ΡΩΓΜΕΣ

Άλλο ένα βράδυ που προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και να εντοπίσω τι απ' όσα υπάρχουν στο μυαλό μου θέλω να μοιραστώ περισσότερο. Δεν είναι εύκολη διαδικασία ξέρετε... Καθημερινά προκύπτουν ένα σωρό θέματα τα οποία συζητούνται, προβληματίζουν, ζητούν λύση. Δεν είναι απαραίτητο να σε ενδιαφέρουν όλα όμως. Ακόμα και όταν σε αφορούν άμεσα, πάντα μπορεί να υπάρχει κάτι επιπλέον το οποίο μπορεί να βασανίζει μόνο εσένα. Και κάτι τέτοιο πιστεύω πως έχω περισσότερο ανάγκη να γράψω σήμερα.

Η ανάρτηση αυτή μάλλον αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης με τίτλο "Μα εσύ θα κάνεις τον καθρέφτη μου κομμάτια".

Βρίσκεται λοιπόν ο άνθρωπος που θέλει να σε μάθει. Να πάρει από εσένα και να σου δώσει περισσότερα. Κι εσύ, όπως λέγαμε, ακούς όσα σου λέει. Τα ακούς ΠΟΛΥ προσεχτικά. Και κλαις... και ο άλλος αισθάνεται άσχημα που σε φέρνει σε αυτή την κατάσταση. Ίσως μάλιστα να φοβάται να αρχίσει ή να συνεχίσει παρόμοια συζήτηση στο μέλλον. Όχι όμως. Δεν είναι ότι είσαι ευαίσθητος ή δεν ξέρω τι άλλο... είναι που αυτός ο άνθρωπος σου λέει αλήθειες που γνώριζες αλλά δεν ήθελες να παραδεχθείς. Βλέπετε είναι διαφορετικά να ξέρεις κάτι εσύ και άλλο να στα λέει κάποιος που ήταν μέχρι πρότινος άγνωστος. Και εκεί έχεις μια επιθυμία να φωνάξεις ότι όσα σου λέει δεν είναι αλήθεια ή να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου προβάλλοντας ένα σωρό επιχειρήματα. Δεν το κάνεις όμως γιατί ξέρεις πως μπορεί για εσένα τη δεδομένη στιγμή να υπήρχε λόγος που έκανες ότι έκανες αλλά ότι τώρα, που κοιτάζεις αποστασιωποιημένος τα πράγματα, διαπιστώνεις πόσο λάθος ήσουν. Και μένεις σιωπηλός. Σιωπηλός και βουρκωμένος. Δεν ξέρω τι σε βαραίνει περισσότερο... που κάποιος έφτασε τόσο βαθιά μέσα σου; που του δίνεις απλόχερα το δικαίωμα να σε κατακρίνει για αυτό που είσαι, ή γιατί καταλαβαίνεις πως έχει δίκιο; Όλα μάλλον. Αλλά να μιλήσεις να πεις τι? Δε θεωρώ πως είναι υγιές να μετανιώνεις αλλά πως πρέπει να μαθαίνεις από τα λάθη σου και να μην τα επαναλαμβάνεις στο μέλλον. Να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Τι θέλεις απ' τη ζωή σου και τι όχι. Ποιες καταστάσεις δικαιολογείς και ποιες όχι. Ποιες σου ταιριάζουν. Και καλώς ή κακώς πρέπει να φας τα μούτρα σου για να μάθεις εσένα και τα θέλω σου. Να φτάσεις στον πάτο αν πιστεύεις πως χρειάζεται. Αλλά είναι πιο σημαντικό να βρίσκεις τη δύναμη να σηκωθείς και να συνεχίσεις. Με υψηλότερους στόχους, πιο συνειδητοποιημένα, πιο ώριμα, πιο ΕΣΥ. Τι να εξηγήσεις λοιπόν? Και γιατί να δικαιολογηθείς στην τελική. Σημασία έχει το τώρα. Σημασία έχει ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου να σε νοιάζεται. Να θέλει να εντοπίσει τα αδύνατα σημεία σου και να στα επισημάνει, όχι για να σε κατακρίνει, αλλά για να σε βοηθήσει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Να σε βοηθήσει να καταλάβεις τι αξίζεις και να σταθείς στα πόδια σου. Να πονάς που σου λέει την αλήθεια αλλά να καταλαβαίνεις πως θέλει το καλό σου. Πονάει η αλήθεια. Φοβίζουν οι ρωγμές στον καθρέφτη σου. Παρ' όλα αυτά υπάρχει κάτι που σου δίνει δύναμη: Η ευτυχία που νιώθεις ζώντας το τώρα. Τα αληθινά χαμόγελα που σκορπίζεις όχι μόνο στον άνθρωπό σου αλλά και γενικότερα. Γιατί όταν είσαι καλά φαίνεται. Στο πρόσωπο σου, στη συμπεριφορά σου, στην αύρα σου... Εάν μπορείς να ζήσεις όπως ήθελες το τώρα είσαι ευτυχισμένος. Όταν όμως είχες συνηθίσει σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής και όταν και ο ίδιος, όπως λέγαμε, έχεις πολύ ψηλές άμυνες και δεν  ξέρεις πως να διαχειριστείς καταστάσεις, ούτε αυτό είναι εύκολο. Φοβάσαι μη νιώσεις πράγματα και εμποδίζεις τα συναισθήματα σου να έρθουν στην επιφάνεια. Φοβάσαι μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη. Φοβάσαι μην πληγωθείς. Φοβάσαι... Αλλά μια φράση που διάβασα πρόσφατα όχι μόνο καλύπτει πλήρως το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω, αλλά θα τη χρησιμοποιήσω και ως επίλογο στο κείμενο αυτό: 

 Ότι σε κάνει να χαμογελάς, αξίζει να είναι στη ζωή σου.