ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΕΙ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ...

Κόσμος πάει κι έρχεται κι ο κόσμος δεν αλλάζει.. ίδιος σαν ήταν κάποτε ίδιος θα είναι πάντα.. ίδιος θα είναι πάντα..

Κάθομαι στα σκαλοπάτια του σταθμού του τρένου περιμένοντας τον Δημήτρη μου, και παρατηρώ τον κόσμο μήπως περάσει πιο γρήγορα ο χρόνος αναμονής... Άνθρωποι κάθε εθνικότητας περνούν μπροστά μου.. άλλων η ματιά πέφτει πάνω μου, άλλοι με προσπερνούν βιαστικοί. Βλέπω άτομα καλοντυμένα και περιποιημένα όπως επίσης πολλούς κακοντυμένους και απεριποίητους. Βλέπεις.. και οι προορισμοί τους είναι διαφορετικοί. Άλλοι πάνε στην βραδινή τους έξοδο, άλλοι σπίτι τους, άλλοι για δουλειά, άλλοι σε κάποιο νοσοκομείο και πάει λέγοντας. Από το βήμα τους μπορείς να καταλάβεις αν βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους ή όχι.. Όσοι περπατούν γοργά ίσως ανυπομονούν να φτάσουν σπίτι τους, που τους περιμένει μια οικογένεια κι ένα πιάτο φαϊ.. απ' την άλλοι αυτοί που περπατούν βαριεστημένα είναι άνθρωποι που δεν τους περιμένει τίποτα (ίσως και οι ίδιοι να μην περιμένουν τίποτα)... Τόσα διαφορετικά βλέμματα... όλα όμως ψυχρά..όλα φοβισμένα... όλα με καθρέφτες που δεν αντικατοπτρίζουν την ψυχή τους αλλά εμένα.. εμένα που τους επεξεργάζομαι. Το απόλυτο κενό. Πόσος φόβος, πόση αβεβαιότητα, πόση λύπη, πόσο "άγνωστο" μπορεί να χωρέσει σε δυο μάτια...

Σε έναν ιδανικό κόσμο, μια ΠΡΙΓΚΙΠΟΥΠΟΛΗ, τα πάντα θα ήταν διαφορετικά.. όλοι θα χαιρετιόντουσαν μεταξύ τους χαμογελώντας, και τα μάτια τους θα ήταν φωτεινά! γιατι θα αντανακλούσαν το χρώμα της ψυχής τους. το φωτεινό άσπρο χρώμα της ψυχής τους.. Επιπλέον, παρόλο που θα έβλεπαν μπροστά τους μια άγνωστη κοπέλα γύρω στα 18 καθισμένη στα σκαλοπάτια του σταθμού με ένα κινητό στο χέρι να γράφει και ταυτόχρονα να ακούει tango μουσική στο mp3 της, τουλάχιστον θα την κοίταζαν και θα της χαμογελούσαν. Επίσης, όλους θα τους περίμενε κάποιος στο σπίτι και με τη σκέψη αυτή, θα ανυπομονούσαν να φτάσουν στη φωλίτσα τους και θα κατευθύνονταν με χαρούμενο γοργό βήμα προς αυτή. Δε θα φοβόντουσαν.. γιατί θα ήξεραν πως έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα.. ακόμα όμως κι αν η δύναμη τους δεν ήταν αρκετή, θα γνώριζαν πως όποιον και να φώναζαν για βοήθεια θα έβρισκαν ανταπόκριση. Αυτά όμως, όπως και πολλά άλλα όμορφα πράγματα, σχεδόν πριγκιπικά, θα γινόντουσαν σε έναν ιδανικό κόσμο.

Η Αθήνα δεν είναι ένας ιδανικός κόσμος. Αντιθέτως είναι ένας τόπος ασφυχτικός και όλοι ονειρεύονται να φύγουν απ τα δεσμά που τους κρατάνε αλυσοδεμένους εδώ.. είτε σπουδές είναι αυτό, είτε δουλειά, είτε ασθένειες. Ονειρεύονται ένα μέρος όπου δε θα τους προκαλλεί τίποτα άγχος, που θα μπορούν να χαίρονται τη θάλασσα ή το βουνό και να αντιλαμβάνονται το παραμικρό που αλλάζει γύρω τους. Και το πρώτο ανθάκι που θα ανθήσει την άνοιξη και το τελευταίο φύλλο που θα πέσει το φθινόπωρο. Ένα μέρος όπου ο αέρας που θα αναπνέουν θα είναι καθαρός και όπου το καλοκαίρι δε θα βλέπουν αντί για ουρανό το κοκκινοπό χρώμα του φωτοχημικού νέφους, αλλά έναν καταγάλανο ουρανό με έναν τεράστιο ήλιο που θα τους χαιρετάει από ψηλά και θα τους λέει την πρώτη καλημέρα το πρωί χαϊδεύοντας τους με τις αχτίδες του. Επίσης όταν θα τύχει να βρέξει, το νερό που θα τρέχει στους δρόμους δε θα είναι κατάμαυρο αλλά καθάριο.. θα μπορείς να σκύψεις και να καθρεφτιστεί το είδωλό σου πάνω στην επιφάνειά του.. και τα πουλιά που θα βλέπεις να πετούν γύρω σου δε θα είναι μόνο περιστέρια αλλα κάθε λογής πετούμενο.

Επειδή όλα αυτά αφορούν ένα μέρος που δε θα υπάρξει ποτέ, γιατί εμείς οι ίδιοι καταστρέψαμε και δεν προβλέπεται η διάθεση να τον ξαναχτίσουμε λίθο λίθο, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να ομορφήνουμε τις ζωές μας και τις ζωές των άλλων με ένα χαμόγελο, με μια καλημέρα τουλάχιστον στους γείτονές μας. Δείχνοντας την προθυμεία μας να βοηθήσουμε τους άλλους και το σεβασμό στα δικαιώματά τους. Μιλώντας ευγενικά και κοιτώντας στα μάτια τον άλλο... Θεωρώ πως έφτασε η στιγμή να βγάλουμε τις μάσκες και να δείξουμε τα πρόσωπά μας. Να εκθέσουμε την ψυχή μας στα μάτια των άλλων. Εγώ λέω να αρχίσω από σήμερα. κι ας παρεξηγηθεί το χαμόγελό μου, κι ας κινδυνέψει η ζωή μου, κι ας τολμήσουν να σκοτώσουν την ψυχή μου. Θα ξέρω πως έχω ζήσει. Εσεις? πότε θα αποφασίσετε να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας?