Χαίρομαι που άνοιξες τα φτερά σου μικρό μου πόνι.
Έτσι σε έλεγα πάντα χαϊδευτικά.
Χαίρομαι που οι προσπάθειες σου δικαιώθηκαν.
Όμως...
νοιώθω κάτι να μου πλακώνει την καρδιά.
Γιατί ξέρω πως ποια δεν είσαι δική μου.
Δεν είσαι ΜΟΝΟ δική μου.
Θα μοιράζεσαι τη φιλία σου με άλλα άτομα.
καινούργια.
τα οποία εγώ δε θα γνωρίζω καν.
Αυτά θα ζουν μαζί σου πλέον.
Εγώ δε θα είμαι κοντά σου.
Δε θα είμαι μες τα πράγματα.
Απλός παρατηρητής μόνο.
Παρατηρητής όσων εσύ θα θες να μου αποκαλείψεις.
Δε μου ανοίκεις το ξέρω.
Ούτε αγοράζεται η φιλία.
Έτσι ένιωθες κι εσύ όταν εγώ άνοιξα τα φτερά μου;
Ενοιωσες κι εσύ να λείπει ένας μέρος απ' τη ζωή σου;
Συγνώμη... Δεν το ήθελα.
Όπως κι εσύ δεν είχες καμία πρόθεση να νιώσω όπως νοιώθω τώρα.
Μάλλον αυτή είναι η φυσιολογική ροή της ζωής...
Δε μ' αρέσει όμως.
Καθόλου.
Και ναι κλαίω.
Γιατί φοβάμαι.
Φοβάμαι ότι ίσως τα καινούργια άτομα που θα βρεις
έχουν να σου δώσουν περισσότερα πράγματα από μένα.
Ίσως έχετε περισσότερα κοινά να σας συνδέουν.
Ίσως με ξεχάσεις και σε χάσω.
Θα είναι πάρα πολύ για μένα να ξέρεις.
Έχω περάσει 15 χρόνια απ'τη ζωή μου στο πλάι σου και δε θα αντέξω.
Δε μ' αρέσει να χάνω ανθρώπους.
Δικούς μου ανθρώπους.
Άτομα που αγαπάω και για τα οποία έχω δώσει τα πάντα.
Εύχομαι να σκέφτομαι βλακείες και να μην επιβεβαιωθούν ποτέ οι φόβοι μου.
Δε θα ξεχάσω ποτέ το Σ+Ζ=BMF4ACL (best mad friends for a crazy life)
Στο Δημοτικό το είχαμε βγάλει αυτό θυμάσαι;
Εσύ; τώρα που στο θύμισα θα το ξεχάσεις ποτέ;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου