Σήμερα, όσο κι αν προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο διάβασμα -εξεταστική γαρ- δεν μπορώ να πω ότι τα καταφέρνω. Ο λόγος; εδώ και μία ώρα χιονίζει! Έχω κολλήσει τα μουτράκια μου στο παράθυρο και με γουρλωμένα μάτια κοιτάζω το χιόνι. Επιπλέον, το χαμόγελο δε λέει να φύγει απ΄το πρόσωπό μου. Σκέφτομαι πως ίσως αντιδρώ σαν παιδί που χαζοχαίρεται με ό,τι ασυνήθιστο, αλλά για εμένα είναι κάτι ασυνήθιστο η χιονόπτωση επομένως υπάρχει σημαντικός λόγος να χαίρομαι. Άλλωστε ακόμα παιδί νιώθω. Αυτή τη στιγμή είναι πολύ ψιλό το χιόνι κι έτσι βρήκα την ευκαιρία -αφου δε διαβάζω- να γράψω στο blog. Ομολογώ πως δυσκολεύομαι αρκετά έως πάρα πολύ γιατί είναι πάλι χαλασμένο το λάπτοπ και γράφω απ το κινητο. Αλλα πραγματικά το σημερινό δεν είναι για να το γράψω οοοοοποτε ξανα λειτουργήσει ο υπολογιστής. Πίσω στο θέμα μας. Είναι πιο ωραίο να βλέπεις το χιόνι από ψηλά παρά απ΄το έδαφος. Από ψηλά μπορείς να παρατηρήσεις όλη την κίνησή του μέχρι να φτάσει στο έδαφος ενώ στο τελευταίο απλώς το βλέπεις να πέφτει πάνω σου και στο χώρο γύρω σου. Επίσης, εάν ενώ χιονίζει βρίσκεσαι στο δρόμο, τότε κάποια δουλειά έχεις επομένως δε "χάνεις χρόνο" κοιτώντας το. Εγώ τυχαίνει να το κοιτάζω από μπαλκόνι ορόφου πολυκατοικίας και είναι τόσο μα τόσο όμορφο... Παρατηρώ τις νιφάδες να πέφτουν άλλες μικρές άλλες πιο μεγάλες και πότε να αιωρούνται πότε να πέφτουν με ορμή. Ο άνεμος παίζει μαζί τους και ανάλογα με τα κέφια του τις φυσάει πότε δεξιά πότε αριστερά, πότε δυνατά πότε απαλά, ή τις στροβιλίζει. Κι εγώ έτσι άσπρες και αέρινες που είναι τις φαντάζομαι μπαλαρίνες που εκτελούν τη χορογραφία τους, χειροκροτούνται από μάτια και χαμόγελα σαν τα δικά μου και έχοντας ολοκληρώσει το σκοπό της ζωής τους, την ευφροσύνη του κοινού, κάνουν υπόκλιση/πέφτουν στο έδαφος και πεθαίνουν/λιώνουν.
Αναρωτιέμαι όμως πόσοι αφιέρωσαν λίγο από το χρόνο τους σήμερα για να παρατηρήσουν αυτό το χορό των νιφάδων και βάζοντας λίγη από τη φαντασία τους να κάνουν τις δικές τους παρομοιώσεις? Δεν μπορώ να ξέρω, όμως σίγουρα όσοι το έκαναν έχουν καλύτερη διάθεση από πριν γιατί πολύ απλά έχουν χαρεί με κάτι τόσο μικρό όσο το χιόνι και έχουν αναβιώσει στιγμές χαμένης ( ; ) παιδικότητας. Επιπλέον, έχουν πιάσει το νόημα της ζωής, δηλαδή να χαίρονται με τα απλά πράγματα. Τα μάτια στραμένα στο χορό των νιφάδων λοιπόν!
Υγ: Σε περίπτωση έλλειψης φαντασίας, συστήνω τον αέρα να τον παρομοιώσετε με μουσική ανάλογου ρυθμού... Αδειάστε το μυαλό σας από σκέψεις και χαρείτε τη στιγμή. Είναι τζάμπα!
Αναρτήσεις
