ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΕΙ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ...

Κόσμος πάει κι έρχεται κι ο κόσμος δεν αλλάζει.. ίδιος σαν ήταν κάποτε ίδιος θα είναι πάντα.. ίδιος θα είναι πάντα..

Κάθομαι στα σκαλοπάτια του σταθμού του τρένου περιμένοντας τον Δημήτρη μου, και παρατηρώ τον κόσμο μήπως περάσει πιο γρήγορα ο χρόνος αναμονής... Άνθρωποι κάθε εθνικότητας περνούν μπροστά μου.. άλλων η ματιά πέφτει πάνω μου, άλλοι με προσπερνούν βιαστικοί. Βλέπω άτομα καλοντυμένα και περιποιημένα όπως επίσης πολλούς κακοντυμένους και απεριποίητους. Βλέπεις.. και οι προορισμοί τους είναι διαφορετικοί. Άλλοι πάνε στην βραδινή τους έξοδο, άλλοι σπίτι τους, άλλοι για δουλειά, άλλοι σε κάποιο νοσοκομείο και πάει λέγοντας. Από το βήμα τους μπορείς να καταλάβεις αν βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους ή όχι.. Όσοι περπατούν γοργά ίσως ανυπομονούν να φτάσουν σπίτι τους, που τους περιμένει μια οικογένεια κι ένα πιάτο φαϊ.. απ' την άλλοι αυτοί που περπατούν βαριεστημένα είναι άνθρωποι που δεν τους περιμένει τίποτα (ίσως και οι ίδιοι να μην περιμένουν τίποτα)... Τόσα διαφορετικά βλέμματα... όλα όμως ψυχρά..όλα φοβισμένα... όλα με καθρέφτες που δεν αντικατοπτρίζουν την ψυχή τους αλλά εμένα.. εμένα που τους επεξεργάζομαι. Το απόλυτο κενό. Πόσος φόβος, πόση αβεβαιότητα, πόση λύπη, πόσο "άγνωστο" μπορεί να χωρέσει σε δυο μάτια...

Σε έναν ιδανικό κόσμο, μια ΠΡΙΓΚΙΠΟΥΠΟΛΗ, τα πάντα θα ήταν διαφορετικά.. όλοι θα χαιρετιόντουσαν μεταξύ τους χαμογελώντας, και τα μάτια τους θα ήταν φωτεινά! γιατι θα αντανακλούσαν το χρώμα της ψυχής τους. το φωτεινό άσπρο χρώμα της ψυχής τους.. Επιπλέον, παρόλο που θα έβλεπαν μπροστά τους μια άγνωστη κοπέλα γύρω στα 18 καθισμένη στα σκαλοπάτια του σταθμού με ένα κινητό στο χέρι να γράφει και ταυτόχρονα να ακούει tango μουσική στο mp3 της, τουλάχιστον θα την κοίταζαν και θα της χαμογελούσαν. Επίσης, όλους θα τους περίμενε κάποιος στο σπίτι και με τη σκέψη αυτή, θα ανυπομονούσαν να φτάσουν στη φωλίτσα τους και θα κατευθύνονταν με χαρούμενο γοργό βήμα προς αυτή. Δε θα φοβόντουσαν.. γιατί θα ήξεραν πως έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα.. ακόμα όμως κι αν η δύναμη τους δεν ήταν αρκετή, θα γνώριζαν πως όποιον και να φώναζαν για βοήθεια θα έβρισκαν ανταπόκριση. Αυτά όμως, όπως και πολλά άλλα όμορφα πράγματα, σχεδόν πριγκιπικά, θα γινόντουσαν σε έναν ιδανικό κόσμο.

Η Αθήνα δεν είναι ένας ιδανικός κόσμος. Αντιθέτως είναι ένας τόπος ασφυχτικός και όλοι ονειρεύονται να φύγουν απ τα δεσμά που τους κρατάνε αλυσοδεμένους εδώ.. είτε σπουδές είναι αυτό, είτε δουλειά, είτε ασθένειες. Ονειρεύονται ένα μέρος όπου δε θα τους προκαλλεί τίποτα άγχος, που θα μπορούν να χαίρονται τη θάλασσα ή το βουνό και να αντιλαμβάνονται το παραμικρό που αλλάζει γύρω τους. Και το πρώτο ανθάκι που θα ανθήσει την άνοιξη και το τελευταίο φύλλο που θα πέσει το φθινόπωρο. Ένα μέρος όπου ο αέρας που θα αναπνέουν θα είναι καθαρός και όπου το καλοκαίρι δε θα βλέπουν αντί για ουρανό το κοκκινοπό χρώμα του φωτοχημικού νέφους, αλλά έναν καταγάλανο ουρανό με έναν τεράστιο ήλιο που θα τους χαιρετάει από ψηλά και θα τους λέει την πρώτη καλημέρα το πρωί χαϊδεύοντας τους με τις αχτίδες του. Επίσης όταν θα τύχει να βρέξει, το νερό που θα τρέχει στους δρόμους δε θα είναι κατάμαυρο αλλά καθάριο.. θα μπορείς να σκύψεις και να καθρεφτιστεί το είδωλό σου πάνω στην επιφάνειά του.. και τα πουλιά που θα βλέπεις να πετούν γύρω σου δε θα είναι μόνο περιστέρια αλλα κάθε λογής πετούμενο.

Επειδή όλα αυτά αφορούν ένα μέρος που δε θα υπάρξει ποτέ, γιατί εμείς οι ίδιοι καταστρέψαμε και δεν προβλέπεται η διάθεση να τον ξαναχτίσουμε λίθο λίθο, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να ομορφήνουμε τις ζωές μας και τις ζωές των άλλων με ένα χαμόγελο, με μια καλημέρα τουλάχιστον στους γείτονές μας. Δείχνοντας την προθυμεία μας να βοηθήσουμε τους άλλους και το σεβασμό στα δικαιώματά τους. Μιλώντας ευγενικά και κοιτώντας στα μάτια τον άλλο... Θεωρώ πως έφτασε η στιγμή να βγάλουμε τις μάσκες και να δείξουμε τα πρόσωπά μας. Να εκθέσουμε την ψυχή μας στα μάτια των άλλων. Εγώ λέω να αρχίσω από σήμερα. κι ας παρεξηγηθεί το χαμόγελό μου, κι ας κινδυνέψει η ζωή μου, κι ας τολμήσουν να σκοτώσουν την ψυχή μου. Θα ξέρω πως έχω ζήσει. Εσεις? πότε θα αποφασίσετε να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας?

ΚΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ...

Ο καθένας σ' αυτή τη ζωή τραβάει το δρόμο του.. Όταν δει πως όσο κι αν επιμένει σε κάτι που θέλει πολύ δεν καταφέρνει να το αποκτήσει, προχωράει παρακάτω και ψάχνει αλλού την τύχη του. Λογική συνέπεια θαρρώ..

Στην περίπτωση μου το να προχωρήσω παρακάτω και να ξεπεράσω τον Αγγελο στέφθηκε με επιτυχία αλλά και με τη δημιουργία πολλών "γιατί":

• Γιατί να μείνω κολλημένη τέσσερα χρόνια με κάποιον που δε μου έδωσε τίποτα, να χάσω τον εαυτό μου και τον λόγο ύπαρξης μου?
• Γιατί να φτιάξω ένα παραμύθι και να θελήσω να μείνω κλεισμένη σ' αυτό φορώντας παρωπίδες και επιλέγοντας να γίνω αντικοινωνική ενώ δεν υπήρχε λόγος?
• Γιατί να διαπιστώσω πως αυτοκαταστρεφόμουν και πως καταπίεζα το εγώ μου τόσο αργά?
• Γιατί να χάσω τα εφηβικά μου χρόνια πιστή σ' αυτόν ενώ δεν τον είχα και δεν υπήρχαν προοπτικές να τον έχω?

