ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ

Απογοήτευση.

Απογοήτευση για όσα έτρεξα να προλάβω

για όσα δεν κατάφερα να κάνω

για όσα έκανα.

Απογοήτευση για αυτά που ήθελα πάρα πολύ να γίνουν

και δεν έγιναν.

Για όσα υπήρχε μία και μοναδική ευκαιρία να πραγματοποιηθούν

και αυτό τελικά δεν ήταν εφικτό.

Απογοήτευση για τη ζωή μου.

Για τη ζωή γενικότερα και τα παιχνίδια της.

Αυτά τα βρώμικα παιχνίδια

που μπορούν να σταθούν ικανά

να καταστρέψουν ό,τι ωραίο έχεις χτίσει.

Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ τυρανάει το μυαλό μου.

Γιατί να είναι έτσι τα πράγματα.

Γιατί να μην γίνονται όλα όπως τα θέλουμε.

Γιατί αυτά που θέλουμε να έρχονται ετεροχρονισμένα.

Θέλω να χορέψω ένα τανγκό.

να γίνω ένα με την αργεντίνικη μουσική

όλο το σώμα μου να δονείται απ'το συναίσθημα

και να ξεσπάσω έτσι.

Όλα αυτά που νοιώθω να εκφραστούν με ένα χορό.

Τι κρίμα!

Δεν ξέρω να χορεύω tango...

και μ΄αρέσει τόσο μα τόσο πολύ!

Κλείνω τα μάτια

και φαντάζομαι πως χορεύω.

Υπάρχει τόση χημεία με τον παρτενέρ μου...

Στο μυαλό μας βρίσκονται οι ίδιες σκέψεις

οι ίδιοι φόβοι.

Η μουσική γίνεται βίαιη

βίαιη και συνάμα παθιασμένη.

Πόσο όμορφα ενσωματώνεται το καλό στο κακό...

Κι εγώ χορεύω.

Περιστρέφομαι στα χέρια του άγνωστού παρτενέρ

τόσο γρήγορα...

τα κορμιά μας, τα πόδια μας

ακολουθούν το ρυθμό της μουσικής

μ' ένα μαγικό τρόπο.

Σαν να χορεύω χρόνια.

Κι όμως δεν ξέρω να χορεύω...

Τα σώματά μας

ενώνονται και απομακρύνονται τόσο γρήγορα...

Διψώ γι αυτή την επαφή

που διεγείρει τις αισθήσεις μου.

Και η μουσική γίνεται γρήγορη.

Τόσο γρήγορη που αδυνατώ να συλλάβω τους ήχους

καθώς ο ένας πέφτει στην αγκαλιά του άλλου

και γίνονται ένα.

Κι εμείς..

μιμούμενοι το παράδειγμα των ήχων,

στροβιλιζόμαστε.. και στροβιλιζόμαστε..

σε σημείο να μην ξεχωρίζουν οι μορφές μας

και να φαινόμαστε σαν μία.

Η μουσική παύει απότομα.

Σαν να μας ήταν γνωστό,

κάνουμε μια εντυπωσιακή κίνηση για το φινάλε.

Το κοινό χειροκροτεί.

Με φιλάς...

Η παράσταση τελείωσε.

Το όνειρο τελείωσε.

Και να 'μαι ξανά στο γεμάτο (πλέον) σπίτι,

μ' ένα κενό στην καρδιά

και ένα ίχνος απ' τη φωτιά των χειλιών σου

να καίει ακόμα τα χείλη μου.

ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ

...υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα. Όταν νιώθεις μοναξιά, σκέφτεσαι τον άλλον, σου λείπει ο άλλος, είσαι εξαρτημένος. Η μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση. Η μοναξιά είναι η απουσία του άλλου. Η μοναχικότητα είναι η παρουσία του εαυτού. Η μοναχικότητα είναι πολύ θετική, είναι αληθινή ελευθερία. Είναι μια παρουσία που ξεχειλίζει. Είσαι τόσο γεμάτος από παρουσία, που μπορείς να γεμίσεις ολόκληρο το σύμπαν με την παρουσία σου και δεν υπάρχει η ανάγκη του άλλου.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho "Από τη μοναξιά στη μοναχικότητα"

ΜΟΝΑΞΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΥΛΛΑ

Και καθώς κουλουριάζομαι στην αγκαλιά του μονού μου κρεβατιού

μια απέραντη θλίψη με καλύπτει...

Μου λείπει η δική σου τρυφερή αγκαλιά, τα φιλιά σου.

Τα μπερδεμένα άκρα μας... εμείς σαν ένα.

Αγκαλιάζω το αρκουδάκι μας

αλλά δεν είναι αρκετό για να καλύψει την απουσία σου...

Μόνη σε ένα (επιτέλους) καθαρό δυαράκι

που μου φαίνεται τεράστιο και με πνίγει.

Δεν έχω συνηθίσει την καθαριότητά του...

Περπατάω προσεχτικά μήπως σκοντάψω στα πεταμένα βιβλία

όμως δεν υπάρχουν πια στο πάτωμα...

Βρίσκονται τακτοποιημένα στη βιβλιοθήκη.

