ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Το ημερολόγιο μου αυτή τη στιγμή λέει 20 Δεκεμβρίου. Η ώρα είναι 7.43. Μετά από μια μέρα με βόλτα στο Σύνταγμα και αγορά δώρων για αγαπημένα πρόσωπα, διαπίστωσα ότι σε 5 μέρες έχουμε Χριστούγεννα κι εγώ ακόμα δεν έχω μπει σε χριστουγεννιάτικη διάθεση. Γενικά αυτή η χρονιά αν και πίστευα πως θα είναι η καλύτερη των φοιτητικών μου χρόνων επειδή είναι η τελευταία μου, έχει αρχίσει τελείως στραβά. Δεν κάνω τίποτα άλλο στη ζωή μου 3 μήνες τώρα πέρα από πρακτική, εργασίες και διάβασμα. Έχω πήξει. Έχω 1 μήνα να γράψω στο μπλογκ ενώ είχα υποσχεθεί πως θα γράφω πιο συχνά. Πραγματικά δεν προλαβαίνω. Διανύω τη χειρότερη περίοδο της ζωής μου. Οκ η σχολή μου είναι κάτι που αγαπώ, πτυχιακή ήταν δική μου επιλογή να πάρω, αλλά πέρα απ' αυτό τίποτα άλλο? Δεν είναι δυνατόν... Έχω σαπίσει τελείως. Οι φορές που έχω ξενυχτίσει διασκεδάζοντας φέτος είναι μετρημένες στα δάχτυλα (του ενός χεριού) όπως και επίσης και οι φορές που βγήκα και το χάρηκα γιατί δεν είχα τίποτα να με αγχώνει και να με απασχολεί. Σκέψου ότι πήγα στο μέγαρο μουσικής χθες και αποκοιμήθηκα (για δευτερόλεπτα) 2 φορές! ε δεν είναι ζωή αυτή! Απ' την άλλη τρέχω τόσο πολύ να προλάβω τις υποχρεώσεις μου που βρίσκομαι εκτός τόπου και χρόνου. Δε θυμάμαι σημαντικά γενέθλια, γιορτάζω τη γιορτή μου κάνοντας εργασία πρακτικής, χτυπάω παντού γιατί απ' την κούραση είμαι αφηρημένη και τέλος παρεξηγούμαι, παρεξηγώ και κατ' επέκταση τσακώνομαι πολύ εύκολα. Το σπίτι μου είναι αχούρι και δεν βρίσκω χρόνο να το τακτοποιήσω, έχω παραμελήσει τον εαυτό μου γιατί ούτε να ξεκουραστώ δεν προλαβαίνω και διακοπές θα κάνω 5 μέρες λιγότερο γιατί πρέπει να γυρίσω για εργασία. Κοινώς, ΑΡΧΙΔΙΑ. Αυτό όμως που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση πέρα απ' τα δικά μου τρεχάματα, είναι ότι δεν έχω δει ούτε έναν άνθρωπο που να πω ότι βρίσκεται σε χριστουγεννιάτικη διάθεση. Ούτε καν τα παιδιά. Όλοι γύρω μου μου φαίνονται ανέκφραστοι. Και που πήγα στα μαγαζιά σήμερα δεν αντίκρισα ανθρώπους που χαίρονταν επειδή ψώνιζαν για άτομα που αγαπούν και με το δώρο τους θα τους δώσουν χαρά, αλλά ανθρώπους που την ίδια ώρα που κατανάλωναν το μετάνιωναν γιατί έβλεπαν να λιγοστεύουν τα χρήματα στο πορτοφόλι. Δηλαδή μου δόθηκε η εντύπωση πως ψώνιζαν επειδή έπρεπε και όχι επειδή το ήθελαν. Λες και υπάρχει κάποιος νόμος που να λέει πως αν δεν κάνεις δώρα (και μάλιστα ακριβά), οι άλλοι θα σ' αγαπούν λιγότερο. Πάντα θεωρούσα πως είναι η πράξη που μετράει. Στην τελική αν δεν έχεις χρήματα για να πάρεις δώρα μπορείς να φτιάξεις κάτι με πολύ απλά υλικά το οποίο θα είναι πολύ πιο φθηνό και θα αξίζει πολύ περισσότερο γιατί είναι δικό σου και το γεγονός ότι σπατάλησες το χρόνο σου για να φτιάξεις κάτι σε κάποιον