Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑΩ ΕΓΩ "ΠΕΘΑΙΝΕΙ"

Όσο θυμόταν τον εαυτό της, έδινε όλο της το είναι σε αυτά που αγαπούσε. Ήθελε και το έκανε. Κάποιες φορές, έτυχε να κουραστεί.. Όχι επειδή έδινε αλλά επειδή δεν έπαιρνε τίποτα. Συνήθως δεν περίμενε αντάλλαγμα. Δε λειτουργούσε έτσι. Αλλά κάποιες φορές θα έπρεπε να της είχαν δώσει κάτι. Κυρίως όταν είχε περάσει πολλά χρόνια δίνοντας απλόχερα τον εαυτό της. Ίσως δε διάλεγε τα σωστά άτομα. ίσως... Αλλά γιατί το κατάλαβε τόσο αργά; Δε μετάνιωνε. Είχε όμως μέσα της μια ανοιχτή πληγή... αυτή της αδιαφορίας. Η οποία μάτωνε όποτε έβλεπε εκείνη στο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης να ασχολείται με οποιονδήποτε άλλο εκτός από αυτή. Δεν το άντεχε... Δεν άντεχε να λέει κολλητές της άτομα που τα ήξερε μόνο ένα χρόνο. Όπως δεν άντεχε και να την παίρνει τηλέφωνο και ούτε να το σηκώνει ούτε να την παίρνει πίσω. Η μόνιμη δικαιολογία ήταν "το ξέχασα". Τόσο πολύ μετρούσε στη ζωή της λοιπόν... Ζούσαν μακριά ναι. Αλλά οι φορές που την πήρε τηλέφωνο για να μοιραστεί μαζί της τη ζωή της εκεί ήταν ελάχιστες. Σε αντίθεση με την ίδια. Κακές οι συγκρίσεις το ήξερε. Αλλά προτίμησε να δωθεί σε αυτούς που της ανταπέδιδαν. Το είχε ανάγκη. Γνωριμίες ναι είχε πολλές. Φίλους όμως λίγους και καλούς. Το ότι ήταν η κολλητή της και πάντα θα ήταν εκεί γι' αυτή, δε θα άλλαζε ποτέ. Άλλωστε είχαν μοιραστεί 15 χρόνια απ΄τις ζωές τους τα οποία με τίποτα δε μπορούν να διαγραφούν. Προσπαθούσε μόνη της να κρατήσει τη σχέση τους ζωντανή και δεν έβρισκε ιδιαίτερη ανταπόκριση από μέρους της. Μόνο όταν ήθελε να της κάνει κάποια εξυπηρέτηση. Ίσως τελικά αυτό το κεφάλαιο είχε κλείσει πολύ πριν το πάρει απόφαση η ίδια και απλώς δεν ήθελε να το διαπιστώσει. Δε της άρεσε να χάνει αγαπημένα άτομα. Δε το ξεπερνούσε. Τον Στράτο ακόμα τον έψαχνε. Κι ας μη τον είχε δει ούτε ακούσει ποτέ. Τις συζητήσεις που έκανε μαζί του δε θα μπορούσε να της κάνει με κανέναν άλλο. Τώρα έχανε και άλλο αγαπημένο της άτομο. Φίλος δεν ήταν ποτέ. όσο κι αν το ήθελε. Και γι' αυτό ήταν καλύτερα έτσι. Αλλά της έλειπε... πολύ. Και ήταν πιο επίπονο γιατί πρώτον είχε μοιραστεί υπέροχες στιγμές μαζί του και δεύτερον υπήρχε παντού γύρω της. Στις αναμνήσεις της, στη μουσική της, στις αναζητήσεις της, στον τοίχο του γραφείου της, στη ντουλάπα της, στη βιβλιοθήκη της, παντού! Είχε τους λόγους της να μην έρχεται σε άμεση επαφή μαζί του και τον είχε προειδοποιήσει. Αυτός όμως γιατί; ίσως μάθαινε κάποια στιγμή. Αλλά ήταν κάποιος που αγαπούσε και αυτοί που αγαπούσε έφευγαν από κοντά της. Οπότε ίσως και να μη μάθαινε ποτέ...

