ΒΑΣΗ ΟΛΩΝ, ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.

     Είναι αξιοπερίεργο το πώς κάτι που μας ευχαριστεί να το κάνουμε, δύναται να αλλάξει τη γενικότερη διάθεση μας. Τις τελευταίες δύο μέρες, ένα απρόσμενο γεγονός έκανε την εμφάνιση του στη ζωή μου και πραγματικά έχει φέρει τα πάνω κάτω. Απ' τη μια στιγμή στην άλλη, η πτυχιακή φαντάζει "παιχνιδάκι", το διάβασμα το ίδιο, και γενικότερα το οτιδήποτε, όσο βαρετό και στα πλαίσια της ρουτίνας να είναι, μου φαίνεται πολύ πιο ανώδυνο σε σχέση με πριν. Γενικότερα δηλαδή, εάν μεταξύ όσων κάνει κανείς στη ζωή του, συμπεριλάβει πράγματα που τον ευχαριστούν, που του γεμίζουν κάποια κενά, τότε όλα είναι πολύ πιο όμορφα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό με το οποίο ασχολούμαστε να είναι συνδεδεμένο με τα ενδιαφέροντα μας, γιατί τότε είναι πολύ πιο εύκολο να αποδώσουμε και μάλιστα χωρίς να μας κάνει να αισθανόμαστε κούραση ή ανία.  Για να μην γίνομαι υπερβολική, κούραση είναι δυνατόν να επέλθει αλλά συνήθως όταν αφορά δικά μας ενδιαφέροντα τότε μπορεί ακόμα και να χαιρόμαστε που μοχθούμε για ένα καλό αποτέλεσμα. Βέβαια, κάποιες φορές που δεν καταφέρνουμε να αποδώσουμε αυτό ακριβώς που θέλουμε, δύναται να εκνευριστούμε, να σιχτηριάσουμε, να τα παρατήσουμε, αλλά συνήθως αυτή η κατάσταση είναι προσωρινή. Εξάλλου, όλα τα πράγματα περνούν από στάδια αδράνειας, κορύφωσης κλπ. 
     Όσο φορτωμένο κι αν είναι το πρόγραμμα σας λοιπόν, μην ξεχνάτε να κάνετε πράγματα για τον εαυτό σας. Από το πιο απλό όπως μια βόλτα, έως το πιο εξεζητημένο όπως να κολυμπήσετε ανάμεσα σε εκατοντάδες μέδουσες (ναι το κάνουν και αυτό). Η αρχή όλων είναι να βρούμε αυτό που πραγματικά αγαπάμε και να το ακολουθήσουμε εντός ή εκτός του επαγγελματικού μας χώρου. Σας εύχομαι καλή αναζήτηση και καλό βράδυ.

ΕΝΑ ΜΕΤΡΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΛΗΓΗ

     Με μουσική υπόκρουση "το μέτρημα" της Μποφίλιου, ξεκινώ να γράψω αυτή την ανάρτηση. Αφορμή στάθηκαν η απόφαση να ξεκαθαρίσω τον χαμό στα μέιλ μου, τα άτομα που μου ευχήθηκαν για τα γενέθλια μου, η ζωή. 

      Διαγράφοντας μέιλ, έφτασα στο 2007 και βρήκα δύο μέιλ του Στράτου. Είχα ξεχάσει ότι στην αρχή στέλναμε και μέιλ πέρα από το να μιλάμε στο Msn και χωρίς να το καταλάβω, τα δάκτυλα μου κοκάλωσαν και κοίταζαν το όνομα ... Efstratios V. Θυμήθηκα τις συζητήσεις μας και μια θλίψη με κατέβαλε. Μου λείπει... μετά από τέσσερα χρόνια μου λείπει ακόμα. Διάβασα τα μηνύματα με δακρυσμένα μάτια και ταυτόχρονα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Χαμόγελο γιατί αισθάνομαι πολύ τυχερή που πέρασε από τη ζωή μου, δάκρυα γιατί τον έχασα χωρίς "αντίο". Γιατί δεν ξέρω αν ζει ή πέθανε. Γιατί ίσως να μπορούσα να νοιαστώ περισσότερο γι' αυτόν όταν έμαθα για το ατύχημα. Η γνωστή κατηγόρια προς τον εαυτό σου όταν χάνεις κάποιον. 

     Στα γενέθλια μου, 2 άτομα -εκτός της οικογενείας μου- με πήραν τηλέφωνο να μου ευχηθούν, εκ των οποίων το ένα το γνωρίζω μόλις ένα χρόνο. Κάποια άτομα διάλεξαν να μου ευχηθούν στο facebook αλλά τα περισσότερα απ' αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από "γνωστοί". Δε μπορώ να μην  αναφέρω την παρέα μου εδώ στην Αθήνα που μου έκανε  έκπληξη φέρνοντας μια τούρτα στη σχολή και τραγουδώντας μου τα "χρόνια πολλά". Ίσως το μόνο που με άγγιξε τη συγκεκριμένη μέρα.

