ΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΞΕΡΩ ΤΑ ΕΜΑΘΑ ΣΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ...

Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.

Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:
1. Να μοιράζεσαι τα πάντα.
2. Να παίζεις τίμια.
3. Να μη χτυπάς τους άλλους.
4. Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
5. Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
6. Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
7. Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
8. Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
9. Να κοκκινίζεις.
10. Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
11. Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να
ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
12. Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
13. Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να
μένεις μαζί με τους άλλους.
14.Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ.
Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικάδεν ξέρει πώς
και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
15. Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς. Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ άλλους: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.
Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή...
Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.

Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο. Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.
Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με άλλους.

ROBERT FULGHUM. Εκδόσεις “ΛΥΧΝΟΣ”

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια μηλιά και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα. Παίζανε και κρυφτό. Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της. Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά πάρα πολύ. Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια και το αγόρι μεγάλωσε.

Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά και η μηλιά είπε:

<< έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να σαι ευτυχισμένο>>.

<< Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω>> είπε το αγόρι. <<θέλω να αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;>>

<<Λυπάμαι>> είπε η μηλιά, <<μα εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. 'Ετσι θα έχεις λεφτά και θα ' σαι ευτυχισμένο>>.

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ' τη χαρά της κι είπε:

<<έλα Αγόρι, να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου, να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ' σαι ευτυχισμένο>>.

<<Δεν έχω καιρό για να σκαρφαλώνω σε δέντρα>>, είπε το αγόρι. <<Θέλω ένα σπίτι που να μου δίνει ζεστασιά>>, είπε. <<Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι' αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;>>

<< Εγώ δεν έχω σπίτι>>, είπε η μηλιά. << Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα είσαι ευτυχισμένο>>.

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν ξαναγύρισε, η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλα-καλά δε μπορούσε.

<<Έλα Αγόρι>>, ψιθύρισε, <<έλα να παίξεις>>.

<<Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω>> είπε το αγόρι. <<Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;>>

<<Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα>>, είπε η μηλιά. << Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά... και να 'σαι ευτυχισμένο>>.

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της, έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη... μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

<<Λυπάμαι Αγόρι>>, είπε η μηλιά, <<μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα>>.

<<Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα>>, είπε το αγόρι.

<<Δεν έχω κλαδιά>>, είπε η μηλιά. <<Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...>>

<<Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια>>, είπε το αγόρι.

<<Δεν έχω κορμό>>, είπε η μηλιά. << Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...>>

<< Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω>>, είπε το αγόρι.

<<Λυπάμαι>>, αναστέναξε η μηλιά. <<Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...>>

<<Δε θέλω και πολλά τώρα πια>>, είπε το αγόρι, <<μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος>>.

<<Τότε>>, είπε η μηλιά κι ίσιωσε όσο μπορούσε τον κορμό της, <τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ότι πρέπει για να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου>>.

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Τέλος.

Το Δέντρο που Εδινε, Σελ Σιλβερστάιν. Εκδόσεις : ΔΩΡΙΚΟΣ