ΤΑ ΞΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΧΑΙΡΙΑ

Δε μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως είναι ο βιασμός και πως μπορεί να αισθάνεται κάποιος που τον βιώνει. μόνο ευχόταν να μην τύχει και μάθει το συναίσθημα. Η κακιά στιγμή θέλησε να δεχτεί άγριο λεκτικό βιασμό και ένα χούφτωμα για να δέσει η κατάσταση. Ευτυχώς το θέμα δεν προχώρησε παραπέρα αν και πίστευε ακράδαντα πως υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε άνετα. Ούτε η ίδια δεν πίστευε την ένταση της οργισμένης της φωνής όταν ένιωσε τα χέρια του πάνω της. Αυτός προχώρησε αδιάφορα και ακούγοντας τις βρισιές που του απηύθυνε γύρισε το κεφάλι και έριξε ένα γλοιώδες χαμόγελο ικανοποίησης. Εκείνη ανέβηκε στο λεωφορείο και κατέρευσε. Ευχαριστούσε το Θεό που δεν την ακολούθησε στο λεωφορείο. Νιώθοντας τα πόδια της να μη τη βαστάνε καθότι έτρεμε ολόκληρη, με τη λιγοστή όραση που της άφηναν τα δάκρυα, εντόπισε μια κενή σειρά θέσεων και κατευθύνθηκε προς αυτή. Κάθησε και προσπάθησε να συνέλθει απ'το σοκ που υπέστη. Δεν τα κατάφερε. Στο μετρό τα ίδια. Μόνο όταν έφτασε στον προορισμό της και με τη βοήθεια των δικών της ανθρώπων κατάφερε να ηρεμήσει. Όχι τελείως, αλλά τουλάχιστον δεν έκλαιγε με λυγμούς. Στην επιστροφή αναγκαστικά έπρεπε να ακολουθήσει την ίδια διαδρομή και όταν κατέβηκε απ' το λεωφορείο, κοίταξε στην απέναντι στάση και είδε έναν άνδρα να στέκεται στο ίδιο σημείο και με ίδια στάση σώματος με αυτόν που της είχε επιτεθεί. Ξαναήρθαν στο μυαλό της τα πάντα και την κυρίευσε ο φόβος. Επιτάχυνε τον βηματισμό της και ήταν καχύποπτη με όποιον τύχαινε να συναντήσει μπροστά της. Δεν ήταν ο ίδιος άνδρας. Αλλά μόνο όταν μπήκε σπίτι της ένοιωσε ασφαλής. Αργότερα, πριν την πάρει ο ύπνος και ενώ είχε ηρεμήσει αρκετά, επεξεργάστηκε στο μυαλό της την όλη φάση. ΚΑΝΕΙΣ δε γύρισε να τη ρωτήσει αν ήταν καλά, αν χρειαζόταν βοήθεια, να της δώσει ένα χαρτομάντηλο να σκουπίσει τα δάκρυά της, κάτι που να υποδηλώνει ενδιαφέρον. ΚΑΝΕΙΣ. Μόνο κλεφτές ματιές εξέλαβε. Ούτε καν οι επιβάτες του λεωφορείου που είδαν τι έγινε και άκουσαν τις φωνές της. Ούτε αυτοί... Πως γίναμε έτσι οι άνθρωποι; γιατί επιτρέψαμε να γίνουμε έτσι; Δεν ήταν καν ώριμη γυναίκα. Ένα παιδί σε ξένο τόπο, μακριά απ' την οικογένεια του που πλάνταζε στο κλάμα. Γιατί τόση αδιαφορία; Νόμιζε πως σε μια πόλη με τόσους πολλούς κατοίκους, αν χρειαζόταν βοήθεια θα της έδιναν. Έκανε λάθος. Και αυτό ήταν που την πίκρανε περισσότερο.

