ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ...

Τον τελευταίο χρόνο γίνονται έργα στον ΗΣΑΠ και ορισμένοι σταθμοί είναι κλειστοί και δε λειτουργούν. Περνώντας λοιπόν σήμερα από έναν υπό βελτίωση σταθμό, διαπίστωσα πως έχει τα μαύρα του τα χάλια. Ξεφτισμένοι τοίχοι, σπασμένα κάγκελα, γενικά μια κατάντια. Προσπάθησα στη συνέχεια να εντοπίσω αν η ίδια κατάσταση επικρατεί και σε άλλους σταθμούς που λειτουργούν ή είναι αποτέλεσμα των έργων. Και ναι, είδα τη φθορά του χρόνου και σε αυτούς. Που θέλω να καταλήξω; Όλοι οι σταθμοί έχουν τις φθορές τους όμως οι άνθρωποι που περιμένουν στις αποβάθρες, γεμίζουν με την παρουσία τους το χώρο και δεν τις κάνουν αντιληπτές. Έτσι και οι άνθρωποι έχουμε φθορές. Τις οποίες όμως καλύπτουν οι γύρω μας. Δηλαδή η οικογένεια, οι φίλοι, οι γνωστοί μας. Όταν αυτοί δεν είναι εκεί, τότε φαίνονται οι αδυναμίες μας. Γιατί τότε είμαστε γυμνοί στα μάτια του κόσμου. Και δυστυχώς ο κόσμος είναι σκληρός και άδικος και βγάζει εύκολα συμπεράσματα τα οποία πολλές φορές είναι λανθασμένα. Εάν είμαστε μόνοι, τότε δεν έχουμε την ασπίδα των φίλων να μας προστατεύει και τα σχόλια των άλλων τα αισθανόμαστε σαν βέλη που μας καρφώνουν. Γι' αυτό άλλωστε είναι σκληρή η μοναξιά. Με τον εαυτό μας μπορεί να τα έχουμε καλά. Με τους άλλους όμως;