1 ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣ 10 ΠΙΣΩ

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας με τους οποίους αποφασίζουμε να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας στη ζωή και να την περπατήσουμε για μικρή ή μεγάλη διαδρομή μαζί. Πράγμα πολύ δύσκολο γιατί έχουμε διαφορετικές απόψεις, διαφορετικές προτιμήσεις, διαφορετικό χαρακτήρα και πάει λέγοντας. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, καλούνται να ταιριάξουν. Και για να γίνει αυτό είναι αναγκαίο να γίνουν ορισμένες υποχωρήσεις. όχι συμβιβασμοί... υποχωρήσεις. Εάν η σχέση εξελίσσεται όμορφα, τότε την κρατάμε. Αν όχι περνάμε στην επόμενη.

Τι γίνεται όμως όταν η σχέση μας στην αρχή κυλάει πολύ ευχάριστα και αργότερα μένει στάσιμη ή αρχίζει να παίρνει την κατηφόρα; κάνουμε τι; αφήνουμε τον άλλο και ψάχνουμε νέες φιλίες - δεσμούς ή παλεύουμε να γίνουν τα πράγματα όπως πριν; έχουμε πολύ όμορφες στιγμές να θυμόμαστε. δεν μπορούμε να το ξεχνάμε αυτό! Το παλεύουμε νομίζω γιατί μπορεί να διαπιστώσουμε πως φταίμε εμείς.

Φτάνουμε στο στάδιο της συζήτησης λοιπόν, και του λέμε τα πάντα. Ό,τι μας ενοχλεί, ό,τι έχει αλλάξει και ζητάμε απ'τον άλλο να κάνει το ίδιο. Και διαπιστώνουμε πως μικρό το δικό μας φταίξιμο. Και υπόσχεται να αλλάξει. Και τα λόγια του το ίδιο λεπτό πέφτουν στον τοίχο και σπάνε σε κομμάτια και λέμε δε βαριέσαι! άλλη μια ευκαιρία όλοι την αξίζουν. και άντε πάλι απ΄την αρχή συζήτηση, υποσχέσεις, κομμάτια. Και λέμε άντε! τελευταία ευκαιρία! και ο άλλος φαίνεται να το εκτιμά και για λίγο καιρό γινόμαστε όπως πριν. Κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Όμως μετά κάτι κάνει και τα διαλύει όλα. ό,τι με κόπο έχτισε το γκρεμίζει. Και από εκεί που στράτα στρατούλα κάναμε ένα βήμα, πέφτουμε και γλιστράμε δέκα πίσω. Γιατί είναι δύσκολο να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Πρέπει να κερδίσουμε απ'την αρχή πολλά πράγματα. αλλά πάρα πολύ εύκολο να κάνουμε δέκα πίσω. Τότε τι; δίνουμε ευκαιρία ή όχι; δίνουμε γιατί ο άλλος δείχνει σημάδια βελτίωσης. Ε και; τι νόημα έχει ένα βήμα μπρος δέκα πίσω αν έτσι ισχύει; πάλι χαμένοι βγαίνουμε. Όχι. Η ευκαιρία σε κάποιον να διορθώσει λάθη του δίνεται μία φορά. Αν δεν τα καταφέρει με δική του ευθύνη και όχι λόγο εξωτερικών παραγόντων, τότε μάλλον το πράγμα στράβωσε και πρέπει να μπει ένα τέλος. Δε γίνεται διαφορετικά. Γιατί να ανεχόμαστε κάποιον όταν οι άσχημες στιγμές είναι περισσότερες απ' τις όμορφες; το μόνο που καταφέρνουμε είναι μέρα με τη μέρα να μαυρίζουμε την ψυχή μας απ' την στεναχώρια. Και άνθρωπος με μαύρη ψυχή δεν ζει. Επιβιώνει αλλά δεν ζει.

Γι' αυτό λοιπόν μια και η εποχή άλλαξε, ας ξεκαθαρίσουμε μαζί με τα ρούχα της προηγούμενης σεζόν και τους ανθρώπους γύρω μας. Το πιο πιθανό είναι να βγούμε κερδισμένοι.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

3.4.2010