Ένιωσα σαν να μην σε ξεπέρασα και για λίγο, για μια στιγμή μόνο γύρισα τόσο πίσω. Τότε που ήμουν γεμάτη από σένα, από συναισθήματα κ έρωτα. Στη ζωή μου όλα κρατούν για λίγο, για τόσο λίγο που δεν μπορώ να καταλάβω πότε συμβαίνουν. Άντρες που πόθησα, που με πήραν στα χέρια τους κ απογειώθηκα! Και ύστερα από τόσο λίγο, έπεσα στο πάτωμα, κομμάτιασα το πρόσωπο και το κορμί μου. Μα δεν έχω διώξει κανέναν οριστικά. Λες και αν τους διώξω κάτι θα χαλάσει μέσα μου……
Και αυτό το σπίτι, αυτό το κρεβάτι, πόσους έχει αγκαλιάσει; Και άλλοι τόσοι το πρόδωσαν. Αυτά τα χέρια, δικά μου, πόσα πρόσωπα έχουν χαϊδέψει; Πόσα μάτια ορθάνοιχτα κ λαμπερά; Μα ύστερα από λίγο έκλεισαν και αυτά και όλα σκοτείνιασαν.
Τώρα είμαι εδώ. Όμως ούτε μια στιγμή αληθινή, πίσω από κάθε λέξη και ένα ψέμα. Μια αδύναμη στιγμή συναθροίζει όλη την δύναμη της ζωής μου! Όλα χαράζουν μια νοητή ευθεία δίχως καμιά προοπτική για αλλαγή. Καθημερινά, μικροπράγματα τους θυμίζουν, έναν- έναν ξεχωριστά, από τον πιο αδιάφορο μέχρι τον πιο καινοτόμο. Μια λέξη, μια γωνιά, μια μυρωδιά, είναι ικανά να κάνουν την μνήμη μου να ξεχειλίζει από αναμνήσεις κ χαμόγελα που έγιναν δάκρυα. Από φιλιά που στάζουν αίμα κ κόπο.
Πόσο νοσταλγώ την αγκαλιά σου απόψε! Να, εδώ πάνω σ’ αυτό το μαξιλάρι ένιωσα να ολοκληρώνεται η ψυχή μου! Να ενώνεται σαν πάζλ με το σώμα μου κ να σχηματίζει το ομορφότερο τοπίο που φαντάστηκες ποτέ….
Φαντασία…. Πόσα ψέματα, αλήθεια, μπορείς να μου χαρίσεις;
Καθρέφτης. Εγώ κ εσύ. Να με κοιτάς μέσα απ’ αυτόν κ εγώ να εξατμίζομαι. Να αιωρούμαι σαν σκόνη κ εσύ να με φυσάς δίχως να νοιάζεσαι για το που θα με βρεις. Γιατί πολύ απλά ξέρεις που να με βρεις. Και εγώ περιμένω ακόμα εδώ μέσα. Κοιτώ από το μπαλκόνι και περιμένω να χτυπήσεις το κουδούνι και εγώ δήθεν αδιάφορη ν’ ανοίγω με κάποια καθυστέρηση πως κάτι άλλο είχε τραβήξει την προσοχή μου –δήθεν- πιο σημαντικό από σένα, τα χέρια σου και το μυαλό σου. Ναι, η φωνή σου. Σήμερα μακρινή αλλά γνώριμη. Ο ίδιος τρόπος που απαντάς στο τηλέφωνό σου –η αναγνώριση- η ειλικρίνεια. Ξέρεις δεν γινόταν να το προσπεράσω και αυτό. Όχι, γιατί μετά από πολύ καιρό ένιωσα ξανά πως η καρδιά μου υπάρχει και μου δίνει ζωή. Πως έστω κάποτε, έστω για λίγο, είχε αξία κάθε χτύπος της, κάθε σταγόνα απ’ το αίμα μου.
