ΘΑΛΑΣΣΟΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ

Μια από τις πιο όμορφες στιγμές που ζούμε το καλοκαίρι, είναι αυτή του "ξερού" στη θάλασσα. Ειδικά αν είσαι μόνος σου σε μια ερημική παραλία, αυτή η στάση αποτελεί ένα απόλυτο συναίσθημα ελευθερίας. Η δύναμη της άνωσης δημιουργεί την ψευδαίσθηση αιώρησης του σώματος σου, το οποίο σε συνδυασμό με τα κλειστά μάτια - άρα την απουσία της αίσθησης της όρασης - και τα βουτηγμένα στο νερό αυτιά - άρα την απουσία της αίσθησης της ακοής - σε αφήνουν μόνο με το πνεύμα και το ένστικτό σου, ενώ ταυτόχρονα οι κυμματισμοί της θάλασσας σε οδηγούν σε γνωστή/άγνωστη πορεία προς τη στεριά. Γνωστή γιατί πάντα η πορεία των κυμμάτων είναι προς τη στεριά, άγνωστη γιατί δεδομένου της έλλειψης επαφής με το περιβάλλον, δημιουργείται μια παράλογη ανασφάλεια και αγωνία για το που σε οδηγούν.

Βασίζοντας τις σκέψεις μου στα παραπάνω, σκαρφίστηκα ακόμα μια "θεωρία" για τη ζωή. Αν υποθέσουμε ότι η ζωή, ακριβώς όπως τα κύμματα, μας οδηγεί από μόνη της στο δρόμο που έχει χαραχτεί για εμάς, τότε δεν υπάρχει λόγος να υπεκφεύγουμε από αυτή γιατί θα καταλήξουμε σε κάτι που δεν ήταν γραμμένο για εμάς και πιθανόν δε θα μας ικανοποιεί. Γι αυτό το λόγο, όπως ακριβώς και στον "ξερό", το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας και να απολαύσουμε τη διαδρομή. ΟΜΩΣ! αφού στον "ξερό" η ανασφάλεια για το άγνωστο της διαδρομής μας κάνει να ενεργοποιούμε την ακοή και την όρασή μας σηκώνοντας το κεφάλι για να ελέγξουμε το περιβάλλον γύρω μας, έτσι οφείλουμε να κάνουμε και στη ζωή μας. Να επαγρυπνούμε. Γιατί για τα κύμματα, στεριά είναι και τα βράχια. Το ίδιο και για τη ζωή. Και αν προλάβουμε να τα δούμε τότε γιατί να μην τα αποφύγουμε; Στον κανόνα όμως υπάρχει πάντα μια εξαίρεση και στη δική μας περίπτωση αυτή είναι να μη μας ικανοποιεί η πορεία της ζωής που έχει γραφτεί για εμάς, ή αλλιώς, να μη θέλουμε να βγούμε ακόμα στη στεριά. (Στη δική μου θεωρία δεν υπάρχει το ενδεχόμενο να θέλει κάποιος να βρει στα βράχια, γιατί δε θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν πολεμούν την  κακή πλευρά του εαυτού τους.) Σε αυτή την περίπτωση το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε τον ξερό και να αρχίσουμε το κολύμπι. Ακόμα όμως κι αν βγούμε στη στεριά, οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν όντως φτάσαμε στον προορισμό μας, ή κάνουμε μια μικρή ή μεγάλη στάση στο δρόμο για την υπόλοιπη διαδρομή.

