ΒΡΟΧΗ ΜΟΥ

Βρέχει σήμερα και οι συνειρμοί που κάνει το μυαλό μου είναι πάρα πολλοί.

Ο Θεός ξέρει πότε πρέπει να δακρύσει. Όλα στη γη δείχνουν να περιμένουν τα δάκρυα του για να ξεδιψάσουν. Βρέχει λοιπόν και τότε γίνεται μια μουσική γιορτή με λεπτές ψιχάλες που τις διαδέχονται χοντρές και μετά η βροχή. Άλλες φορές τόσο δυνατή που νομίζεις ότι πληγώνει ο,τι χτυπάει κι άλλες ήρεμη σαν ψίθυρος. Τη συνοδεύουν ο άνεμος, οι αστραπές και οι βροντές και όλα αυτά μαζί εναλλάσσονται έτσι που δημιουργούν μια τέλεια και μοναδική μελωδία που θα ζήλευε και ο καλύτερος σύνθετης. Άλλωστε, πολλοί από μας έχει τύχει να βουλιάζουμε στην πολυθρόνα μπροστά απ το τζάκι ένα κρύο απόγευμα του χειμώνα και να ακούμε το τραγούδι της βροχής να μας χαϊδεύει τα αυτιά.

Η βροχή με έναν τόσο γλυκό τρόπο, παρασέρνει ο,τι περιττό βρίσκει μπροστά της και με τους χείμαρρους της το απομακρύνει. Όταν σταματάει νοιώθεις τα πάντα γύρω πιο καθαρά και το χώμα αναδύει μια όμορφη μυρωδιά ευχαρίστησης.

Σαν τη βροχή λοιπόν είναι και τα δικά μας δάκρυα. έρχονται όταν τα χρειαζόμαστε και πλένουν τη ψυχή μας. Την καθαρίζουν από ο,τι μας βασανίζει και δε μας αφήνει να χαρούμε. Μας βοηθά να φύγει ένα βάρος από πάνω μας. Να ξεσπάσουμε. Να βγάλουμε το θυμό, την υπερένταση, το άγχος, τη χαρά μας. Όταν σταματήσουν τότε η ψυχή και το μυαλό μας μοιάζουν πιο καθαρά και τα μάτια μας είναι όμορφα πρησμένα. Τότε είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε πράγματα, να σκεφτούμε ορθά και να πάρουμε σωστές αποφάσεις.

Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να κλαίει. Άλλοι με δάκρυα, άλλοι με λυγμούς, άλλοι σιωπηλά. Η τελική έκβαση όμως είναι πάντα η ίδια. Τη βροχή ακολουθεί ο ήλιος. Δεν έχει σημασία αν θα την ακολουθήσει την ίδια μέρα ή την επόμενη ή μετά από μια βδομάδα. Σημασία έχει πως όταν βγει, τότε οι αχτίδες του θα αγκαλιάσουν τα δέντρα και τα λουλούδια και θα ζεστάνουν τις καρδιές μας.

Εσωστρέφεια…

Κλεινόμαστε στον εαυτό μας, κρατάμε μέσα μας ό,τι μας συμβαίνει και ό,τι μας απασχολεί αφήνοντας τον εαυτό μας να μην προσπαθεί να γιατρέψει το μικρόβιο μέσα του κι αυτό σε αντίποινα να σκάβει περισσότερο τις πληγές μας.

Η εσωστρέφεια τελικά είναι αρρώστια. Αν δε την καταπολεμήσουμε καταντάμε μίζεροι και κλαίμε μια μοίρα η οποία δε μας φταίει σε τίποτα. Είναι στο χέρι μας να ξεφύγουμε απ τα δίχτυα της. Σαφώς και είναι δύσκολο.

Όταν έχουμε συνηθίσει σε μια κατάσταση είναι δύσκολο να αλλάξουμε. Όμως πρέπει. Πρέπει για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Για να μπορέσουμε να αναπτύξουμε τις κοινωνικές μας σχέσεις.

Πως μπορεί να μας εμπιστευτεί κάποιος αν δεν είναι ανοιχτή η ψυχή μας; αν υπάρχουν ανούσια περιτυλίγματα γύρω μας; Είναι πολύ ψυχοφθόρο να σκίζουμε και να σκίζουμε άχρηστα χαρτιά μέχρι να φτάσουμε στο δώρο. Και αν αυτό το δώρο μας είναι άχρηστο, τότε όλη η διαδικασία μας αφήνει μια πίκρα. Έναν καημό. Ένα παράπονο.

Αν είμαστε τυχεροί και βρούμε το δώρο που ποθούσαμε, ίσως κληθούμε να αντιμετωπίσουμε μια δεύτερη δοκιμασία. Το αντικείμενο του πόθου μας να είναι σπασμένο απ’ το ταξίδι. Και τότε εμείς, επειδή το αγαπάμε, φροντίζουμε έτσι ώστε να το επισκευάσουμε για να μπορέσουμε στη συνέχεια να το απολαύσουμε.

Ένας άνθρωπος που θα μας δει σαν δώρο για τη δική του ζωή, είναι ικανός να επουλώσει τα τραύματα μας και να μας βγάλει απ την εσωστρέφεια μας. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μπορεί να μας πληγώσει και να γυρίσουμε ξανά πίσω στον παλιό καιρό με τα περιτυλίγματα να πνίγουν την προσωπικότητα μας.

Αυτό θα συμβεί πολλές φορές, γιατί η ζωή είναι ένας κύκλος. Όσο κι αν πέφτουμε σε παγίδες, το πάθημα δεν μπορεί να μας γίνει μάθημα. Πιστεύουμε πως κάθε φορά θα είναι διαφορετική. Καλύτερη απ την προηγούμενη κατάσταση. Όμως οι ελπίδες μας γκρεμίζονται όταν πέφτουμε στην ίδια ακριβώς παγίδα.

Ένας εσωστρεφής χωρίς κάποιον δίπλα του να τον στηρίζει, πρέπει να παλέψει πολύ με τον εαυτό του μέχρι να γιατρευτεί. Να βρει έναν λόγο πολύ σοβαρό που να του δίνει δύναμη και κουράγιο να ξεπεράσει τα όρια του. Να μπορέσει να αφεθεί ελεύθερος και να μιλάει γι αυτόν, ακόμα κι αν έχει επίγνωση πως θα το μετανιώσει μετά. Αυτό είναι πιο εύκολο να επιτευχθεί όταν έχουμε απέναντι μας καινούργιους ανθρώπους. Άτομα που δεν ξέρουν τίποτα για εμάς και το παρελθόν μας. Τότε η δίψα μας να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο είναι τόσο μεγάλη που αισθανόμαστε όμορφα μιλώντας για εμάς.

Το παν είναι να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Να μάθουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, πως το θέλουμε. Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε ακόμα και το άγνωστο θα μας φαίνεται γνωστό. Άλλωστε, απ τη στιγμή που δεύτερη επίγεια ζωή δε θα μας δοθεί, δεν έχουμε περιθώρια για εσωστρέφειες παρά μόνο για ΖΩΗ.

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΡΧΗ

Λέξη-λέξη πώς να το πω

όλο αυτό που όταν δεν σ' έχω περνάω

δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτό το τέρμα

που δεν πάει πιο ‘κει

που διψάει για σένα

Λέξη-λέξη πώς να βρεθώ

στο στενό κρεβάτι που ανάψαν οι φλέβες

δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτό το δέρμα

Δέρμα από φωτιά

Δυνατό μετάξι

Λέξη-λέξη θα ψάχνω ακούς

όλα αυτά που όταν δε σ' έχω τα θέλω

δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτό το τέρμα

την καινούρια αρχή

που ζητάει εσένα...

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Η ζωή μπορεί να παρομοιαστεί με ένα αμάξι και τις διεργασίες που γίνονται για να το οδηγήσεις.

Όταν ζεις τη ζωή σου τότε τρέχεις με χίλια σε αυτοκινητόδρομο που δεν έχει τέλος.

Μερικές φορές τρακάρεις. Λογική συνέπεια της ταχύτητας.

Είναι γνωστό όμως πως σε ένα τρακάρισμα ή ζεις ή πεθαίνεις.

Στη ζωή τρακάρεις πάνω σε ανθρώπους. Άλλοι θα σ αφήσουν τραύματα πληγώνοντάς σε, ενώ με άλλους θα τρακάρεις μεν, αλλά θα συνεχίσετε και οι δυο να αναπτύσετε ταχύτητα μέχρι να ξανα φτάσετε τα χίλια. Ίσως χαράσοντας κοινή πορεία στο οδόστρωμα.

Άνθρωποι που δε ζουν τη ζωή τους μένουν σε μικρή ταχύτητα.

Γι' αυτούς είναι πάρα πολύ εύκολο να πατήσουν φρένο και να σταματήσουν να ζουν. απέχει λίγες κινήσεις. Έτσι λοιπόν καθίσταται δύσκολο και να τρακάρουν.

Οπότε μένουν σε μια ζωή μουντή, να βλέπουν τον κόσμο γύρω τους να τρέχει κι αυτοί να μένουν παρατηρητές χιλιόμετρα μακριά κοιτώντας το σύννεφο σκόνης που σηκώνουν στο πέρασμά τους.

Όπως είναι εύκολο να είσαι εσύ υπαίτιος για ένα ατύχημα, εξίσου εύκολο είναι να ευθύνεται κάποιος άλλος. Αυτός ο άλλος μπορεί να είναι ο άνθρωπος που θα σου δώσει το ερέθισμα να αρχίσεις να τρέχεις, και να σου συμπαρασταθεί στην πρώτη αλλαγή ταχύτητας από τρίτη σε τέταρτη. Να σου συμπαρασταθεί στο να γυρίσεις σελίδα στο βιβλίο της ζωής και να αρχίσεις να τη βλέπεις από διαφορετική οπτική γωνία. Όμορφη και απαστράπτουσα όπως της αξίζει να είναι.

