ΜΕΤΑΞΥ ΤΡΙΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

"You 're a great actress Satine... make him believe you don't love him. Hurt him. Hurt him to save him. The show must go on."

"Moulin Rouge"

Κάποιες φορές, σε μια σχέση, ό,τι σχέση κι αν είναι αυτή, νοιώθουμε πως δεν είμαστε αρκετοί. Πως δεν καλύπτουμε τον άλλο. Τις ανάγκες του. Τα αισθήματά του. Αυτό δε σημαίνει ότι δε τον αγαπάμε όμως. Απλά δε μπορούμε να ανταποκριθούμε στα θέλω του. Για διάφορους λόγους. Άλλες φορές υπάρχει τρίτο άτομο, άλλες ένας μεγάλος έρωτας που δεν έχει τελειώσει, άλλες φορές μια ασθένεια, ένας αργός θάνατος... Και τότε βρισκόμαστε μπροστά σε τρεις δρόμους. Να χωρίσουμε με την πρόφαση ότι δε τον αγαπάμε πια, να απομακρυνθούμε έτσι ώστε ο ίδιος να λυγίσει και να μας χωρίσει ή να τον βοηθάμε να δει ερωτικά κάποιο άλλο άτομο. Συνήθως φίλη/ο που ξέρουμε τι άνθρωπος είναι και νομίζουμε ότι θα μπορεί να του δώσει περισσότερα απ' αυτά που του δίνουμε εμείς.

Στον πρώτο δρόμο, πληγώνουμε τον άλλο, λέγοντας πως δε τον αγαπάμε, για να τον σώσουμε από εμάς τους ίδιους. Αυτό είναι το εύκολο μέρος. Το δύσκολο είναι μετά και μας κάνει κομμάτια. Ακόμα κι εμάς που πήραμε την απόφαση να χωρίσουμε. Το δύσκολο είναι να κάνεις τον άλλο να πιστέψει ότι δε τον αγαπάς. Να προσποιείσαι με λόγια και με πράξεις ότι δε τον αγαπάς. Να του λες πράγματα που καθώς βγαίνουν απ' τα χείλη σου σου σπάνε την καρδιά. Σε τέτοιο σημείο που να πείσεις τον εαυτό σου ότι όντος δε τον αγαπάς και αυτός να σπαράζει. Η πραγματική αγάπη δεν τελειώνει. Μπορεί να φθαρεί μια σχέση αλλά δεν τελειώνει η αγάπη. Εκτός κι αν ο άλλος με τη συμπεριφορά του σκότωσε την αγάπη μας γι' αυτόν. Εάν μας είναι ανώδυνο να πούμε ότι δεν αγαπάμε τον άλλο, τότε δε τον αγαπήσαμε ποτέ.

Στο δεύτερο δρόμο, κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τον πρώτο, με τη διαφορά ότι ο άλλος παίρνει την απόφαση του χωρισμού. Συγκεκριμένα, η όλη στάση μας απέναντί του δείχνει εμμέσως πλην σαφώς ότι τον βαρεθήκαμε. Ελλατώνεται η επικοινωνία στο τηλέφωνο, ελλατώνονται οι κοινές έξοδοι, ελλατώνεται ο κοινός προγραμματισμός, η ερωτική πράξη, τα πάντα μέχρι να γίνουν καθόλου. Και το τραγικό είναι να καταλαβαίνει ο άλλος ότι κάτι τρέχει, να σε ρωτάει αν είναι όλα καλά κι εσύ να απαντάς "ναι αγάπη μου απλά δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες." Κάπου όμως κι αυτός φτάνει στα όριά του και αφού δεν του λέμε τι στο καλό φταίει, μας χωρίζει. Λογικό ακούγεται.

Ο τρίτος δρόμος νομίζω ότι ταιριάζει περισσότερο σε γάμο ή στον αργό θάνατο που έλεγα. Το ζευγάρι σε μια σχέση έχει πολλά συζυγικά καθήκοντα. Γι αυτό άλλωστε λένε πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Όταν ένας απ' τους δύο δεν μπορεί να τα φέρει εις πέρας, επειδή αγαπάει τον άλλο, δε θέλει να του στερεί τίποτα και θέλει να τον βλέπει ευτυχισμένο, τον πασάρει διακριτικά σε τρίτο άτομο. Και γι΄αυτό υπάρχουν γάμοι που αντέχουν ακόμα και όταν η σχέση με τρίτο πρόσωπο είναι γνωστή. Δε λέω πως είναι σωστή σχέση αυτή, αλλά υπάρχει. Και το βλέπω σαν συμβιβασμό με το ότι δεν μπορείς να δώσεις στον άνθρωπό σου αυτά που χρειάζεται άρα ας του τα δώσει κάποιος άλλος. Το αξίζει.

Δεν ξέρω κατά πόσο όταν αγαπάμε κάποιον μπορούμε να κρίνουμε αν είμαστε αρκετοί ή όχι και ανάλογα με το τι πιστεύουμε να πάρουμε αποφάσεις και για τους δύο. Θεωρώ πως εάν ο άλλος έχει κάποιο παράπονο απ τη σχέση τότε θα το πει. Δε νομίζω ότι θα νοιώσουμε ποτέ αρκετοί. Πάντα θα έχουμε πράγματα να δίνουμε. Αρκεί να μη χάσουμε εμάς. Όταν όμως αυτά που νοιώθουμε για τον άλλο δεν μας καλύπτουν, εμάς όχι τον άλλο, τότε ναι, πρέπει να δίνουμε τέλος γιατί αλλιώς κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και παίζουμε με τα συναισθήματα του άλλου.

Και τέλος, ναι. αν ήξερα πως πεθαίνω, θα ήθελα για τον άνθρωπό μου ένα ευτυχισμένο μέλλον και θα τον έσπρωχνα στο να συνεχίσει τη ζωή του. Αγάπη; μπορεί. Ντροπή; και αυτό μπορεί. Εγωισμός; ποιος ξέρει...