ΚΛΟΥΒΙΑ

Όσο καιρό έμενα "δεμένη" στην Αθήνα για τις ανάγκες της πτυχιακής, αναγκαστικά ήμουν σε στενή επαφή με τους γείτονες της απέναντι πολυκατοικίας και ειδικά του ορόφου μου. Λόγω της ζέστης οι πόρτες και τα παράθυρα τους ήταν ανοιχτά και άθελα μου, άκουγα και έβλεπα πολλά από όσα γινόντουσαν. Στα δύο απέναντι διαμερίσματα, η εικόνα που έβλεπα καθημερινά ήταν η εξής: στο πρώτο μια τηλεόραση έπαιζε μέρα νύχτα νύχτα και τα μέλη της οικογένειας ήταν κολλημένα μπροστά από την οθόνη, στο δεύτερο ένα παιδάκι 5-6 χρονών έπαιζε μπάλα στο στενό του μπαλκόνι. Μια μέρα και ενώ διάβαζα για την πτυχιακή, έπεσε ξανά το μάτι μου απέναντι και δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου οι σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας σήμερα. Φαντάστηκα αυτά τα διαμερίσματα κλουβιά, στα οποία μένουν ελεύθεροι αλλά φυλακισμένοι άνθρωποι. Ελεύθεροι γιατί βρίσκονται σπίτι τους, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν μέσα σε αυτό αλλά και στη ζωή τους γενικότερα. Φυλακισμένοι γιατί διαμένουν σε ένα χώρο ο οποίος δε τους παρέχει φυσικά ερεθίσματα (σε αυτό το σημείο είμαι επηρεασμένη από την πτυχιακή). Λέγοντας φυσικά ερεθίσματα εννοώ πως δεν έχουν τη δυνατότητα να βγουν στην αυλή τους και να πιουν τον καφέ τους, να παίξουν, να αράξουν ή οτιδήποτε άλλο, δεν βλέπουν τριγύρω τους φύση αλλά μόνο τσιμέντο, δεν ακούν τους ήχους της φύσης παρά την ηχορύπανση της πόλης, δεν έχουν πρόσβαση στη θέα των αστεριών. Και σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι. Πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Ποια είναι η χαρά στη ζωή τους; Αν κρίνω από τα ανέκφραστα πρόσωπα που συναντώ στα ΜΜΜ, τότε μάλλον ζουν παθητικά, επειδή και μόνο δεν έχει γεράσει ακόμα ο οργανισμός τους. Ίσως βέβαια να το βλέπω εγώ έτσι επειδή έχω γαλουχηθεί σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής όπου έπαιζα στις αλάνες, παρατηρούσα το ηλιοβασίλεμα και τα αστέρια, μύριζα τη βροχή κ.λπ. Αλλά πέρα από αυτό, πως ονειρεύονται αυτοί οι κάτοικοι; Πως αν δεν κοιτούν τον ουρανό; Και ακόμα περισσότερο, αν δεν ονειρεύονται από που αντλούν δύναμη για να συμβάλλουν σε ένα καλύτερο μέλλον; Τι ερεθίσματα μπορεί να τους δίνει μια οθόνη και το ποδόσφαιρο στο μπαλκόνι με τη γκρίνια της μητέρας μην πέσει από κάτω η μπάλα; Μάλλον αυτό επιδιώκουν οι "ανώτεροί" μας. Έναν κόσμο (γιατί το φαινόμενο είναι παγκόσμιο), όπου οι άνθρωποι θα είναι φυλακισμένοι στη ζωή και τα σπίτια τους και σαν αποχαυνωμένοι θα δέχονται αδρανείς οτιδήποτε αποφασίζεται γι' αυτούς, χωρίς αυτούς. Μάλλον οι διαμένοντες σε διαμερίσματα είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που ζουν στην εξοχή. Μάλλον γι' αυτό δεν υπάρχει καμία αντίδραση σε όσα γίνονται εις βάρος μας. Βρίσκονται στη φάση του "παθητικού δέκτη". Το κακό είναι ότι παρασύρουν και τους υπόλοιπους σε αυτό αφού ο καθένας περιμένει από κάποιον άλλο να κάνει την αρχή. Ελπίζω μόνο να ξυπνήσουν πριν να είναι αργά Άλλωστε τώρα με το ψηφιακό σήμα, αρκετοί θα είναι αυτοί που λόγω οικονομικής κρίσης δε θα αγοράσουν αποκωδικοποιητή. Ευκαιρία για αφύπνιση. Ευκαιρία για μια βόλτα στον Εθνικό Κήπο, στην Πλάκα, στην Ακρόπολη το βράδυ. Από εκεί σίγουρα φαίνεται ο ουρανός. Ευκαιρία για μερικά όνειρα...

ΤΟ BLOG ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ

     Θα ήθελα να ενημερώσω τους όποιους αναγνώστες μου, πως μέχρι 20 Ιουλίου τουλάχιστον, το blog μπαίνει σε αναμονή. Πιστεύω πως τον τελευταίο χρόνο οι αναρτήσεις μου σε αυτό δεν είναι κάτι περισσότερο από παράπονα για τη ζωή μου. Βλέπω πως έχει χάσει το "χρώμα" του και κάτι τέτοιο δε με ευχαριστεί. Σήμερα μπήκα ότι θα έγραφα κάτι και έριξα μια ματιά στις προηγούμενες αναρτήσεις. Δε διέφεραν σε τίποτα σε σχέση με αυτό που ήθελα να μοιραστώ. Αναγνωρίζω ότι σας κουράζω και αντί να δίνω μια νότα αισιοδοξίας στις δύσκολες εποχές που ζούμε, μοιράζομαι μαζί σας τη μιζέρια της δικής μου ζωής που δυστυχώς ουδεμία σχέση έχει με τη ζωή που θέλω να ζω. Ξέρω πως έχω ήδη κάνει πολλά διαλείμματα από το Blog, αλλά ελπίζω αυτό να είναι το τελευταίο και ελεύθερη πια από ακαδημαϊκές υποχρεώσεις αλλά πολύ πιθανόν άνεργη, να επανέλθω με μπόλικη θετική ενέργεια. Συγνώμη για αυτή μου την απόφαση, αλλά θεωρώ πως αν συνεχίσω με τέτοιου είδους αναρτήσεις, θα χάσω και τους αναγνώστες που τυχόν είχα. Ευχαριστώ για την κατανόηση, ευχηθείτε μου καλή επιτυχία για την εξεταστική και την πτυχιακή και ελπίζω να σας βρω εδώ σε λίγο καιρό. Να περνάτε καλά και πάνω απ' όλα να ΖΕΙΤΕ (και για μένα λίγο παρακαλώ...). 

ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

Θα ήθελα προτού γράψω την ανάρτηση να ενημερώσω πως βρίσκομαι σε αρκετά κακή συναισθηματική κατάσταση, επομένως ίσως υπερβάλλω σε κάποια σημεία. Χρειάζομαι όμως κάπως να ξεσπάσω και είναι ο μόνος διαθέσιμος τρόπος αυτή τη στιγμή. Το θέμα γνωστό. Υπερβολικός φόρτος εργασίας.

     Είναι στιγμές, πολλές θα έλεγα, που αισθάνομαι πως δε μπορώ να τα βγάλω πέρα με τη ζωή μου όπως είναι φέτος. Έχω φτάσει στα όρια μου. Δεν έχω χρόνο να προσέξω τον εαυτό μου, δεν έχω χρόνο να διασκεδάσω, δεν έχω χρόνο να πάω μια βόλτα, δεν έχω χρόνο να δω τον σύντροφο μου, ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ. Μου έχουν πέσει πάρα πολλά και δυσκολεύομαι πάρα πολύ να τα φέρω όλα εις πέρας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πτυχιακή, πρακτική, ένα μάθημα στο οποίο έχω ήδη παραδώσει τρεις εργασίες και πρέπει να παραδώσω άλλες τρεις, πρόβες... Ακόμα και το τελευταίο για το οποίο έκανα τόσα θετικά σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση, ξινό μου βγαίνει κάθε φορά, γιατί είμαι τρελά κουρασμένη για να το χαρώ. Παρ' όλα αυτά, σκέφτομαι πως ήδη έχουμε φτάσει στον Μάη επομένως έχουν μείνει δύο μήνες μέχρι να τελειώσουν μια για πάντα όλα αυτά. Και αυτός είναι ένας απ' τους λόγους που κάνω υπομονή και βάζω τα δυνατά μου για να αντέξω μέχρι το τέλος χωρίς να καταλήξω σε κάποιο νοσοκομείο. Ένας άλλος λόγος είναι πως έχω δει εγωιστικά - υπαρξιακά το όλο θέμα και έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου πως θα τα καταφέρω. Αναγνωρίζω πως οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε τις ίδιες  αντοχές ούτε τις ίδιες ικανότητες, αλλά θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου ότι είμαι ένα απ' τα άτομα που μπορούν να τα βγάλουν πέρα σε καταστάσεις υψηλής πίεσης. Όταν όμως ζυγίζω τα πράγματα, η ζυγαριά γέρνει πολύ προς αυτή την κατεύθυνση της επιβεβαίωσης σε σχέση με την κατεύθυνση της ψυχικής υγείας. Και αναρωτιέμαι: Τελικά τι πρέπει να είναι πιο σημαντικό για τους ανθρώπους; η κάθε είδους επιτυχία ή η ΖΩΗ; Πιστεύω το δεύτερο. Άλλωστε, συνηθίζεται το εξής απόφθεγμα "δούλευε για να ζεις... και μη ζεις για να δουλεύεις". Πάραυτα, δύο μήνες έμειναν. Θα είναι χαζομάρα να τα παρατήσω τώρα μετά από τόσο διάβασμα που έχω ρίξει. Ελπίζω μόνο στην τελική βαθμολογία να αναγνωριστεί ο κόπος της ομάδας μας... 

Σας καληνυχτίζω κάπως πιο ήρεμη... α! και καλό μήνα! (και την Πρωτομαγιά διαβάζοντας την πέρασα...) 

ΒΑΣΗ ΟΛΩΝ, ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.

     Είναι αξιοπερίεργο το πώς κάτι που μας ευχαριστεί να το κάνουμε, δύναται να αλλάξει τη γενικότερη διάθεση μας. Τις τελευταίες δύο μέρες, ένα απρόσμενο γεγονός έκανε την εμφάνιση του στη ζωή μου και πραγματικά έχει φέρει τα πάνω κάτω. Απ' τη μια στιγμή στην άλλη, η πτυχιακή φαντάζει "παιχνιδάκι", το διάβασμα το ίδιο, και γενικότερα το οτιδήποτε, όσο βαρετό και στα πλαίσια της ρουτίνας να είναι, μου φαίνεται πολύ πιο ανώδυνο σε σχέση με πριν. Γενικότερα δηλαδή, εάν μεταξύ όσων κάνει κανείς στη ζωή του, συμπεριλάβει πράγματα που τον ευχαριστούν, που του γεμίζουν κάποια κενά, τότε όλα είναι πολύ πιο όμορφα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό με το οποίο ασχολούμαστε να είναι συνδεδεμένο με τα ενδιαφέροντα μας, γιατί τότε είναι πολύ πιο εύκολο να αποδώσουμε και μάλιστα χωρίς να μας κάνει να αισθανόμαστε κούραση ή ανία.  Για να μην γίνομαι υπερβολική, κούραση είναι δυνατόν να επέλθει αλλά συνήθως όταν αφορά δικά μας ενδιαφέροντα τότε μπορεί ακόμα και να χαιρόμαστε που μοχθούμε για ένα καλό αποτέλεσμα. Βέβαια, κάποιες φορές που δεν καταφέρνουμε να αποδώσουμε αυτό ακριβώς που θέλουμε, δύναται να εκνευριστούμε, να σιχτηριάσουμε, να τα παρατήσουμε, αλλά συνήθως αυτή η κατάσταση είναι προσωρινή. Εξάλλου, όλα τα πράγματα περνούν από στάδια αδράνειας, κορύφωσης κλπ. 
     Όσο φορτωμένο κι αν είναι το πρόγραμμα σας λοιπόν, μην ξεχνάτε να κάνετε πράγματα για τον εαυτό σας. Από το πιο απλό όπως μια βόλτα, έως το πιο εξεζητημένο όπως να κολυμπήσετε ανάμεσα σε εκατοντάδες μέδουσες (ναι το κάνουν και αυτό). Η αρχή όλων είναι να βρούμε αυτό που πραγματικά αγαπάμε και να το ακολουθήσουμε εντός ή εκτός του επαγγελματικού μας χώρου. Σας εύχομαι καλή αναζήτηση και καλό βράδυ.

ΕΝΑ ΜΕΤΡΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΛΗΓΗ

     Με μουσική υπόκρουση "το μέτρημα" της Μποφίλιου, ξεκινώ να γράψω αυτή την ανάρτηση. Αφορμή στάθηκαν η απόφαση να ξεκαθαρίσω τον χαμό στα μέιλ μου, τα άτομα που μου ευχήθηκαν για τα γενέθλια μου, η ζωή. 

      Διαγράφοντας μέιλ, έφτασα στο 2007 και βρήκα δύο μέιλ του Στράτου. Είχα ξεχάσει ότι στην αρχή στέλναμε και μέιλ πέρα από το να μιλάμε στο Msn και χωρίς να το καταλάβω, τα δάκτυλα μου κοκάλωσαν και κοίταζαν το όνομα ... Efstratios V. Θυμήθηκα τις συζητήσεις μας και μια θλίψη με κατέβαλε. Μου λείπει... μετά από τέσσερα χρόνια μου λείπει ακόμα. Διάβασα τα μηνύματα με δακρυσμένα μάτια και ταυτόχρονα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Χαμόγελο γιατί αισθάνομαι πολύ τυχερή που πέρασε από τη ζωή μου, δάκρυα γιατί τον έχασα χωρίς "αντίο". Γιατί δεν ξέρω αν ζει ή πέθανε. Γιατί ίσως να μπορούσα να νοιαστώ περισσότερο γι' αυτόν όταν έμαθα για το ατύχημα. Η γνωστή κατηγόρια προς τον εαυτό σου όταν χάνεις κάποιον. 

     Στα γενέθλια μου, 2 άτομα -εκτός της οικογενείας μου- με πήραν τηλέφωνο να μου ευχηθούν, εκ των οποίων το ένα το γνωρίζω μόλις ένα χρόνο. Κάποια άτομα διάλεξαν να μου ευχηθούν στο facebook αλλά τα περισσότερα απ' αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από "γνωστοί". Δε μπορώ να μην  αναφέρω την παρέα μου εδώ στην Αθήνα που μου έκανε  έκπληξη φέρνοντας μια τούρτα στη σχολή και τραγουδώντας μου τα "χρόνια πολλά". Ίσως το μόνο που με άγγιξε τη συγκεκριμένη μέρα.

     Και κάπου εδώ φτάνουμε στη ζωή και στη Μποφίλιου. Οι άνθρωποι στη ζωή μας έρχονται και παρέρχονται. Αυτοί με τους οποίους μοιράζεσαι όλα σου τα σχολικά χρόνια, ίσως κάποια στιγμή εξαφανιστούν και δε θυμηθούν, ούτε για τυπικούς λόγους, τα γενέθλια σου. Αυτοί που περίμεναν να πάει 00.01 για να σου ευχηθούν, τώρα το κάνουν τελευταίοι. Αυτοί με τους οποίους έχεις συζητήσει άπειρα πράγματα χάνονται και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι όσοι αγαπάς, όσοι σημαίνουν πολλά πράγματα για σένα, όσοι έχουν πάρει ένα κομμάτι απ' την ψυχή σου, φεύγουν και δε τους έχεις στη ζωή σου πλέον. Τουλάχιστον όχι όπως παλιά. Και τι μένει τότε; ένα κενό. Πολλά κομμάτια που λείπουν. Δεν αμφιβάλλω πως συνεχώς γνωρίζει κανείς καινούργιους ανθρώπους. Αλλά όταν έχει γνωρίσει κάποιους άλλους που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αυλαία της καρδιάς του, τότε είναι πολύ δύσκολο να τους βάλλει σε παρεμφερή θέση. Προσωπικά οι νεώτερες φιλίες μου δεν έχουν καταφέρει να με αγγίξουν τόσο βαθιά, όσο κι αν έχω προσπαθήσει. Αφήνουν πάρα πολλά κενά στις αναζητήσεις μου, στα ενδιαφέροντα μου, στις απόψεις μου... Και γι' αυτό το λόγο υπάρχει πάντα η σύγκριση. Οι πρωταγωνιστές λείπουν. Η παράσταση δε μπορεί να συνεχιστεί -τουλάχιστον όχι με την ιδανική της μορφή. Το κοινό μένει με την ανάμνηση τους. 

     Τι είμαστε τελικά; Σύμφωνα με την άποψη μου είμαστε ένα άγραφο βιβλίο, που για τη συγγραφή του συνυπάρχουν πολλοί συγγραφείς. Ο καθένας γράφει μερικές λέξεις, προτάσεις, παραγράφους ή κεφάλαια και ο βασικός συγγραφέας, που είμαστε εμείς, διαλέγει ποια απ' αυτά θα κρατήσει ως κύρια στο βιβλίο του, ποια θα κρίνει ως δευτερεύοντα και ούτω καθεξής. Η τελική δημοσίευση; Θα αργήσει πάρα πολύ, γιατί ακόμα δεν έχουμε συναναστραφεί με όλους τους συγγραφείς του βιβλίου μας.

"το μέτρημα" Νατάσσα Μποφίλιου

ΚΡΥΟΛΟΓΗΜΑ Ή ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ;

Και να 'μαι Μάρτη μήνα άρρωστη με πυρετό... Έξω έχει έναν τεράστιο ήλιο και κάνει ζέστη, τα φυτά στο μπαλκόνι μου έχουν ανθίσει κι εγώ είμαι μέσα και κάνω παρέα με τα χαρτομάντιλα και κάμποσα φάρμακα. Πρέπει να το πάρω απόφαση πως αφού διάλεξα να ακολουθήσω τον εκπαιδευτικό κλάδο, θα κολλάω όλες τις ιώσεις που κυκλοφορούν κάθε χρόνο. Μήπως όμως δε φταίνε τα παιδιά για τη δική μου κατάσταση; Εννοώ, την τελευταία περίοδο, έχω βγάλει τον εαυτό μου knockout με τις ατέλειωτες ώρες εργασίας, απομαγνητοφωνήσεων, παρατηρήσεων που έχουν ως αποτέλεσμα τόσο την έλλειψη ύπνου άρα ξεκούρασης, όσο και την κακή διατροφή. Μήπως δηλαδή, τα κρυολογήματα έρχονται για να μας υπενθυμίσουν πως δεν είμαστε υπερήρωες και προτεραιότητα στη ζωή μας έχει να αγαπάμε τον εαυτό μας και να του δίνουμε όσα χρειάζεται για να λειτουργεί καλά ο οργανισμός μας; Όταν είμαστε άρρωστοι, αναγκαζόμαστε να κοιμόμαστε, αναγκαζόμαστε να τρεφόμαστε σωστά, αναγκαζόμαστε να μην ασχολούμαστε με δουλειές, εργασίες κλπ, επομένως ξεκουραζόμαστε. Άλλωστε το έχω παρατηρήσει πως μετά από κάθε κρύωμα, επανέρχομαι στην καθημερινότητα με περισσότερες αντοχές. Επομένως, ας αφήσουμε τις υπερβολές και ας δώσουμε στον εαυτό μας χρόνο να ξεκουραστεί, να διασκεδάσει, να ερωτευτεί...

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΝΙΦΑΔΩΝ

Σήμερα, όσο κι αν προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο διάβασμα -εξεταστική γαρ- δεν μπορώ να πω ότι τα καταφέρνω. Ο λόγος; εδώ και μία ώρα χιονίζει! Έχω κολλήσει τα μουτράκια μου στο παράθυρο και με γουρλωμένα μάτια κοιτάζω το χιόνι. Επιπλέον, το χαμόγελο δε λέει να φύγει απ΄το πρόσωπό μου. Σκέφτομαι πως ίσως αντιδρώ σαν παιδί που χαζοχαίρεται με ό,τι ασυνήθιστο, αλλά για εμένα είναι κάτι ασυνήθιστο η χιονόπτωση επομένως υπάρχει σημαντικός λόγος να χαίρομαι. Άλλωστε ακόμα παιδί νιώθω. Αυτή τη στιγμή είναι πολύ ψιλό το χιόνι κι έτσι βρήκα την ευκαιρία -αφου δε διαβάζω- να γράψω στο blog. Ομολογώ πως δυσκολεύομαι αρκετά έως πάρα πολύ γιατί είναι πάλι χαλασμένο το λάπτοπ και γράφω απ το κινητο. Αλλα πραγματικά το σημερινό δεν είναι για να το γράψω οοοοοποτε ξανα λειτουργήσει ο υπολογιστής. Πίσω στο θέμα μας. Είναι πιο ωραίο να βλέπεις το χιόνι από ψηλά παρά απ΄το έδαφος. Από ψηλά μπορείς να παρατηρήσεις όλη την κίνησή του μέχρι να φτάσει στο έδαφος ενώ στο τελευταίο απλώς το βλέπεις να πέφτει πάνω σου και στο χώρο γύρω σου. Επίσης, εάν ενώ χιονίζει βρίσκεσαι στο δρόμο, τότε κάποια δουλειά έχεις επομένως δε "χάνεις χρόνο" κοιτώντας το. Εγώ τυχαίνει να το κοιτάζω από μπαλκόνι ορόφου πολυκατοικίας και είναι τόσο μα τόσο όμορφο... Παρατηρώ τις νιφάδες να πέφτουν άλλες μικρές άλλες πιο μεγάλες και πότε να αιωρούνται πότε να πέφτουν με ορμή. Ο άνεμος παίζει μαζί τους και ανάλογα με τα κέφια του τις φυσάει πότε δεξιά πότε αριστερά, πότε δυνατά πότε απαλά, ή τις στροβιλίζει. Κι εγώ έτσι άσπρες και αέρινες που είναι τις φαντάζομαι μπαλαρίνες που εκτελούν τη χορογραφία τους, χειροκροτούνται από μάτια και χαμόγελα σαν τα δικά μου και έχοντας ολοκληρώσει το σκοπό της ζωής τους, την ευφροσύνη του κοινού, κάνουν υπόκλιση/πέφτουν στο έδαφος και πεθαίνουν/λιώνουν.
Αναρωτιέμαι όμως πόσοι αφιέρωσαν λίγο από το χρόνο τους σήμερα για να παρατηρήσουν αυτό το χορό των νιφάδων και βάζοντας λίγη από τη φαντασία τους να κάνουν τις δικές τους παρομοιώσεις? Δεν μπορώ να ξέρω, όμως σίγουρα όσοι το έκαναν έχουν καλύτερη διάθεση από πριν γιατί πολύ απλά έχουν χαρεί με κάτι τόσο μικρό όσο το χιόνι και έχουν αναβιώσει στιγμές χαμένης ( ; ) παιδικότητας. Επιπλέον, έχουν πιάσει το νόημα της ζωής, δηλαδή να χαίρονται με τα απλά πράγματα. Τα μάτια στραμένα στο χορό των νιφάδων λοιπόν!

Υγ: Σε περίπτωση έλλειψης φαντασίας, συστήνω τον αέρα να τον παρομοιώσετε με μουσική ανάλογου ρυθμού... Αδειάστε το μυαλό σας από σκέψεις και χαρείτε τη στιγμή. Είναι τζάμπα!