ΣΥΝΗΘΕΙΑ

" Ξέρεις, σε αυτά που συνηθίζουμε είναι δύσκολο να πάμε κόντρα. Δεν ξέρω αν μπορώ να προχωρήσω ακόμα. Μου είναι δύσκολο".

Αυτά μου έλεγε ο ηλεκτρονικός μου φίλος πριν λίγο.

Συνήθεια... είναι λογικό. Εύκολα συνηθίζουμε καταστάσεις. Γενικά δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Προσωπικά μου αρέσει να σπάω τη ρουτίνα της καθημερινότητας όσο ακόμα μπορώ και δε με πνίγουν οι υποχρεώσεις. Αλλά αυτό είναι τρόπος ζωής του καθένα.

Σε προσωπικό επίπεδο η συνήθεια φθείρει μια σχέση. Συνηθίζεις τη μυρωδιά του άλλου, το κορμί του δίπλα στο δικό σου, τη λακκούβα στο δεύτερο μαξιλάρι, την καλημέρα και πάει λέγοντας. Όμως, η κάθε στιγμή είναι μοναδική. Και πρέπει να τη ζούμε σαν πρώτη και τελευταία. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ δύσκολες και δοκιμάζονται συνεχώς. Τα αισθήματα αλλάζουν. Οι ανάγκες αλλάζουν. Κάποιος πληγώνεται. Ίσως και οι δύο, ίσως πάλι κανείς.

Δεν μπορούμε να μένουμε στη συνήθεια της παρουσίας του άλλου. Η παρουσία του άλλου δεν είναι δεδομένη γιατί δεν είναι κτήμα μας. Γι' αυτό και πρέπει να τη βιώνουμε σαν πρωτόγνωρο γεγονός. Δε το θεωρώ καθόλου εύκολο, όμως αυτή είναι η αλήθεια.

Οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται και η ζωή πάει μπροστά. Ποτέ πίσω. Και δεν ανασταίνει ούτε ανθρώπους, ούτε αισθήματα ούτε τίποτα που χάθηκε στο παρελθόν. Τίποτα δε χάθηκε. Όλα ανήκουν εδώ. Στο τώρα.

Ο χρόνος είναι ο μόνος γιατρός σου είπα. Δε σταματάει όμως να κυλάει. Και το τώρα γίνεται αύριο, μεθαύριο, σε ένα μήνα και χάνεται στο μέλλον.

Οι πόρτες στη ζωή κλείνουν και ανοίγουν. Τις κλείνεις και τις ανοίγεις. Όταν μια πόρτα κλείσει ή όταν αποφασίσεις εσύ πως έφτασε η στιγμή να την κλείσεις, θα ανοιχτούν άλλες μπροστά σου. Αυτό που πρέπει να κάνεις, είναι να σκεφτείς ποιες απ' αυτές θα κλείσεις, και ποιες θα αφήσεις ανοιχτές. Κάθε αρχή είναι δύσκολη.

Ποτέ μην απορρίπτεις κάτι, χωρίς να το έχεις γευτεί. Μπορεί να κρύβει θησαυρούς που δε φανταζόσουν ποτέ ότι θα βρεις και -έτσι απλά- να τους χάσεις.

Για τον e-friend μου,

με αγάπη

και κατανόηση,

DαRkAnGel