμε το πανεπιστήμιο που μας αξίζει. Κανείς δε μας το δώσει αν δε το ζητήσουμε. Οφείλουμε να φτιάξουμε εμείς το σχέδιο και όχι να ακολουθούμε με στείρο τρόπο τις αποφάσεις άλλων για εμάς.

http://dinatomirmigi.blogspot.com/

ΛΟΓΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ

Λόγια αγάπης κ όνειρα

στο αυγουστιάτικο φεγγάρι

χρώματα και μουσικές

του έρωτα σημάδι.

Λόγια αγάπης και όνειρα

Χριστούγεννα σημαίνουν

δώρα και ευχές

τον γέρο χρόνο παίρνουν.

Λόγια αγάπης και όνειρα

τα ίδια και τα ίδια

τι απ' όλα αυτά

είναι η αλήθεια?

Λόγια αγάπης κι όνειρα

σταμάτησαν να υπάρχουν

γκρίνια και παράπονα

τη θέση τους θα πάρουν.

Λόγια αγάπης και όνειρα

στο χρόνο δεν αντέχουν

γίνονται συνήθεια

και τελικά πεθαίνουν.

28.03.2011

20 χρονια

Ψεύτικο είδωλο στον μικρό καθρέφτη

νεανική ομορφιά που είναι κρυμμένη;

τόνοι make-up από που να αρχίσεις

συνοπτικές διαδικασίες, μηχανικές κινήσεις

Στενό φουστάνι και τακούνι ψηλό

ίσια μαλλιά σε μήκος κοντό.

Τσιγάρο και άρωμα μπλεγμένα γλυκά

20 χρόνια, χρόνια καλά.

Γυμνή στο κρεβάτι με βλέμμα κενό

προσπαθεί να σκαρώσει ένα σκοπό.

Μια κιθάρα κουρδίζει σωστά

αρχίζει να παίζει κι ας είναι αργά

δύσκαμπτα δάχτυλα πάει καιρός

δε λέει να βγει αυτός ο σκοπός.

Την πλάτη στον τοίχο ακουμπάει τελικά

και την κιθάρα παίρνει αγκαλιά.

Γρατζουνάει τις χορδές διακριτικά

να σπάει η σιωπή κ η μοναξιά.

Σκέφτεται και χαμογελάει πικρά

"είμαστε οι δυο μας αυτή τη βραδιά".

13/3/2011

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Να αμφιβάλλεις,

γιατί έτσι παίζεται αυτό
Η φαντασία σου να βάζει στην αγάπη μου εμπόδια

Οι συγγενείς σου , οι φίλοι απ'το δημοτικό
Ταινίες με τίτλους όπως"Η αγάπη το βάζει στα πόδια"

Ο βίος ο σύγχρονος, το άρωμα σου που σε κάνει ξεχωριστή
Η κάμερά σου που στέκεται στο φούτερ σου και σε κοιτάζω
Κάποιος που υπήρξε και κάποιος που δεν ήρθε στη σωστή σου στιγμή
Εγώ παράλυτος κι εγώ που περπετώντας το κορμί μου γυμνάζω

Να αμφιβάλλω,

γιατί έτσι φορτίζεται αυτό
Η εμπειρία μου να υψώνει στο δόσιμό σου εμπόδια
Η απόδρασή μου, οι τσόντες μου σ'ένα φόλντερ κρυφό
Και τα χαρτάκια στο αμάξι από χιλιάδες διόδια

Ο βίος της Τέχνης, το στούντιο,

μ'ένα PC που κρασάρει διαρκώς
Η κάμερά μου που στέκεται στο πιάνο μου και με κοιτάζεις
Κάποια που υπήρξε και κάποια που μ'έκανε να νιώθω μισός
Και εσύ αριστούργημα, εσύ, μόνη το μέικ-απ να βγάζεις

Να αμφιβάλλεις,

γιατί έτσι πηγαίνει αυτό
Έτσι οδηγείται, έτσι φλέγεται,

έτσι ανεβαίνει στη μέρα
Έτσι το μάθαν οι άνθρωποι κάτω από τον ουρανό
Αυτό πιστέψαν οι άνθρωποι

κι αυτό πάει τον κόσμο πιο πέρα

Θα αμφιβάλλω,

γιατί έτσι πρέπει να παίξω κι εγώ
Η φαντασία μου να βάζει στην αγάπη σου εμπόδια
Είναι ο άγραφος κώδικας, είναι το κοινό μυστικό
Είναι μια βόλτα στα σύννεφα,

που πάντα γυρνάς με τα πόδια

Στιχοι/μουσικη: Φοιβος Δεληβοριας

ΚΑΤΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟ

"Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.

Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.

Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.

Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.

Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.

Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ.

Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.

Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.

Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.

Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου.

Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.

Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει"

απόσπασμα από γραπτό του Γερμανού αντιφρονούντος Martin Niemöller, στο οποίο σχολιάζει τη στάση της «σιωπηλής πλειοψηφίας» την εποχή του Γ' Ράιχ.

Το νησί των συναισθημάτων...

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει :

« Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου ; »,

« Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. « Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα ».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία. που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

« Σε παρακαλώ βοήθησε με » είπε η Αγάπη.

« Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου » της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

« Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου ».

« Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου » είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή :

« Αγάπη, έλα προς τα εδώ ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου ! ».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση :

« Γνώση, ποιος με βοήθησε ; »

« Ο Χρόνος » της απάντησε η Γνώση.

« Ο Χρόνος ; » ρώτησε η Αγάπη. « Γιατί με βοήθησε o Χρόνος ; »

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε :

« Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη ».

http://original21.com/ax.php

ΑΘΗΝΑ

Δε δημοσιεύω συχνά τελευταία. Αυτό δε σημαίνει πως έχω στερέψει από ιδέες και σκέψεις, κάθε άλλο. Απλώς έχω δοθεί σε κάποια άλλα πράγματα που με ευχαριστούν και για τα οποία θα υπάρξει η σχετική ανάρτηση. Στην ώρα της πάντα. Πέρα απ' αυτό έχω μπλέξει με εξεταστική και έχω πιεστεί πολύ.

Σήμερα είναι 14 Φλεβάρη. Σε αντίθεση όμως με ό,τι λογικά περιμένετε, η ανάρτηση μου δεν θα έχει καμιά σχέση με την εμπορική γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Ξεκινάω λοιπόν:

Ποτέ δε μου άρεσε η Αθήνα. Από μικρή που ερχόμουν με τους γονείς μου στις διακοπές, θυμάμαι να μη την αντέχω πάνω από πέντε μέρες το πολύ. Είχα συνηθίσει αλλιώς. Να παίζω ανέμελα στην πλατεία του χωριού μου με την φίλη μου, να πηγαίνω βόλτα στην παραλία με τους δικούς μου, να χαίρομαι τη φύση. Η ζωή της Αθήνας ουδεμία σχέση είχε με την καθημερινότητα και τις εμπειρίες μου. Τρίτη λυκείου ήταν σίγουρο πως θα σπουδάσω Αθήνα γιατί όπου κ αν πέρναγα είχα δικαίωμα μεταγραφής. Ποτέ δεν ήθελα να φύγω απ' το νησάκι μου, αλλά στον καθρέφτη της ντουλάπας μου υπάρχει ακόμα γραμμένη η φράση "ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ" απ' τους τελευταίους μήνες της σχολικής μου πορείας. Έτσι κι έγινε. Την πρώτη χρονιά των φοιτητικών μου χρόνων, πήγαινα όσο πιο συχνά μπορούσα στο νησί μου καθώς συνέχιζα να απεχθάνομαι την Αθήνα. Οι επισκέψεις μου αραίωσαν τα επόμενα χρόνια εξαιτίας των φοιτητικών μου υποχρεώσεων. Υπήρξαν αρκετές φορές που χάρηκα που μένω εδώ και αφορούσαν την ποικιλία διασκέδασης (ποιοτικής κυρίως) και τις ευκαιρίες πολιτιστικής και πολιτισμικής καλλιέργειας. Τον τελευταίο χρόνο όμως, είμαι πραγματικά "χαρούμενη" που βρίσκομαι σ αυτό τον τόπο. Οι απόψεις μου γι' αυτή την πόλη δεν έχουν αλλάξει. Άλλοι είναι οι λόγοι που οδήγησαν σ αυτή τη "χαρά". Το νησί μου είναι μια μικρή κοινωνία όπως κάθε άλλο νησί, που οι κάτοικοί του όμως, κάτι κάνουν λάθος στη ζωή τους. Κυριαρχεί η τάση του νεοπλουτισμού και του "φαίνεσθαι" το οποίο τις περισσότερες φορές διαφέρει πολύ απ΄την πραγματικότητα. Τις τελευταίες φορές που το έχω επισκεφτεί, αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε άλλη χώρα. Ότι υπάρχει κάτι ψεύτικο στους ανθρώπους. Ότι δεν έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας. Για πολλούς είναι καλό αυτό. και για μένα θα ήταν αν δεν είχα φύγει. Όμως πλέον βλέπω διαφορετικά πράγματα και κρίνω διαφορετικά. Γιατί ζω κάθε αλλαγή που επιφέρουν οι τρέχουσες πολιτικές καταστάσεις. Βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να ζητιανεύουν. Όλο και περισσότερους ανθρώπους να κοιμούνται στο δρόμο. Όλο και περισσότερους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Όλο και περισσότερους ανθρώπους να κάνουν χρήση ναρκωτικών. Όλο και περισσότερους ανθρώπους να περπατάνε σκυφτοί στο δρόμο. Όλο και περισσότερους ανθρώπους με κενό βλέμμα. Όλο και περισσότερους ανθρώπους με ανέκφραστο πρόσωπο. Βιώνω όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις και όλη την αποδιοργάνωση της χώρας και την αγανάκτηση του κόσμου. Πέρα απ' αυτά όμως βιώνω το πρόβλημα των μεταναστών, την κατάργηση του φοιτητικού ασύλου, την βιαιότητα της αστυνομίας και όσα άλλα φέρνει σταδιακά στο προσκήνιο η κατάσταση. Είχα μάθει σε μια ήρεμη ζωή που όλα αυτά δε με απασχολούσαν γιατί ενώ ήξερα ότι υπάρχουν δεν τα είχα δει. Ζητιανιά, ναρκωτικά, πολυπληθείς πορείες γινόντουσαν κάπου αλλού. Τώρα όμως που μένω σε αυτό το "κάπου αλλού" το οποίο τελικά δεν απέχει πολύ απ' το νησί μου, δεν μπορώ να μείνω με δεμένα τα χέρια. Χαίρομαι γιατί έχω εικόνα του τι συμβαίνει πραγματικά στον κόσμο και όσο αυτή η πραγματικότητα δεν έχει μπει στη σφαίρα της συνήθειας, (όπως μάλλον έχει συμβεί σε πολλούς Αθηναίους καθώς είναι η καθημερινότητα τους) θα αγωνίζομαι με όποιον τρόπο μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Το θέμα όμως είναι πως δεν μπορώ μόνη μου. Χρειαζόμαστε πάρα πολλοί για να γίνει αυτό οι οποίοι ίσως δε βρεθούν ποτέ γιατί όταν καταλάβουν τι συμβαίνει, θα είναι αργά για οποιαδήποτε αλλαγή. Φοβάμαι ότι οι Έλληνες έχουν ξεχάσει να διεκδικούν τα δικαιώματά τους και να εξεγείρονται. Ακόμα περισσότερο όμως φοβάμαι εμένα. Μήπως συνηθίσω την κατάσταση γύρω μου και γίνω απαθής σαν τους υπόλοιπους.

no name

Δεν υπάρχει τίποτε ουσιαστικά καλό ή ουσιαστικά κακό.

όλα είναι σχετικά, δηλαδή σύμφωνα με τα ήθη μας,

τις αντιλήψεις και τις προκαταλήψεις μας.

Με αυτό το δεδομένο, είναι εξαιρετικά πιθανό ένα πράγμα,

αδιάφορο καθαυτό,να φαίνεται μισητό στα δικά σου μάτια κι

αξιαγάπητο στα δικά μου.

Και σε ρωτώ:

από τη στιγμή που μου αρέσει,

από τη στιγμή που με ευχαριστεί,

δε θα ήμουν τρελός να το στερηθώ

μόνο και μόνο επειδή εσύ το καταδικάζεις;