Ο άλλοτε πολυσύχναστος παραλιακός δρόμος, ήταν πια ερειπωμένος από ανθρώπους και μουσικές. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το βουητό των κυμάτων. Πηγαινοέρχονταν, άφριζαν, πάφλαζαν κι εγώ ένοιωθα πως καταβάλλουν προσπάθεια να αντλήσουν κάτι, ίσως κάποιον, απ' τα βάθη της θάλασσας και να το αφήσουν στα πόδια μου. Η σκοτεινιασμένη θάλασσα φωτιζόταν μόνο απ' το ταπεινό φως ενός φαναριού. Φάνταζε μυστηριώδης και ταυτόχρονα γοητευτική. Στο βάθος του ορίζοντα μερικά φώτα απ' τον κεντρικό δρόμο, αντανακλούνταν στα νερά της και έμοιαζαν να προσπαθούν να τη ζεστάνουν.
Η βροχή έπεφτε στο τζάμι του αυτοκινήτου αφήνοντας τον αλλόκοτο ήχο που βγαίνει όταν οι σταγόνες συναντιούνται, χτυπούν στη σκληρή επιφάνεια και χέρι χέρι , κατρακυλούν στο έδαφος. Το νερό έτρεχε με ορμή και δημιουργούσε αυλάκια στη βρεγμένη άμμο με κατεύθυνση τη θάλασσα.
Οι σταγόνες χάραζαν το δρόμο που έπρεπε να ακολουθηθεί για τη μεγάλη συνάντηση. Τότε η θάλασσα σαν να μην επιθυμούσε αυτή την ένωση, έσβηνε τα σημάδια, φέρνοντας τα κύματα προς τα πάνω μου, αγριεμένα, αφρισμένα και θορυβώδη.
Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος, όμως που και που διέκρινα από κάποιο άνοιγμα, αστέρια να τρεμοπαίζουν. Κάθισα και ρούφηξα κάθε στιγμή από τα φαινόμενα που διαδραματίζονταν γύρω μου, χωρίς να έχω αίσθηση του χρόνου.
Όταν πια γέμισε το είναι μου θάλασσα, όταν ένοιωσα πως στο αίμα μου τρέχει ξανά νερό και όχι καυσαέριο, πήρα απόφαση πως η θάλασσα θα ξεράσει μόνο σκουπίδια και όχι αυτό που μου λείπει. Έβαλα μπροστά τη μηχανή χαλώντας το κονσέρτο των κυμάτων και ξαναγύρισα στην καθημερινή ρουτίνα, ήρεμη και σίγουρη ότι εδώ θέλω να χτίσω τη ζωή μου.
Αναρτήσεις