     Και κάπου εδώ φτάνουμε στη ζωή και στη Μποφίλιου. Οι άνθρωποι στη ζωή μας έρχονται και παρέρχονται. Αυτοί με τους οποίους μοιράζεσαι όλα σου τα σχολικά χρόνια, ίσως κάποια στιγμή εξαφανιστούν και δε θυμηθούν, ούτε για τυπικούς λόγους, τα γενέθλια σου. Αυτοί που περίμεναν να πάει 00.01 για να σου ευχηθούν, τώρα το κάνουν τελευταίοι. Αυτοί με τους οποίους έχεις συζητήσει άπειρα πράγματα χάνονται και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι όσοι αγαπάς, όσοι σημαίνουν πολλά πράγματα για σένα, όσοι έχουν πάρει ένα κομμάτι απ' την ψυχή σου, φεύγουν και δε τους έχεις στη ζωή σου πλέον. Τουλάχιστον όχι όπως παλιά. Και τι μένει τότε; ένα κενό. Πολλά κομμάτια που λείπουν. Δεν αμφιβάλλω πως συνεχώς γνωρίζει κανείς καινούργιους ανθρώπους. Αλλά όταν έχει γνωρίσει κάποιους άλλους που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αυλαία της καρδιάς του, τότε είναι πολύ δύσκολο να τους βάλλει σε παρεμφερή θέση. Προσωπικά οι νεώτερες φιλίες μου δεν έχουν καταφέρει να με αγγίξουν τόσο βαθιά, όσο κι αν έχω προσπαθήσει. Αφήνουν πάρα πολλά κενά στις αναζητήσεις μου, στα ενδιαφέροντα μου, στις απόψεις μου... Και γι' αυτό το λόγο υπάρχει πάντα η σύγκριση. Οι πρωταγωνιστές λείπουν. Η παράσταση δε μπορεί να συνεχιστεί -τουλάχιστον όχι με την ιδανική της μορφή. Το κοινό μένει με την ανάμνηση τους. 

     Τι είμαστε τελικά; Σύμφωνα με την άποψη μου είμαστε ένα άγραφο βιβλίο, που για τη συγγραφή του συνυπάρχουν πολλοί συγγραφείς. Ο καθένας γράφει μερικές λέξεις, προτάσεις, παραγράφους ή κεφάλαια και ο βασικός συγγραφέας, που είμαστε εμείς, διαλέγει ποια απ' αυτά θα κρατήσει ως κύρια στο βιβλίο του, ποια θα κρίνει ως δευτερεύοντα και ούτω καθεξής. Η τελική δημοσίευση; Θα αργήσει πάρα πολύ, γιατί ακόμα δεν έχουμε συναναστραφεί με όλους τους συγγραφείς του βιβλίου μας.

"το μέτρημα" Νατάσσα Μποφίλιου

ΚΡΥΟΛΟΓΗΜΑ Ή ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ;

Και να 'μαι Μάρτη μήνα άρρωστη με πυρετό... Έξω έχει έναν τεράστιο ήλιο και κάνει ζέστη, τα φυτά στο μπαλκόνι μου έχουν ανθίσει κι εγώ είμαι μέσα και κάνω παρέα με τα χαρτομάντιλα και κάμποσα φάρμακα. Πρέπει να το πάρω απόφαση πως αφού διάλεξα να ακολουθήσω τον εκπαιδευτικό κλάδο, θα κολλάω όλες τις ιώσεις που κυκλοφορούν κάθε χρόνο. Μήπως όμως δε φταίνε τα παιδιά για τη δική μου κατάσταση; Εννοώ, την τελευταία περίοδο, έχω βγάλει τον εαυτό μου knockout με τις ατέλειωτες ώρες εργασίας, απομαγνητοφωνήσεων, παρατηρήσεων που έχουν ως αποτέλεσμα τόσο την έλλειψη ύπνου άρα ξεκούρασης, όσο και την κακή διατροφή. Μήπως δηλαδή, τα κρυολογήματα έρχονται για να μας υπενθυμίσουν πως δεν είμαστε υπερήρωες και προτεραιότητα στη ζωή μας έχει να αγαπάμε τον εαυτό μας και να του δίνουμε όσα χρειάζεται για να λειτουργεί καλά ο οργανισμός μας; Όταν είμαστε άρρωστοι, αναγκαζόμαστε να κοιμόμαστε, αναγκαζόμαστε να τρεφόμαστε σωστά, αναγκαζόμαστε να μην ασχολούμαστε με δουλειές, εργασίες κλπ, επομένως ξεκουραζόμαστε. Άλλωστε το έχω παρατηρήσει πως μετά από κάθε κρύωμα, επανέρχομαι στην καθημερινότητα με περισσότερες αντοχές. Επομένως, ας αφήσουμε τις υπερβολές και ας δώσουμε στον εαυτό μας χρόνο να ξεκουραστεί, να διασκεδάσει, να ερωτευτεί...