Όλοι ήξεραν την κατάστασή μου, όλοι μου έλεγαν πως μου κάνω κακό, όμως χρειάστηκε να μου πει ένας άγνωστος, ο Στράτος, πως έχω χάσει τον εαυτό μου και τα αισθήματά μου. Κάποιος που με ήξερε μερικούς μόνο μήνες και που η επαφή μας γινόταν αποκλειστικά και μόνο μέσω msn! Ήταν υπόθεση μιας νύχτας να ξυπνήσω απ' τον λήθαργο και να καταλάβω πως το κεφάλαιο Αγγελος είχε τελειώσει εδώ και καιρό. Άλλωστε δεν υπήρχαν πιθανότητες να αρχίσει ποτέ... Πέρασαν 6 μήνες κατά τους οποίους μέτραγα λάθη του παρελθόντος και έγλειφα τις πληγές μου και ύστερα από ένα χρόνο ξανάρθε στη ζωή μου ο Δημήτρης.. ένας άνθρωπος που με αγαπούσε και προσπαθούσε να κερδίσει εμένα και την αγάπη μου τρία χρόνια μένοντας πιστός σε μένα όπως εγώ έμενα πιστή στον Άγγελο. Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά έπιανα τον εαυτό μου να τον σκέφτομαι πάρα πολύ συχνά και να μου λείπει. Αποφάσισα λοιπόν να ενδώσω και να τα φτιάξω μαζί του το καλοκαίρι του 2008... Τα αισθήματά μου κάθε μέρα γινόντουσαν όλο και περισσότερα και στο τέλος του χρόνου είχα φτάσει στο σημείο να τον αγαπάω τόσο όσο δε φανταζόμουν ποτέ πως θα αγαπούσα κάποιον εκτός Αγγελου. Κάπου εκεί μίλησα και τελευταία φορά με τον Στράτο στο msn και έμαθα τα δυσάρεστα.. είχε τρακάρει άσχημα και είχε σπάσει αυχένα και πλευρά. δεν έφταιγε αυτός.. στην προσπαθειά του να αποφύγει ένα αμάξι που έφυγε απ' την πορεία του έπεσε πάνω σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο. Μιλήσαμε πάρα πολύ λίγο γιατί ήταν καταπονημένος και ήθελε να ξεκουραστεί. Πρόλαβα να του πω σχετικά με τα αισθήματά μου για τον Δημήτρη και έδειξε να χάρηκε πάρα πολύ για μένα. Από τότε δεν ξαναμπήκε ποτέ msn.. Επί πέντε μήνες του έστελνα μηνύματα λέγοντάς του πως μου λείπει και πως ελπίζω να είναι καλά αλλά... δεν πήρα ποτέ απάντηση. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως ήταν ο φύλακας άγγελος μου.. δυο χρόνια ήταν δίπλα μου και με συμβούλευε με τα πιο ωραία λογια... με βοήθησε να βρω τον δρόμο που είχα χάσει και όταν με το τελευταίο μήνυμά μου επιβεβαιώθηκε γι' αυτό, έφυγε απ' τη ζωή μου όσο ξαφνικά είχε έρθει...

Στην περίπτωση του Δημήτρη το να φάει κόλλημα μαζί μου και να μείνει πιστός στα αισθήματά του του βγήκε σε καλό. Βέβαια, ποτέ δεν του είχα δείξει πως μου είναι αδιάφορος αλλά δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ψάξει την τύχη του αλλού. Όμως ο επιμένων νικά οπότε και ο Δημήτρης κέρδισε και μετά από περίπου ένα χρόνο μαζί είμαστε απρόσμενα καλά. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει τελικά, αλλά οι προοπτικές του είναι πολύ καλές.

