ΚΛΟΥΒΙΑ

Όσο καιρό έμενα "δεμένη" στην Αθήνα για τις ανάγκες της πτυχιακής, αναγκαστικά ήμουν σε στενή επαφή με τους γείτονες της απέναντι πολυκατοικίας και ειδικά του ορόφου μου. Λόγω της ζέστης οι πόρτες και τα παράθυρα τους ήταν ανοιχτά και άθελα μου, άκουγα και έβλεπα πολλά από όσα γινόντουσαν. Στα δύο απέναντι διαμερίσματα, η εικόνα που έβλεπα καθημερινά ήταν η εξής: στο πρώτο μια τηλεόραση έπαιζε μέρα νύχτα νύχτα και τα μέλη της οικογένειας ήταν κολλημένα μπροστά από την οθόνη, στο δεύτερο ένα παιδάκι 5-6 χρονών έπαιζε μπάλα στο στενό του μπαλκόνι. Μια μέρα και ενώ διάβαζα για την πτυχιακή, έπεσε ξανά το μάτι μου απέναντι και δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου οι σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας σήμερα. Φαντάστηκα αυτά τα διαμερίσματα κλουβιά, στα οποία μένουν ελεύθεροι αλλά φυλακισμένοι άνθρωποι. Ελεύθεροι γιατί βρίσκονται σπίτι τους, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν μέσα σε αυτό αλλά και στη ζωή τους γενικότερα. Φυλακισμένοι γιατί διαμένουν σε ένα χώρο ο οποίος δε τους παρέχει φυσικά ερεθίσματα (σε αυτό το σημείο είμαι επηρεασμένη από την πτυχιακή). Λέγοντας φυσικά ερεθίσματα εννοώ πως δεν έχουν τη δυνατότητα να βγουν στην αυλή τους και να πιουν τον καφέ τους, να παίξουν, να αράξουν ή οτιδήποτε άλλο, δεν βλέπουν τριγύρω τους φύση αλλά μόνο τσιμέντο, δεν ακούν τους ήχους της φύσης παρά την ηχορύπανση της πόλης, δεν έχουν πρόσβαση στη θέα των αστεριών. Και σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι. Πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Ποια είναι η χαρά στη ζωή τους; Αν κρίνω από τα ανέκφραστα πρόσωπα που συναντώ στα ΜΜΜ, τότε μάλλον ζουν παθητικά, επειδή και μόνο δεν έχει γεράσει ακόμα ο οργανισμός τους. Ίσως βέβαια να το βλέπω εγώ έτσι επειδή έχω γαλουχηθεί σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής όπου έπαιζα στις αλάνες, παρατηρούσα το ηλιοβασίλεμα και τα αστέρια, μύριζα τη βροχή κ.λπ. Αλλά πέρα από αυτό, πως ονειρεύονται αυτοί οι κάτοικοι; Πως αν δεν κοιτούν τον ουρανό; Και ακόμα περισσότερο, αν δεν ονειρεύονται από που αντλούν δύναμη για να συμβάλλουν σε ένα καλύτερο μέλλον; Τι ερεθίσματα μπορεί να τους δίνει μια οθόνη και το ποδόσφαιρο στο μπαλκόνι με τη γκρίνια της μητέρας μην πέσει από κάτω η μπάλα; Μάλλον αυτό επιδιώκουν οι "ανώτεροί" μας. Έναν κόσμο (γιατί το φαινόμενο είναι παγκόσμιο), όπου οι άνθρωποι θα είναι φυλακισμένοι στη ζωή και τα σπίτια τους και σαν αποχαυνωμένοι θα δέχονται αδρανείς οτιδήποτε αποφασίζεται γι' αυτούς, χωρίς αυτούς. Μάλλον οι διαμένοντες σε διαμερίσματα είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που ζουν στην εξοχή. Μάλλον γι' αυτό δεν υπάρχει καμία αντίδραση σε όσα γίνονται εις βάρος μας. Βρίσκονται στη φάση του "παθητικού δέκτη". Το κακό είναι ότι παρασύρουν και τους υπόλοιπους σε αυτό αφού ο καθένας περιμένει από κάποιον άλλο να κάνει την αρχή. Ελπίζω μόνο να ξυπνήσουν πριν να είναι αργά Άλλωστε τώρα με το ψηφιακό σήμα, αρκετοί θα είναι αυτοί που λόγω οικονομικής κρίσης δε θα αγοράσουν αποκωδικοποιητή. Ευκαιρία για αφύπνιση. Ευκαιρία για μια βόλτα στον Εθνικό Κήπο, στην Πλάκα, στην Ακρόπολη το βράδυ. Από εκεί σίγουρα φαίνεται ο ουρανός. Ευκαιρία για μερικά όνειρα...