Βρίσκομαι στο χώρο μου

κι όμως μοιάζει τόσο ξένος στα μάτια μου...

Μου λείπει η ακαταστασία του...

δεν μπορώ να υπάρχουν όλα σε μια τάξη.

Μιλάω και το μόνο που ακούω

είναι ο αντίλαλος της φωνής μου.

Είμαι πάνω απ'το τηλέφωνο

και ανυπομονώ να χτυπήσει...

Με θυμάται ο κάθε άκυρος

αλλά όχι εσύ...

Ωπα! είναι άκυροι οι γονείς μου? οχι.

κι όμως έτσι αισθάνομαι τώρα...

Θέλω να ακούσω τη φωνή σου...

τη δική μου βαρέθηκα να την ακούω.

Σχηματίζω τον αριθμό σου στο κινητό...

κι όμως δεν πρέπει να σε πάρω.

Είπες "δε θα ξυπνήσω πριν τις πέντε"

και αυτό πρέπει να κάνω...

Οι δείκτες του ρολογιού κυλούν τόσο αργά..

Πότε θα πάει πέντε?

Όταν με πάρεις είμαι σίγουρη

πως θα κάνω λες κι έχω χρόνια να σου μιλήσω...

Θα μιλάω δυνατά κι ας ξέρω πως δεν το αντέχεις

όταν έχεις μόλις ξυπνήσει...

Δε με νοιάζει όμως

γιατι επιτέλους θα μιλάω στον άνθρωπό μου.

Έχω μεγάλη ανάγκη να σου πώ

πόσο πολύ μου λείπεις...

Κι εκεί που είμαι απορροφημένη στις σκέψεις μου

το τηλέφωνο χτυπάει με τον ήχο σου...

απαντάω.. "έλα χαρά μου"

και μου λες "καλημέρα ζωή μου"...

Έξω φυσάει και βρέχει

όμως εγώ πλέω σε πελάγη ευτυχίας.

"μου λείπεις.. πότε θα σε δω"?

" το απόγευμα"...

Το απόγευμα λοιπόν...

θα σε σφίξω στην αγκαλιά μου

και θα γίνουμε πάλι δυο ζωές σ' ένα σώμα.

Ανυπομονώ...

Ανυπομονώ να σηκωθώ στις μύτες των ποδιών μου

να φτάσω το αυτί σου

και να σου ψιθυρίσω...

Σ' ΑΓΑΠΩ.

ΦΩΤΙΑ. ΘΑΛΑΣΣΑ. ΓΥΝΑΙΚΑ.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Και ξαφνικά, στη μοναξιά, χαμένος στους δρόμους του μυαλού και της πόλης, μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι ταξιδεύεις…

Εκδικείσαι άδικα τη μόνη συντροφιά που σου απέμεινε και ξαφνικά την πετάς…

Κλείνοντας τα μάτια ένα κόκκινο πέπλο σε σκεπάζει…

Τι κρίμα την αγαπάς.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Και ξαφνικά, στη μοναξιά, χωρίς να γνωρίζεις που βρίσκεσαι και που πας, με μια σκέψη στο μυαλό ταξιδεύεις…

Τα κύματα σε φιλούν κι εσύ μαζί τους πετάς…

Κλείνοντας τα μάτια ένα γαλάζιο πέπλο σε σκεπάζει…

Καλό ταξίδι δε σου είπε μα εσύ την αγαπάς.

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Και ξαφνικά, στη μοναξιά, οδηγάς αργά και με σβηστά τα φώτα εσένα…

Χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα ταξιδεύεις…

Δίχως παρέα και με ένα φτερό πετάς…

Κλείνοντας τα μάτια ο ουρανός σε σκεπάζει…

Πετάς με δυο φτερά γιατί είναι αυτή που αγαπάς.

ευχαριστώ που θέλησες να μοιραστείς μαζί μου τις σκέψεις σου... πόσο μάλλον να τις δημοσιεύσω στο blog!

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Οι παλιές αγάπες πεθαίνουν.

πεθαίνουν και πάνε στον παράδεισο στολισμένες απ την καλοσύνη της αγίας μνήμης που θέλει να ξεχνά κάθε πίκρα τους, κάθε ώρα κακιά. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο καθαγιασμένες, εξωραϊσμένες, καταξιωμένες μέσα σε σύννεφα νοσταλγίας που ακούραστα μνημονεύει τη δόξα τους και την ανεπανάληπτη ομορφιά τους.

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμβιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνονται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες.

…

Νομίζει πως θα έρθει η μέρα που θα είναι έτοιμη να ερωτευτεί πάλι. Δεν ξέρει πότε, δεν ξέρει ποιον, όμως τώρα, που της γκρεμίσθηκε το μόνιμο είδωλο του έρωτα της, τώρα που βρήκε κουράγιο να ξεφύγει από ένα είδωλο γάμου και να εισχωρήσει σε μια θαρραλέα μοναξιά, νομίζει πως θα έρθει η μέρα που θα ερωτευτεί τον έρωτα πάλι.

