ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Χαίρομαι που άνοιξες τα φτερά σου μικρό μου πόνι.

Έτσι σε έλεγα πάντα χαϊδευτικά.

Χαίρομαι που οι προσπάθειες σου δικαιώθηκαν.

Όμως...

νοιώθω κάτι να μου πλακώνει την καρδιά.

Γιατί ξέρω πως ποια δεν είσαι δική μου.

Δεν είσαι ΜΟΝΟ δική μου.

Θα μοιράζεσαι τη φιλία σου με άλλα άτομα.

καινούργια.

τα οποία εγώ δε θα γνωρίζω καν.

Αυτά θα ζουν μαζί σου πλέον.

Εγώ δε θα είμαι κοντά σου.

Δε θα είμαι μες τα πράγματα.

Απλός παρατηρητής μόνο.

Παρατηρητής όσων εσύ θα θες να μου αποκαλείψεις.

Δε μου ανοίκεις το ξέρω.

Ούτε αγοράζεται η φιλία.

Έτσι ένιωθες κι εσύ όταν εγώ άνοιξα τα φτερά μου;

Ενοιωσες κι εσύ να λείπει ένας μέρος απ' τη ζωή σου;

Συγνώμη... Δεν το ήθελα.

Όπως κι εσύ δεν είχες καμία πρόθεση να νιώσω όπως νοιώθω τώρα.

Μάλλον αυτή είναι η φυσιολογική ροή της ζωής...

Δε μ' αρέσει όμως.

Καθόλου.

Και ναι κλαίω.

Γιατί φοβάμαι.

Φοβάμαι ότι ίσως τα καινούργια άτομα που θα βρεις

έχουν να σου δώσουν περισσότερα πράγματα από μένα.

Ίσως έχετε περισσότερα κοινά να σας συνδέουν.

Ίσως με ξεχάσεις και σε χάσω.

Θα είναι πάρα πολύ για μένα να ξέρεις.

Έχω περάσει 15 χρόνια απ'τη ζωή μου στο πλάι σου και δε θα αντέξω.

Δε μ' αρέσει να χάνω ανθρώπους.

Δικούς μου ανθρώπους.

Άτομα που αγαπάω και για τα οποία έχω δώσει τα πάντα.

Εύχομαι να σκέφτομαι βλακείες και να μην επιβεβαιωθούν ποτέ οι φόβοι μου.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το Σ+Ζ=BMF4ACL (best mad friends for a crazy life)

Στο Δημοτικό το είχαμε βγάλει αυτό θυμάσαι;

Εσύ; τώρα που στο θύμισα θα το ξεχάσεις ποτέ;

ΦΟΒΟΣ

Δεν φοβάμαι.

Ο φόβος σκοτώνει την σκέψη.

Ο φόβος είναι ένας μικρός θάνατος που οδηγεί στην εκμηδένιση.

Θα αντιμετωπίσω τον φόβο με θάρρος

και θα τον αφήσω να περάσει από πάνω και από μέσα μου και θα δω την πορεία του.

Όταν περάσει ο φόβος μένω μόνο εγώ.

ΑΣ ΧΑΘΩ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ.

Και όταν τα χρόνια θα περάσουνε
Γρήγορα όπως περνάει μια στιγμή
Και όταν πια οι μορφές μας πια γεράσουνε
Δεν θέλω να ψάχνω τότε το πώς και το γιατί

Και όταν τα πράγματα αλλάξουνε
Όπως δεν περίμενες ποτέ
Και όσα από μπροστά μου θα περάσουν
Κάποτε και αυτά θα ανήκουν στο χτες

Και αν είναι να χαθώ
Ας χαθώ πάλι μες στο όνειρο
Σε ότι αξίζει να μένει ζωντανό
Σε ότι αντέχει στο καιρό
Σε ότι αγάπησα σε ότι ξέχασα
Σε ότι νοστάλγησα μα το έχασα
Σε ότι θυμήθηκα μα δεν γέλασα
Σε όσα εμένα χρέωσα

