ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

Επιστροφη στην Αθηνα και τα χιλιομετρα του 6ωρου ταξιδιου μειωνονται. Κ μικραινει η αποσταση. Φταιει κ ο οδηγος π παταει το γκαζι κ σου στερει χρονο απ τις σκεψεις σου. Και ξερεις οτι σε λιγες ωρες, λεπτα, δευτερολεπτα, θα συναντησεις Εκεινον. Εκεινον που σου μαυρισε την ψυχη λιγες εβδομαδες πριν με μια φραση, με εναν διχασμο του. Εκεινον για τον οποιο εισαι κουρελι μερες τωρα. Κι ομως... οσα δακρυα κι αν εχεις χυσει, οσους τοιχους κι αν εχεις (ξανα) υψωσει, τα χειλη σ φλεγονται μονο στη σκεψη πως θα αγγιξεις τα δικα του. Ανατριχιαζεις στη σκεψη του κορμιου του ενα με το δικο σου. Ειναι αναποφευκτο. Τον θες. Με ολο σου το ειναι. Κι ας σε εκανε να αμφιβαλεις. Ετσι ειναι αυτα αλλωστε. Το λεει κ ο αγαπημενος μ Φοιβος: "η αγαπη σου να βαζει στην αγαπη μ εμποδια". Δν εχει συνοχη η σκεψη μου, το ξερω. Το βλεπω. Καρφι δε μ καιγεται. Αλλωστε ολοι δν πρεπει να αξιολογουμε τις επιλογες μας; να αρνουμαστε κατι οταν βλεπουμε πως μας χαλαει; εγω βεβαια ειμαι ξεχωριστη κατηγορια. Εβλεπα καποτε οτι με χαλαγε κι επεφτα ακομα περισσοτερο με τα μουτρα στην πηγη της καταστροφης μου. Περασμενα ξεχασμενα ομως αυτα. Εμεις μιλαμε για το τωρα. Για την αναγκη να επιβεβαιωνεσαι κ να επιβεβαιωνεις πως θες μονο αυτον. Τι πιο ομορφο; δεν ειναι συνθηκη, ειναι επιλογη. Ετσι μονο... διαφορετικα, αληθεια, εχει νοημα; Κι ας λες οτι θες μονο τη δικη μ επιβεβαιωση. Εν τελει δε νομιζω πως συμφωνω. Αν γινεται ετσι, αμφιβαλλω αν μπορει να εχει κανεις αντικειμενικη κριση για τα θελω του. Οπως κ να χει εισαι εσυ κ ειμαι εγω. Ο καθενας με τις δικες του ανασφαλειες, τις δικες του θεωριες, τα δικα του θελω, τα δικα του στραπατσα στη ζωη. Εισαι εσυ κ ειμαι εγω. Σε θελω κ με θελεις. Αυτο δν ειναι που μετραει; αυτο δν ειναι που ενωνει; ολα τ αλλα ειναι περιττα. Θεληση να υπαρχει κ ολα γινονται. Και φαινονται τα φωτα της Αθηνας. Κ οι πεταλουδες στο στομαχι μ αρχιζουν να φτερουγιζουν ολο κ πιο εντονα. Γιατι θα σε συναντησω. Γιατι ξερω πως θα χωθω στην αγκαλια σου κ θα ειναι σαν να μην περασε μια μερα. Σαν οσα ζησαμε να ηταν ενα κακο ονειρο κ να ξυπνησαμε. Κ θα συνεχισουμε σαν να μην διεκοψε τιποτα την υπεροχη ροη της σχεσης μας. και πρωτη φορα ξερω οτι αυτα τα "θα"
ειναι οντως πραγματοποιησιμα κ οχι σκεψεις της παρηγοριας. Οσο πλησιαζω τοσο περισσοτερο διαπιστωνω ποσο μου εχεις λειψει. Ποσο χρονο χασαμε να τσακωνομαστε για ηλιθιους λογους. Δε βαριεσαι... στη ζωη ειναι αυτα. Περασμενα ξεχασμενα. Σημασια εχει το τωρα. Η μορφη σου στο βαθος των κτελ. Το χαμογελο σου. Η ευτυχια που νιωθω. Η αγαπη μας...