Δε δημοσιεύω συχνά τελευταία. Αυτό δε σημαίνει πως έχω στερέψει από ιδέες και σκέψεις, κάθε άλλο. Απλώς έχω δοθεί σε κάποια άλλα πράγματα που με ευχαριστούν και για τα οποία θα υπάρξει η σχετική ανάρτηση. Στην ώρα της πάντα. Πέρα απ' αυτό έχω μπλέξει με εξεταστική και έχω πιεστεί πολύ.
Σήμερα είναι 14 Φλεβάρη. Σε αντίθεση όμως με ό,τι λογικά περιμένετε, η ανάρτηση μου δεν θα έχει καμιά σχέση με την εμπορική γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Ξεκινάω λοιπόν:
Ποτέ δε μου άρεσε η Αθήνα. Από μικρή που ερχόμουν με τους γονείς μου στις διακοπές, θυμάμαι να μη την αντέχω πάνω από πέντε μέρες το πολύ. Είχα συνηθίσει αλλιώς. Να παίζω ανέμελα στην πλατεία του χωριού μου με την φίλη μου, να πηγαίνω βόλτα στην παραλία με τους δικούς μου, να χαίρομαι τη φύση. Η ζωή της Αθήνας ουδεμία σχέση είχε με την καθημερινότητα και τις εμπειρίες μου. Τρίτη λυκείου ήταν σίγουρο πως θα σπουδάσω Αθήνα γιατί όπου κ αν πέρναγα είχα δικαίωμα μεταγραφής. Ποτέ δεν ήθελα να φύγω απ' το νησάκι μου, αλλά στον καθρέφτη της ντουλάπας μου υπάρχει ακόμα γραμμένη η φράση "ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ" απ' τους τελευταίους μήνες της σχολικής μου πορείας. Έτσι κι έγινε. Την πρώτη χρονιά των φοιτητικών μου χρόνων, πήγαινα όσο πιο συχνά μπορούσα στο νησί μου καθώς συνέχιζα να απεχθάνομαι την Αθήνα. Οι επισκέψεις μου αραίωσαν τα επόμενα χρόνια εξαιτίας των φοιτητικών μου υποχρεώσεων. Υπήρξαν αρκετές φορές που χάρηκα που μένω εδώ και αφορούσαν την ποικιλία διασκέδασης (ποιοτικής κυρίως) και τις ευκαιρίες πολιτιστικής και πολιτισμικής καλλιέργειας. Τον τελευταίο χρόνο όμως, είμαι πραγματικά "χαρούμενη" που βρίσκομαι σ αυτό τον τόπο. Οι απόψεις μου γι' αυτή την πόλη δεν έχουν αλλάξει. Άλλοι είναι οι λόγοι που οδήγησαν σ αυτή τη "χαρά". Το νησί μου είναι μια μικρή κοινωνία όπως κάθε άλλο νησί, που οι κάτοικοί του όμως, κάτι κάνουν λάθος στη ζωή τους. Κυριαρχεί η τάση του νεοπλουτισμού και του "φαίνεσθαι" το οποίο τις περισσότερες φορές διαφέρει πολύ απ΄την πραγματικότητα. Τις τελευταίες φορές που το έχω επισκεφτεί, αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε άλλη χώρα. Ότι υπάρχει κάτι ψεύτικο στους ανθρώπους. Ότι δεν έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας. Για πολλούς είναι καλό αυτό. και για μένα θα ήταν αν δεν είχα φύγει. Όμως πλέον βλέπω διαφορετικά πράγματα και κρίνω διαφορετικά. Γιατί ζω κάθε αλλαγή που επιφέρουν οι τρέχουσες πολιτικές καταστάσεις. Βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να ζητιανεύουν. Όλο και περισσότερους ανθρώπους να κοιμούνται στο δρόμο. Όλο και περισσότερους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Όλο και περισσότερους ανθρώπους να κάνουν χρήση ναρκωτικών. Όλο και περισσότερους ανθρώπους να περπατάνε σκυφτοί στο δρόμο. Όλο και περισσότερους ανθρώπους με κενό βλέμμα. Όλο και περισσότερους ανθρώπους με ανέκφραστο πρόσωπο. Βιώνω όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις και όλη την αποδιοργάνωση της χώρας και την αγανάκτηση του κόσμου. Πέρα απ' αυτά όμως βιώνω το πρόβλημα των μεταναστών, την κατάργηση του φοιτητικού ασύλου, την βιαιότητα της αστυνομίας και όσα άλλα φέρνει σταδιακά στο προσκήνιο η κατάσταση. Είχα μάθει σε μια ήρεμη ζωή που όλα αυτά δε με απασχολούσαν γιατί ενώ ήξερα ότι υπάρχουν δεν τα είχα δει. Ζητιανιά, ναρκωτικά, πολυπληθείς πορείες γινόντουσαν κάπου αλλού. Τώρα όμως που μένω σε αυτό το "κάπου αλλού" το οποίο τελικά δεν απέχει πολύ απ' το νησί μου, δεν μπορώ να μείνω με δεμένα τα χέρια. Χαίρομαι γιατί έχω εικόνα του τι συμβαίνει πραγματικά στον κόσμο και όσο αυτή η πραγματικότητα δεν έχει μπει στη σφαίρα της συνήθειας, (όπως μάλλον έχει συμβεί σε πολλούς Αθηναίους καθώς είναι η καθημερινότητα τους) θα αγωνίζομαι με όποιον τρόπο μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Το θέμα όμως είναι πως δεν μπορώ μόνη μου. Χρειαζόμαστε πάρα πολλοί για να γίνει αυτό οι οποίοι ίσως δε βρεθούν ποτέ γιατί όταν καταλάβουν τι συμβαίνει, θα είναι αργά για οποιαδήποτε αλλαγή. Φοβάμαι ότι οι Έλληνες έχουν ξεχάσει να διεκδικούν τα δικαιώματά τους και να εξεγείρονται. Ακόμα περισσότερο όμως φοβάμαι εμένα. Μήπως συνηθίσω την κατάσταση γύρω μου και γίνω απαθής σαν τους υπόλοιπους.
Αναρτήσεις