Πόσα την ζωή μας την σημάδεψαν
Όπως την γη οι εποχές
Και σαν τα πλοία μες στη θάλασσα
Πολλές οι τρικυμίες και λίγες οι στεριές

Και όσο θα γράφω στοίχους τα χαράματα
Τόσο θα απαλύνω τις πληγές
Και όσο παλεύουν οι λέξεις με τα πράγματα
Τόσο θα ψάχνω νόημα στου ονείρου τις σχισμές

Και αν είναι να χαθώ
Ας χαθώ πάλι μες στο όνειρο
Σε ότι αξίζει να μένει ζωντανό
Σε ότι αντέχει στο καιρό
Σε ότι αγάπησα σε ότι ξέχασα
Σε ότι νοστάλγησα μα το έχασα
Σε ότι θυμήθηκα μα δεν γέλασα
Σε όσα εμένα χρέωσα

Λέω μπορεί ότι η ζωή θα ήταν ένας ωραίος τίτλος
Στο έργο που όλοι παίζουμε όλοι ανεξαρτήτως
Εκεί που η αλήθεια και ο μύθος έχουν την τάση να μπερδεύονται
Εκεί που οι ψυχές των ανθρώπων με τον καιρό σμιλεύονται
Γνωρίζονται συγκρούονται σπρώχνονται για μια θέση
Πόσο αυτή η μάχη ακόμα θα διαρκέσει
Ίσως για πάντα ίσως μέχρι την επόμενη στάση
Εκεί που άλλοι θα κατέβουν και θα μπούνε σε άλλη φάση
Και άλλοι θα συνεχίσουν την διαδρομή
Μήπως και βρούνε κάποιο γνωστό κανένα νέο να τους πει
Να τους θυμίσει τα παλιά ή απλώς να πούνε ένα γεια
Μα μοιάζει απόμακρο και χάνονται στο πουθενά

respect στον Mc Κώστα Κουρμένταλα (Ρυθμοδαμαστής)

ΑΚΟΥΣ;

Σε προειδοποιώ μ' ακούς;

Δε θα αντέξω πολύ ακόμα...

Έχω προσπαθήσει τα πάντα. Σου έχω μιλήσει για τα πάντα κι εσύ ακούς.

Αλήθεια, ακούς;

Προβληματίζεσαι γι' αυτά που σου λέω;

Ψάχνεις μέσα σου τις αιτίες;

Προσπαθείς; Δεν το βλέπω.

Άλλαξες ακούς;

Άλλαξες.

Δεν είσαι αυτός που ήσουν όταν σε γνώρισα.

Δεν ξέρω τι έφταιξε.

Δε μου λες τι έφταιξε.

Δεν ξέρεις; δε σε πιστεύω.

Κάθε μέρα απομακρύνεσαι όλο και πιο πολύ.

Βαρέθηκα ακούς;

Βαρέθηκα.

Δε σε βρίσκω πουθενά.

Όσο σ' αγαπάω, τόσο νοιώθω να γυρίζεις αργά και βασανιστικά ένα μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά μου.

Και η αγάπη μου γίνεται πόνος.

Όμως δεν το βάζω κάτω ακούς;

Προσπαθώ.

Δεν μπορώ όμως πια να προσποιούμαι δυο ρόλους.

Δε μπορώ να καλύπτω κάθε ανάγκη σου και να αφήνω να παραμελείς τις δικές μου.

Δεν βλέπω πια τον εαυτό μου στον καθρέφτη αλλά τη σκιά του ακούς;

Έκανα ό,τι μπορούσα.

Δεν έχω δυνάμεις για περισσότερα πράγματα.

Δεν έχω χρόνο για περισσότερα πράγματα.

Τρεις μήνες είναι πάρα πολύς καιρός και σου παραδίνω τα όπλα.

Το τρένο της ζωής με περιμένει αλλά αν δε βιαστώ θα φύγει ακούς;

Αν θες να είμαστε στο ίδιο βαγόνι, βγες στη μάχη.

...

Πάθος...

Πόθος...

Αγάπη...

Έρωτας...

Ρούχα πεταμένα στο πάτωμα

Κορμιά να χορεύουν τον έρωτα

Χείλη να σμίγουν

Ζεστή αγκαλιά.