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πως σ’ αγάπησα, μοναχά πως σ’ ερωτεύθηκα. Ολοκληρωτικά κ τυφλά. Εσύ όμως, ούτε λίγο. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά έτσι μου είπες κ σε πίστεψα. Κάθε στιγμή, όταν τα πήρες όλα πίσω σε δυο μέρες…..
Ήταν ένα χειμωνιάτικο βράδυ –το πρώτο- και άλλο ένα στην εκπνοή του καλοκαιριού. Έβρεχε όταν –τότε- χωρίς εξήγηση τέλειωσε ότι πιο όμορφο μου είχε συμβεί. Μα έσφιξα τα δόντια κ είπα πως θα φτιάξουν οι καιροί, μα πάλι τότε –στο τέλος του καλοκαιριού, ζέστη έκανε ακόμα- ήρθαν οι εξηγήσεις και η απόλυτη ικανοποίηση του ψέματος κ της προδοσίας. Δύο, ο αριθμός που με σημάδεψε, δύο κ τα κορμιά που σε μοιράζονταν μαζί μου. Τι σημασία έχει πια; Αφού εγώ κ εσύ κάπου μοιρασμένοι σε κομμάτια. Ίσως, κάποια στιγμή τα δικά μου κομμάτια ανταμώσουν τα δικά σου κ να φτιάξουν κάτι καινούριο κ όμορφο. Ίσως πάλι αυτό να μην γίνει ποτέ.
Ξέφυγα. Είδες, πέντε λεπτά συνομιλίας ήταν αρκετά για να γεμίσω από σένα. Πένθιμες καμπάνες, σου ταιριάζουν μιας κ χάνεις κάποιον για πάντα. Μαύρο χρώμα θα διαλέξω για μένα αφού σήμερα, για ακόμα μια φορά θάβω πόθους, αναμνήσεις και συναισθήματα.
Ξέρω, σκοτεινό το τέλος κ τρομακτικό. Αποκρουστικό για κάποιους. Για μένα όχι, γιατί δεν το έχω γνωρίσει ακόμα…. Ούτε κ εσένα, την ζωή μου, μαζί σου….
Μουσική, ναι, επιμένω, μαύρο χρώμα για μένα, σαν την κιθάρα, που πέρασε από τόσα χέρια, χωρίς να βγάζει από κανέναν εκείνες τις μελωδίες της νύχτας….. άδειο σπίτι, κάτι είναι κ αυτό, να απλώσω παντού τις αναμνήσεις δίχως να σκοντάψει κανείς. Μικρό σπίτι, μεγάλο μπαλκόνι, άρρωστο τσιγάρο….. α ναι…. Σου είπα ήδη για το μπαλκόνι. Όλα στα είπα μα επιμένω…….
Μαλλιά μπερδεμένα, όχι εγώ, ο αέρας από σένα, ο θόρυβος της μηχανής, παιχνίδι…… αγαπημένες κάρτες με στοίχημα τον έρωτα, που έτσι κ αλλιώς θα γινόταν…..
Άραγε θυμάσαι κάτι από όλα αυτά; Όχι πως θέλω να τις ζήσω απ την αρχή…. Όχι… καινούριες στιγμές, αληθινές.
Ταξίδι…. Μαζί σου βγήκα από τα όρια της συνοικίας μου, κατάφερα να ξεφύγω κ από μένα ακόμα. Την θάλασσα θυμάμαι, δίπλα απ το εκκλησάκι, μα ούτε κ εκεί πιστεύεις…
Μόνο θεωρίες, λόγια από σοφούς, την στεγνή πραγματικότητα, μόνο εκεί πιστεύεις. Δίχως να ονειρεύεσαι για τίποτα.
Ξέρω πως αν συνεχίσω λίγο ακόμα θα σε μισήσω κ ήθελα να φτιάξω κάτι όμορφο απόψε, για τον έρωτα, τις αναμνήσεις κ τον πόθο μου για σένα. Όμως το μυαλό πώς να ξεχάσει όλα αυτά τα αληθινά που πληγώνουν;
Η καρδιά μόνο ν αγαπά κ να δέχεται ξέρει. Μόνο το μυαλό μπορεί να μισήσει κάθε σου πράξη. Ναι… το μυαλό σου, οι απόψεις σου που ούτε λίγο δεν κατάφερες να υλοποιήσεις. Συμβιβάστηκες και βολεύτηκες πίσω από κάτι χάρτινα ορθογώνια με αριθμούς. Πρέπει να σταματήσω, πριν αντιληφθεί κανείς ότι σε μισώ. Στην πραγματικότητα δεν σε έχω γνωρίσει. Μόνο μια φορά δώσαμε τα χέρια ανάμεσα στο πλήθος. Δεν μας είδε κανείς, ούτε άκουσε τα δάκρυα μου που αποχωρίστηκαν για πάντα την θαλπωρή των ματιών μου. Μόνο λέξεις ανακατεμένες με αλκοόλ έχουν ακούσει από μένα. Ίσως να είναι πιο αληθινές από όσα έχω πει μέχρι τώρα. Αλλά αδιαφορώ. Δεν ξέρουν αυτοί που καταδικάζουν τις στιγμές μου, δεν τις έχουν ζήσει. Περνώ ξανά κ ξανά την σκέψη μου απ όλα τα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού μου μην τυχόν έχω ξεχάσει κάτι. Όλα φαντάζουν άδεια, ανάλαφρα. Όχι πως θα μάθεις ποτέ όλα αυτά που γράφω, αλλά μου φτάνει που τα έμαθα εγώ. Όσα μπορώ να μάθω από μια ιστορία που χτίστηκε στο ψέμα και αντί για πρώτη βρέθηκα πίσω από άλλες δύο, να μυρίζω το άρωμα τους κ να ανέχομαι την ανυπομονησία τους να σε γευτούν.
Γι αυτό έφυγες, γι αυτό με έδιωξες. Μα τώρα έφυγα. Επιλογή. Καταστρέφω τα πάντα! Όχι συναισθήματα, τα χρειάζομαι. Μόνο τις ελπίδες καταστρέφω. Τις πετώ κ σπάνε σαν γυαλί. Πώς να τις μαζέψω; Αν κοπώ θα γίνω πάλι ένα μαζί σου. Ούτε εσύ να τις αγγίξεις. Μπορεί να σκίσουν τα χέρια σου κ ναι ματώσεις. Είναι αρκετά αυτά που πέρασες κ θα ‘ρθουν κ άλλα. Όχι από μένα, ποτέ….. μόνο χαμόγελο έχω να σου δώσω, για κάθε απάτη ένα χαμόγελο για πληρωμή, ενώ εσύ, τριάντα ξόδεψες…….
Τριάντα κ μια λιωμένη καραμέλα για δώρο επετείου. Ούτε αυτό θυμήθηκες. Λυπάμαι….. όχι εσένα, ούτε κ εμένα. Λυπάμαι αυτούς που φεύγουν δίχως να νιώσουν ένα ρυάκι ευτυχίας να κυλά μέσα τους. Λυπάμαι τα ψεύτικα λουλούδια, που δεν αναπνέουν, μόνο στέκονται όμορφα κ σκονισμένα στα βάζα των σαλονιών.
Λυπάμαι που δεν θ ακούσεις όλα αυτά που είπα απόψε. Δεν έχω το θάρρος. Μπορεί να είναι καλύτερα έτσι. Και όταν σε γνωρίσω στην πραγματικότητα να μην χρειαστεί να πω τίποτα, απλά να τα νιώσεις. Ως τότε θα κοιτώ κάθε μέρα απ το μπαλκόνι τους περαστικούς, μέχρι να σε δω να χτυπάς δυνατά το κουδούνι, διαλύοντας την σιωπή μου…..
Ευχαριστώ που θέλησες να μοιραστείς τις σκέψεις σου μαζί μου και που μου επέτρεψες να δημοσιεύσω τόσα δικά σου αισθήματα στην πριγκιπούπολη...
Αναρτήσεις
