ΔΕΣΜΙΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Τους τελευταίους 2 μήνες πέρασα μια πολύ δύσκολη φάση. Δύσκολη από άποψη οργάνωσης του χρόνου μου και σωστού προγραμματισμού. Βρήκα δουλειά, ξεκίνησα μαθήματα στα ΙΕΚ και ήθελα να βρω χρόνο να κάνω πράγματα που με γεμίζουν γενικότερα. Να φτιάξω κάτι, να δω το έτερον ήμισυ, να βγω με φίλους, να σκεφτώ κλπ. Δυστυχώς όμως η ζωή μου ήταν δουλειά, φαγητό (αν προλάβαινα), ΙΕΚ, σπίτι. Και στο τέλος της μέρας, μέχρι να φάω κάτι και να κάνω ένα μπάνιο ένιωθα τόσο εξαντλημένη που το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ νωρίς για να ξεκινήσω το ίδιο πρόγραμμα την επομένη. 

Άλλαξαν πολλά στη ζωή μου. Τα πιο αξιοσημείωτα είναι ότι γιόρτασα την Πρωτοχρονιά ολομόναχη στην Αθήνα για πρώτη φορά και ότι λόγω του προγράμματος μου κυρίως, δημιουργήθηκε ένα ρήγμα στη σχέση μου. Πέρα απ' αυτά όμως, άλλαξα κι εγώ. Πλέον δεν έχω διάθεση να βγω οπουδήποτε αρκεί να είναι καλή η παρέα. Προτιμώ να κάτσω σπίτι μου να κάνω αυτά για τα οποία δε βρίσκω χρόνο μες την εβδομάδα, παρά να συμβιβαστώ με κάτι που δε θα ικανοποιήσει τις ανάγκες μου. Μεγάλωσα μάλλον. Πλέον έχω διαφορετικές προτεραιότητες και διαφορετικές ανάγκες. Δεν είμαι σίγουρη αν μου αρέσει αυτό ή όχι. Απ' τη μια χαίρομαι που αξιολογώ τι όντως αξίζει για μένα αλλά απ' την άλλη μου λείπει λίγο η χύμα φάση της φοιτητικής ζωής. Το καλό είναι ότι τα άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι περισσότερο βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εμένα επομένως δείχνουν κατανόηση όταν χάνομαι ή όταν ακυρώνω κάτι που δεν με καλύπτει όσο θα ήθελα. 

Η δουλειά πάραυτα δε με ικανοποιούσε ούτε μου έδινε λίγο χώρο να ανασάνω πριν πάω στο ΙΕΚ. Προχθές έληγε η δεύτερη σύμβασή μου και με απέλυσαν. Είχα ήδη βρει άλλη δουλειά και θα έφευγα έτσι κι αλλιώς. Μικρότερο ωράριο, λιγότερα χρήματα, αλλά στο αντικείμενο μου και έχω 2.30 ώρες κενό μέχρι να πάω για μάθημα. Πιο ανθρώπινο. 

Χθες βρήκα χρόνο να πάω για καφέ! Δε φαντάζεσαι πόσο το χάρηκα! πόση αξία είχε για μένα. Υπάρχει αυτή η διαφορά πλέον. Θα πάω για καφέ όχι επειδή δεν έχω άλλο τρόπο να σκοτώσω τον χρόνο μου αλλά γιατί όντως θέλω να δω κάποιον/α φίλο/η και να του αφιερώσω τον λιγοστό χρόνο μου. Χθες λοιπόν πήγα στη δουλειά μου, έκανα μια βόλτα στις βιτρίνες όσο περίμενα τον φίλο μου, ήπιαμε καφεδάκι και συζητήσαμε, πήγα για μάθημα, γύρισα σπίτι μου και λίγο αργότερα ήρθε και ο Μαρίνος. Γεμάτη μέρα. Γεμάτη με πράγματα που αξίζουν όμως. Αυτή είναι η διαφορά. Και νομίζω ότι μου αρέσει έτσι. 

Εκτιμώ πως αυτή η στιγμή που μου χαϊδεύουν τα αυτιά οι μελωδίες του  Ludovico Einaudi και γράφω την ανάρτηση με γεμίζουν περισσότερο απ' τα ψώνια που είχα προγραμματίσει να κάνω σήμερα. Όπως επίσης με γεμίζει περισσότερο να μείνουμε μέσα με τον Μαρίνο και να ρουφάω σαν διψασμένη κάθε έκφρασή του, να απολαμβάνω κάθε χάδι και φιλί του και να τα κρατάω όλα αυτά σαν απόθεμα μέσα μου μέχρι την επόμενη φορά που θα τον δω, παρά να βγούμε και να αναλωθούμε σε συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων συνοδεία αλκοόλ, καπνού και βαβούρας. Εννοείται ότι γίνεται και αυτό αλλά όχι όταν έχω 4 μέρες να τον δω. Αξία σε μικρές καθημερινές στιγμές λοιπόν... Όπως τα υγρά μου χείλη απ' το  φιλί του. Που δεν βιάστηκα να σκουπίσω όπως συνήθως αλλά άφησα να εξατμιστούν μόνα τους σε μια -ρομαντική- προσπάθεια να παρατείνω την επιρροή του φιλιού του. 

