ΘΑΛΑΣΣΟΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ

Μια από τις πιο όμορφες στιγμές που ζούμε το καλοκαίρι, είναι αυτή του "ξερού" στη θάλασσα. Ειδικά αν είσαι μόνος σου σε μια ερημική παραλία, αυτή η στάση αποτελεί ένα απόλυτο συναίσθημα ελευθερίας. Η δύναμη της άνωσης δημιουργεί την ψευδαίσθηση αιώρησης του σώματος σου, το οποίο σε συνδυασμό με τα κλειστά μάτια - άρα την απουσία της αίσθησης της όρασης - και τα βουτηγμένα στο νερό αυτιά - άρα την απουσία της αίσθησης της ακοής - σε αφήνουν μόνο με το πνεύμα και το ένστικτό σου, ενώ ταυτόχρονα οι κυμματισμοί της θάλασσας σε οδηγούν σε γνωστή/άγνωστη πορεία προς τη στεριά. Γνωστή γιατί πάντα η πορεία των κυμμάτων είναι προς τη στεριά, άγνωστη γιατί δεδομένου της έλλειψης επαφής με το περιβάλλον, δημιουργείται μια παράλογη ανασφάλεια και αγωνία για το που σε οδηγούν.

Βασίζοντας τις σκέψεις μου στα παραπάνω, σκαρφίστηκα ακόμα μια "θεωρία" για τη ζωή. Αν υποθέσουμε ότι η ζωή, ακριβώς όπως τα κύμματα, μας οδηγεί από μόνη της στο δρόμο που έχει χαραχτεί για εμάς, τότε δεν υπάρχει λόγος να υπεκφεύγουμε από αυτή γιατί θα καταλήξουμε σε κάτι που δεν ήταν γραμμένο για εμάς και πιθανόν δε θα μας ικανοποιεί. Γι αυτό το λόγο, όπως ακριβώς και στον "ξερό", το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας και να απολαύσουμε τη διαδρομή. ΟΜΩΣ! αφού στον "ξερό" η ανασφάλεια για το άγνωστο της διαδρομής μας κάνει να ενεργοποιούμε την ακοή και την όρασή μας σηκώνοντας το κεφάλι για να ελέγξουμε το περιβάλλον γύρω μας, έτσι οφείλουμε να κάνουμε και στη ζωή μας. Να επαγρυπνούμε. Γιατί για τα κύμματα, στεριά είναι και τα βράχια. Το ίδιο και για τη ζωή. Και αν προλάβουμε να τα δούμε τότε γιατί να μην τα αποφύγουμε; Στον κανόνα όμως υπάρχει πάντα μια εξαίρεση και στη δική μας περίπτωση αυτή είναι να μη μας ικανοποιεί η πορεία της ζωής που έχει γραφτεί για εμάς, ή αλλιώς, να μη θέλουμε να βγούμε ακόμα στη στεριά. (Στη δική μου θεωρία δεν υπάρχει το ενδεχόμενο να θέλει κάποιος να βρει στα βράχια, γιατί δε θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν πολεμούν την  κακή πλευρά του εαυτού τους.) Σε αυτή την περίπτωση το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε τον ξερό και να αρχίσουμε το κολύμπι. Ακόμα όμως κι αν βγούμε στη στεριά, οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν όντως φτάσαμε στον προορισμό μας, ή κάνουμε μια μικρή ή μεγάλη στάση στο δρόμο για την υπόλοιπη διαδρομή.