Με μουσική υπόκρουση "το μέτρημα" της Μποφίλιου, ξεκινώ να γράψω αυτή την ανάρτηση. Αφορμή στάθηκαν η απόφαση να ξεκαθαρίσω τον χαμό στα μέιλ μου, τα άτομα που μου ευχήθηκαν για τα γενέθλια μου, η ζωή.
Διαγράφοντας μέιλ, έφτασα στο 2007 και βρήκα δύο μέιλ του Στράτου. Είχα ξεχάσει ότι στην αρχή στέλναμε και μέιλ πέρα από το να μιλάμε στο Msn και χωρίς να το καταλάβω, τα δάκτυλα μου κοκάλωσαν και κοίταζαν το όνομα ... Efstratios V. Θυμήθηκα τις συζητήσεις μας και μια θλίψη με κατέβαλε. Μου λείπει... μετά από τέσσερα χρόνια μου λείπει ακόμα. Διάβασα τα μηνύματα με δακρυσμένα μάτια και ταυτόχρονα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Χαμόγελο γιατί αισθάνομαι πολύ τυχερή που πέρασε από τη ζωή μου, δάκρυα γιατί τον έχασα χωρίς "αντίο". Γιατί δεν ξέρω αν ζει ή πέθανε. Γιατί ίσως να μπορούσα να νοιαστώ περισσότερο γι' αυτόν όταν έμαθα για το ατύχημα. Η γνωστή κατηγόρια προς τον εαυτό σου όταν χάνεις κάποιον.
Στα γενέθλια μου, 2 άτομα -εκτός της οικογενείας μου- με πήραν τηλέφωνο να μου ευχηθούν, εκ των οποίων το ένα το γνωρίζω μόλις ένα χρόνο. Κάποια άτομα διάλεξαν να μου ευχηθούν στο facebook αλλά τα περισσότερα απ' αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από "γνωστοί". Δε μπορώ να μην αναφέρω την παρέα μου εδώ στην Αθήνα που μου έκανε έκπληξη φέρνοντας μια τούρτα στη σχολή και τραγουδώντας μου τα "χρόνια πολλά". Ίσως το μόνο που με άγγιξε τη συγκεκριμένη μέρα.
Και κάπου εδώ φτάνουμε στη ζωή και στη Μποφίλιου. Οι άνθρωποι στη ζωή μας έρχονται και παρέρχονται. Αυτοί με τους οποίους μοιράζεσαι όλα σου τα σχολικά χρόνια, ίσως κάποια στιγμή εξαφανιστούν και δε θυμηθούν, ούτε για τυπικούς λόγους, τα γενέθλια σου. Αυτοί που περίμεναν να πάει 00.01 για να σου ευχηθούν, τώρα το κάνουν τελευταίοι. Αυτοί με τους οποίους έχεις συζητήσει άπειρα πράγματα χάνονται και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι όσοι αγαπάς, όσοι σημαίνουν πολλά πράγματα για σένα, όσοι έχουν πάρει ένα κομμάτι απ' την ψυχή σου, φεύγουν και δε τους έχεις στη ζωή σου πλέον. Τουλάχιστον όχι όπως παλιά. Και τι μένει τότε; ένα κενό. Πολλά κομμάτια που λείπουν. Δεν αμφιβάλλω πως συνεχώς γνωρίζει κανείς καινούργιους ανθρώπους. Αλλά όταν έχει γνωρίσει κάποιους άλλους που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αυλαία της καρδιάς του, τότε είναι πολύ δύσκολο να τους βάλλει σε παρεμφερή θέση. Προσωπικά οι νεώτερες φιλίες μου δεν έχουν καταφέρει να με αγγίξουν τόσο βαθιά, όσο κι αν έχω προσπαθήσει. Αφήνουν πάρα πολλά κενά στις αναζητήσεις μου, στα ενδιαφέροντα μου, στις απόψεις μου... Και γι' αυτό το λόγο υπάρχει πάντα η σύγκριση. Οι πρωταγωνιστές λείπουν. Η παράσταση δε μπορεί να συνεχιστεί -τουλάχιστον όχι με την ιδανική της μορφή. Το κοινό μένει με την ανάμνηση τους.
Τι είμαστε τελικά; Σύμφωνα με την άποψη μου είμαστε ένα άγραφο βιβλίο, που για τη συγγραφή του συνυπάρχουν πολλοί συγγραφείς. Ο καθένας γράφει μερικές λέξεις, προτάσεις, παραγράφους ή κεφάλαια και ο βασικός συγγραφέας, που είμαστε εμείς, διαλέγει ποια απ' αυτά θα κρατήσει ως κύρια στο βιβλίο του, ποια θα κρίνει ως δευτερεύοντα και ούτω καθεξής. Η τελική δημοσίευση; Θα αργήσει πάρα πολύ, γιατί ακόμα δεν έχουμε συναναστραφεί με όλους τους συγγραφείς του βιβλίου μας.
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου