ΜΑ ΕΣΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΜΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΑ...

Πόσο καιρό έχω να δω αυτή τη λευκή σελίδα των αναρτήσεων στο blog? Την κοιτάω, την ξανακοιτάω κ τα χέρια μου κάπου σκαλώνουν πάνω απ' το πληκτρολόγιο και δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Σκόρπιες σκέψεις μπερδεύονται στο μυαλό μου και προσπαθώ να βγάλω μια άκρη. Σήμερα θέλω να γράψω. Θέλω να γράψω και να δημοσιεύσω. Βαρέθηκα να μαζεύω ατελή κείμενα στα "πρόχειρα". Κοντεύουν να είναι περισσότερα απ΄ τις δημοσιευμένες αναρτήσεις. Γενικά βαρέθηκα. Τα ψεύτικα χαμόγελα, τον ψεύτικο δυναμισμό, την ψεύτικη ανεξαρτησία, το ψεύτικο "είμαι καλά..." Πόσα ψέματα? Για να αποδείξεις τι? ότι δεν είσαι άνθρωπος? με αδυναμίες, κομμάτια που λείπουν, ανεκπλήρωτα όνειρα... ? Κουράστηκα να γεμίζω τη ζωή μου με ψεύτικα χαμόγελα φωτογραφιών. Θέλω να γελάσω και να γελάει όλο μου το είναι. Θέλω να γελάσω χωρίς να σκέφτομαι ότι υπάρχει η πιθανότητα κάποια στιγμή κάποιος ή κάτι να μ στερήσει το γέλιο με τη στάση του ή με την απουσία του. Θέλω να μη σκέφτομαι, γίνεται? Επιθυμώ να συνάψω βαθιές και ουσιαστικές σχέσεις. φιλικές, προσωπικές... κουράστηκα να χτυπάνε όλοι στον άθραυστο καθρέφτη μου. Θέλω κάποιος να δείξει τη θέληση να σκάψει πέρα από την επιφάνεια και να γκρεμίσει τα τείχη που τόσο γερά έχω χτίσει όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου. Έλα όμως που φοβάμαι... εάν τα τείχη γκρεμιστούν θα μείνω γυμνή. χωρίς οπλισμό, χωρίς καμία άμυνα να κρατάει ανέπαφο απ' τις φουρτούνες το Είναι μου. Έχω επίγνωση ότι όλο αυτό είναι εγωιστικό. Ότι μια τέτοια στάση δε σε αφήνει να ζήσεις στα άκρα τη ζωή. Ίσως όμως να φταίνε και οι άνθρωποι που έχουν περάσει απ' τη ζωή μου. Ίσως δεν ενδιαφέρονταν τόσο. Ίσως πάλι να μην ήξεραν πως να με προσεγγίσουν. Ίσως να προσπάθησαν, να βρήκαν τοίχο και αρνητισμό και να τα παράτησαν. Ποιος ξέρει? Άλλωστε ποιος να ψυχολογήσει κάποιον που όταν προσπαθεί να αντιμετωπίσει καταστάσεις κλείνεται στον εαυτό του? Αλλά απ' την άλλη ποιος ενδιαφέρθηκε να δοκιμάσει κάθε τρόπο μέχρι να τα καταφέρει? Χέστο. ούτε εγώ θα το έκανα. Δεν είμαι δυνατή. Δεν διεκδικώ ούτε αυτά που αξίζω ούτε αυτά που θέλω. Δικαιολογημένα θεωρούμαι αναίσθητη. Γιατί όχι άλλωστε? Κανείς και τίποτα δε με έχει αγγίξει τόσο βαθιά που να μου αλλάξει στάση. Εννοώ πως όλοι στη ζωή μου, οικογένεια, φίλοι, σύντροφοι και κάποιοι περαστικοί που δεν μπορώ να τους κατατάξω σε καμιά απ' τις προαναφερθείσες κατηγορίες, όλοι είναι παρατηρητές και μέτοχοι όσων εγώ θέλω να δείξω. Και κάπου σε όλο αυτό, ξαφνικά μπαίνει στη ζωή σου κάποιος που ενδιαφέρεται για σένα. Ένας άγνωστος που ψάχνει τρόπους να κάνει τον καθρέφτη σου κομμάτια. που θέλει να γνωρίσει εσένα και όχι τον αντικατοπτρισμό σου. Και τότε, όλη η όμορφη εικόνα του άτρωτου που είχες για σένα, σπάει μπροστά στα μάτια σου. Σπάει κάθε φορά που βάζεις τα κλάματα επειδή καλείσαι να εκφράσεις κάτι βαθύτερο για σένα. κάθε φορά που μένεις σιωπηλός σε συζητήσεις γιατί δεν ξέρεις πως να εκφράσεις αυτά που θες, επειδή έχεις μάθει οι συζητήσεις σου να είναι επιφανειακές. κάθε φορά που το παίζεις αδιάφορος ενώ μέσα σου κραυγάζεις. κάθε φορά που θες να πεις 1002 πράγματα και τα φιλτράρεις τόσο καλά που λες τα 2. Και καταλήγεις να θεωρείσαι ανίκανος για συζήτηση, απαθής κλπ ενώ εσύ ξέρεις πως είσαι κάτι χειρότερο απ' όλα αυτά. Είσαι δυστυχισμένος. Δυστυχισμένος γιατί απ' το φόβο σου μην πληγωθείς καταφέρνεις να είσαι μόνος σου σε κάθε φάση της ζωής σου. "μονάχος μες τους ξένους και μες τους φίλους μόνος". Και το κακό είναι πως ούτε την αιτία αυτής σου της ψυχοσύνθεσης γνωρίζεις, ούτε πως να την αλλάξεις. Το χειρότερο όμως είναι ότι θες να την αλλάξεις. Βαρέθηκες να κουβαλάς παντού τη μάσκα σου. Θες στον άνθρωπο σου τουλάχιστον, να είσαι γυμνή. Εύχεσαι, να έχει υπομονή και επιμονή να σου δείξει τον τρόπο. Και περιμένεις...