ΥΓ: jffbeugie... (οι νεράιδες ξέρουν)

ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Αισθάνθηκε τόσο απαίσια στην θέα του γνώριμου ταλαντούχου άνδρα στη σκηνή απέναντι της... Το μυαλό της γύρισε λίγους μήνες πριν σε ένα live που έτυχε να συστηθούν και να προσπαθήσουν να πιάσουν κουβέντα. Μετρίου αναστήματος, μακρυμάλλης, με γυαλιά τόσο μεγάλης μυωπίας που δεν μπορούσε να διακρίνει τα μάτια του, εμφανισιακά αδιάφορος(τουλάχιστον γι' αυτή), με μπερδεμένη ομιλία. Τον ακύρωσε αμέσως. Αντάλλασσε ματιές πλήξης με τη φίλη της και κρυφογελούσαν εις βάρος του. Κι όμως! εκείνος ο άνδρας ήταν σήμερα μπροστά της και έπαιζε καταπληκτικό πιάνο. Στη συνέχεια τραγούδησε και η φωνή του ήταν πολύ ευχάριστη στο άκουσμα. ερμήνευσε και ένα δικό του κομμάτι... Τόσα ταλέντα που ούτε καν φανταζόταν όταν τον ακύρωνε. Κοιταζόταν με τη φίλη της (την ίδια με τότε) και σταυροκοπιόντουσαν απ' την έκπληξη. Κάποιες στιγμές που τύχαινε να μιλήσει για να ευχαριστήσει το κοινό ή για να παρουσιάσει κάποιο τραγούδι, ήταν όντως όσο χάλια τον είχαν γνωρίσει και κατέληξαν πως ήταν καλύτερα να παίζει πιάνο και να τραγουδάει παρά να μιλάει. Πέρα απ' αυτό όμως, διαπίστωσαν πως η συμπεριφορά τους ήταν τελείως λάθος απέναντί του. Η συνάντησή τους ήταν σύντομη και δε θα προλάβαιναν να δουν τα ταλέντα του ( λέω να δουν γιατί μάλλον δε θα τον πίστευαν αν τους έλεγε ότι ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική) οπότε γνώρισαν την "προβληματική" πλευρά του εαυτού του και επικέντρωσαν την προσοχή τους σ' αυτή χωρίς να του δώσουν την ευκαιρία να δείξει κάτι περισσότερο. Όμως κανένας δεν είναι τελείως άχρηστος. Όλοι είμαστε καλοί σε κάτι. Άλλος στη ζωγραφική, άλλος στο τραγούδι, άλλος στη συγγραφή, στις χειροτεχνίες, στους υπολογιστές, στα αθλήματα... και ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να εκφράζεται. Σαφώς η πρώτη εντύπωση είναι πάρα πολύ σημαντική αλλά δεν είναι το παν γιατί τα φαινόμενα μπορεί να απατούν. Εξάλλου δε φταίμε εμείς για τα γενετικά μας προβλήματα ούτε για την εμφάνισή μας. Πέρα απ' αυτά υπάρχει κάτι βαθύτερο που μας κάνει ανθρώπους και αυτό είναι η καρδιά και η ψυχή μας. Αλλά για να έρθει κάποιος σε επαφή με αυτά πρέπει να μπει στη διαδικασία να μας γνωρίσει καλύτερα. Και δυστυχώς, για όλους η πρώτη εντύπωση είναι όντως το παν. Πότε όμως θα μάθουμε να δίνουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους γύρω μας;

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Είναι κάποιες φορές, που είτε λόγο κάποιου συγκεκριμένου γεγονότος είτε λόγο μιας αινιγματικής και πολλά υποσχόμενης συμπεριφοράς, αναμένουμε να γίνουν πολλά όμορφα ή άσχημα πράγματα. Ορισμένες φορές όντως γίνεται αυτό. Όμως είναι πιο σύνηθες το να μη γίνεται τίποτα συνταρακτικό. Και εάν δεν έχουμε αφήσει κάτι άλλο περιμένοντας αυτό το απροσδόκητο και μεγάλο, τότε πάει στο κέρατο. Όπως επίσης και όταν δεν έχουμε δείξει με τη συμπεριφορά μας πως έχουμε ανάγκη κάτι απροσδόκητο. Όταν όμως γίνεται το αντίθετο, τότε η απογοήτευση μας είναι πολύ μεγαλύτερη απ΄αυτή που θα νοιώθαμε αν δεν περιμέναμε τίποτα. Αυτοί οι παλιοί τελικά, για τα πάντα έχουν πει πολύ σοφά λόγια. " όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι" είναι η παροιμία. Και αυτό νομίζω πως πρέπει να κάνουμε. Εντάξει... όλοι θέλουμε να πιστεύουμε σε μια παραμυθένια μέρα που θα μας ανεβάσει στα ουράνια, αλλά αυτό δε σημαίνει πως έχουν οι άλλοι τα ίδια σχέδια με εμάς... Θα ήταν πολύ όμορφο αν γινόταν, αλλά ο καθένας είναι διαφορετικός. Αυτό που θεωρούμε εμείς υπέροχο μπορεί να μην υπάρχει καν στη φαντασία του άλλου και αυτό που θεωρεί ο άλλος υπέροχο ίσως είναι στα πολύ χαμηλά στρώματα της φαντασίας μας. Απ΄την άλλη ίσως οι συνθήκες είναι τέτοιες που να μη δίνουν περιθώρια για την επίτευξη ορισμένων υποσχέσεων. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, το μυστικό για να αποφύγουμε την απογοήτευση, είναι να μην προσδοκούμε πολλά, όσα κι αν μας υπόσχονται. Και να θυμόμαστε πως εμείς, είμαστε εμείς και θα αντιδρούσαμε με έναν άλφα τρόπο. Δεν θα πρέπει όμως αυτόν τον άλφα τρόπο που πηγάζει απ' τη δική μας προσωπικότητα να τον αναμένουμε από άλλο άτομο... Ίσως σκεφτεί κάτι παρόμοιο. Δε θα είναι όμως ίδιο με αυτό που σκεφτήκαμε εμείς. Ίσως είναι καλύτερο ίσως χειρότερο. Δεν έχει σημασία. Αρκεί να είναι κάτι που να μας αξίζει...

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΤΕΛΕΙΑΣ

Επιτέλους κράταγε ξανά στα χέρια της ένα απ'τα αγαπημένα της βιβλία που οι συνθήκες θέλησαν να αφήσει πίσω κατά το πακετάρισμα. Άγγιζε το σκληρό εξώφυλλο, χάζευε τη γνώριμη ζωγραφιά του εξώφυλλου, έχωνε τη μύτη της στην κόλληση των φύλλων και μύριζε τη μυρωδιά του χαρτιού. Πόσα ταξίδια της - άλλα κοντινά, άλλα μακρινά - είχε περάσει με αυτό το βιβλίο ανά χείρας ή χωμένο μες την τσάντα... Τη συντρόφευε συνεχώς και όσες φορές κι αν το διάβαζε, ποτέ δεν έμενε στα ίδια. πάντα ανακάλυπτε κάτι καινούργιο. Είχε ιδιαίτερη αξία γι' αυτή. Ίσως δεν ήταν το αγαπημένο της από λογοτεχνικής/συγγραφικής άποψης, αλλά ήταν το αγαπημένο της επειδή ήταν δώρο κάποιου που αγαπούσε και εκτιμούσε πολύ. Και ακόμα κι ο συγγραφέας της θύμιζε όμορφες στιγμές. Κι ας της ήταν άγνωστος μέχρι να της τον μάθει. Ένα μόνο έλειπε. Η αφιέρωση που της είχε υποσχεθεί. Δεν έφταιγε αυτός όμως. Εκείνη δεν το επιδίωξε. Για τους δικούς της σεβαστούς λόγους. Άρχισε να το διαβάζει λαίμαργα λες και θα το ξανάχανε. Τόσες όμορφες εικόνες και ιστορίες! της είχαν λείψει. Σε πόσες από αυτές έβρισκε κατά καιρούς τον εαυτό της... Σήμερα μεταξύ των άλλων, χαμογέλασε με το εξής:

Η τελεία της Άννας

Η δασκάλα, η κυρία Ελένη, έδωσε στα παιδιά να ζωγραφίσουν ό,τι ήθελαν.

Όλα άρχισαν με όρεξη, εκτός από την Άννα, που κοίταζε το χαρτί χωρίς να κάνει τίποτα.

<< Αννούλα μου γιατί δε ζωγραφίζεις κάτι;>>

<< Αφού δεν ξέρω να ζωγραφίζω, κυρία>>

<< Κάνε μια κουκίδα >> είπε η δασκάλα και απομακρύνθηκε χαμογελώντας.

Όταν ξαναπέρασε, η Αννούλα είχε κάνει μια πολύ ωραία τελεία, όπως της είχε πει η κυρία.

<<Κάνε άλλη μια, κι άλλη, κι άλλη...>>

Έτσι η Άννα άρχισε να ζωγραφίζει.

Όταν έγινε η έκθεση των έργων, όλοι πρόσεξαν το έργο με τις τελείες.

Ήταν το πιο πρωτότυπο και ιδιαίτερο.

Ένας μαθητής πλησίασε την Άννα.

<<Σ΄αγάπησα από το έργο σου>>, της είπε,

<<και σε ζηλεύω, γιατί εγώ δεν ξέρω να ζωγραφίζω.>>

<<Κάνε μια τελεία>>, του είπε τρυφερά η Αννούλα...

Η εξομολόγηση μιας τελείας, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Σελ. 39.

ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Άλλη μια όμορφη μέρα βαρετού διαβάσματος είχε αρχίσει... Διάβαζε τις σειρές αλλά δεν καταλάβαινε τίποτα. Το μυαλό της έκανε βόλτες στην παραλία και ήταν για καφέ με κάποια ευχάριστη παρέα. Πόσο το βαριόταν αυτό το μάθημα! Ήταν η τέταρτη φορά που θα το έδινε και ήξερε πως δεν είχε καμιά ελπίδα να το περάσει. Διάβαζε αδιάφορα, μέχρι που το μάτι της έπεσε σε έναν ορισμό και το μυαλό της άρχισε να παίρνει στροφές. Συνέχισε την ανάγνωση με ενδιαφέρον αυτή τη φορά, και διαπίστωσε πως εκεί μπροστά της ξεδιπλώνονταν όλες οι σκέψεις της περί "μασκών". και μάλιστα, επιστημονικά διατυπωμένες. Ορίστε το ακριβές αντίγραφο λοιπόν...

<< [...] Η παρουσίαση του εαυτού μας στους άλλους με τρόπους που θα τους κάνουν να μας κρίνουν ευνοϊκά είναι προς το συμφέρον μας, και αποτελεί μια διαδικασία την οποία ονόμασε διαχείριση της εντύπωσης. Στη διαδικασία αυτή χρησιμοποιούμε τόσο την απόκρυψη όσο και τη στρατηγική αποκάλυψη. [...] Ο Γκόφμαν θεωρούσε ότι οι θεατρικές παραστάσεις αποτελούν αναλυτικό εργαλείο και χρήσιμη μεταφορά για την περιγραφή και κατανόηση της κοινωνικοποίησης και της διαμόρφωσης του εαυτού. Η μέθοδος αυτή ονομάζεται δραματουργική προσέγγιση. Παρουσίασε την κοινωνική ζωή σαν μια θεατρική σκηνή, πάνω στην οποία διαντιδρούν οι άνθρωποι. Όλοι μας είμαστε ταυτόχρονα ηθοποιοί και θεατές. ενώ οι ρόλοι είναι αυτοί που υποδυόμαστε στην καθημερινή μας ζωή. Σύμφωνα με τον Γκόφμαν, ο εαυτός είναι προϊόν της διαρκούς επιτέλεσης ρόλων που χαρακτηρίζει την καθημερινή διαντίδραση μας με τους άλλους και του πώς αυτές οι επιτελέσεις ερμηνεύονται από αυτούς. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, ο εαυτός δεν είναι μια ιδιότητα την οποία μεταφέρουν οι άνθρωποι απαράλλακτη από τη μια κατάσταση στην άλλη, αλλά ένα "δραματουργικό αποτέλεσμα" που αναδύεται από τις κοινωνικές καταστάσεις στις οποίες οι άνθρωποι επιχειρούν να διαχειριστούν τις εντυπώσεις που έχουν οι άλλοι γι΄αυτούς. [...] Καθώς οι άνθρωποι μετακινούνται από κατάσταση σε κατάσταση, αλλάζουν ριζικά τον τρόπο έκφρασής τους. Προσπαθούν να ορίσουν την κατάσταση, προσπαθώντας να υποδείξουν στους άλλους να ενεργήσουν με τους τρόπους που επιθυμούν οι ίδιοι.>>

Οι μάσκες μας λοιπόν έχουν και όνομα... Δραματουργική προσέγγιση. Όμορφο ακούγεται. θεατρικό όπως και είναι. Γιατί όμως; γιατί να μην παρουσίαζαν όλοι αυτό που πραγματικά είναι και όχι κάτι ψεύτικο; Δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις. αρκετές φορές είχε προσποιηθεί. Κυρίως όταν δεν ήθελε να δώσει εξηγήσεις. Όμως ποτέ δεν έδειξε κάτι άλλο απ΄αυτό που πραγματικά ήταν και ποτέ δεν υποδείκνυε στους άλλους πως να συμπεριφερθούν. Είχε κάποιες προσδοκίες συμπεριφοράς αλλά δεχόταν τη διαφορετικότητα των άλλων. Όμως για να υπάρχει ολόκληρη θεωρία περί δραματουργικής προσέγγισης, αυτό σήμαινε πως η πλειοψηφία δρα με αυτό τον τρόπο. Πως να πάει μπροστά ο κόσμος όταν όλοι ψεύδονται κάθε λεπτό;

Ήταν το μόνο πράγμα που θυμόταν αυτολεξεί κατά τη διάρκεια της εξέτασης... και το μόνο που έπεσε σε σωστό - λάθος ήταν, αν ο Γκόφμαν δανείστηκε τον ορισμό του για την κοινωνικοποίηση απ΄την τέχνη του κινηματογράφου. Πόσο λυπηρό...