Αισθάνεται ν’ ανοίγει, σιγά-σιγά σαν αχιβάδα, να αχνοφέγγει σαν φίλντισι. Ανοίγει και περιμένει ακόμα και τώρα που το έμαθε, πως ο έρωτας είναι για το άπιαστο, πως ο πόθος είναι προς το ανέφικτο. Πως η παρουσία φωλιάζει σε απουσίες. Ο ωραιότερος εραστής είναι ο αναμενόμενος κι ο γλυκύτερος σύντροφος ο ερχόμενος.

Όταν, κάποτε, αυτό που πολύ προσδοκάς να συμβεί, συμβαίνει, σ αφήνει την αλλόκοτη γεύση του ανικανοποίητου μια και σπάνια συμπίπτει μ εκείνο που περίμενες…

αργά και που, κάποιες στιγμές μονάχα, ανεπαίσθητες στιγμές, ανοίγουν οι ουρανοί, γίνονται όλα όπως τα θέλησες ή κι ακόμα καλύτερα απ όσο τα θέλησες, ίσα-ίσα για να σε κεντρίσουνε και ν αρχίσεις, μετά, ξανά να περιμένεις.

σπάνια κανείς το αποδέχεται αυτό γιατί πως γίνεται να ερωτεύεται αν δεν πιστεύει στα απίστευτα, αν δεν μπορεί να λέει κάθε φορά, «αυτή τη φορά θα είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα» ή «εγώ όμως θα τα καταφέρω!».

κι εκεί ακριβώς, σ αυτή την εκ πρώτης όψεως, σχεδόν γελοία αφέλεια, προβάλλει το θαύμα της πίστης και της ελπίδας που, ενώ χτίζει κόσμους από υλικά ονείρου, μπορεί να στεγάσει τον άνθρωπο στερεότερα και ασφαλέστερα απ τα υλικά των οικοδομών.

Αποσπάσματα απ’ το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο»…

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα βιβλίο, το οποίο παρομοίαζε τη ζωή με ένα τάξίδι με το τρένο. Ένα πολύ ενδιαφέρον έργο.

Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο. Επιβιβάζεsαι συχνα και αποβιβάζεσαι, υπάρχουν ατυχήματα, σε μερικές στάσεις ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες. Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο, συναντάμε ανθρώπους, για τους οποίους πιστεύουμε οτι θα μας συνοδεύουν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού: τους γονείς μας. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, τη στοργή, τη φιλία και τη συντροφιά τους. Ωστόσω επιβιβάζονται άλλα άτομα που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για μας. Είναι τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας, αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε. Μερικά από τα άτομα που επιβιβάζονται, βλέπουν το ταξίδι σαν ένα μακρινό περίπατο. Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους. Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο, που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που τους χρειάζονται. Κάποιοι αφήνουν στην αποβίβαση μια αιώνια λαχτάρα. Μερικοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ξανά κι εμείς, δεν τους έχουμε καν αντιληφθεί... Μας εκπλήσει, οτι μερικοί από τους επιβάτες, που αγαπάμε περισσότερο, κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού. Αυτονόητα απέχουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους ψάξουμε και να έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι. Δυστυχώς μερικές φορές δεν μπορούμε να καθίσουμε δίπλα τους, γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι ήδη κατειλημμένη... Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι: γεμάτο προκλήσεις, όνειρα, φαντασία, ελπίδες και αποχαιρετισμούς... ... αλλά χωρίς επιστροφή. Λοιπόν, ας κάνουμε το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε το καλύτερο στοιχείο στον καθένα απ' αυτούς. Ας θυμόμαστε οτι σε κάθε τμήμα της διαδρομής ένας από τους επιβαίνοντες μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανόησή μας. Ακόμη κι εμείς μπορεί να βρεθούμε σε δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει που θα μας καταλάβει. Το μεγάλο μυστήριο του ταξιδιού είναι πως δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε οριστικά, όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα αποβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για εκείνον που κάθεται ακριβώς δίπλα μας. Πιστεύω πως θα στενοχωρηθώ όταν κατέβω για πάντα από το τρένο... Ναι, αυτό πιστεύω. Ο χωρισμός από μερικούς φίλους που συνάντησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα είναι οδυνηρός. Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω μόνους τους αγαπημένους μου. Αλλά έχω την ελπίδα, πως κάποτε θα φτάσουμε στον κεντρικό σταθμό κι έχω την αίσθηση οτι θα τους ξαναδώ να έρχονται με αποσκευές, τις οποίες δεν είχαν ακόμα στην επιβίβαση... Αυτό που με κάνει ευτυχισμένη είναι η σκέψη, οτι κι εγώ βοήθησα να πλουτίσουν οι αποσκευές τους και να γίνουν πιο πολύτιμες. Φίλοι μου, ας προσέξουμε να έχουμε ένα καλό ταξίδι και στο τέλος να δούμε οτι άξιζε τον κόπο. Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση μια κενή θέση πίσω μας, η οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σ' αυτούς που συνεχίζουν το ταξίδι.

Σ' αυτούς που είναι μέρος του δικού μου τρένου,

εύχομαι ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ!