Τον Φλεβάρη νομίζω, είχα αναρτήσει πάλι κείμενο στην πριγκιπούπολη με τον τίτλο "στιγμές". Όχι δεν θεωρώ πως επαναλαμβάνομαι. Απλώς υπενθυμίζω πόσο σημαντικό είναι να ρουφάμε τις στιγμές της ζωής μας. Προσωπικά, για να ζήσω μερικές στιγμές, θα μπορούσα να κάνω τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ίσως επειδή μπορώ να φτιάχνω όμορφες στιγμές, να μοιράζομαι με άτομα που αγαπάω όμορφες στιγμές, να δέχομαι όμορφες στιγμές. Περισσότερο όμως, να καταλαβαίνω πότε κάτι που βιώνω ξεφεύγει απ τα δόντια της ρουτίνας και γίνεται στιγμή. Στιγμή που είναι μία και μοναδική και που όσες προσπάθειες κι αν κάνω να την ξαναζήσω δε θα είναι ποτέ ίδια με την πρώτη. Οι πιο ωραίες στιγμές είναι αυτές που συμβαίνουν εντελώς αυθόρμητα. να, όπως μια προγραμματισμένη βόλτα η οποία όμως απρόσμενα καταλήγει σε βραδινό μπάνιο, απλώς και μόνο επειδή κάποιος πέταξε την ιδέα και όλοι συμφώνησαν. ή η αγκαλιά σου που ξαφνικά γεμίζει απ΄το σώμα κάποιου άλλου ανθρώπου που ζήλεψε τη ζεστασιά της. Ωωω... και πόσο μελαγχολική είναι η διακοπή μιας στιγμής που πολύ θα ήθελες να κρατήσει για πάντα. Πόσο δύσκολη η επιστροφή στην απλή ζωή. Γιατί όταν βιώνω στιγμές, τότε ξεφεύγω απ την κοινή ζωή. Τότε η ευτυχία που νοιώθω με βοηθά να βρεθώ σε έναν άλλο κόσμο γεμάτο όμορφα συναισθήματα, χαμόγελα, χρώματα. και πόσο μα πόσο απότομα προσγειώνομαι στη γη όταν η στιγμή τελειώσει.
Στιγμές...
- η πρόβα στην παραλία
- τα σύννεφα που κρύβαν το φεγγάρι
- ο φόβος που προέκυψε απ' την επίσκεψη αγνώστων
- η κορυφαία δικαιολογία για να τους αποφύγουμε
- η ροζ θάλασσα στην ανατολή
- ο γνωστός παππούλης που απολαμβάνει την πρωινή του ηλιοθεραπεία και το μπάνιο
- το πλοίο να δένει στο λιμάνι και μέσα σ αυτό ο άνθρωπος που προσμένεις
- το άγχος της υποδοχής. ένας κόμπος στο στομάχι να σου κόβει τη μιλιά και να μπορείς να εκφραστείς μόνο με αγκαλιές και φιλιά
- το Σ' ΑΓΑΠΩ
- τα γυμνά κορμιά που τυλίγονται
- τα κοινά όνειρα
- οι ατέλειωτες συζητήσεις
- μια ξαπλώστρα, άτομα δυο κι εκεί να ξετυλίγεται το κουβάρι της ζωής
- τάβλι στην παραλία, κωλοφαρδία, υπονοούμενα
- άσπρα πατουσάκια εξαιτίας των βοτσάλων
- κρύα ανέκδοτα αλλά ζεστό γέλιο
- ο δύσκολος αποχωρισμός, τα σώματα που δε θέλουν να χωριστούν, οι ευχές για καλό βράδυ και όνειρα γλυκά
- η χαρά της αντάμωσης
- το κρυφτό απ'τους γονείς και τα υπονοούμενα που δίνουν και παίρνουν (κοινώς, ο κόσμος το χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι)
- οι βόλτες με το αμάξι σε στυλ "όπου μας βγάλει ο δρόμος"
- τα δάκρυα χαράς
- οι ταινίες αγκαλιά στο κρεβάτι που ποτέ δεν βλέπονται ολόκληρες
- το χουχούλιασμα
- ο φόβος της παρανομίας
- το "σε 5' επιστρέφω" που γίνεται 2 ώρες
- το "σε 5' πρέπει να φύγω γιατί θα φωνάζουν" που όλο αυξάνεται αλλά τελικά διακόπτεται απ' την εκνευριστική φωνή στο τηλέφωνο που φωνάζει "ακόμα να γυρίσεις?" και "που γυρνάς νυχτιάτικα?"
- το σιγοτραγούδισμα στίχων
- ένα χαμόγελο
- τα πειράγματα
- τα μικροτσακώματα, οι παρεξηγήσεις και η επανασύνδεση
- αγγίγματα κάτω από το τραπέζι
- ψάχνοντας τους αστερισμούς
- η αντίδραση στο υποκοριστικό "παραμυθάκι μου"
- το χέρι που μόνιμα βρίσκεται στο πόδι μου και με χαϊδεύει όταν οδηγάω
- οι βαθιές ματιές
- διαφορετικές παρέες, ίδιο μέρος συνάντησης για να είμαστε μαζί
- συζητήσεις γραμμένες σε χαρτί
- η στάνταρ έξοδος της Τετάρτης
- το άγχος όταν ανέβηκα στη σκηνή να τραγουδήσω, το τρέμουλο στη φωνή, το χειροκρότημα του κοινού, τα θετικά σχόλια, η συνειδητοποίηση του πόσο πολύ μου άρεσε
- το κοινό κρυολόγημα
- ο αγώνας δρόμου για το ποιος θα ανεβάσει υψηλότερο πυρετό
- το ξαφνικό ξέσπασμα και η παρήγορη αγκαλιά...
- οι κρυφές επισκέψεις σε διπλανά άδεια σπίτια
- ο φίλος που θυμήθηκε να τηλεφωνήσει μόνο για να ρωτήσει πως να πάει σε μια περιοχή...
- στιγμές στο χρόνο που αιχμαλωτίστηκαν για πάντα απ'το φακό μιας φωτογραφικής μηχανής
- η λιτανεία του Αγίου που πρώτη φορά παρακολουθήσαμε μαζί
- τα πυροτεχνήματα και τα κοροϊδευτικά επιφωνήματα ενθουσιασμού
- ο ήχος της θάλασσας στο παραθαλάσσιο μπαράκι
- οι εκπλήξεις
- οι λέξεις " ΣΕ ΘΕΛΩ"
- η διανυκτέρευση στο αυτοκίνητο
- τα χρώματα της ανατολής
- η άφιξη στο αεροδρόμιο
- η στιγμή του αποχωρισμού
- αίθουσα αναμονής / χώρος ελέγχου, οπτική επαφή και επικοινωνία με μηνύματα
- το "δούλεμα" των μπάτσων
- η στιγμή επιβίβασης στο πουλμανάκι του αεροδρομίου
- η τελευταία ματιά, η τελευταία χειρονομία, το τελευταίο μήνυμα πριν χαθεί πίσω απ' τους τοίχους
- ένα τεράστιο κενό...
- η αναμονή της απογείωσης του αεροπλάνου
- η παρακολούθηση του μέχρι να το καταπιεί ο ουρανός
- η διαδρομή μέχρι το σπίτι με βλέμμα στο κενό
- το τηλεφώνημα που επιβεβαίωνε τα χιλιόμετρα απόστασης
- η κούραση και η στενοχώρια που εκφράστηκαν ως τρελή ενέργεια
- η επίγνωση ότι είναι παράλογο το αίσθημα της απώλειας αφού θα κρατούσε δύο μέρες μόνο
- η παραδοχή πως θα ήταν όντως παράλογο αν δε με αφορούσε
- το πακετάρισμα
- ο αποχαιρετισμός και το μαράζι της γιαγιάς μου που με είδε ελάχιστα
- η επιβίβαση στο καράβι
- η ευχή "καλό χειμώνα" που άκουσα με το που έφτασα στην Αθήνα και για την οποία δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη
- η σύντομη συγκατοίκηση
- τα ατέλειωτα δάκρυα μοναξιάς
- η ρουτίνα της Αθήνας σε περίοδο εξεταστικής
Στιγμές του Αυγούστου λοιπόν... σίγουρα είναι ελάχιστες οι αναφορές μου σε σχέση με τα όσα έζησα αλλά είναι τα πιο τρανταχτά πράγματα που μπορούσα να θυμηθώ. Πως γίνεται να μοιράζεται έτσι ένα καλοκαίρι... Το μισό να είναι το χειρότερο και το άλλο μισό το καλύτερο της μικρής ζωής μου;
Διάβασα το εξής κάπου και θα ήταν όμορφο να το μοιραστώ...
" Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου. Στιγμές...
Έτσι κι αλλιώς, τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν. Η ζωή ξέρει..."
Αναρτήσεις
