Υπάρχουν στιγμές που νοιώθω μεγάλη ανάγκη να αποστασιοποιηθώ απ' τους πάντες και τα πάντα και να μείνω μόνη μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω γιατί συμβαίνει. Συνήθως περνάω αυτή τη φάση όταν για κάποιο λόγο βρίσκομαι σε σύγχυση. Και αυτή την περίοδο υπάρχουν πάρα μα πάρα πολύ λόγοι. Δυστυχώς όλο αυτό γίνεται εις βάρος κάποιων ατόμων τα οποία σε αντίθεση με εμένα όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα θέλουν να είμαι εκεί. Λυπάμαι γι' αυτό. Όμως δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργώ. Ίσως είναι εγωιστικός. Ίσως πάλι όχι. Δεν ξέρω... Τα έχω πολύ καλά με τον εαυτό μου και μου είναι πολύ πιο εύκολο να ψάχνω μέσα μου τις απαντήσεις, τους τρόπους, το κουράγιο για οτιδήποτε. Ήμουν πάρα πολύ καιρό κλεισμένη στον εαυτό μου και δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα με αυτό. Μου λείπει πολλές φορές... και όταν φτάνω πλέον στα όριά μου, το να μείνω μόνη μου είναι αυτό που με βοηθάει να συνέλθω. Απ' την άλλη όμως, μου κακοφαίνεται όταν χάνομαι και οι άλλοι δεν κάνουν κάτι για να έλθουν σε επαφή μαζί μου. Πόσο μάλλον όταν στο παρελθόν έκαναν. Ίσως βέβαια έχουν αποδεχτεί ότι έτσι αντιδρώ και μου δίνουν τον "αέρα" που χρειάζομαι για να "αναπνεύσω". Όμως τους έχω ανάγκη. Άλλωστε ποτέ δεν είπα ότι μ' αρέσει η μοναξιά. Το αντίθετο. Αλλά για κάποια πράγματα που αφορούν τα όνειρά μου, τους στόχους μου, τα λάθη μου, τη ζωή μου, μόνο εγώ έχω λόγο. Εκ των πραγμάτων! Γιατί έχω δοκιμάσει να συζητήσω για την μελλοντική ζωή μου και δεν έχω βρει ανταπόκριση. Και είναι λογικό. Όταν κάποιος δεν έχει τους ίδιους στόχους με μένα και τα ίδια προβλήματα ως προς την υλοποίησή τους, τότε δεν τον αφορά. Δεν μπορεί να καταλάβει δηλαδή. Όμως κι ας μη μιλάω σε άνθρωπο, έχω πολύ μεγάλη ανάγκη μια αγκαλιά. Κάποιον δίπλα μου να μου θυμίζει πως όποια απόφαση κι αν πάρω θα με στηρίξει. Έχω. αλλά όχι όπως θα ήθελα. Και αυτό είναι που πολλές φορές με τσακίζει.
Rationalistas - Προσάναμμα (Prosanamma)
Πριν από 9 μήνες
Αναρτήσεις