Στο διάστημα πριν αρχίσω να ενδιαφέρομαι για τον Δημήτρη είχα φάει κόλλημα με έναν τραγουδιστή, τον Ανδρέα και όποτε έβγαινα πήγαινα στο μαγαζί που τραγουδούσε για να τον βλέπω. 'Εχοντας βγάλλει τις παρωπίδες και έχοντας ανακτήσει τη θηλυκότητα μου και τη διάθεση για flirt δεν έβγαζα τα μάτια μου από πάνω του όλο το βράδυ. Ποτέ δεν το κατάλαβε δυστυχώς. Το μαγαζί κάποια στιγμή έκλεισε, εγώ είχα υποχρεώσεις και ο ανδρέας ξεχάστηκε. άλλωστε στη ζωή μου ήρθε ο Δημήτρης. Η τύχη όμως θέλησε να τον βρω στο fb και να γνωριστούμε από εκεί.. Με είχε προσέξει στο μαγαζί, του είχα κινήσει το ενδιαφέρον αλλά δεν είχε καταλάβει ούτε στο ελάχιστο πόσο πολύ μου άρεσε. Στην πορεία αποδείχτηκε πως οι ρόλοι αντιστράφηκαν και άρχισα εγώ να του αρέσω.. Όσα μου έλεγε ήταν πάρα πολύ όμορφα και έλιωνα κάθε φορά όμως η καρδιά μου ήταν αλλού και του το είχα ξεκαθαρίσει απ' την αρχή. Κρατάγαμε πάρα πολύ συχνή επικοινωνία, καθημερινή, μέχρι που στους τέσσερις μήνες του είπα για ακόμη μια φορά πως μαζί μου δεν έχει ελπίδες και το πιο λογικό είναι να ψάξει τη τύχη του αλλού. Δε θέλησε. πέρναγα πάρα πολύ όμορφα όποτε συναντιώμασταν και συνεχίζω να περνάω αλλά το μυαλό μου είναι στον Δημήτρη. Το ιδανικό θα ήταν να γίνεται αυτό πέρυσι που μου άρεσε και όχι τώρα.. στους πεντέμισι μήνες γνωριμίας και επικοινωνίας μας, τράβηξε κι αυτός το δρόμο του με κάποια άλλη. Πολλή συνετή απόφαση. Όμως.. η κίνησή του μάλλον ήταν βεβιασμένη.. μαζί διαπιστώσαμε πως για να συναντήσει τον άνθρτωπο του θα φόραγε το προσπωπείο του για να δείξει πως είναι κάλα σε μια περίοδο που δεν ήταν και χρειαζόταν υποστήριξη και μια καθησυχαστική κουβέντα...

Άλλοι λοιπόν μένουν σε μια κατάσταση επειδή είναι βολεμένοι με την ιδέα. Άλλοι γιατι πιστεύουν πως υπάρχει πιθανότητα να υπάρξει μέλλον και άλλοι πιστεύοντας πως θα κερδίσουν αυτό που θέλουν. Με τον ίδιο τρόπο άλλοι καταφέρνουν να βγάζουν τις παρωπίδες, να ξαναμπαίνουν δυναμικά στο παιχνίδι της ζωής και να επωφελλούνται απ'αυτό, άλλοι να επιμένουν στα αισθήματά τους αλλά να βγαίνουν κερδισμένοι απ' αυτό και κάποιοι άλλοι να αποφασίζουν να συνεχίσουν τη ζωή τους με λάθος άτομα. Όπως και να 'χει... ο καθένας τραβάει το δρόμο του ψάχνοντας το λιμάνι του... Θα το βρουμε ποτέ? και αν κάποια στιγμή πιστέψουμε πως το βρήκαμε θα είναι το μικρό κατάδικό μας λιμανάκι που η αγάπη θα προστατεύει από κάθε κίνδυνο ή θα είναι ένα ακόμη μεγάλο λιμάνι ανοιχτό στη μανία της θάλασσας που μπορει ανα πάσα στιγμή να το καταστρέψει? Είναι νωρίς για να ψάξω το λιμάνι μου.. το ταξίδι όμως μέχρι αυτό προβλέπεται υπέροχο.