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΟΥ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές

πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές

Όποιος χωρίς δαιμόνους δαιμονίζεται,
πάει μια δεξιά, μια αριστερά

Ποτέ δεν πάει μπροστά

Λόγια γνωστά και ίδια λόγια αδειανά

ατέλειωτα ταξίδια στο πουθενά

Όποιος χωρίς ανέμους ανεμίζεται, πάει μια ψηλά, μια χαμηλά

Ποτέ δεν πάει σωστά

Αν μ' αγαπάς κι αν θες να σ' αγαπώ

Σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό

Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς, αλλού να μην κοιτάς

Ο κόσμος σου να είμαι εγώ

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές,
πάλι μεγάλα λόγια μην ξαναλές

Όποιος χωρίς φεγγάρια φεγγαριάζεται,
πάει μια κρυφά, μια φανερά

Ποτέ δεν πάει στρωτά

Αν μ' αγαπάς κι αν θες να σ' αγαπώ

Σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό

Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς, αλλού να μην κοιτάς
ο κοσμος σου να ειμαι εγω...

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Αλίκη Καγιαλόγλου

ΜΟΝΗ

Μόνη. Τόσο έντονα μόνη. Καθόταν στο μεζεδοπωλείο με την παρέα της αλλά ένοιωθε μόνη. Τα καραφάκια ούζο έδιναν και έπαιρναν και αυτή είχε χαθεί σε μια γλυκιά ζάλη ποτού και τσιγάρου. Κάπου μακριά άκουγε τις συζητήσεις τους. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν. Δε την ενδιέφερε. Για ακόμα μια φορά είχε χαθεί στις σκέψεις της. Είχε βρεθεί πρωτύτερα στη δύσκολη θέση να περιγράψει το καλοκαίρι της. Δεν ήταν δύσκολη η περιγραφή. Δεν είχε κανένα πρόβλημα ως προς αυτό. Άλλωστε τα άτομα απέναντι της ήταν οι φίλες της. Είχε μοιραστεί όλη της τη ζωή μαζί τους κι ας γνωρίζονταν μόνο δύο χρόνια. Το δύσκολο ήταν να φέρει στο μυαλό της εκείνον το μήνα που της στοίχισε τόσα πολλά. Δεν προέβει σε περιγραφές. Δεν το άντεχε.Ήξερε πως δεν το είχε ξεπεράσει. Ήξερε πως ίσως ποτέ δεν κατάφερνε να το ξεπεράσει. Κι ας περνούσε τόσο όμορφα από εκεί και πέρα. Είχαν κλονιστεί τόσα πολλά... η εμπιστοσύνη της απέναντί του, η ανοχή της, τα αισθήματά της, η αυτοπεποίθηση της... Δεν έτρεφε αυταπάτες. Γνώριζε πως για πρώτη φορά είχε φερθεί αδύναμα. Πώς μπόρεσε ούτε αυτή το ήξερε. Μετά την πρώτη της αγάπη είχε ορκιστεί στον εαυτό της πως δε θα ξαναγίνει χάλια για κανέναν. Και να που αθέτησε το λόγο της. Τον αγαπούσε. Ποτέ δεν αμφέβαλε γι αυτό. Όμως δεν της άξιζε ό,τι πέρασε. Τόση ανωριμότητα... Αυτά που άκουγε και σιχαινόταν, τα έκανε η ίδια. Πόσο μίσησε τον εαυτό της... Θα της έπαιρνε καιρό να ξεχάσει. Άλλωστε ποτέ δε της ήταν εύκολο να ξεχνά. Προσωρινά ναι, μπορεί. Έτρωγε όμως φλασιές και στενοχωριόταν για πράγματα που την είχαν πικράνει καιρό πριν. Ευτυχώς γινόταν πιο συχνά το αντίθετο. δηλαδή να θυμάται όμορφα πράγματα του παρελθόντος και να μένει με το χαζό χαμόγελο της νοσταλγίας. Τις σκέψεις της διέκοψε κάποιος απ' την παρέα που για πολλοστή φορά ρώταγε αν ήταν καλά. Αυτό για τις μάσκες θα το σκεφτόταν άλλη φορά. Προς το παρόν φόρεσε τη δική της και απάντησε "ναι όλα τέλεια. κάπου αφαιρέθηκα". Δν το σχολίασε κανείς. Ήξεραν πως ήθελε τον χρόνο της.