Προφανώς και είμαστε κυρίαρχοι του εαυτού μας, αλλά όχι, δεν αξίζει να είμαστε δέσμιοι του χρόνου. Πόσο μάλλον ενός χρόνου που οι ίδιοι έχουμε επιλέξει να μην έχουμε και που δε μας αρέσει η ζωή μας έτσι, αλλά δεν κάνουμε κάτι για να την αλλάξουμε. Που βλέπουμε ότι χάνουμε καθημερινές απολαύσεις αλλά συνηθίζουμε να μη μας νοιάζει, να μην έχει τίποτα νόημα για εμάς. Να ακολουθούμε μια συγκεκριμένη πορεία και αν κάτι την ταράξει, να πηγαίνουν όλα πίσω και να καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που βγήκαμε εκτός προγράμματος. Να ζούμε μόνο για το Σαββατοκύριακο. Αλήθεια υπάρχει μεγαλύτερη ψεύτικη παρηγοριά απ' το Σαββατοκύριακο? Εγώ λοιπόν αρνούμαι να είμαι δέσμιος του χρόνου. Είναι αρκετά δύσκολο να το αποφύγει κανείς αλλά μια προσπάθεια πιστεύω πως θα μας ανταμείψει. Πάραυτα δεν κρύβω πως φοβάμαι. Φοβάμαι πως όταν συνηθίσω στα νέα δεδομένα της ζωής μου, θα πάψω να συμπεριφέρομαι όπως τώρα. Θα θεωρώ δεδομένες τις 2.30 ώρες που έχω ελεύθερες και δε θα τις αξιοποιώ κατάλληλα. Παρ' όλα αυτά και τα "θα" στο χέρι μας είναι. Καληνύχτες.

ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

Επιστροφη στην Αθηνα και τα χιλιομετρα του 6ωρου ταξιδιου μειωνονται. Κ μικραινει η αποσταση. Φταιει κ ο οδηγος π παταει το γκαζι κ σου στερει χρονο απ τις σκεψεις σου. Και ξερεις οτι σε λιγες ωρες, λεπτα, δευτερολεπτα, θα συναντησεις Εκεινον. Εκεινον που σου μαυρισε την ψυχη λιγες εβδομαδες πριν με μια φραση, με εναν διχασμο του. Εκεινον για τον οποιο εισαι κουρελι μερες τωρα. Κι ομως... οσα δακρυα κι αν εχεις χυσει, οσους τοιχους κι αν εχεις (ξανα) υψωσει, τα χειλη σ φλεγονται μονο στη σκεψη πως θα αγγιξεις τα δικα του. Ανατριχιαζεις στη σκεψη του κορμιου του ενα με το δικο σου. Ειναι αναποφευκτο. Τον θες. Με ολο σου το ειναι. Κι ας σε εκανε να αμφιβαλεις. Ετσι ειναι αυτα αλλωστε. Το λεει κ ο αγαπημενος μ Φοιβος: "η αγαπη σου να βαζει στην αγαπη μ εμποδια". Δν εχει συνοχη η σκεψη μου, το ξερω. Το βλεπω. Καρφι δε μ καιγεται. Αλλωστε ολοι δν πρεπει να αξιολογουμε τις επιλογες μας; να αρνουμαστε κατι οταν βλεπουμε πως μας χαλαει; εγω βεβαια ειμαι ξεχωριστη κατηγορια. Εβλεπα καποτε οτι με χαλαγε κι επεφτα ακομα περισσοτερο με τα μουτρα στην πηγη της καταστροφης μου. Περασμενα ξεχασμενα ομως αυτα. Εμεις μιλαμε για το τωρα. Για την αναγκη να επιβεβαιωνεσαι κ να επιβεβαιωνεις πως θες μονο αυτον. Τι πιο ομορφο; δεν ειναι συνθηκη, ειναι επιλογη. Ετσι μονο... διαφορετικα, αληθεια, εχει νοημα; Κι ας λες οτι θες μονο τη δικη μ επιβεβαιωση. Εν τελει δε νομιζω πως συμφωνω. Αν γινεται ετσι, αμφιβαλλω αν μπορει να εχει κανεις αντικειμενικη κριση για τα θελω του. Οπως κ να χει εισαι εσυ κ ειμαι εγω. Ο καθενας με τις δικες του ανασφαλειες, τις δικες του θεωριες, τα δικα του θελω, τα δικα του στραπατσα στη ζωη. Εισαι εσυ κ ειμαι εγω. Σε θελω κ με θελεις. Αυτο δν ειναι που μετραει; αυτο δν ειναι που ενωνει; ολα τ αλλα ειναι περιττα. Θεληση να υπαρχει κ ολα γινονται. Και φαινονται τα φωτα της Αθηνας. Κ οι πεταλουδες στο στομαχι μ αρχιζουν να φτερουγιζουν ολο κ πιο εντονα. Γιατι θα σε συναντησω. Γιατι ξερω πως θα χωθω στην αγκαλια σου κ θα ειναι σαν να μην περασε μια μερα. Σαν οσα ζησαμε να ηταν ενα κακο ονειρο κ να ξυπνησαμε. Κ θα συνεχισουμε σαν να μην διεκοψε τιποτα την υπεροχη ροη της σχεσης μας. και πρωτη φορα ξερω οτι αυτα τα "θα"
ειναι οντως πραγματοποιησιμα κ οχι σκεψεις της παρηγοριας. Οσο πλησιαζω τοσο περισσοτερο διαπιστωνω ποσο μου εχεις λειψει. Ποσο χρονο χασαμε να τσακωνομαστε για ηλιθιους λογους. Δε βαριεσαι... στη ζωη ειναι αυτα. Περασμενα ξεχασμενα. Σημασια εχει το τωρα. Η μορφη σου στο βαθος των κτελ. Το χαμογελο σου. Η ευτυχια που νιωθω. Η αγαπη μας...