ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ

Αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το καταλάβω. Έχω ένα σωρό πράγματα στο μυαλό μου να δημοσιεύσω, και πάντα όταν φτάνει η στιγμή να μπω στο blog για να διατυπώσω τις σκέψεις μου, έχει προκύψει ένα καινούργιο θέμα που με εκφράζει περισσότερο τη δεδομένη στιγμή και τελικά δημοσιεύω αυτό βάζοντας τα υπόλοιπα σχέδια πίσω στο συρτάρι τους. Που θα πάει αυτή η κατάσταση? Η μόνη λύση είναι να δημοσιεύω πιο συχνά αλλά δυστυχώς μέχρι τέλη του μήνα αυτό είναι αδύνατο λόγο των ακαδημαϊκών μου υποχρεώσεων (κοινώς λόγο πρακτικής). Το πρόβλημα είναι ότι τελικά ξεχνάω αυτά που βάζω στο συρτάρι και δεν τα δημοσιεύω ποτέ! Τεσπα. Ας ελπίσουμε πως από Δεκέμβρη θα είμαι πιο συνεπής στις "υποχρεώσεις" του blog. 


Χθες, μετά από μια πάαααααααρα πολύ κουραστική μέρα στο νηπιαγωγείο, έλαβα το εξής μήνυμα στο κινητό μου: "αμάν πια με την πριγκιπούπολη. θα ερημώσει εντελώς! κάνε κάτι." Προφανώς αυτός που μου το έστειλε, δεν είχε διαβάσει την προηγούμενη ανάρτηση στην οποία έλεγα πως δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο γιατί πνίγομαι με την πρακτική, ούτε την υποσημείωση ότι παρόλο που είχα ελάχιστο χρόνο στη διάθεση μου έκατσα και έγραψα καινούργια δημοσίευση. Όπως και να ' χει όμως, μου έδωσε έμπνευση για τη σημερινή δημοσίευση.


Όλοι οι άνθρωποι, πέρα απ' την καθημερινότητα μας, αρεσκόμαστε να ασχολούμαστε με πράγματα που μας ευχαριστούν. Άλλος παίζει κιθάρα, άλλος ποδόσφαιρο, άλλος βλέπει ταινίες κλπ. Κάποιες συνηθισμένες, κάποιες εξεζητημένες, είναι όλες δραστηριότητες οι οποίες μας βοηθούν να εκφραστούμε, να επικοινωνήσουμε, να διασκεδάσουμε, να εξελιχθούμε. Θεωρώ όμως, πως εάν για αυτό που κάνουμε δεν υπάρχει κάποια αποδοχή, τότε είναι δύσκολο να το συνεχίσουμε.
Ας δούμε ένα παράδειγμα. Κάποιος που αγαπάει τη ζωγραφική, του αρέσει να εκφράζεται μέσα απ' αυτή και διακοσμεί το σπίτι του με τα έργα του, περιμένει από κάποιον άλλο που ξέρει ότι είναι δικές του δημιουργίες να του πει έναν καλό ή κακό λόγο. Αν έρθει σπίτι του και περάσουν όλοι οι πίνακες απαρατήρητοι, τότε κι αυτός θα νοιώσει πως μάλλον ο τρόπος έκφρασης του δεν "μιλάει" στους άλλους. Αν επισκεφτούν και άλλα άτομα το σπίτι του ξανά και ξανά και ποτέ κανείς δεν πει ένα σχόλιο για τους πίνακες του, τότε θα τα παρατήσει. Ενώ αν έρθει κάποιος και του πει ότι ένας πίνακας του αρέσει και θα ήθελε να του φτιάξει έναν, τότε θα τον κάνει να νοιώσει πως η δουλειά του αρέσει και θα του δώσει έναν λόγο να συνεχίσει να δημιουργεί. Το ίδιο και αν αυτό που κάνει δεν φανεί ωραίο σε κάποιον. Μπαίνει στη διαδικασία να ακούσει τα επιχειρήματα του, να τα σκεφτεί και να φτιάξει κάτι ομορφότερο την επόμενη φορά. Το θέμα είναι να έχει κάποιον διαθέσιμο να ασχοληθεί με τους πίνακες του. Είτε θετικά είτε αρνητικά είναι τα σχόλια του δεν έχει σημασία. Το ότι ένας άλλος άνθρωπος ασχολείται με κάτι που αγαπά πιστεύω πως αρκεί για να συνεχίσει. Έστω κι αν έχει μόνο ένα άτομο διαθέσιμο. Όταν όμως δει πως ακόμα και αυτό το άτομο κάπου χάθηκε και δεν ασχολείται πλέον με τα έργα του, τότε κι αυτός θα πιστέψει πως πλέον η δουλειά του δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο πέρα από τον ίδιο και θα μειώσει το ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική. Σαφώς κάποιους δεν τους νοιάζει αν δεν υπάρχει ενδιαφέρον απ' τους άλλους. Δημιουργούν για την πάρτη τους. Όμως σε οτιδήποτε, η επιβράβευση των άλλων, δίνει την ώθηση να δημιουργείς πλέον όχι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για τους υπόλοιπους που ενδιαφέρονται για το έργο σου.. Γιατί αν τους αρέσει θα ρωτήσουν αν έχεις φτιάξει κάτι καινούργιο κι εσύ θα θέλεις να μοιραστείς μαζί τους τις ιδέες σου. Αν τύχει και δεν έχεις φτιάξει κάτι, θα νοιώσεις λίγο άβολα να πεις πως "όχι", γιατί θα δεις πως περιμένουν να δουν την πρόοδο σου.  Το ίδιο πιστεύω πως συμβαίνει και με όλα τα υπόλοιπα "χόμπι"¨.
Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι δεν αρκεί να κάνουμε κάτι δημιουργικό επειδή μας αρέσει και πιστεύουμε πως είμαστε καλοί σ' αυτό. Χρειαζόμαστε και το ενδιαφέρον του περίγυρου μας για να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε μαζί του. Όταν αυτό δεν υπάρχει, δυστυχώς μειώνεται και το δικό μας ενδιαφέρον ( με ό,τι αυτό συνεπάγεται).