σημαίνει πως τον αγαπάς, εκτιμάς κλπ. Επιπλέον ούτε ο φετινός στολισμός της Αθήνας έχει καταφέρει να μας βάλει σε χριστουγεννιάτικη διάθεση. Το στόλισμα της πλατείας Συντάγματος, οκ, μπράβο για την ανακύκλωση, συγχαρητήρια που τη στόλισαν σχολεία αλλά κατά τη δική μου άποψη και πολλών άλλων, είναι τελείως κιτς. Εννοώ, 3 χρόνια τώρα, ανυπομονούσα να έρθουν τα Χριστούγεννα και να πάω Σύνταγμα να δω το δέντρο, να δω τα μαγαζάκια με τα ξωτικά, τον Άγιο Βασίλη με το πόνυ του, τις τσιγγάνες με τα μπαλόνια, τους ανθρώπους να χαμογελούν... Φέτος μέχρι και οι τσιγγάνες καμία φαντασία στα μπαλόνια τους. 2 πέτυχα μπροστά μου σήμερα και είχαν κάτι μπαλόνια άθλια. Μες το ματ πλαστικό και την άθλια ζωγραφιά. Δηλαδή αν ο δημιουργός του Μπομπ (σφουγγαρακι) έβλεπε το μπαλόνι του Μπομπ θα τους έκανε μίμηση για προσβολή του ονόματος του! Τέλος, ήταν πολύ ψεύτικη εικόνα αυτή της Ερμού. Δηλαδή, όλοι με σακούλες αγορών, όλα καθαρά, τα πολυκαταστήματα με τόνους ρούχων που δε θα αγοραστούν ποτέ όλα και στο δίπλα στενό η πραγματικότητα. Άστεγοι που ζητιάνευαν, που κοιμούνταν σε κούτες για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι ζεσταίνονται λίγο, άλλοι που έψαχναν στα σκουπίδια για ένα εισιτήριο, άνθρωποι με κατεβασμένο κεφάλι, ανέκφραστοι... Δεν ξέρω.. απ' τη μια χαίρομαι που κάνω κάποια πράγματα που απαιτούν τη σπατάλη χρημάτων (πχ να πάω για καφέ, στο θέατρο, σινεμά, να ψωνίσω για τα Χριστούγεννα) αλλά απ' την άλλη κάθε φορά που κρατάω σακούλα από ψώνια (και έχει ελαττωθεί υπερβολικά αυτή η φορά σε σχέση με προηγούμενες χρονιές) ή που ντύνομαι όμορφα για να πάω κάπου, νιώθω πολύ αμήχανα όταν διασταυρώνομαι με αυτούς τους ανθρώπους. Σαν να έχω κάνει κάτι κακό. Μετανιώνω που έχω τόσα ρούχα και παπούτσια, μετανιώνω που έχω χρήματα για να περνάω καλά... Αλλά μετά σκέφτομαι εγωιστικά ίσως ότι δε γίνεται επειδή κάποιοι για τους χ λόγους δε μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς να συμπάσχω κι εγώ μαζί τους ενώ ακόμα έχω τη δυνατότητα να ζήσω λίγο πιο αξιοπρεπώς και κάπως παρηγορούμαι. Αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν, μέχρι στιγμής προβλέπονται τα χειρότερα της μέχρι τώρα ζωής μου. Και ξέρω τι είναι αυτό που λείπει. Το παραμύθι. Ένα παραμύθι που κάποιες φορές, όσο κι αν έχεις όλη την καλή διάθεση να το ζήσεις, η θλιβερή πραγματικότητα το καπελώνει και δε σε αφήνει να το σκεφτείς και να προλάβεις να το ζήσεις. 


Πολλές μπερδεμένες σκέψεις και σήμερα... Είναι το διάστημα που πέρασε απ' την προηγούμενη ανάρτηση... Το κλείνω λοιπόν ώστε να μην περιπλέξω ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Άλλωστε έχω πάλι διάβασμα.. Χριστουγεννιάτικο πνεύμα και βλακείες σου λέει μετά... ( το παραμύθι που λέγαμε ότι κάποιες φορές δε μπορείς να ζήσεις?)