Είναι αρκετά;

Καλύπτουν τα κενά;

Βοηθούν να ζήσεις τον παράδεισο;

Σε ολοκληρώνουν;

Μάθε.

Το οφείλεις στον εαυτό σου.

ΜΕΤΑΞΥ ΤΡΙΩΝ ΔΡΟΜΩΝ

"You 're a great actress Satine... make him believe you don't love him. Hurt him. Hurt him to save him. The show must go on."

"Moulin Rouge"

Κάποιες φορές, σε μια σχέση, ό,τι σχέση κι αν είναι αυτή, νοιώθουμε πως δεν είμαστε αρκετοί. Πως δεν καλύπτουμε τον άλλο. Τις ανάγκες του. Τα αισθήματά του. Αυτό δε σημαίνει ότι δε τον αγαπάμε όμως. Απλά δε μπορούμε να ανταποκριθούμε στα θέλω του. Για διάφορους λόγους. Άλλες φορές υπάρχει τρίτο άτομο, άλλες ένας μεγάλος έρωτας που δεν έχει τελειώσει, άλλες φορές μια ασθένεια, ένας αργός θάνατος... Και τότε βρισκόμαστε μπροστά σε τρεις δρόμους. Να χωρίσουμε με την πρόφαση ότι δε τον αγαπάμε πια, να απομακρυνθούμε έτσι ώστε ο ίδιος να λυγίσει και να μας χωρίσει ή να τον βοηθάμε να δει ερωτικά κάποιο άλλο άτομο. Συνήθως φίλη/ο που ξέρουμε τι άνθρωπος είναι και νομίζουμε ότι θα μπορεί να του δώσει περισσότερα απ' αυτά που του δίνουμε εμείς.

Στον πρώτο δρόμο, πληγώνουμε τον άλλο, λέγοντας πως δε τον αγαπάμε, για να τον σώσουμε από εμάς τους ίδιους. Αυτό είναι το εύκολο μέρος. Το δύσκολο είναι μετά και μας κάνει κομμάτια. Ακόμα κι εμάς που πήραμε την απόφαση να χωρίσουμε. Το δύσκολο είναι να κάνεις τον άλλο να πιστέψει ότι δε τον αγαπάς. Να προσποιείσαι με λόγια και με πράξεις ότι δε τον αγαπάς. Να του λες πράγματα που καθώς βγαίνουν απ' τα χείλη σου σου σπάνε την καρδιά. Σε τέτοιο σημείο που να πείσεις τον εαυτό σου ότι όντος δε τον αγαπάς και αυτός να σπαράζει. Η πραγματική αγάπη δεν τελειώνει. Μπορεί να φθαρεί μια σχέση αλλά δεν τελειώνει η αγάπη. Εκτός κι αν ο άλλος με τη συμπεριφορά του σκότωσε την αγάπη μας γι' αυτόν. Εάν μας είναι ανώδυνο να πούμε ότι δεν αγαπάμε τον άλλο, τότε δε τον αγαπήσαμε ποτέ.

Στο δεύτερο δρόμο, κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τον πρώτο, με τη διαφορά ότι ο άλλος παίρνει την απόφαση του χωρισμού. Συγκεκριμένα, η όλη στάση μας απέναντί του δείχνει εμμέσως πλην σαφώς ότι τον βαρεθήκαμε. Ελλατώνεται η επικοινωνία στο τηλέφωνο, ελλατώνονται οι κοινές έξοδοι, ελλατώνεται ο κοινός προγραμματισμός, η ερωτική πράξη, τα πάντα μέχρι να γίνουν καθόλου. Και το τραγικό είναι να καταλαβαίνει ο άλλος ότι κάτι τρέχει, να σε ρωτάει αν είναι όλα καλά κι εσύ να απαντάς "ναι αγάπη μου απλά δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες." Κάπου όμως κι αυτός φτάνει στα όριά του και αφού δεν του λέμε τι στο καλό φταίει, μας χωρίζει. Λογικό ακούγεται.

