ΤΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ

Πριγκιπούπολη δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Κάποτε όμως είχα ακόμα τη δύναμη να ονειρεύομαι. Κάτι το οποίο μου στέρησαν. Μας στέρησαν. Μου έκλεψαν ό,τι πιο ακριβό είχα. Τα όνειρα και το χαμόγελο. Πως να ζήσω από εδώ και πέρα?

Μικρό παιδί στην πρώτη τάξη

Και το θυμάμαι σαν και τώρα

Μου 'πε η μαμά μου «θα είσαι εντάξει

Κάποτε φτάνει αυτή η ώρα

'Aσε το χέρι μου και μόνη σου προχώρα

Ήρθ' η στιγμή κάποιο σπουργίτι να πετάξει»

Το 'ξερα πως ο ουρανός

Δε θα με χώραγε εμένα

Και χάθηκα μες στα παιδιά

Για να μην πάρουν μυρωδιά

Πως και τα δυο μου τα φτερά ήταν κομμένα

Κι ήρθε η καρδιά να με διδάξει

Το παραμύθι πως τελειώνει

Μου 'πε μην κλαις θα είσαι εντάξει

Είναι κακό να μένεις μόνη

Ένα σπουργίτι δεν αντέχει τόσο χιόνι

Μ' άλλα σπουργίτια μια φωλιά πρέπει να φτιάξει»

Κι ήξερα πως ο ουρανός

Δε θα με χώραγε εμένα

Κι ήταν η σκέψη μου σωστή

Πετάνε φίλοι και γνωστοί

Και τους κοιτάζω με τα δυο φτερά κομμένα

Σας ευχαριστώ που μας κόψατε τα φτερά...