Υπάρχει ένα σημείο στα πετάλια του αυτοκινήτου πατώντας συμπλέκτη και γκάζι όπου το αυτοκίνητο ακινητοποιείται χωρίς να πατάς φρένο... αρκεί να το βρεις.

Στη ζωή μπορούμε να παρομοιάσουμε τον συμπλέκτη με την ηθική μας και το γκάζι με τους πειρασμους. Τα θέλω μας.

Ο σωστός συνδυασμός αυτών των δύο φέρνει και την ισσοροπία στη ζωή μας.

Είναι δύσκολο για όλους εμάς να αντισταθούμε στα "θέλω" μας.

Θέλω, που αν δεν υπήρχε η ηθική σε συνεργασία με τη λογική, ίσως κατέληγαν μοιραία είτε για τη ζωή μας είτε για τη σχέση μας με τους άλλους.

Δεν είναι πάντα εύκολο να ημερεύουμε τις επιθυμίες μας αλλά απ' την άλλη τι αξίζει περισσότερο; Να δοκιμάζουμε τα όριά μας με κίνδυνο να χάσουμε τον εαυτό μας, την εμπιστοσύνη, τη φιλία, την αγάπη των γύρω μας ή να ζούμε θέλοντας λιγότερα και δίνοντας περισσότερα;

Αν οι επιλογές μας είναι σωστές, κανείς δε θα μας εκμεταλευτεί.

Τότε κι εμείς θα παίρνουμε περισσότερα απ' τους άλλους και για ακόμα μια φορά θα βρίσκουμε την ισσοροπία μας.

Στην τελική, αν οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας δεν είναι αυτο που περιμέναμε, θα βρεθούν άτομα να μας τρακάρουν ή να τρακάρουμε.

Στην επόμενη γωνία... στο επόμενο τετράγωνο... στο επόμενο χωριό. Αρκεί να έχουμε τα μάτια της καρδιάς μας ανοιχτά.

Μ' αυτά θα βρούμε το σωστό δρόμο.

Ακολουθώντας τον δρόμο της καρδιάς...

Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ

Η αγάπη είναι μια τράπουλα σημαδεμένη

μονάχα ό,τι ξόδεψες σε προστατεύει

αν ήμουνα παιχνίδι θα 'χες κερδίσει

αν είχα φαντασία θα σ' είχα ζωγραφίσει

σε φύλλα γυάλινα να τα κάνεις κομμάτια

κι αλίμονο αν είχα ένα μαχαίρι αντί για μάτια

ας μην μπορούσα να αρνηθώ ποτέ μου

πως αν ήμουνα γωνιά, θα σ' είχα αποκοιμίσει

αν ήμουνα βροχή θα σ' είχα ποτίσει

αν ήμουνα σκιά θα σ' είχα κρύψει

αν ταξιδευα στ αληθεια θα σε συναντουσα

σε κάθε σταυροδρόμι χίλιες φορές θα σε φιλούσα

αν ήμουν όπλο θα σ' είχα προστατέψει

και στην καρδιά το χρόνο θα 'χα σημαδέψει

αν ήμουνα ιερέας σαν προσευχή

με τη γλώσσα μες στα δόντια μου θα σε φορούσα

αν ήμουνα πιστός θα ήσουνα ο ψαλμός μου

με τα δάχτυλα στα χείλια θα σε τραγουδούσα

Αν ήμουνα αγκαλιά θα σε είχα πείσει

με χείλια ματωμένα θα σ' είχα νικήσει

αν μου έφτανε η ανάσα θα σε ξεδιψούσα

αν είχα εύκολα τα λόγια θα σε σταματούσα

σε κάθε σταυροδρόμι θα σε σταματούσα

μα αν ήμουν σταυρός θα σε καρφώναν ακόμα

κι όμως σαν το κλέφτη, σαν το δολοφόνο

κρύβομαι στο φως της διαδρομής σου

για να κλέψω τα βήματα, την όμορφη σκιά σου

να αγαπήσω το σκοτάδι, φτάνει να 'μαι κοντά σου

να σε κάνω δικιά μου ατέλειωτες ώρες

τόσο δικιά μου που να μπορώ να σε σκοτώσω

πριν με δεις να φεύγω μόλις ξημερώσει

κι εγώ να σου χρωστάω που ζω, να σου χρωστάω

γιατί η αγάπη είναι μια τράπουλα σημαδεμένη

κι όλοι εμείς στα νύχια της βαφτισμένοι

κι αν η αγάπη είναι γεμάτη σημάδια να μαντέψω

συγχώρα με αν δεν προλαβαίνω πάντα να τα δω

συγχώρα με που προλαβαίνω πάντα ν’ αμυνθώ...