Ο τρίτος δρόμος νομίζω ότι ταιριάζει περισσότερο σε γάμο ή στον αργό θάνατο που έλεγα. Το ζευγάρι σε μια σχέση έχει πολλά συζυγικά καθήκοντα. Γι αυτό άλλωστε λένε πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Όταν ένας απ' τους δύο δεν μπορεί να τα φέρει εις πέρας, επειδή αγαπάει τον άλλο, δε θέλει να του στερεί τίποτα και θέλει να τον βλέπει ευτυχισμένο, τον πασάρει διακριτικά σε τρίτο άτομο. Και γι΄αυτό υπάρχουν γάμοι που αντέχουν ακόμα και όταν η σχέση με τρίτο πρόσωπο είναι γνωστή. Δε λέω πως είναι σωστή σχέση αυτή, αλλά υπάρχει. Και το βλέπω σαν συμβιβασμό με το ότι δεν μπορείς να δώσεις στον άνθρωπό σου αυτά που χρειάζεται άρα ας του τα δώσει κάποιος άλλος. Το αξίζει.

Δεν ξέρω κατά πόσο όταν αγαπάμε κάποιον μπορούμε να κρίνουμε αν είμαστε αρκετοί ή όχι και ανάλογα με το τι πιστεύουμε να πάρουμε αποφάσεις και για τους δύο. Θεωρώ πως εάν ο άλλος έχει κάποιο παράπονο απ τη σχέση τότε θα το πει. Δε νομίζω ότι θα νοιώσουμε ποτέ αρκετοί. Πάντα θα έχουμε πράγματα να δίνουμε. Αρκεί να μη χάσουμε εμάς. Όταν όμως αυτά που νοιώθουμε για τον άλλο δεν μας καλύπτουν, εμάς όχι τον άλλο, τότε ναι, πρέπει να δίνουμε τέλος γιατί αλλιώς κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και παίζουμε με τα συναισθήματα του άλλου.

Και τέλος, ναι. αν ήξερα πως πεθαίνω, θα ήθελα για τον άνθρωπό μου ένα ευτυχισμένο μέλλον και θα τον έσπρωχνα στο να συνεχίσει τη ζωή του. Αγάπη; μπορεί. Ντροπή; και αυτό μπορεί. Εγωισμός; ποιος ξέρει...

ΣΥΝΗΘΕΙΑ

" Ξέρεις, σε αυτά που συνηθίζουμε είναι δύσκολο να πάμε κόντρα. Δεν ξέρω αν μπορώ να προχωρήσω ακόμα. Μου είναι δύσκολο".

Αυτά μου έλεγε ο ηλεκτρονικός μου φίλος πριν λίγο.

Συνήθεια... είναι λογικό. Εύκολα συνηθίζουμε καταστάσεις. Γενικά δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Προσωπικά μου αρέσει να σπάω τη ρουτίνα της καθημερινότητας όσο ακόμα μπορώ και δε με πνίγουν οι υποχρεώσεις. Αλλά αυτό είναι τρόπος ζωής του καθένα.

Σε προσωπικό επίπεδο η συνήθεια φθείρει μια σχέση. Συνηθίζεις τη μυρωδιά του άλλου, το κορμί του δίπλα στο δικό σου, τη λακκούβα στο δεύτερο μαξιλάρι, την καλημέρα και πάει λέγοντας. Όμως, η κάθε στιγμή είναι μοναδική. Και πρέπει να τη ζούμε σαν πρώτη και τελευταία. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ δύσκολες και δοκιμάζονται συνεχώς. Τα αισθήματα αλλάζουν. Οι ανάγκες αλλάζουν. Κάποιος πληγώνεται. Ίσως και οι δύο, ίσως πάλι κανείς.

Δεν μπορούμε να μένουμε στη συνήθεια της παρουσίας του άλλου. Η παρουσία του άλλου δεν είναι δεδομένη γιατί δεν είναι κτήμα μας. Γι' αυτό και πρέπει να τη βιώνουμε σαν πρωτόγνωρο γεγονός. Δε το θεωρώ καθόλου εύκολο, όμως αυτή είναι η αλήθεια.

Οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται και η ζωή πάει μπροστά. Ποτέ πίσω. Και δεν ανασταίνει ούτε ανθρώπους, ούτε αισθήματα ούτε τίποτα που χάθηκε στο παρελθόν. Τίποτα δε χάθηκε. Όλα ανήκουν εδώ. Στο τώρα.

Ο χρόνος είναι ο μόνος γιατρός σου είπα. Δε σταματάει όμως να κυλάει. Και το τώρα γίνεται αύριο, μεθαύριο, σε ένα μήνα και χάνεται στο μέλλον.

Οι πόρτες στη ζωή κλείνουν και ανοίγουν. Τις κλείνεις και τις ανοίγεις. Όταν μια πόρτα κλείσει ή όταν αποφασίσεις εσύ πως έφτασε η στιγμή να την κλείσεις, θα ανοιχτούν άλλες μπροστά σου. Αυτό που πρέπει να κάνεις, είναι να σκεφτείς ποιες απ' αυτές θα κλείσεις, και ποιες θα αφήσεις ανοιχτές. Κάθε αρχή είναι δύσκολη.

Ποτέ μην απορρίπτεις κάτι, χωρίς να το έχεις γευτεί. Μπορεί να κρύβει θησαυρούς που δε φανταζόσουν ποτέ ότι θα βρεις και -έτσι απλά- να τους χάσεις.

Για τον e-friend μου,

με αγάπη

και κατανόηση,

DαRkAnGel

ΣΤΙΓΜΕΣ

Στιγμές...

αναδρομή...

νοσταλγία....

Χθες, έτυχε να ανοίγω διάφορα αρχεία του υπολογιστή μου

και βρέθηκα μπροστά σε ευχάριστες εκπλήξεις.

Συνομιλίες που δε θυμόμουν καν ότι υπήρχαν κάπου,

μουσική,

ηχογραφήσεις,

φωτογραφίες...

και όπως διάβαζα-κοίταγα-άκουγα

όσα ήταν αποθηκευμένα,

γύριζα πίσω στο χρόνο

και θυμόμουν περιστατικά.

αντιδράσεις.

το λόγο για τον οποίο είχα αποθηκεύσει το αρχείο.

Γενικά το μυαλό μου έκανε αναδρομή στο παρελθόν και θυμόταν στιγμές. Ευχάριστες στιγμές.

Γι αυτό άλλωστε ήταν αποθηκευμένες.

Και είχα χαθεί στο παρελθόν.

Το χαμόγελο δεν έλεγε να ξεκολλήσει απ το πρόσωπό μου και πολλές φορές γινόταν τρανταχτό γέλιο.

Νοσταλγία... ναι αυτό ένοιωθα. νοσταλγία.

Στιγμές που πέρασαν και δε θα τις ζήσουμε ποτέ ξανά.

Ποτέ την ίδια χρονική περίοδο,

ποτέ με τον ίδιο τρόπο.

Θα ζήσουμε άλλες στιγμές.

ωραίες και άσχημες.

Όμως στο τέλος μόνο τις καλές θα θυμόμαστε.

Γιατί αυτές είναι που αξίζουν.

Όπως αποβάλουμε απ τη μνήμη μας

τα κακά στοιχεία των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρεφόμαστε

και δίνουμε βάση σε αυτά που μας χαροποιούν,

έτσι συμβαίνει και με τις στιγμές.

Έχεις δίκιο.

Οι στιγμές είναι σαν τους ανθρώπους με μια διαφορά:

αυξάνονται αλλά δεν πεθαίνουν.

και συμπληρώνω.

Οι στιγμές κρατάνε ζωντανούς τους ανθρώπους

που έχουν φύγει για πάντα.

Ζουν για πάντα μέσα μας.

Με την ανάμνηση των στιγμών μας μαζί τους.

Φτάνει να δίνουμε σημασία σε κάθε ευχάριστη στιγμή

και να μη την αφήνουμε να περνάει αψήφιστα.

Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Υ.Γ. Ευχαριστώ για τις στιγμές που μου δίνετε...