ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ

Πάει κι αυτό... Πότε πήγαμε πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο πότε πέρασαν τρεις εβδομάδες και φτάσαμε στην τελευταία μέρα, δεν το κατάλαβα. Ούτε αν στενοχωριέμαι ή χαίρομαι που τελείωσε η πρακτική ξέρω. Απ' τη μια 3 εβδομάδες δεν έκανα σχεδόν τίποτα άλλο εκτός απ' το να ασχολούμαι με τις δραστηριότητες του νηπιαγωγείου και να ξεκουράζομαι οπότε κάπου μπούχτησα και θέλησα να τελειώσει όλο αυτό για να διασκεδάσω λίγο. Απ' την άλλη αυτά τα παιδάκια είχαν γίνει η καθημερινότητα μου. Μια καθημερινότητα που μου άρεσε πολύ και δεν θέλω να σταματήσει. Αν πιστεύω πως πήγε καλά η πρακτική? όχι δεν το πιστεύω. Θεωρώ πως μπορούσα να είμαι πολύ καλύτερη. Αλλά εντάξει. Πειραματιζόμαστε ακόμα και μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε. Το θέμα όμως είναι πως όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους, πόσο μάλλον με παιδιά, δεν ξέρω κατά πόσο επιτρέπεται να κάνεις λάθη. Εννοώ δεν ξέρω κατά πόσο τα λάθη σου έχουν αρνητικό αντίκτυπο. Δηλαδή η πιθανότητα ένα λάθος σου να σημαδέψει αρνητικά κάποιο παιδί για όλη την υπόλοιπη ζωή του με φρικάρει. Και βρίσκω τον εαυτό μου να αιωρείται μεταξύ θεωριών οι οποίες πιστεύω πως δεν είναι και τόσο εύκολα εφαρμόσιμες στην τάξη όταν έχεις 25 διαφορετικά παιδιά απέναντι σου, και πράξεων που για τον ίδιο λόγο έρχονται αντιμέτωπες με αυτές τις θεωρίες. Δεν ξέρω... ίσως το γεγονός πως ξαφνικά μπαίνουν σε μια τάξη 5 άτομα 20 χρονών που απ' τη μια μέρα στην άλλη γίνονται "κυρίες" αποσυντονίζει τα παιδιά και επιπρόσθετα τα κάνει να βρίσκονται σε μια σύγχυση για το ποια απ' όλες θα πρέπει να υπακούσουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κι εμείς να κάνουμε τις τρελές και να γκαρίζουμε για να επιβάλλουμε την τάξη. Αλλά και πάλι. Και 1 να ήταν η κυρία τους, όταν 25 παιδιά μιλάνε ταυτόχρονα, η φωνή αυτής της μίας δεν μπορεί να ακουστεί σε φυσιολογικό τόνο. Αναγκάζεσαι να φωνάξεις. Δεν πιστεύω πως το θες... άλλωστε στη δική μου περίπτωση, το αποτέλεσμα ήταν να πάθω μια ελαφριά φαρυγγίτιδα. Ή μας λένε να δίνουμε τον λόγο σε όλα τα παιδιά. Αν κάποια παιδιά σηκώνουν συνέχεια το χέρι και λένε ό,τι πιο άκυρο βρουν με αποτέλεσμα να σου χαλάνε την κουβέντα και κάποια άλλα κομπλάρουν τόσο πολύ που τους κόβεται η λαλιά και μέχρι να καταφέρουν να απαντήσουν έχουν κάνει το χαμό τα υπόλοιπα πώς θα δώσεις το λόγο σε όλους? με 25 παιδιά απλά δε γίνεται. Έχω καταλήξει ότι πολλά απ' αυτά που μας λένε στη σχολή είναι ανεφάρμοστα. Απλά δε γίνεται με τέτοιον αριθμό παιδιών. Ή καλύτερα όχι ανεφάρμοστα, ιδανικά. Είναι θεωρίες που απευθύνονται σε μια ιδανική τάξη η οποία ευτυχώς κατά την άποψη μου δεν γίνεται να υπάρξει εύκολα. Ευτυχώς γιατί πιστεύω πως μέσα από την ανομοιογένεια βγαίνουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα και κατακτάει κανείς ευρύτερες γνώσεις βιωματικά. Ελπίζω όταν και αν έχω τη δική μου τάξη, να είμαι πιο ευχαριστημένη απ' τον εαυτό μου. Μέχρι τότε όμως, καλό βράδυ.