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ

Όταν ήταν μικρότερη, της άρεσε η μοναχικότητα... Λάτρευε να είναι μόνη της και να ασχολείται με αγαπημένα πράγματα ακούγοντας μουσική. Αυτή και ο εαυτός της. Ήταν τόσο δεμένη μαζί του που τον προτιμούσε για παρέα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Εδώ που τα λέμε όμως, δεν είχε καμία άλλη αξιόλογη παρέα. Οι γονείς της ενώ κανονικά θα έπρεπε να της βάζουν φρένο στις εξόδους, την παρακαλούσαν να βγει απ' το σπίτι. Αυτή όμως επέμενε να κλείνεται στο δωμάτιο της και να ονειρεύεται. Το μέλλον της, τον ανεκπλήρωτο έρωτά της, το πως θα ήθελε να είναι ο κόσμος. Και έχτιζε ένα τοίχος γύρω απ΄την καρδιά της. Έτσι ώστε να μη βλέπουν όλοι ποια πραγματικά ήταν παρά μόνο αυτοί που όντως τους ενδιέφερε να τη γνωρίσουν. Με τα χρόνια ήταν σίγουρη πως τίποτα δε θα μπορούσε να την πληγώσει. Άλλωστε όταν έβλεπε πως δένεται πολύ με κάποιον, έφευγε. Μεγαλώνοντας, εκπλήρωσε ένα απ΄τα όνειρα της που αφορούσε την επαγγελματική της σταδιοδρομία, άφησε πίσω εκείνον τον έρωτα και προχώρησε σε μια σχέση. Ακόμα, έκανε ενδιαφέρουσες φιλίες και περνούσε το χρόνο της όσο μπορούσε καλύτερα. Όμως ο τέλειος σύντροφος συνέχιζε να είναι ο εαυτός της. Όλες της οι σχέσεις λοιπόν είχαν μεγάλη δόση εγωισμού. Στην πορεία κατάλαβε πως αυτή η σχεδόν ερωτική σχέση με το είναι της, την πήγαινε πίσω. Σ' αυτό συνέβαλε και μια κρίση που πέρασε με τον πραγματικό σύντροφο της. Και αποφάσισε πως αν ήθελε να ζήσει με όλη τη σημασία της λέξης, έπρεπε να ξεφύγει λίγο απ' τον εαυτό της. Να ανοίξει την καρδιά της και να αφήσει τα συναισθήματα της, θετικά και αρνητικά, να ξεχυθούν σαν χείμαρρος χωρίς να τη νοιάζει τίποτα. Ήταν άθλος γι' αυτή. Δεν είχε μάθει έτσι. Έπρεπε όμως. Γιατί σε όλους έλεγε να ζουν κάθε λεπτό, να λένε ό,τι αισθάνονται ενώ η ίδια δεν έκανε τίποτα απ' αυτά. Δε θα μπορούσε ποτέ να νοιώσει στο πετσί της τι είναι αγάπη, τι είναι έρωτας, τι είναι χαρά, τι είναι τρέλα,τι είναι ζήλια, τι είναι λύπη, τι είναι πόνος. Γιατί όλα τα ζούσε μισά και τα μοιραζόταν μόνο με τον εαυτό της και όχι στην πραγματική τους διάσταση. Για να μην πληγωθεί. Αφέθηκε... άρχισε να κάνει όλα όσα ήθελε να κάνει και δεν έκανε για να μη δεθεί πολύ με κάποιον. Δεν μπόρεσε να καταπολεμήσει το φόβο μήπως στο μέλλον πληγωνόταν αλλά είχε καταλήξει πως αν πληγωνόταν θα ήταν για καλό της. Σήμερα ήθελε να θυμηθεί μερικές στιγμές μοναχικότητας. Το είχε πολύ ανάγκη. Μπορούσε να παραδεχτεί πως είχε δώσει πολλά τους τελευταίους μήνες και την είχαν ζώσει οι φοβίες της. Στον εαυτό της έλεγε πάντα την αλήθεια. Ήθελε χρόνο να σκουπίσει τα δάκρυά της, να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή της και να ξαναβγεί στον αγώνα. Στον αγώνα για τη ζωή.